dialoogstelling [definietsel] een Kathedraalse dialoogstelling is een stel, een koppel of wat beweringen, gevolgd door een bespreking daarvan in dialoogvorm tussen een alwetend ikseltje en een leergierig vraagkieken. Het kieken lijkt kaal & onpersoonlijk maar is dat allerminst, het ikseltje heeft duidelijk gebrek aan werklust, anders zou het zich niet met dergelijke profane zaken inlaten, […]
Categorie: Proza
Categorieën
voor wie daar wat aan heeft
Niet drummen aub – het veelpuntige uitstroomsel hieronder n.a.v. een tekst van Leevi Lehto – is middels een klikje op onderstaande link te voorschijn te toveren in afdrukbaar pdf formaat, lichtjes gecorrigeerd en uitgebreid, en bovendien een beetje overzichtelijker, zodat het zich ook wel mits de gebruikelijke oogpijniging van het scherm laat lezen. Tja, die […]
De Nieuwe Stem In de aanloop naar en tijdens de eindejaarsperiode is de Stem weer in alle uitzuigerijen verkrijgbaar op vertoon van uw leefkaarten. Het is dit jaar een basalt. Zij zuilt natuurlijk in een vijf of in een zes. Voor een hoger getal drinkt u nogmaals van de fles. Haar glinsterende hoeken zijn veelal […]
Categorieën
(g)ruisbruggen
Bon, Soit. De Klank. Het wordt weer winter. Meestal vertoont het kalende vilt-bedrijfje met haar neo-kathedraleske bebouwing dan de neiging om moeilijk beginnen doen. De eertijds excessieve, met exuberant-groteske colorieten behepte veelvormige groeisels hebben bij het winterse versterven de neiging zich in de eigen talige kronkels in te slingeren, op wanhopige wijze pogend de warmte […]
Voor meer info over het ELfabet, zie http://elfabet.blogspot.com/
Jij mag kiezen, jij bent de lezer, het is jouw lijf. Ruis. Geruis. Gruis. Je zal je de ogen hebben opengehaald aan het zwarte raster van je keuze. (Geen kleur op het einde, op het einde is er geen kleur, er is nooit kleur op het einde). Ruist. Rust. Rest. Je zal gekozen hebben. Roest. […]
… wij lagen plat verdaan & week geblutst te duren dan het weefsel in ons weefsel bij het weven ingewreven… resten van ons die de luchten onderwijl in rode glans besmeurden, zij streepten het licht uit in het bewolkte… de woorden Xo, X1, X2,…Xn met de doffe blik op oneindig als bladgoud op onze ademstijfte […]
Vooraf: Dat stukje gewauwel van Lode hieronder heb ik uit het archief van de skynetblog gevist. Omdat ik alles wat er is van Anke Veld hier toch ook bij elkaar wil krijgen, en meteen kan ik het nog ’s nakijken. Wie weet raakt het ooit nog wel af, of verder, alleszins, dat netgebeuren van me. […]
Lode Tijd. O tijd. Mijn trein komt eraan. Op tijd. Net als vroeger. Vrijdagavonden in Antwerpen waar niemand nog weet van heeft. Gelukkig. La vie d’artiste, een stille gooi naar een denkbeeld, stemloze klanken die naar een afgrond snellen, zoals die kettingrokende topless tapkastpoes die in een bodemloze Antwerpse bar met haar gescheurde vingernagels de […]
