De kale takken met hun strak gebinte
Steken blind in een brij van dichte mist:
Er rest ons niets van het beminde,
Ons verleden wordt tot wit gewist,
& er is niemand anders die het mist.
Wijik en u. het wijgevoel! herinnert u zich dat nog? toen iedereen in je buurt dezelfde boeken en kranten las, naar dezelfde tv-programma's keek (er waren er maar een stuk of 4 waar je kon naar kijken, voor velen maar 1).duizenden mogelijke gespreksonderwerpen op basis van gemeenschappelijk als dusdanig gekende en gerapporteerde feiten.je kon over het nieuws beginnen zoals over... worden langzaam van onszelf ontdaan:
Jij kan niet wachten op een nieuw bestaan,
Jij staat te springen in die lege tijd.
Ik heb al lang mijn ogen toegedaan
Ik zie dat wit & wat ik was met spijt.
22/11/2010 rev. 18/03/2011
(Alle LYLIA-teksten tot dusver zijn aan (een eerste) revisie toe, ook al omdat ik besloten heb om alles conform het rijmschema van de Délie van Scève te maken. De revisies verschijnen hier voortaan genummerd met een verwijzing naar het oorspronkelijke schrijfsel. De systematische revisie daalt af in de tijd: wat niet gereviseerd wordt, was allicht wel aardig ook, als ruis)