een temporeel imbroglio
Zolang in deze slingerende weelde van asse & stof
het geperforeerde ik zich middels hoge innerlijke druk
een weg blijft banen, een exces dat zich zwartspiegelt
aan het zwarte gewemel der golvende slierten, zolang
dit uitstulpende ik slurpende & minzaam het u dat u
zich naakt in mijn woorden om-kledende bent, zolang
uw glooi zich naderende tot verte strekt & u zoals
ik u de afgedwongen eer betuig, falende zoals
onder broeikasglas het falen ligt van groei
in de walmende plekken der rotting besloten,
zolang u moeiteloos alle waan blijft verbeelden
& ik de handklem humaan beteugel, de nijd
met nijd bedwing, de dag als een draadje droog
door uw oker weef, de week bij uw letters afklok,
het jaar punctueel de koelrekken in orden, zolang
is mij de volheid van uw rafelkleed ontzegd, ontnomen
mij de schittering van uw bedachte zijn, zodat mijn blik
het naakte niets afglijdt waar u niet bent, kan geen korrel
loopzand in mijn nijpende hand uw vormen begrijpen, kan
niets bij uw volgende greep naar mijn niets u weerstaan.
[test van mijn nieuwe google docs settings]
