[Embleem paion : QUI BIEN SE VOIT ORGUEIL ABAISSE. ]
Cest Oeil du Monde, universel spectacle Tant reveré de Terre, Ciel, & Mer, En ton miroir, des miracles miracle, Il s’apperçoit justement deprimer, Voyant en toy les Graces s’imprimer Trop mieulx, qu’en luy nostre face a le veoir. Parquoy tel tort ne povant recevoir, S’en fuyt de nous, & ce Pole froid laisse, Tacitement te faisant asçavoir, Que, qui se veoit, l’enflé d’orgeuil abaisse.
de ontologie is de expressie van het menselijke drift om het Gebeuren te infecteren met het eigen Rot: de code, de lopende programma’s van het Zijn en van de Dingen. daarbij zijn de talige uitingen van de zijnsleer in de filosofie maar de tijdelijke korstjes op de woedende zweer van het Zijn die haar etter tot in de fijnste filamenten van het menselijk handelen doet vloeien.
de mens zingt, bezingt zijn verval. sinds 80 generaties gebeurt dat binnen de occidentale cultuur hoofdzakelijk als een fallisch zingen tot de waarheid van het Zijn, een beweging waarin het zijn haar ware aard van compulsieve penetratiedrang, van wil tot infecteren toont. het Zijn is een agressieve Viraliteit, het verschil dat viraal gaat.
verder onderzoek moet nog uitwijzen of deze Viraliteit een degradatie is van een hoger verval, een rottingsproces en desintegratiebeweging die dan eerder als een passief, ontvankelijk en bemoederend geven moet worden gedacht. pas dan kunnen de eerste prognoses naar de aard van het volgende stadium (dat uiteraard al lang is ingezet en onstuitbaar haar gang gaat) worden geformuleerd
het weze ondertussen sowieso wel duidelijk (“klaar tot in den treure”) dat er binnen het verval als noodlottige voortzetting van de entropie geen sprake kan zijn van een terugkeer naar een eerder stadium (cfr. de recente clowneske nostalgie en compleet ridicule pogingen om de mannelijke suprematie en ‘grootsheid’ – ‘make America/Holland great again ‘: men grijpt met eigen strontklauwen in een tot eigen modderpoel herdacht verleden): je kan als ‘beschaving’ of ‘samenleving’ nooit terug naar een minder ver gevorderd verval, tenzij iemand plots het tijdreizen ontdekt, maar ook dan zou je onherroepelijk het verleden met het rot van het heden infecteren. er is geen weg terug.
de darwinistische evolutieleer moet in die zin ook dringend ontdaan worden van haar fallische ontologiseringsdrang die maakt dat elke ‘stap’ in de gedachte wordt geïdentificeerd met een ‘echte’ stap die dan meteen de kwalificatie van ‘stap in de goede richting’ moet krijgen, terwijl het in werkelijkheid een geheel onverschillig verder verval betreft.
de weg omlaag en omhoog zijn één en dezelfde maar om dat inzicht (dat veel ouder is dan Herakleitos die het slechts bracht in een dergelijk verrot stadium zodat de grieken het konden begrijpen) om te zetten in bruikbare wijsheid, om het van een inzicht te doen degraderen naar kennis, noodzaakt de verdere groei van de NKdeE Bewegingsleer haar de-ontologie, die hier middels het Harusmuze-programma haar eerste werkbare expressie lijkt te verkrijgen.
hoe zeggen de Engelsen dat ook al weer? this is where the shit hits the fan.
binnen de GeldRuimte is de mensheid overgeleverd aan de noodwendigheid van de kwantificatie. het is dan ook evident dat we in de ethiek, het geheel van aanbevelingen voor een deugdzaam leven, al onze pijlen moeten richten op zelfbescherming, hulpverlening en zorgverstrekking.
een gezonde politiek, een gezond bestuur van de polis, de gemeenschap zoals we die nu (menen te) kennen kan enkel gebaseerd zijn op een dergelijke ethiek.
onze ‘politici’ lopen voortdurend met ontblote aarzen achter het volstrekt Onhaalbare van de Controle, de fallische Beheersing van de noodwendigheden in de GeldRuimte waartegen zij ons dienen te beschermen: het is dan ook niet verwonderlijk dat het net in de beveiliging (militaristische repressie), de ‘ontwikkelings’-samenwerking (neo-kolonialistische export van de nijd) en de zorgverstrekking (marginalisering in de getto’s, Auslösung van de ‘onproductieven’) zo gigantisch en globaal misloopt.
kinderen geloven niet in luidkeelse volwassenen die met ontblote aarzen lopen te roepen dat ze alles onder controle hebben.
een geluk bij een ongeluk is net dat het zo evident is en dat de globale klimaatwijziging ons met de neus op de feiten duwt, zodat we in elk geval niet in ontkenning kunnen blijven ‘leven’…
Seroit ce point fiebvre, qui me tourmente, Brulant de chault, tremblant aussi de froit? C’est celle ardeur, que j’ay si vehemente, Qui tant plus sent ta froideur, tant plus croit, Bien que ton froit surprimer la vouldroit Taschant tousjours à me faire nuisance. Mais, comme puis avoir d’eulx congnoissance, Ilz sont (tous deux) si fortz en leur poursuivre, Que froit, & chault, pareilz en leur puissance, Me font languir sans mourir, & sans vivre.
r.7: avoir d’eulx congnoissance : het kennis kunnen hebben van iets is een zijnsvoorwaarde bij Abravanel
Par ce hault bien, qui des Cieulx plut sur toy, Tu m’excitas du sommeil de paresse: Et par celuy qu’ores je ramentoy, Tu m’endormis en mortelle destresse. Luy seul a vivre evidemment m’adresse, Et toy ma vie a mort as consommée. Mais (si tu veulx) vertu en toy nommée, Agrandissant mes espritz faictz petitz. De toy, & moy fera la renommée Oultrepasser & Ganges, & Bethys.
r.10 : Bethys: klassieke naam voor de Guadalquivir, al-wādĩ al-kabir (الوادي الكبير) = de grote rivier
L’Esté bouilloit, & ma Dame avoit chault: Parquoy Amour vistement se desbande, Et du bandeau l’esventant bas, & hault, De ses beaulx yeulx excite flamme grande, Laquelle au voile, & puis de bande en bande, Saulté aux cheveulx, dont l’Enfant ardent fume. Comment, dit il, est ce donc ta coustume De mal pour bien a tes serviteurs rendre? Mais c’est ton feu, dit elle, qui allume Mon chaste coeur, ou il ne se peult prendre.
Perseverant en l’obstination D’un, qui se veult recouvrer en sa perte, Je suy tousjours la declination De ma ruyne evidamment apperte. Car en sa foy, de moy par trop experte, Je me prometz le hault bien de mon mieulx. Elle s’en rit, attestant les haultz Dieux: Je voy la faincte, & si ne scay, qu’y faire: Fors que faisant deluger mes deux yeulx, Je masche Abscynce en mon piteux affaire.
