geef hieronder uw eigen commentaar op deze uitspraak van de Harusmuze. die wordt dan opgenomen in de volgende Omwenteling 1alle teksten van de NKdeE worden in lussen van herschrijfprogramma’s opgenomen. zo’n revisie/herschrijving noemen we in de Gignomenologie een Omwenteling vermeld uw mailadres als u persoonlijk antwoord wil krijgen (uw mailadres wordt niet publiek gemaakt) vermeld uw website als u een link daarnaar bij uw commentaar wenst
alle teksten van de NKdeE worden in lussen van herschrijfprogramma’s opgenomen. zo’n revisie/herschrijving noemen we in de Gignomenologie een Omwenteling
van haar te tekenen ook niet, maar de tekenaar misschien wel…
scève
Respect du lieu, soulacieux esbat. A toute vie austerement humaine, Nourrit en moy l’intrinseque debat, Qui de douleur a joye me pourmaine: Y frequentantz, comme en propre domeine, Le Coeur sans reigle, & le Corps par compas. Car soit devant, ou apres le repas, Tousjours le long de ses rives prochaines Lieux escartez, lentement pas a pas Vois mesurant & les champs, & mes peines.
de uitspraak lijkt wel enige aanspraak op algemene geldigheid te kunnen maken: in eender welke situatie waar er sprake is van uitwisseling van informatie tussen twee of meerdere ‘entiteiten’, zal het feit dat die uitwisseling gebeurt belangrijker zijn voor de betrokkenen dan wat precies er aan informatie wordt uitgewisseld. McLuhan’s ‘the medium is the message’ valt daaronder maar mist het punt omdat zulks nog steeds het inhoudelijke (vermomd als vorm) als belangwekkend vooropstelt: het is (ook) niet het ‘hoe’ van de communicatie maar het al-dan-niet-plaatsvinden van de communicatie. het zijn van de communicatie wordt zo een virale besmetting die bij het waarnemen ervan meteen de communicerende entiteiten tot entiteit reduceert: het benoemen van de communicatie in het gebeuren creëert ogenblikkelijk de zijnden (zender-ontvanger, of welk schema dan ook dat men voor de ‘communicatie’ wil gebruiken) die zich dan uit het Reële ontheven/verbannen weten, het gebeuren van de communicatie valt samen met hun existentie voor de duur van de communicatie.
het protocol is de boodschap. de communicatie achteraf, de informatiestroom is degeneratie daarvan. wat wij interpreteren als communicatieverfijning is communicatieverstoring, ruistoename, rot.
als je communicatie waarneemt stort het gebeuren in tot de gigantische complexiteit van het ontologisch fabricaat waarbij de gecreëerde entiteiten een dwingende rol toegemeten krijgen: hun existentie hangt ervan af. zo wordt de initiërende actie van de aanspreking, de taalact, meteen de initiatie van een afhankelijkheidsrelatie. hoe kleiner de voorraad aan existentiële alternatieven, hoe groter de afhankelijkheid, de onderwerping van de aangesprokene. het aangesproken kind is als de dood voor het wegvallen van de communicatie omdat de onderwerping lijkt op de embryonale faze. de aandacht koestert.
voor de Bewegingsleer is deze Harusmuzestelling een verraderlijk triviale vaststelling (het gebeuren primeert bij afwezigheid van de existentie sowieso op wat er gebeurt) en de uitkomst van de stelling in ontologische structuren zal natuurlijk afhangen van wat er als definitie van ‘entiteit’, ‘informatie’ en ‘belang’ wordt gehanteerd, maar op het moment dat je de stelling leest zit je al in een ontologisch kader: je kan in de taal niet uit dat kader treden om er iets over te zeggen. het enige wat je kan doen is een analogie in werking laten treden die de ontologische dwang simuleert in een cognitief veld. en dat is precies wat de uitspraak doet: als je het leest zit je al in een ontologisch kader zoals de aangesprokene al in een communicatief kader gedwongen wordt.
het particuliere geval van de seksuele en sensuele informatieoverdracht is in deze context wel zeer interessant. hier komt immers primair geen taal aan te pas, terwijl het informatiedebiet bij seksuele betrekkingen ook los van de bevruchting of zelfs maar de penetratie, louter sensueel dus, gigantisch is in vergelijking met a-sensuele, verbale communicatie (met dien verstande dat bij intermenselijke communicatie de grens altijd dynamisch is en door de informatie zelf op beslissende wijze wordt beïnvloed). hebben we hier te maken met een daadwerkelijke écriture van het Reële zoals Gerald Moralès die beschreef? beschrijven wij elkaar met echtheid als wij neuken? het vrijen veronderstelt blijkbaar wel een wederzijds ‘uitstellen’ van de identiteit, een vertrouwelijke opheffing van de existentie en de nood daaraan. vandaar natuurlijk ook het verkwikkende effect, het zaligmakende van sensualiteit. geraken we dan bij masturbatie ‘ons ei wel kwijt’? of is het masturberen dan geen enorme drainage van euh ‘opslag’?
men merkt alleszins onmiddellijk dat de finaliteit van de communicatie al bepalend wordt voor de appreciatie ervan. een functioneel vergelijkende analyse van communicatieve patronen in vegetale/animale interactie kan daar meer klaarheid in verschaffen, zeker in combinatie met interactieve en generatieve computermodellen.
we vragen ons hierbij af wat er momenteel ontwikkeld wordt als ‘minimale auto-reproductie’ en hoe die dan gedefinieerd wordt. elk getal kan bv gelezen worden als een minimaal systeem van auto-reproductie in een telprogramma. leest het getal de dingen? is elk contact met de mens dodelijk voor de van Zijn gevrijwaarde Alien? langs deze weg heeft de uitspraak een viraal-destructief potentieel voor elk identiteitsdenken…
wordt dan op soortgelijke wijze de mensheid zelf niet ‘ingelezen’ door een virus in de progressie van een pandemie? hebben wij Iemands aandacht gewekt? het is alleszins communicatie op een niveau dat wij allang niet meer aankunnen. maar ‘snappen’ doen we het wel!
scève
Ne cuydez point entre vous, qui suyvistes, Comme je fays, cest Enfant desvoyé, Que mes souspirs trop legerement vistes N’ayent mon coeur sainctement desvoyé. Car il y fut pour mon bien envoyé Et a son pire il se voyt parvenu. Puis qu’il est donc vers elle mal venu, Pourquoy ne vois je acoup le retirer? Las je crains trop, qu’en lieu de le tirer, Le Corps ne soit, comme luy, detenu.
// maybe you can’t have freedom cause bliss is within
scève
Voy que l’Hyver tremblant en son sejour, Aux champs tous nudz sont leurs arbres failliz. Puis le Printemps ramenant le beau jour, Leur sont bourgeons, fueilles, fleurs, fruictz sailliz: Arbres, buissons, & hayes, & tailliz Se crespent lors en leur gaye verdure. Tant que sur moy le tien ingrat froit dure, Mon espoir est denué de son herbe: Puis retournant le doulx Ver sans froidure. Mon An se frise en son Avril superbe.
Embleem X :Deux Boeufs a la Charue – motto: Doulce la peine qui est accompaignée.
Ce doux grief mal tant longuement souffert En ma pensée & au lieu le plus tendre, De mon bon gré au travail m’a offert, Sans contre Amour aulcunement contendre: Et me vouldrois a plus souffrir estendre, Si lon povoit plus grand peine prouver. Mais encor mieulx me feroit esprouver, Si par mourir sa foy m’estoit gaignée, Tant seulement pour me faire trouver Doulce la peine au mal accompaignée.
r.3: travail: ‘lijden, kwelling, labeur’ r.10 : Doulce la peine au mal accompaignée: komt naar’t schijnt recht uit de FR vertaling van Dialogues d’Amore van Ebreo van Pontus de Tyard – ‘k hebt al liggen kmoe’t nog lezen
embleem III – La Lampe et l’Idole -motto: Pour te adorer ie vis
Quand l’oeil aux champs est d’esclairs esblouy, Luy semble nuict quelque part, qu’il regarde: Puis peu a peu de clarté resjouy, Des soubdains feuz du Ciel se contregarde. Mais moy conduict dessoubs la sauvegarde De ceste tienne, & unique lumiere, Qui m’offusca ma lyesse premiere Par tes doulx rayz aiguement suyviz, Ne me pers plus en veue coustumiere. Car seulement pour t’adorer je vis.
