[de verstrengeling van engelen]
Ik lach het buiten uit dat in mij wil
Het reine deel dat leeft van u vernielen:
Dat leed, uw beeld staat immers eeuwig stil,
Het is als glas & spiegelt onze zielen,
Niets waardoor u alles kan bezielen.
Wij staan niet hier, u bent daar niet als deel
& Wat naar binnen wil beweegt te veel.
Wij stranden op de randen van het ooit,
Wij zijn onbreekbaar heel, een wij, een kei,
& Niemand ziet hoe één wij zijn, & nooit.
24/11/2010 rev. 14/03/2011
(Alle LYLIA-teksten tot dusver zijn aan (een eerste) revisie toe, ook al omdat ik besloten heb om alles conform het rijmschema van de Délie van Scève te maken. De revisies verschijnen hier voortaan genummerd met een verwijzing naar het oorspronkelijke schrijfsel. De systematische revisie daalt af in de tijd: wat niet gereviseerd wordt, was allicht wel aardig ook, als ruis)
