how we do not die
how we carry on
our children are our coding, broken and distorted
our bodies return to stars, having come from stars
it’s a long trajectory our bodies take
our world continues in our wakes
our molecules scatter into winds and seas and marshes
our belongings disperse and carry us
our thoughts become our words become our works
our thoughts hide in corners of the world
corners open up and slowly reveal our presence
of others, there are many who are gone
of others, there are more who would be going
our memories collapse into forgotten origins
everything travels outward, onward, we are carried
we are already carried, so our words and sounds and seas
carry us beyond the sentencing of the sentence, we are
already someone else
Alan Sondheim
hoe wij niet sterven
hoe wij verder gaan
onze kinderen is onze code, gebroken en vervormd
onze lijven die van sterren kwamen, keren naar de sterren weer
het is een lang traject dat onze lijven maken
onze wereld zet zich verder in ons spoor
onze moleculen verstrooien zich in winden en zeeën en moerassen
onze bezittingen verspreiden zich en dragen ons
onze gedachten worden onze woorden worden onze werken
onze gedachten verstoppen zich in de hoeken van de wereld
de hoeken gaan open en onthullen traag onze aanwezigheid
van de anderen zijn er veel die weg zijn
van de anderen zijn er meer die op vertrekken staan
onze geheugens storten in tot vergeten bronnen
alles reist buitenwaarts, voorwaarts, wij worden gedragen
wij worden nu al gedragen, zodanig dragen ons onze woorden
en klanken en zeeën, voorbij het zinnen van de zin, wij zijn
nu al iemand anders
Alan Sondheim (trad. dv)
