Onze lijven staan als één gespannen
& Van verlangen vangt het ruisen aan:
De kus heeft elk spreken al verbannen,
Het woord, verbrijzeld, is tot zucht vergaan.
De nacht slaat in een dieper duister om,
Ik klamp je aan, jij bent in mij vergaan.
Ik vloei in jou, jij vloeit in mij weerom.
& In het zwarte komt het licht nu aan,
& In het niets is er een nieuw ontstaan:
Wijik en u. het wijgevoel! herinnert u zich dat nog? toen iedereen in je buurt dezelfde boeken en kranten las, naar dezelfde tv-programma's keek (er waren er maar een stuk of 4 waar je kon naar kijken, voor velen maar 1).duizenden mogelijke gespreksonderwerpen op basis van gemeenschappelijk als dusdanig gekende en gerapporteerde feiten.je kon over het nieuws beginnen zoals over... lezen daar de zin van ons bestaan.
Categorieën