Harusmuze #389

389 – het verhaal is valstrik voor het verval

hexagram 34 – 大壯 (dà zhuàng) –  “groot vergaren”

DA ZHUANG (大壮) – “Da Tsjwang” – grootse standvastigheid – “de grote kracht van Da Tsjwang”

凡益之道 與時偕行

De HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakelprogramma, het Beginsel van een generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.
De dagroutine ervan (20 min tot 1-2u praktijk’, 2-20 min leestijd) biedt de gebruiker ook een dagelijks hernieuwde kennismaking aan met de immens rijke denkwereld van de I Tjing

• Lees meer over het Harusmuzeprogramma
• Bekijk alle Harusmuzes
• Harusmuze Doc (oude versie)

input

https://dirkvekemans.be/2018/08/15/harusmuze-59/

commentaar dv@YGM

Verval, desintegratie, verrotting is per se, in het benoemen zelf, een relativering: het brengt de huidige toestand in relatie tot een voorafgaande die als minder rot, minder rijp, meer heel en integer wordt waargenomen en met alle positieve impulsen van de waarneming beladen.

Voor geplande of verwachte bloei, groei en vooruitgang geldt hetzelfde, maar hier wordt al het positieve op de toekomst geprojecteerd.

In beide oriëntaties, die van de Evolutieleer zoals die meestal wordt aangenomen en die van de Devolutieleer, mijn lopende gedachtenexperiment dat de inherente kwalificaties in het humane denken wil blootleggen, is er dus sprake van een diskwalificatie van het heden in functie van een imaginaire ‘betere’ toestand.

Het benoemen van het verval als verval lijkt een nostalgische daad gesteld vanuit een mengsel van afschuw, spijt, ontstentenis en vrees voor de toekomst en de eigen integriteit. De agens, het subject van het benoemen van het verval, wil zich van het verval verwijderen, het distantieert zich, het maakt een dubbel verschil: het verschil van het vervallende in de wereld met zichzelf èn het verschil van het vervallende met het eerdere.

Het verval benoemen is zo, vanuit het gebeuren als een humaan gekwalificeerd gebeuren, onderhevig aan een dubbele ontologische reflex.

De ontologische reflex, de reductie van het gebeuren tot Dingen die Zijn of niet, is er altijd een van differentiërende identificatie en abstraherende reductie, een tweezijdig scharrelen met vlijmscherpe krabscharen: “ik zie het verval, dus ik ben het verval niet, ik sta daar boven”, maar ondanks die schromelijke reductie van het psychisme blijft natuurlijk gelden: “wat je zegt ben je zelf”.

In het op groei en evolutie naar beterschap gerichte denken gebeurt net hetzelfde, al loop je hier een groter risico als je zo durft te stellen, want dan ben je de spelbreker in het geheel van de lopende fantasieën.
Je wordt, op basis van je woordgebruik alleen al, ogenblikkelijk en volautomatisch gebrandmerkt als een trol in de pijplijnen van het exploiterende netwerk.

De projecties naar de toekomst gebeuren immers op hetzelfde soort reducerende idealisering van het verleden: elke heilsverwachting baseert zich op positieve ervaringen uit het verleden, het diskwalificeert al het negatieve in de geschiedenis en maakt van de contingente blijdschap een vatbaar ding dat voor altijd bestendigd zou kunnen worden. “Ik zie het nieuwe, het nieuwe brengt heil en wie dat niet ziet, behoort tot het oude, daar sta ik boven”. Ook dat is louter fantasie, de uitspraak dateert en liquideert daarmee quasi onmiddellijk zichzelf.

In beide gevallen is de polarisatie geïnitieerd en kan het gebakkelei beginnen.

De mens kan nu eenmaal het duale denken niet laten. Dat zit in onze ‘hardware’. De dualiteit van onze bifocale waarneming wordt in onze breinen getransformeerd om verwerkt te worden door een temporele kruising : ons brein dat op twee snelheden ten midden van het kluwen der lopende recursies zichzelf bezig ziet ¹de neurologische reflexiviteit zal zich altijd in complexiteiten blijven verbergen voor reïficerende neurologen die geen oog hebben voor de recursieve opbouw van het bewustzijn dat niet is, maar gebeurt en plant zich op die wijze diep in onze logische habitat, het geheel van aangeleerde bewustzijnstropen, gedachtewendingen, talige trajecten van het denken, ons geheugenpaleis (‘leugenpaleis’, ‘geulenpaleis’…).

De omkering in de waardering van evolutie naar devolutie doet daar op zich niets aan af, maar de dialectiek die eruit voortvloeit kan ons wel meer inzicht bieden in het eigenlijke gebeuren van het duale denken.

En gelukkig is de mens ook nog behept met een meer dan aanvullend manueel ‘bewustzijn’: het gebeuren dat zich via de gestiek en de motoriek veel inniger tot het spirituele verhoudt: de lichamelijke ziel kan als Corp-Sans-Organes (Artaud via de filters van Deleuze & Guattari) niet worden weggedacht maar ‘zingt’ ook met onze handen en ‘danst’ in onze gestiek en schildert ons gelaat in de mimiek.

Het lichaam is geen kruispunt maar een multi-dimensioneel klaverblad, een analoge hub van energetische datastromen-zonder-datering, een ongelooflijk verfijnd instrument dat zichzelf bespeelt en ons in contact brengen kan met het zalige in de kosmos.

De entropie zonder een bewustzijn van de entropie is, in onze humane logica althans, voor zover wij kunnen zien, tot stilstand gedoemd omdat de kans op enige waarneming van de entropie dan quasi nihil is: de eeuwigheid zoals wij die kunnen denken is immers te eeuwig om het tijdelijke bewustzijn erin toe te laten. De immensiteit van de kosmos gaat ons petje, onze semantische potentie, te boven.

Zulks doet het vermoeden rijzen dat het ‘bewustzijn’ zelf één of andere rol van betekenis moet spelen in het gebeuren van de entropie, zoveel heeft de fysica van die vermaledijde 20ste eeuw ons al kunnen duidelijk maken. Maar heel de werking van de betekenisgeving ontploft zowat in het zicht van dergelijke vermoedens: onze breinen, het mijne althans, lijken vooralsnog niet bij machte die werkende verbanden te vatten ²wanneer je ze wel kan vatten gaat het zo snel dat je alles meteen vergeet – dv@BKB.

Wat wel al te bevatten lijkt is dat het verhaal van het verval, zoals hier in vreselijk brute bewoordingen geschetst, zelf een trigger is voor meer verval in de humane bovenbouw op het materiële, het energetische verval, de entropie.

Deze oriëntatie in het denken brengt het subject tot observaties en commentaren die onwenselijk lijken.

Bijvoorbeeld:

“het lijk van het Zijn, het onhoudbare essentialisme, het schielijk overlijden van het gereïficeerde Bestaan van de godsfunctie bevrucht en bemest niet alleen de wetenschap die een technologische explosie lijkt aan te sturen, het overstroomt onze samenlevingen ook met de drek van het gesimuleerde, de extatische fictie, de bloeddorstige Zijnshonger van de Mens als nestbevuilende autofaag, als nietsontziende, kannibalistische Nijdigaard , de alien die in de reeds golvende buiken van de door het kapitaal verkrachtte mamadiertjes in een ijltempo uitgroeit tot een moordzuchtige Trumpkuif of een Oude Franken-tellende, vingerwijzende huilebalk die overal behalve in de spiegel de monsters zien die onze nette tuinslangcultuur komen verpesten.”.

Een sappig staaltje van mijzelf in die rol.

Kunnen we er dan niet beter over zwijgen dan, over het verval? Is de retoriek van het rot immers ook niet een geducht wapen in de klauwen van extreem-rechtse populisten?

Die vraag evenwel overschat niet alleen schromelijk de invloed van eender welk publiekelijk theoretisch discours op het gebeuren (die invloed bestaat eigenlijk enkel in de hoofden van de auteurs), ze veronderstelt ook nog eens het onmogelijke: afschuw is niet het soort emotie dat je kan verstoppen. De negativiteit veroorzaakt door de optiek van het Rot, de verwoestende kracht van de daardoor ontsloten informatie, kan enkel overwonnen worden door de verdere dissolutie van het ik, door een klassiek onthechtingsproces dus. Het ‘kwaad’ zit immers in de wortel, die van de initële relativering in de talige constructie van het ego.

Net zo goed is dat een vereiste voor de heilsoptiek, want anders loopt die vast in het egoentrisch-hedonistische nihilisme dat momenteel de plak zwaait. Maar wijs daar best niet op, want de epaterende genieters van het ik bijten je meteen de vingers af.

Wat ik meende te kunnen ontdekken met mijn omstandig gedachtenexperiment stond en staat al letterlijk en haarfijn uitgelegd uitgeschreven in millennia oude geschriften.

In het Westen werd die eeuwenoude wijsheid onder impuls van een aan de wereldlijke macht gebonden Kerk al te zeer beladen met schuld en boete, met het sado-machisme van flagelanten zoals Loyola: tot in de mystiek toe kan de gelovige enkel het zalige bereiken door het lijden, door de zelfkastijding.

Dat hoeft alleen maar zo te zijn als het zo moet zijn, als het op een positieve wijze niet mag gebeuren. Alleen jijzelf echter kan jou dat beletten.

rev. dv@CIF

Geef uw commentaar

Uw interpretatie van of commentaar op deze uitspraak van de Harusmuze is erg welkom. Plaats die gewoon als ‘reactie’ onderaan deze post.
Bij validatie wordt uw inzending dan bij de eerstvolgende revisie van dit bestand onder dit kader toegevoegd.

Harusmuze uitspraken bij hexagram 34 – 大壯

• 047 – bokken en geiten rammen en hijgen
• 176 – als de cursor weg is, zie je de weg
• 292 – vrijheid vernietigt het vrije gevoel
• 389 – het verhaal is valstrik voor het verval
• 429 – oordeel als mens nooit over een ander
• 460 – wie geeft geniet van de overgave

de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.

steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP: