journal intime #68

jt68 – j’attise mes ardeurs – WI ZE WO ZE

de man onder mij houdt een lang telefoongesprek. ik ken en apprecieer mijn onderbuur, het is een zeer aimabele politicoloog, een praktiserend katholiek die zich actief inzet voor de parochie en ik had er al zeer boeiende conversaties mee. maar nu: zijn stem klinkt dof op uit de vloer, en ik besef: het is een animale klacht, ik hoor hier een dier onmachtig wanhoop uiten. ik erger mij ondanks mijzelf, in tweestrijd, aan een aangehouden kermen zonder hoop om ooit gehoord te worden.
het verergert. in een mix van Burroughs, Dick en Kafka krijg ik visioenen van zwarte diepzeekevers, vloeibare intelligente zwarte gaten, slijmerige Nekkermannen die etherische boodschappen rechtstreeks in mijn brein willen flashen om mijn BIOS te upgraden naar Vekemans 2.0

ik lijd duidelijk aan beginnende kotziekte, een nare en bijzonder kwalijke schizofrene aandoening, een zware vorm van dissociatie en aliënatie onder invloed van self-inflicted stress: het getergde psychisme zoekt een uitweg uit de langdurige sociale en fysieke isolatie. het wordt hoogtijd voor een DSM-6 waarin de brede waaier aan corona-aandoeningen worden gelabeled en van aangepaste medicatie voorzien! business, maar dan beyond the usual!

–

het Frans vandaag, j’attise mes ardeurs, citeert Réquichot, in een frase die mij heel fel aan Scève doet denken. maar Réquichot heeft het niet over zijn geliefde maar over zijn werk, zijn Faustiaanse queeste in het ‘Journal sans dates’. Ik werk aan de komst van mijn duisterheden, zegt hij, zijn ’ténèbres’, maar werken is niet het juiste woord want hij geniet (‘jouir’), hoopt, stookt zijn vuren op, roept ze, nodigt ze uit, smeekt ze.

après-post-laat-decadente Romantiek zou je denken, die de pose van de gekwelde Kunstenaar nog net dat laatste streepje Erg bijzet. maar Réquichot heeft de artistieke pose, zo hij die ooit al kende, al lang achter zich gelaten. hij kan gewoon niet anders.
het is dezelfde compulsiviteit die je ook in het expressieve gedrag van Antonin Artaud opmerkt, de dwang van de gedrevenheid tot expressie. hij spreekt dan ook van een ‘Episode de la guerre des nerfs‘ (titel van een monumentaal tableau van 1957).
hij zoekt het automatisme van de compulsieve motorische expressie doelbewust op, omdat het een genot is voor hem, genot dat evenwel nooit tot een bevrijdende climax komt. uiteindelijk verschilt wat Réquichot in een groot deel van zijn werkt doet enkel in benaming, en dus in het voor Réquichot ook tragische besef, met de creatieve uitingen in de Art Brut, waar er dan wel gesproken wordt van een patient die een ‘episode’ doormaakt.

–

hoofdstuk VIII van Chevrier’s boek over Réquichot begint met een citaat van de grote theoreticus en voorman van de Franse non-figuratieve kunst Auguste Herbin, uitvinder van het abstract-spirituele ‘Alphabét Plastique’

‘Si la couleur est un fait, un acte de la lumière, toutes les couleurs sont plus ou moins de ‘l’obscur, le blanc étant déjà le commencement de l’obscur. Nous devons alors considérer l’obscur comme le substratum des couleurs, contrairement à la theorie de Newton qui donnait les couleurs dans la lumière, le substratum devenant le plus clair’

Auguste Herbin, L’ Art non figuratif, non objectif, Paris,1949, rééd.Paris, Hermann, 2012,p.17 – geciteerd in [CHEVRIER 2019, p.149]

aha! de kosmische decadentie, en ja hoor want in zijn noot voegt Chevrier nog een citaat toe, dat onmiskenbaar spreekt van het Rot!

La vie végétale qui se développe dans l’obscur commence par le blanc, continue par le jaune, l’orange, le rouge, le pourpre et le violet, évolution simple et directe du clair à travers l’obscur’.

Auguste Herbin, L’ Art non figuratif, non objectif, Paris,1949, rééd.Paris, Hermann, 2012,p.22 – geciteerd in [CHEVRIER 2019, p.149]

het originele boekje van 1949 kost meer dan 600 eurokens, de reprint van 2012 is uitverkocht en de bibliotheken zijn nog grotendeels toe. dedju!

soit: ondertussen hebben we weer een spoor beet want Herbin verbindt zijn spectrale kleuranalyse als decadentie uit het licht volgens deze post uitdrukkelijk met de compositiemethodes van Scriabin en Messiaen die ook euh ‘onze’ Giacinto Scelsi bezighield, intuïtief dan wel, want de natuurwetenschappelijke methode was uiteraard niet besteed aan onze flamoyante balconist aan het Romeinse Forum.

Casa Scelsi op Google nu, idd. op 5 meter van het Forum

hier is wat we vonden al over de link met de muziek en de hopeloze queeste naar de ‘universele taal’ (waar we natuurlijk ook de pogingen in die zin van onze allerliefste Velimir Chlebnikov om de vogeltaal te reconstrueren kunnen toevoegen):

Dès le XIX siècle on voit des personnalité s’intéresser a des alphabets musicaux, qui serait comme une recherche qui conduirait à la langue primitive, à l’origine de toutes les langues parlées : « langue des oiseaux » ou « langage des anges » qui était nécessairement musical. Des recherches seront menées par des compositeurs tel que Scriabine ou Messiaen, recherches contemporaines a celles de Herbin.

Des langages utopistes et recherchant une universalité sont ainsi crées, le Solrésol de Jean François Sudre, langue parlé-chanté, écrite mais aussi gestuelle, À la quelle est adjoint un code chromatique, pour communiquer a distance.

La génération d’auguste Herbin est marquée par la recherche d’un langage universelle qui permettrait de rapprocher tous les hommes. Et c’est pourquoi il fait « chanter ses tableaux »

http://art-histoire-litterature.over-blog.com/2015/01/auguste-herbin-l-alphabet-plastique-une-abstraction-spirituelle.html

we zijn dus aha, weer vertrokken!

over het journal intime -programma

pseudo-code van het programma:

gegeven:
geste: het pad van de primaire, spontane beweging
schrijfleeslus: herhaling van de geste die zich gaandeweg stabiliseert binnen de corridor van de geste
corridor: het tijdruimtelijke vlak waarbinnen de geste zich herhalen kan zoals geprojecteerd op een 2D schrijfvlak
jij, je: een participant aan het journal intime programma

het journal intime is een dagelijks algoritmisch uitgevoerde handeling (functie);

• je wordt wakker en je doet onmiddellijk dit (géén andere bewuste handeling ervoor): je beeldt jezelf een geste in eventueel gelinkt aan een woord of een frase
• je neemt de blocnote en initieert de schrijfleeslus
• je vocaliseert daarbij het woord of de frase
• als je merkt dat de herhaling zich gestabiliseerd heeft tot een geste
  • neem je jouw vocalisatie voor minstens vier iteraties op
  • teken je de geste
• je leest in een boek in een vreemde taal (eender welke, niet je moedertaal) tot je een fragment tegenkomt waarvan je denkt dat het kan dienen als 'titel' of 'benoeming' van de geschreeftekende schrijfleeslus

uitvoer van het programma:
– een potloodtekening met een titel in een vreemde taal
– een geluidsopname van vier herhalingen van 1 uitgesproken woord of frase in het Nederlands (met NL tongval)
– enkele universa aan nieuwe betekenissen

journal intime is een gratis NKdeE-programma