Harusmuze #418

418- oneindig is ’t exces der matiging

hexagram 58 –兌 (duì) – “Openheid”

凡益之道 與時偕行

De HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakelprogramma, het Beginsel van een generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.
De dagroutine ervan (20 min tot 1-2u praktijk’, 2-20 min leestijd) biedt de gebruiker ook een dagelijks hernieuwde kennismaking aan met de immens rijke denkwereld van de I Tjing

• Lees meer over het Harusmuzeprogramma
• Bekijk alle Harusmuzes
• Harusmuze Doc (oude versie)

invoer

https://dirkvekemans.be/2018/07/17/harusmuze-30-reconstructie/

commentaar

ernstige twijfels had ik bij de authenticiteit van fragment 43 toegeschreven aan Herakleitos, waarin beweerd wordt dat de hybris (overmoed, ongeremde impulsiviteit) meer bestreden moet worden dan een brand.
of toch weer niet?

H. is de filosoof die vuur en tweestrijd, oorlog als het eerste beginsel bespeurt in de natuur. de lijn die wij dan doortrekken van wat we gemakshalve maar de Herakleitos-traditie in de filosofie zullen noemen (er zijn er wel meerdere die zo’n traditie ontwaren, een tegenstroom binnen/tegen de academische filosofie die dan meer naar het Platoonse ideaal zou neigen of naar de rigide analyse) naar het exces-denken van Bataille en ons eigen Rot-concept ligt voor de hand: Bergson, Whitehead, Deleuze en Derrida vinden ergens op of naast die lijn wel hun plaatsje, naast menig ander auteur, zodat het al verdacht gezellig wordt, dat onderonsje.
maar wat te denken dan van deze echt klein-griekse uitspraak? je kan niet veel meer kleinburgerlijk worden in het spuien van ‘wijsheden’ in de Klassiek Griekse context dan dit, het bedwingen van de hybris was al een even grote platitude daar en toen als de ‘rustige vastheid’ of de ‘gulden middenweg’ of ander tjevendenken nu. alleen een Duistere Duitser kan zulks nog zonder ironie in de mond nemen…

ach, misschien was het wel in een vlaag van sarcasme dat hij zich dat heeft laten ontvallen. of als verzuchting bij het aanschouwen van de consequenties van zijn inzichten, die de mens nu eenmaal opzadelen met de onmogelijke taak om zich tegen het Rot te verweren terwijl hijzelf waarschijnlijk het ergste rot op aarde is?

we zullen het nooit zeker weten, en dat is op zich al een troostende gedachte, want als je alles aan banden legt en herleiden wil tot de menselijke maat, creëer je een soort oneindige lus van het teveel dat er is, het leven dat dient bestreden te worden omdat het niet tot het gekende en het zekere wil behoren, en dat soort omslaande brand van de humane megalomanie willen we echt niet meer meemaken, dat is het soort hybris dat zich wil bestendigen in een duizendjarig rijk.

tenzij het weer bezig is? wat moeten we dan doen? kunnen we iets doen? wie is dat, ‘wij’? bestaan ‘wij’ wel? wat is dat, ‘bestaan’?