Lionel Ziprin en Ira Cohen op een foto van Marko Bakker genomen in 2005.
Op 15 maart van dit vervloekte jaar overleed Lionel Ziprin, een geniale outcast in de Amerikaanse literatuur, wiens oeuvre tot op heden grotendeels ongepubliceerd is gebleven. Ziprin is ook Kathedraalbewoner.
Ik maakte er wegens omstandigheden totnogtoe geen melding van. In Amerika, de republiek waarvan hij een trotse burger was, is het vandaag Thanksgiving.
Thanks, Lionel.
3 reacties op “Lionel Ziprin”
Had last van Sint-Vitus-dans, lees ik.
Wat een poëtisch pareltje
voor een aandoening !
Choreomanie, dansen op de barst van het reële.
Erg aangenaam zal het wel niet geweest zijn. Bovendien was Ziprin niet vies van drugsgebruik, wat niet erg aangewezen is als je met dergelijk ziektebeeld behept bent. Het kwam het visionaire karakter van zijn werk wel ten goede.
Ziprin ging er prat op om nooit geïnterneerd geweest te zijn, wat inderdaad wel een prestatie is. Hij heeft mij een paar postkaartjes gestuurd met vrij paranoïde aandoende schrijfsels op. Ezra Pound kreeg die ook, indertijd. Ik ben er dan ook trots op om met zo’n man een kleine briefwisseling gehad te hebben.
Ken hem nauwelijks, maar Ziprin lijkt mij een man, die zich dank zij bricolages – talige in zijn geval – en mogelijk zelfs via druggebruik dansende ‘wist’ te houden boven die inderdaad voor hem al gapende kloop van het reële.
Mooi toch, hoe hij een particuliere oplossing heeft gevonden, hoe onconventioneel ook.