411 – het ‘ik’ is constant spoorloos in het niets
hexagram 60 – 節 (jié) – “Onderverdelen”
de HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakel, het Beginsel van een NKdeE generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.
invoer
https://dirkvekemans.be/2018/07/24/harusmuze-37-reconstructie/
commentaar
de NKdeE Bewegingsleer stelt dat het Zijn en de Dingen recursieve ficties zijn die de mens nodig heeft om zich te ‘verwezenlijken’ (sic) en daaruit volgt natuurlijk ook dat het ‘ik’ waar in de sociale media zoveel om te doen is (‘ik vond mijzelf’, ‘ik ben het waard’, ‘ik ben wie ik ben’, ‘ik geniet’ et cetera) niets meer is dan een lege constructie, blaaskens veelal, die men zichzelf wijsmaakt.
uitgaande van het dictum der Griekse orakels ‘Ken uzelf’ en van de voorbeeldfunctie van Herakleitos die op ‘onderzoek ging naar zichzelf’ ontdekt de Gignomenologie al vroeg dat het Ik slechts een Zijnspoort is, een cognitief zijspoor van het gebeuren die onder impuls van de ontologische reflex die sinds Parmenides in het denken is geslopen de fallische orde van het Woord en het Ding wil in stand houden.
een talig denken dat zich niet baseert op het Zijn en haar onherroepelijke finaliteit (in bv. Heidegger’s Ereignis, de Gebeurtenis als Singulariteit die zichzelf opheft), lijkt ondenkbaar maar talige uitingen binnen de Lyriek en expressiviteit met tijdsverloop zoals muziek of dans, bewijzen al sinds millennia dat zulks ideologische prietpraat is, die de mens in zijn denken wil beperken tot louter een hoog-cognitieve, kwantificerende techniciteit, een brein zonder lijf behept met machine-leesbare logica.
d’r is daarom voor ons, ideologen van de NKdeE, helemaal niks mis met ‘logisch denken’, de positieve wetenschappen of het rationalisme, integendeel : de rede is vooralsnog de enige communicatieve basis die echt lijkt te werken.
het zijn enkel de rationalisten die ‘vijanden’ en ‘onverenigbare stellingen’ ontwaren, net omdat hun adhesie en hun fanatieke trouw aan het rationalisme volstrekt irrationeel bepaald is.
het enige wat de Gignomenologie wil aanvoeren en uitvoeren is een soort non-filosofie die het zonder Zijn en Dingen kan stellen en de bewegingen, het gebeuren zelf laat plaatsvinden in de door haar voorgestelde denkomgeving, die zich overigens probleemloos van de ontologische techniciteit (taal, code en algoritmiek) bedient.
wij zijn dan wel ideoloog binnen de Kathedraal, maar we doen enkel aan exemplarisch activisme, we leggen onze gedachten zo goed mogelijk uit als voorbeeld van een alternatief, want het loopt niet zo denderend goed binnen het Ontologisch Idealisme en de ultieme verrotting daarvan in het neo-liberale populisme, zo lijkt het ons
uiteindelijk betreft het hier ook slechts een accentverschuiving waardoor de Gignomenologie vragen als ‘wat is x?’ vermijdt en zich eerder afvraagt ‘hoe gebeurt x’. de gevolgen van de accentverschuiving in de perceptie en de daarop zich baserende praktijk zijn wel bepaald enorm te noemen.
het humane ego is een goed voorbeeld. van het ogenblik dat je stopt met je dood te staren (soms letterlijk, helaas!) op de vraag ‘wie ben ik?’ en je aanvaardt dat jouw ‘ik’ slechts een talige constructie is, een poort naar het Zijn en de Dingen, zie je veel duidelijker hoe jouw ‘ik’ werkt, hoe het gebeurt in het Gebeuren, hoezeer het noodzakelijkerwijze een gezonde relatie met de ander impliceert, hoe sociaal wij wel niet zijn…
elke ‘wat is…?’-vraag verliest zich immers ogenblikkelijk in de eindeloze recursie die ze oproept, want uit het talige kader van de zijnsfunctie zelf ‘bestaat’ er geen ontkomen. er is daarop geen afdoend humaan antwoord mogelijk, of het moet van God komen, maar die is eilaas gestorven.
eens je de stap gezet hebt, kan je ook makkelijker aanvaarden, bijvoorbeeld, dat ‘jij’ altijd ‘eenzaam’ zult zijn, want jouw ‘ik’ slorpt gans jouw ‘bestaan’ op (het is niks anders) en ‘jij’ zal ook nooit kunnen veranderen want elk ander is uit hoofde van het woord zelf al geen ‘ik’ meer.
op die manier kan je jouw relaties met de ander, jouw afhankelijkheden en werking te midden de anderen beginnen saneren in functie van de algemene tevredenheid, geen ‘welzijn’ dat toch altijd zal geclaimd worden omdat het ‘is’ en daardoor automatisch steeds ‘van iemand is’, maar een voor ieder aangenaam verlopend gebeuren. een gebeuren kan je immers niet bezitten, jij niet, maar iemand anders evenmin.
het lijkt ons daarom beter om al die zijnsrecursies te laten voor wat ze zijn en dan ontdekken we ook, geholpen door wat meditatie misschien die ons ‘ego’ achterlaat in al die zijnsdrukte en die ons in een ‘onmiddellijk’ contact kan brengen met het gebeuren (het ‘ik’ is het ‘middel’ dat we dan achterwege laten), hoe makkelijk het kan zijn om de zo gewenste rust en tevredenheid te ervaren die ons door onze vele ego-noden en ego-‘gebreken’ ontzegd bleven.
een ‘ik’ kan immers enkel zichzelf ‘vertellen’: het gebeuren kwantificeren tot het ‘vatbaar’ is voor het ‘begrip’, de kennis dus als antwoord op de hebzucht van het ‘ik’, (elke ontologische kennis is ideologisch) want de zelfvoorziening is immers het vertrekpunt, de init-functie van het ego: we zouden sterven zonder, zeker, maar we kunnen het wel tijdelijk wat opzij zetten, of milderen in heftige ‘aanwezigheid’, alleszins.
enfin, ja, soit, ik zou zeggen: probeer het ‘s, je gaat er niet aan dood…
