Categorieën
lyriek

overgelopen bevel

die opkomende lach van je gaat nu recht het schemeren in, het is de
onmacht van het licht om iets tot stand te brengen. de zon neemt
ons in de maling, kijk maar hoe ik verbrijzeld wordt, hoe ik vergruis.
het donker overvalt ons zoals het zonlicht een stel gefakete ondoden.

hoe kan ik je ook die armen van je geven als ze niet reikende zijn, die handen
zonder hun strelen, je het hoofd bieden zonder je lijfelijk te nemen? de
kennis eens gehad vermeerdert niet, wij blijven onbevredigd tot het
niets stopt met uitblijven. mijn taal draait je die vurige tong, mijn mond
hangt aan je lippen, mijn huid verschuift je huid, ik beef je die daver
op het lijf. koos je die naam niet? lief heb je mij niet want ik ben er niet,
je steelt een dief van je af tot je ons ontstolen bent, hebt, wat maakt het
uit? kom hier, stilletjes, dan zie ik je de ogen uitbranden in je brandende
ogen van nu. flash monkey.

opkomst van de zon, aan één helft van een verderfelijke planeet. het licht
suist. de darmen bengelen. verscheidene leden van de vergadering worden
onwel. een perfide technicus heeft de beelden wellustig gekruid met een stevig
aroma van opdrogend braaksel en de smaak van etterig bloed in de mond.

er is enig besef, maar de deodorants halen het wel. nieuwe beelden. naakt
tegen een achtergrond van copulerend naakt staat een man op, de penis
in een halve erectie. teveel pillen? teveel pils? too much pussy? wie zal
het zeggen. de kapitein brult het bevel. afknallen, openmaken, de beuk
in die lichamen. we houden ons vast aan frêle touwtjes naar de geborgenheid
onzer jeugd.zichem slaat op hol, er komt nogal wat wit aan te pas. we zitten
in nesten, de babysit is een junk, haar ogen flikkeren in het ritme van een testbeeld.

ze mompelt schuimbekkend het getal 625, dat er een gebrek is aan lijnen. maar
never mind:

we halen het wel, hou je stoel vast,
grijp breinaalden, whisky, je moeder, whatever.

Geef een reactie

This website uses the awesome plugin.