Harusmuze #389

389 – het verhaal is valstrik voor het verval

hexagram 34 – 大壯 (dà zhuàng) –  “Stimulerend Groot”

de HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakel, het Beginsel van een NKdeE generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.

• Lees meer over het Harusmuzeprogramma
• Bekijk alle Harusmuzes
• Harusmuze Doc

input

https://dirkvekemans.be/2018/08/15/harusmuze-59/

commentaar dv@YGM

verval, desintegratie, verrotting is per se, in het benoemen zelf, een relativering: het brengt de huidige toestand in relatie tot een voorafgaande die als minder rot, minder rijp, meer heel en integer wordt waargenomen en met alle positieve impulsen van de waarneming beladen.

het benoemen van het verval als verval lijkt een nostalgische daad gesteld vanuit een mengsel van afschuw, ontstentenis en vrees voor de eigen integriteit. de agens , het subject van het benoemen van het verval wil zich van het verval verwijderen, het distantieert zich, het maakt een dubbel verschil: het verschil van het vervallende met zichzelf èn het verschil van het vervallende met het eerdere.

het verval benoemen is zo, vanuit het gebeuren als een humaan gekwalificeerd gebeuren, onderhevig aan een dubbele ontologische reflex.

de ontologische reflex is er altijd een van differentiërende identificatie en abstraherende reductie, een tweezijdig scharrelen met vlijmscherpe krabscharen. die dualiteit van onze bifocale waarneming wordt in onze breinen getransformeerd door een temporele kruising (ons brein dat op twee snelheden temidden het kluwen der lopende recursies zichzelf bezig ziet, de neurologische reflexiviteit die zich altijd zal blijven verbergen voor reïficerende neurologen) en plant zich zo diep in onze logische habitat, het geheel van aangeleerde bewustzijnstropen, gedachtewendingen, trajecten van het denken, ons geheugenpaleis (‘leugenpaleis’, ‘geulenpaleis’…).

gelukkig is er in de mens ook nog een meer dan aanvullend manueel ‘bewustzijn’, het gebeuren dat zich via de gestiek en de motoriek inniger tot het spirituele verhoudt: de lichamelijke ziel kan als Corp-Sans-Organes (Artaud via de filters van Deleuze & Guattari) niet worden weggedacht maar ‘zingt’ ook met onze handen en ‘danst’ in onze gestiek en schildert ons gelaat in de mimiek. het lichaam is geen kruispunt maar een multi-dimensioneel klaverblad, een analoge hub van energetische datastromen-zonder-datering.

de entropie, zonder bewustzijn van de entropie is, in onze humane logica althans, voor zover wij kunnen zien, tot stilstand gedoemd omdat de kans op enige waarneming van de entropie dan quasi nihil is: de eeuwigheid zoals wij die kunnen denken is te eeuwig om het tijdelijke bewustzijn toe te laten.

zulks doet het vermoeden rijzen dat het ‘bewustzijn’ zelf één of andere rol van betekenis moet spelen in het gebeuren van de entropie, zoveel heeft de fysica van die vermaledijde 20ste eeuw ons al kunnen duidelijk maken. maar heel de werking van de betekenisgeving ontploft zowat in het zicht van dergelijke vermoedens: onze breinen, het mijne althans, lijken vooralsnog niet bij machte die werkende verbanden te vatten ¹wanneer je ze wel kan vatten gaat het zo snel dat je alles meteen vergeet – dv@BKB.

wat wel al te bevatten lijkt is dat het verhaal van het verval, zoals hier in vreselijk brute bewoordingen geschetst, zelf een trigger is voor meer verval in de humane bovenbouw op het materiële, het energetische verval, de entropie.

het lijk van het Zijn, het onhoudbare essentialisme, het schielijk overlijden van het gereïfieerde Bestaan van de godsfunctie bevrucht en bemest niet alleen de wetenschap die een technologische explosie lijkt aan te sturen, het overstroomt onze samenlevingen ook met de drek van het gesimuleerde, de extatische fictie, de bloeddorstige Zijnshonger van de Mens als nestbevuilende autofaag, als nietsontziende, kannibalistische Nijdigaard , de alien die in de reeds golvende buiken van de door het kapitaal verkrachtte mamadiertjes in een ijltempo uitgroeit tot een moordzuchtige Trumpkuif of een Oude Franken-tellende, vingerwijzende huilebalk die overal behalve in de spiegel de monsters zien die onze nette tuinslangcultuur komen verpesten.

kunnen we er dan niet beter over zwijgen dan, over het verval? is de retoriek van het rot immers ook niet een geducht wapen in de klauwen van extreem-rechtse populisten?

die vraag evenwel overschat niet alleen schromelijk de invloed van eender welk theoretisch discours op het gebeuren (die invloed bestaat eigenlijk enkel in de hoofden van de auteurs), ze veronderstelt ook nog eens het onmogelijke: afschuw is niet het soort emotie dat je kan verstoppen, en in het licht daarvan, kan je maar beter werk maken van een verklaring ten gronde, want niets is binnen het humane veld kwalijker als virale nijdinfectie dan de aloude hypocrisie die ons heden in brede recursieve golven van een schijnbaar onontkoombare zee van drek en slijm overspoelt.

hoe anders kan Trump het voor zijn miljoenen kiezers hard blijven maken dat de verzamelde media een bende huichelaars is? media die uit commerciële overwegingen vertellen wat de massa horen wil? sinds de dood van god, het wegvallen van de finale autoriteit, maakt elke leugen zo voor zich een eigen grond van waarheid aan bovenop de hypocrisie van wat ze wil overstemmen.

met voldoende geld kan je inderdaad ‘alternatieve feiten’ aanmaken, kopen, met ‘propere’ handen bestellen zelfs.

het rot immers, dat van zichzelf het rotten heeft gezien, wordt plotsklaps tien keer erger en wil zich exponentieel verder van zichzelf elders wenden, het hogere infecteren: altius, fortius et citius.
en dat vond en vindt al te gretig gehoor in een hernieuwing van de Futuristische Verlichtingsextase die ons nog geen eeuw geleden de alsem van de afgrond in de monden kieperde.

gelukkig, hoewel dat woord in deze context bijzonder ongelukkig gekozen is, is alles ondertussen duizendmaal erger al dan toen, en kan je met dat soort nieuwe Hypersprookjes van de Nijd wel grote gedeelten der mensen gedurende enige tijd in de maling nemen, maar niet iedereen de ganse tijd.