Harusmuze #398

398 – hou op afstand wat je genezen wil

hexagram 33 – 遯 (dùn) – “Terugtrekken”

凡益之道 與時偕行

De HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakelprogramma, het Beginsel van een generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.
De dagroutine ervan (20 min tot 1-2u praktijk’, 2-20 min leestijd) biedt de gebruiker ook een dagelijks hernieuwde kennismaking aan met de immens rijke denkwereld van de I Tjing

• Lees meer over het Harusmuzeprogramma
• Bekijk alle Harusmuzes
• Harusmuze Doc (oude versie)

invoer

https://dirkvekemans.be/2018/08/06/harusmuze-50-reconstructie/

commentaar dv@YGW

er is concensus: ook in de ‘werkelijkheid’ – de wereld die zich laat leiden door het dictaat van het Zijn, is gezondheid een niet absoluut kwantificeerbaar gegeven.

net als bij het Oud-Griekse ‘pharmakon’ concept geldt hier de identiteit van de kwalificerende tegenstellingen: ‘ziek’ en ‘gezond’ staan net als ‘geneesmiddel’ en ‘vergif’ op een zelfde cirkel die door het gebeuren spiraalt. elke kwalificatie is in gedurige oscillatie tot ze instort bij de uitspraak, het verdict, in dit geval: de diagnose.

het moment kwantificeert de kwaliteit tot ‘exacte’ informatie. informatie vernietigt de waargenomen kwaliteiten door hen als dusdanig te benoemen.
data worden nu eenmaal gereduceerd tot informatie: de rijkdom aan dimensies in de data stort in tot de gegenereerde informatie.
en die reductie, die instorting vindt plaats op elk niveau, in elke recursie binnen het ‘waarnemen’, de ‘ervaring’, het ‘bewustzijn’.

wanneer je bv. merkt dat je een Lichaam (een proces, een levensvorm, een organisatie) wil ‘verbeteren’ of ‘genezen’, heb je uit het gebeuren al dat Lichaam geabstraheerd en is je waarneming al door je kennis van de ‘ziekte’ geïnfecteerd: enkel door afstand te houden en het oordeel uit te stellen kan je het proces, de levensvorm nog in de gezonde staat waarnemen waarnaar je net nog dacht het te moeten terugbrengen.

vaak zal je dan zien dat wat jij aanvankelijk als ziekte waarnam, ook of zelfs vooral een genezingsvorm is voor een ongemerkte kwaal die daar logisch en/of temporeel aan voorafging, zonder daarvan de oorzaak te moeten zijn (jij bent toch ook niet het gevolg van de ziekte die je ziet?).

het zieke is niet, het verzieken gebeurt en dat gebeuren is geheel natuurlijk, dus recursief: het zieke verziekt.

dus elke diagnose opent een eindeloze reeks van diagnoses.

soms zal je dus wat men symptomen noemt eerder moeten aanmoedigen, stimuleren om de ‘genezing’ te bespoedigen.
het komt er op aan te bepalen op welk niveau, welke recursie van de verzieking een ingreep het meest opportuun is, en dat is vaneigens een dynamische berekening.

de lectuur van het werk van Jean Oury en persoonlijke ervaring bevestigden ons vermoeden dat er betere resultaten zouden kunnen geboekt worden wanneer men in een beveiligde omgeving de psychose wat meer z’n gang kan laten gaan.

wat wij ‘psychose’ noemen is immers ook te lezen als de natuurlijke zorg- of genezingsmethode van de mens bij een opgelopen mentaal trauma.

de cijfers, de wetten, de praktische bezwaren maken echter zulk een aanpak vooralsnog de facto onmogelijk in de huidige constellatie.

al die slachtoffers van mentaal en fysiek misbruik (trauma’s kan je oplopen, maar meestal worden ze gewoon toegebracht), al die ‘waanzinnigen’ zijn daardoor voor het leven ‘naakte mensen’ in de zin van Agamben: zij staan, in de werkelijkheid van het Zijn, voor eeuwig en altijd buiten de werking van de humane rechtvaardigheid:
het is wat het is, en zotten zijn zotten.

en het bedrijfsmodel werkt.
al te dure bejaarden worden nu al met anti-psychotica tot slijmvod herleid om ze vervolgens tot de dood hen verlost te verdoven en met volslagen willekeur te behandelen.

we sluiten de ogen en onthouden:

‘gezondheid’ en ‘ziekte’ bestaan niet.
‘gezondheid’ benoemt een uiterst variabele maar dynamisch consistente balans van een daartoe herleid aggregaat in het verloop (de afloop) van het Rot, een evenwicht binnen een Veld.
‘ziekte’ benoemt het geheel aan mogelijke verstoringen van dat evenwicht.

de waarneming (als diagnose) verstoort zelf het evenwicht.
de ideologie van het Zijn, het dogma van de eeuwige groei, belaadt bovendien de ziekte met de dwingende semantiek van de schuld want ziekte is nadelig voor de productie.

het lijkt er bijgevolg fel op dat lijden sowieso inherent is aan elke vorm van bewustzijn. de vorm van het onbestaande hoeft ons echter verder niet veel zorgen te baren. het is nooit wat het is. en wie de ruimte krijgt van de ander kan het lijden leren ontwijken. Space is the Place.

rev. dv@CDF