Onze lijven staan als één gespannen
& Van verlangen vangt het ruisen aan:
De kus heeft elk spreken al verbannen,
Het woord, verbrijzeld, is tot zucht vergaan.
De nacht wil naar een dieper duister gaan,
Ik klamp je aan, jij smelt als was in mij.
Ik vloei in jou, jij vloeit weerom in mij.
& In het zwarte komt het licht nu aan,
& In het niets komt dan het nieuwe bij:
Wij lezen daar de zin van ons bestaan.
03/02/2011 rev. 28/02/2011
(Alle LYLIA-teksten tot dusver zijn aan (een eerste) revisie toe, ook al omdat ik besloten heb om alles conform het rijmschema van de Délie van Scève te maken. De revisies verschijnen hier voortaan genummerd met een verwijzing naar het oorspronkelijke schrijfsel. De systematische revisie daalt af in de tijd: wat niet gereviseerd wordt, was allicht wel aardig ook, als ruis).
