405 – om zichzelf te begrijpen moet het verstand het verstand verliezen
hexagram 21 – 噬嗑 (shì kè) – “Doorknagen”
de HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakel, het Beginsel van een NKdeE generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.
invoer
https://dirkvekemans.be/2018/07/30/harusmuze-43-reconstructie/
commentaar
we begrijpen ons begrijpen niet. we doen ons best maar ons verstand zit in de weg van het verstaan. het is zelfs zo, vermoed ik, dat het ons onbegrip is voor ons eigen begrijpen dat verhindert dat we tot een een gemaakte natuurkundige theorie kunnen komen. dat ik dat vermoed en niet weet ligt vooral aan mij omdat ik niet uitgelegd krijg wat het probleem is, maar ik denk dat niemand dat kan of ooit zal kunnen, omdat het probleem nu net er een is van onbegrip, van het onvatbare.
over het onvatbare, het onzegbare, the ineffable zijn zovele boeken volgeschreven dat je 20 levens nodig hebt minstens om er een deftige index van op te maken: er bestaat meer geschreven prul over het onzegbare dan dat je ooit gelezen krijgt. het onzegbare is dus ineens ook onleesbaar. lap.
misschien is het onzegbare gewoon wat er gebeurt als je met begrip het begrip probeert te vatten, gewoon omdat iets nou eenmaal niet twee keer tezelfdertijd kan gebeuren (bezwaar A) maar ook omdat je geen afstand kan nemen tot het begrijpen zelf terwijl het begrip nou net die afstand nodig heeft: je geraakt niet naar het Buiten van het begrip (bezwaar B).
het feit dat bezwaar A en bezwaar B door toedoen van de relativiteit in elkaar haken tot bezwaar A-B (je hebt geen tijd of geen plaats om het begrip te begrijpen) bewijst eigenlijk al dat je er ook met de hedendaagse fysica niet uitgeraakt.
in de meeste klassieke epistemologische stelsels, die allemaal gebaseerd zijn op het Zijn van de Dingen wordt het begrip in zoverre het begrepen is dan ‘bewaard’ als een Zijnde in de kennis dat vervolgens slechts dient aangevuld te worden door het Ontbrekende.
maar ja: al die bewaarde kennis ‘begrijp’ je niet è want elke lezing ervan zorgt voor limietsgewijze sprong in de graad van ingewikkeldheid: terwijl je de lezing begint te begrijpen verdwijnt het begrip in het begrijpen van de lezing. ge kunt het begrip niet laten gebeuren terwijl je aan het begrijpen bent, è.
slimmeke.
de oplossing zou natuurlijk zijn: onze ‘intelligentie’ elders en voldoende anders laten gebeuren zodat we die kunnen begrijpen en vervolgens ‘het’ ons laten begrijpen door die intelligentie.
helaas moeten we het daartoe eerst eens raken over wat ‘verstand’, ‘intelligentie’ en ‘begrip’ nu eigenlijk, euh ‘zijn’, en dat zal alleszins niet voor voor morgen wezen…
elkwegs: voor de Kathedraal is het onzegbare ook dat wat het niet nodig heeft om gezegd te worden: een vorm van (pre)sensiviteit die nog niet zodanig verrot is dat ze een taal nodig heeft om te functioneren. wij hebben allemaal nog zo’n ‘kernel’ van voortalig hagedissenverstand waarop we terugvallen als de taal het laat afweten (na een psychose bv.) of wanneer we iets intens beleven (vrijen, extreme ervaringen).
deze kernfunctionaliteit staat nog in direct, animaal contact met het Echte (de dieren spreken niet omdat zij dat niet nodig hebben) en wanneer we zoveel mogelijk van onze ‘behoeftige’ hogere cognitie buiten werking laten (meditatie, dans, asemisch schrijven, ..) kunnen we ook komen tot een expressie van het Echte.
dit is de hypothese van de ‘Ecriture du Réel’ zoals we die delen met Gerald Morales maar dan zeer pragmatisch want de Kathedraal wil dat Schrift van het Echte aanwenden in haar poging om te komen tot een geheel van saneringstechnieken voor de creatieve ontplooiing van het individu.
