Tag: 復

279 – angst maakt tijd voor het angstaanjagende

hexagram 24 – 復 – FU – ‘keerpunt’

Lees over het Harusmuzeprogramma

Bekijk alle Harusmuzes

input:

https://dirkvekemans.be/2018/12/04/harusmuze-169/

commentaar:

ex-verslaafden, mensen zoals ik met een blijvende v a t b a a r h e i d voor verslaving (geen ‘kwetsbaarheid’ zoals het Engelse ‘liability’ vaak vertaald wordt in het vakjargon van de verslavingszorg, de vatbaarheid is immers (ook) gewoon een positieve kwaliteit, een vaardigheid en een kunde want ze behoedt ons voor ongezonde stoffen, hardt ons in het consequent ‘nuchter’ onder ogen zien van het reële en is in het algemeen een zegen voor de levenskwaliteit eens je na een jaar of drie die vaardigheid hebt weten te installeren in je leven wat uiteraard alles behalve evident is en waar je alle steun kan en ook dient te gebruiken) wij ex-verslaafden moeten zich in hun nieuwe abstinente leven leren belonen met iets anders dan het ‘oude’ middel, het gebruik.
dat vergt al behoorlijk wat denkwerk en vaak ook al nog wat gedragstherapie om het je echt ‘eigen’ te maken, omdat je eerst al dient in te zien dat je het niet alleen verdiend om beloond te worden door jezelf, je moet jezelf al graag kunnen zien , maar je dient te beamen dat het nodig is om jezelf bewust te belonen, dat jij dat moet doen (niemand anders zal het doen) en dat de beloning ook wèrkt als beloning.
je ziet: niets daaraan gaat echt vanzelf, daar is werk aan, en niemand anders gaat dat werk voor jou doen, je staat daar alleen voor, vandaar ook die noodzaak tot auto-beloning…

elkwegs: ik beloonde mijzelf gisteren met een boekske van Kierkegaard omdat ik weet uit ervaring dat ik van Kierkegaardboekskens lezen enorm vrolijk word en blij, net zoals van Derridaboekskens en nog een paar ander soorten ook, dus ik koop die dan als snoepjes voor in mijn Enorme Snoepjeskast. eigenlijk is heel mijn appartement, heel het Centrum van het Gekende Universum één gigantische Snoepjeskast.

gelukkig worden snoepjesboeken niet rap slecht en word je er ook niet echt mottig van, laat staan ziek.

elkwegs, dus: het Kierkegaardboekske is zijn Angst-boekske, ‘Begrepet Angst’, gepubliceerd in 1844 onder het pseudoniem Vigilius Haufniensis en het bezit van het boekske maakt mij vreselijk gelukkig. Het stimuleert mij ook om gestaag verder te werken in mijn ontdekkingsreis doorheen de negatieve emoties als kennisverwervingsmodaliteiten van het humane bewustzijn.

zo begon ik vanochtend bij het ontwaken al bij mijzelf de hypothese naar voren te schuiven dat de dynamiek van de angst in kwantificerend opzicht op een lagere frequentie werkt dan de afschuw: de afschuw is eerder direct-visueel en overvalt, de angst daarentegen sluipt, dringt door, sijpelt binnen, breekt door en overweldigt dan pas, hoewel ze ons natuurlijk ook als een tsunami kan verrassen, maar dat is dan eerder te wijten aan onze onoplettendheid dan aan de dynamiek zelve: we hadden het kunnen weten dat die verlammende angst er weer zat aan te komen.

(ja als ge met iemand als de Søren in dialoog wilt gaan moet ge u toch ewa prepareren è, dat verhoogt alleen maar het genot)

kwantitatief is de dynamiek dan ook meer vatbaar voor associatieve recursie (het sneeuwbaleffect): angst verschilt niet van afschuw in die zin dat ook afschuw teruggrijpt op eerdere afschuw tot de afschuw voldoende ‘begrepen’ is, maar ziet ge daar is’t al gebeurd è: ge zijt al aan het terugdeinzen, ‘instinctief’.
De angst werkt veel trager, ontwikkelt zich en op het moment dat de angst ‘doordringt’ wordt er een keerpunt van angst aangemaakt, een soort herstelpunt voor het bewustzijn zo lijkt het wel (vergeef mij deze platte computermetafoor, ik had ook kunnen stellen ‘een eerste druk’ maar da’s mss toch ewa traag nu, al).
eigenlijk kan je dan stellen dat de angst het individu tijd geeft, aja het verhevigt ook de perceptie, het windt op het zet alles op ‘red alert’ en daardoor krijgt de ‘kapitein’ tijd voor ‘evasive maneuvers’. Bij afschuw is het kwaad al geschied (de mogelijke contaminatie) en krijgt het bewustzijn de boodschap vooral van ‘maak het nu niet erger dan het al is è, trap het hier af’.
angst daarentegen kleurt vooraf al de perceptie (de terreurdreiging is immer present) en eens de dynamiek zich ontwikkelt sleurt het meer en meer van die perceptie mee in de noodwendigheid van de nakende ondergang: angst kwalificeert van in den beginne het onbekende (dat veiligheidshalve met het ergste wordt geïdentificeerd, bij ‘angstige’ personen dan toch) en die kwalificatie heeft als ‘doel’, de vector daarvan is het opwekken van angst, zo werkt nu eenmaal de recursie.

ge ziet dat aldus de angst perfect voldoet aan de Eerste Wet betreffende de Recursie van de NKdeE, namelijk dat recursie niet werkt in de eerste graad: een werkende recursie is nooit een herhaling van dezelfde beweging, er moet ‘iets anders’ bijkomen, er moet een ‘extern’ niveau zichtbaar zijn, een verschil dat het verschil maakt.
ge krijgt geen angst van de angst, dat mist een reële bodem, d’r moet altijd iets tussen zitten: de angst creëert op basis van het onbekende gekende ficties (‘herinneringen’ maar niet het vatbare, verwoorde soort) die angst ‘oproepen’.

maar bon, we gaan zien wat Kierkegaard ons te vertellen heeft è, als de tijd daar is voor het moment…