nachtwake

roerloos lag ik daar, stof en as,
wachtend op een wereldwende.

waarheid kende ik als niemand,
waarheid was de recht aanbeden zon
die zwart mijn ogen sloeg en mij
en al het zand tot spiegel brandde
waarvan ik alleen het beeld verdroeg.

episch, stichtend, monumentaal
voor niemand kraakte mijn zang
bij het kermende kerkklavier
dat vissersgeesten wekte: lied
vol zon en zee en zand gedacht.

ach, ochtend dat de regen kwam,
sproeide mijn roet tot ik rilde,
bloedde, weer met vel en vlees
verzweerde, keerde, wentelde
weerloos weer in het weefsel

wij waarin ik woorden loos
die mij als niemand kennen.

inputtekst (1992):