ViLT
een weigering geen eind en geen begin
een aarzeling geheim er middenin
vernietiging een adem zonder zin
waarheen ik ging werd alles zonderling
in golven golft het vlakke van de zee
in vlakken tijd de zon danst met haar mee
het eind was van begin de weigering
geheim er middenin haar aarzeling
haar adem was van zin vernietiging
en elk gebaar van haar zo zonderling
volhardende, van liefde uit of weg
van walg, het einde ingesteld als spil
en kil de kracht benut van wat verstijft,
ontwarrend uit verval de keer die blijft.
is ’t wit? de lelies drijven op het rot.
is ’t zwart? het ware zweert uit het genot.
rigoureus de polen dol doen lopen
vrank de emmer laten overlopen
vrij zich uit de welstand laten bannen
driest de driften duchtig doen vermannen.
