vanochtend las ik een opiniestuk in het NRC over wat met ‘afrekencultuur’ is gaan noemen, naar de Engelse vrees voor de ‘cancel culture’. ik ergerde mij daarbij nogal aan de wereldvreemdheid van de auteur, een historicus van wie je toch zou verwachten dat hij de actualiteit kan duiden vanuit het perspectief van zijn opleiding, die van alle richtingen in de menswetenschappen toch als minst wereldvreemde bekend staat.
in het volle besef van de futiliteit ervan schreef ik dan toch maar die ergenis van mij af in de hiernavolgende verbale gedachtenlozing, waarvoor mijn oprechte excuses.
over de afrekencultuur
het recht op vrije meningsuiting was en is een afgedwongen recht dat elk burger eender wat en waar mocht en mag beweren in weerwil van de overheid en hoe die het graag wil of zou willen horen.
zo is dat. dat mochten en dat mogen we. alleen is het nu zo dat je je mening net zo goed in je bed voor je zelf kan uit mompelen als je niet ergens toegang hebt tot een ‘platform’, een ‘spreekbuis’, een ‘medium’.
nu hoe je het amalgaam van plaatsen waar je mening kan gehoord worden ook noemen wil, heden ten dage is zo’n ‘locus’ weinig anders nog dan een betaald zitje. het betaalde zitje is goedkoop zolang je mening onbelangrijk, neutraal en rendabel is: zolang het zichzelf ‘verkoopt’. eender welke opinie over de nieuwe haarkleur van Beyoncé is vaneigens zelfbedruipend en zal uitgebreid aan bod komen…
het betaalde zitje wordt duurder naarmate ze meer afwijkend, belangrijker, en/of onrendabel is.
dat maakt dat elke mening sowieso gekwantificeerd wordt: ze wordt op dat raster gelegd en haar prijs wordt bepaald. dat gebeurt niet door iemand, ook niet door een of ander duister consortium, maar door de zgn. ‘vrije’ markt die uiteraard wel bespeeld wordt door diverse schimmige tot gitzwarte ‘belangengroepen’.
wat men dan de ‘open debatcultuur’ pleegt te noemen stelt niet veel anders meer voor dan wat geschud met het raster ten einde te bepalen in welk vakje het gekweel in kwestie thuishoort zodat het naar behoren geprijsd naar de ‘vrije’ markt kan vloeien.
die onvermijdelijke kwantificatie van elke opinie in het moordende spel van vraag en aanbod wordt verder gekenmerkt door obstinate (koppige) afwezigheid van de overheid in de organisatie ervan. de overheid wijst elke verantwoordelijkheid van de hand, want zij mag immers niet ingrijpen bij deze ‘vrijheid’ van meningsuiting.
wat volgt is dan, onder de verdeelde zitjes, het huidige zwarte pieten spel waarbij de verantwoordelijkheid wordt doorgeschoven of naar de media die stuk voor stuk op ‘vrije markt’ principes van vraag en aanbod zijn georganiseerd, of naar culturele opiniebepalers zoals universiteiten die eveneens als bedrijf worden gerund, of naar bepaalde satanisch kwaadwillige politici. in feite dus naar de dichtsbijzijnde Speerse spektakelfaçade voor het mombakkes, de eigenface van de kwantificatiecultuur zelf, die wij allen in ons midden toelaten en zelfs toejuichen.
want uiteindelijk is het natuurlijk allemaal onze eigen ‘schuld’: wij staan toe dat bedrijven als Facebook, Google en Twitter bepalen wat er wel en niet mag gezegd worden wij staan toe dat er nagenoeg geen enkele vrijplaats, geen enkel onbepaald kanaal van informatie meer bestaat wij dringen er bij onze overheid die wij verkiezen niet op aan dat er voor ons als burger zulk een digitaal platform dat vrij is van commerciële belangen wordt gecreëerd (de kostprijs daarvan is bij een degelijke uitbouw waarbij je de burger gaandeweg laat zien dat wanneer hij er direct zijn geld aan geeft ipv indirect via belastingen, wanneer je laat zien waarvoor zij betaalt, belachelijk klein) wij beweren al sinds 1990 dat we ‘van computers niks begrijpen’ en het zijn wij, u en ik, die wat dit en vele andere dingen betreft al onze burgerrechten cadeau gedaan hebben aan voornoemde spelers, de uitbaters van het meningenpretpark waarbinnen ik hier, op Facebook en elders mag beweren wat ik wil, want tegen de financiële overmacht die deze macht over mij en jullie wil behouden als een rechtmatig verworven eigendom, kan ondertussen niemand meer op.
ofwel, misschien? ik zie het graag gebeuren…
dus kunnen we het woord ‘afrekencultuur’ misschien beter her-begrijpen, ‘hermunten’ – zo zeggen jullie dat toch niet? – als die cultuur waarin je als individu voortdurend afgerekend wordt op de marktwaarde die je hebt, dwz. hoeveel er van jou nog geëxploiteerd kan worden, wat de data die jij genereert door hier binnen de globale database van het internet voortdurend rond te klikken en jouw mening te fulmineren nog opbrengt aan de kassa. een kassa die voor ieder van ons netjes afgesloten en buiten zicht en buiten bereik blijft, en zeker dan voor de naarstig speurende overheden, maar ach, da’s maar een zielig hoopje kleine adverteerders, een slecht georganiseerde bende prutsers waarvan de meest effeciënte elementen overigens ter controle een ruime toelage krijgen, rechtstreeks uit de kassa, hier, niet bij jou.
en deze afrekencultuur floreert geheel dankzij jouw al te bereidwillige medewerking, waarvoor niemand jou ooit bedanken zal, laat staan betalen.
BRONCODE van het journal intime -programma
gegeven:
geste: het pad van de primaire, spontane beweging schrijfleeslus: herhaling van de geste die zich gaandeweg stabiliseert binnen de corridor van de geste corridor: het tijdruimtelijke vlak waarbinnen de geste zich herhalen kan zoals geprojecteerd op een 2D schrijfvlak jij, je: een participant aan het journal intime programma
het journal intime is een dagelijks algoritmisch uitgevoerde handeling (functie);
je wordt wakkeren je doet onmiddellijk dit (géén andere bewuste handeling ervoor): je beeldt jezelf een geste in eventueel gelinkt aan een woord of een frase
je neemt de blocnote en initieert de schrijfleeslus
je vocaliseert daarbij het woord of de frase
als je merkt dat de herhaling zich gestabiliseerd heeft tot een geste
neem je jouw vocalisatie voor minstens vier iteraties op
teken je de geste
je leest in een boek in een vreemde taal (eender welke, niet je moedertaal) tot je een fragment tegenkomt waarvan je denkt dat het kan dienen als 'titel' of 'benoeming' van de geschreeftekende schrijfleeslus
uitvoer van het programma: – een potloodtekening met een titel in een vreemde taal – een geluidsopname van vier herhalingen van 1 uitgesproken woord of frase in het Nederlands (met NL tongval) – enkele universa aan nieuwe betekenissen
Even uw aandacht voor een oproep die ik graag verder verspreid:
(ENGLISH BELOW)
Belgisch kunstenaar, curator, radiomaker, DJ, Animatiefilmer, LEO REIJNDERS – DE WOLKENBREIER – CLOUD FORCE ONE organiseert dit in samenwerking met de AMBASSADE van Albanie in Den Haag (Nederland) en ism QUARTAIR het oudste en het beste kunstenaarscollectief van Den Haag. Iedereen wereldwijd kan hieraan meedoen kunstenaar of niet, beroemd of minder besproken, groen geel of nog blauw, nat achter de oren of net zijn slagtanden volgroeit, welgemutst of donker van geest, wiskundige of onwetende, welbespraakt of recht door zee de enigste voorwaarde is dat je een zelfgemaakte postkaart met de post stuurt naar:
Mailartproject “ALBENE” LEO REIJNDERS – DE WOLKENBREIER Bouwensstraat 9 2140 Borgerhout Belgium
Onderwerp “ HET LAATSTE AVONDMAAL”
Al de inzendingen worden tentoongesteld in de ALBANESE AMBASSADE Hoge Nieuwstraat 2 2514 EL Den Haag in Nederland. De juiste datum wordt later vastgelegd. Denk Corona.
Van het hele “ALBENE” Mailart project wordt ook een you tube filmpje gemaakt
Al de inzendingen worden ook gepubliceerd op het facebookaccount van Leo Reijnders.
Eeuwige roem blijft gelden en slijt nooit.
Voor alle duidelijkheid er wordt geen enkele kaart terug gestuurd. Leo Reijnders
Belgium artist, curator, radiomaker, DJ, Animationmovies LEO REIJNDERS – THE CLOUDKNITTER – CLOUD FORCE ONE Organises with the EMBASSY of Albania in The Hague (The Netherlands) and in collaboration with QUARTAIR the oldest and best art collectif of The Hague. Everyone worldwide can participate in this Project artist or not, famous or unknown, green yellow or still blue, wet behind your
ears or or just fullgrown, in the mood or in a bad temper, mathematician or innocent citizen, well-spoken or not, The only condition is that you send a selfmade postcard(s) with post to :
“ALBENE” Mail Art Project LEO REIJNDERS – THE CLOUDKNITTER` Bouwensstraat 9 2140 Borgerhout Belgium
Subject “THE LAST SUPPER”
ESSENTIAL:
All the postcards will be exhibit in the ALBANIAN
EMBASSADY
Hoge Nieuwstraat 2 2514 EL Den Haag (The Netherlands)
The date will follow later. Remember Corona.
From the whole “ALBENE” Mail Art Project will be made a you tube movie
All the postcards will be published on the facebook account of Leo Reijnders.
To be clear: none of the postcards will be send back.
“hen spirits turn themselves away they become invisible but the hells are not seen be” – Swedenborg, Heaven and Hell
~~~~
“joyments of Genius, which to Angels look like torment and insanity, I coll” – Blake, The Marriage of Heaven and Hell
~~@~~~~~~~~~~~~~~~~~~
specula utopium: spirintversion turneth versus corneal empathy gauze, re- turns to distal in the moongloam: verses in jambment of the pneuma gleam: o sulphur smear of breath fume glass spear it help as monitor sight of de, molition psyche ,Dis solution pit, pan- opticon upon it featherstorm in swivels drill subjective retina ô collander of angels flameblood cataract honey beam stigmatatism vertiginous plasm callibrator, up ward tumblers, worm- holes trembling divinely, limb from ape torn limb purse, pective brain bath vegetative ô memorable fumage choir, arck of texture of refractive optic sin: brief-gleam in the devileye
van de RADIO KLEBNIKOV WEEKBLADEN bevat teksten van Adriaan Krabbendam, Astrid van Rijn, Bernard Réquichot, Bert Schierbeek, Dirk Vekemans, Eva Cox, Lanny Quarles en Olchar E. Lindsann.
daarnaast bevatten deze WEEKBLADEN ook nog volgend uiterst besmettelijk communiqué van de Neue Kathedrale des erotische Elends:
over de Vrije Lyriek
de leesbare uitdrukking van een gevoel is een absurditeit: een gebaar kan een gevoel uitdrukken wanneer het gevoel erin gebeurt. woorden kunnen hooguit gedachten weergeven die het gevoel heeft teweeggebracht, doen gebeuren.
verbale expressie is een historische deterioratie van de schreeuw, een verregaande verrotting van het vocale gebaar van onmacht, woede en frustratie.een vreugdekreet heeft geen verklaring nodig, geen verdere verbalisering.
daarom gebeurt de vrije lyriek ook nooit in de woorden, in hun betekenissen maar erlangs, ervan weg, er tussendoor. de Stem zingt tussen de woorden, weg van het Rot.
lyriek strandt in de woorden, verkalkt er tot schelpjes, met enkel een spoor van de Stem erin. lyriek lezen, stilletjes in je hoekje is onvoldoende om de vrije lyriek geheel tot leven te wekken. het heeft je adem nodig, het wil klinken zoals je adem, zoals dat waar je leven van afhangt.
je hoeft het niet te zingen als een diva, lyriek mag je stamelen, je mag stotteren, lispelen, kraken, kakelen, schreeuwen, fluisteren, kuchen, schuren, schrapen, horten, je verslikken, je vergissen en vloeken en haperen en wenen.
het is ook jouw leven, overigens, het leven van de lyriek: als je het hoort herken je het vast. tot in de diepste treurnis, de goorste ellende zingt het glashelder de onbereikbare toon van jouw onverwoordbaar, onverwoestbaar geluk.
de vrije lyriek heeft de woorden immers enkel nodig omdat jij die nou eenmaal nodig hebt.
de primaire gedachtebeweging die ten grondslag ligt aan elk ‘essentialisme’, de harde kern van elke ontologie is een denkfout. de NKdeE benoemt deze denkfout als de Zaak van de Noodzakelijke Oorzaak. Het betreft een meer radicale versie van de ‘fallacy of misplaced concreteness’ in Whitehead’s Process & Reality) en ze kan ong. zo verwoord worden:
‘het benoemde moet iets zijn, dus het is iets’ terwijl er enkel een benoemen gebeurt/gebeurde dat vervolgens om een ‘zijn’ lijkt te vragen – het Zijn wordt telkens opnieuw uitgevonden, simultaan met het Niets waarna het Zijn van het benoemde Ding de echtheid van het gebeuren ervan usurpeert en straal ontkent: het mag niet meer gebeuren want het is (wat het is).
enkele opmerkingen:
hoewel er van het het Zijn ook al sporen zijn terug te vinden in de Oosterse Oudheid, kan de origine van de gedachtebeweging chronologisch waarschijnlijk best ergens in de buurt van Parmenides gesitueerd worden, hoewel deze datering onbewijsbaar is.
het ontstaan van de Zijnsfictie is in ieder geval minstens ten dele te danken aan de (her)uitvinding van het schrift en de daarmee gepaard gaande mogelijkheid tot kwantificering van de gecodeerde taal middels de Arabisch-Grieks-Romeinse schriftsystemen. in het schrift vind het Zijn immers zijn noodzakelijke materiële grond, enkel in het schrift, de Schrift , kan het Zijn en het Woord op een verifieerbare manier bij God gelegd worden
de informatietechnologie van heden is in die zin een rechtstreekse uitloper van de aloude taaltechniek van het schrift dat via het juridisch taalgebruik (een ‘ding’ is vooreerst en ook etymologisch een rechtsgeding, een verdict, een ‘case’) viraal tot in de meest intieme menselijke interacties is doorgedrongen.
het Zijn is later via Plato, Aristoteles en via de Arabische ommegang daarvan de basis geworden voor het discours van het monotheisme dat het aldus uitgevonden Zijn met een patriarchale God identificeerde en zo kon instellen als Orde van het Woord (cfr Foucault)
sinds Nietzsche (en Freud wiens ontdekking van de onderbewuste sturing van de hoger cognitieve functies door Derrida in de filosofie als fataal virus is binnengebracht) zitten we opgezadeld met het lijk van deze God, een bijzonder geurig Onding dat ook de ‘auteur’ mee in zijn val sleepte en tot een ondode maakte, een niet-levensvatbare invulling van de nabestaande auteursfunctie die vervolgens ten prooi viel aan louter commerciële exploitatie.
tot op heden is het ‘Westen’ er, mede door toedoen van de instorting van de moorddadig koloniale basis van onze weelde, niet in geslaagd een afdoend antwoord te formuleren op het overlijden van elke vorm van gefundeerde autoriteit en dat is er met het fiasco van de twee Wereldoorlogen niet bepaald beter op geworden.
elke vernieuwde opleving van de oude patriarchale pikorde is moorddadiger dan de vorige (heden is dat de versmelting van het neo-liberalisme met populistisch rechts in een min of meer gefatsoeneerde versie van het fascisme: de slachtoffers vallen quasi-onzichtbaar aan de andere zijde van het zelf-ingerichte strafkamp waarvan wij zelf de bewakers zijn. in het kamp zelf gaat de ‘uitverkoren’ bevolking ten onder aan de eigen nijd)
we nemen het woord ‘pikorde’ best letterlijk want het Zijn is in elk opzicht (ook in de Christelijke mystiek) identiek met het bereiken van het orgasme maar dan uitsluitend (behalve in de Christelijke mystiek) via gewelddadige penetratie en onderwerping van het vrouwelijke, een kortsluiting van de rede in de militaristische sluitsteen, het syllogisme van de dood: kill or be killed, fuck or be fucked
de Chinese cultuur blijkt veel ‘Zijnsresistenter’ en ondervindt dan ook nauwelijks hinder van onze euh gênante geuroverlast en pijnlijke ideologische leegloop, waardoor wat er nog rest van de Westerse hegemonie op de planeet smelt in een tempo dat enkel het pakijs aan de polen kan evenaren…
de NKdeE poneert dat het gezonder (want conform het echte gebeuren en in strijd met de fictie van het Zijn) zou zijn om niet de oude Zijnsorde van de (darwinistische) evolutie naar het hogere, het vooruitgangsoptimisme en de eeuwige groei als basis voor ons denken te nemen, maar wel de realiteit van de voortdurende ‘devolutie’ van de kosmos onder ogen te zien, het Kosmisch Rot dat vanuit de fysische realiteit van de entropie rechtstreeks te vertalen valt in de continue degeneratie van wat wij ‘leven’ noemen. in deze Neo-Kathedraalse optiek is de mens een viraal overgangsstadium, een degeneratie van het dierlijke naar het sensibel-machinale. het effect van de ‘humaniteit’ lijkt congruent met het uitdoven van de Zijnsinfectie echter ewa uitgewerkt zoals een bruistablet in een glas water, met een beetje lichtjes misselijk makend doorzichtig vocht als eindresultaat. het eindigt niet met een ‘whimper’ maar met enkele braakspasmen in een zichzelf overbodig makende planetaire infestatie.
men hoeft daarbij echter niet te panikeren: hoe erg de situatie ook lijkt, in de natuur kan alles altijd erger. heil de natuurrrrrrr!
wij (Laiske, Anke en ik) van de Nieuwe Kathedraal van de erotische Ellende, beschouwen deze waarheden als evident ende vanzelfsprekend, elke discussie daarover is compleet zinloos, het spul bewijst zichzelf, elke dag erger en trouwens Anke wordt daar altijd vreselijk geil van als ik het haar begin uit te leggen, terwijl ze het mij nota bene zelf geleerd heeft, het kieken!
over de waanzin
nu.
de Neue Kathedrale des erotischen Elends, mijn onderzoeksprogramma dat tot deze vaststellingen kwam, interesseert zich de laatste tijd klaarblijkelijk fel voor de nosografie omdat daar het ontologisch Rot lelijk toeslaat: ik ben als Kathedraalauteur in Voege, ‘Schizofrenie. Een filosofisch essay over waanzin’ van Paul Moyaert aan’t lezen, en de inleiding daarvan leest voor mij als een hachelijke helikoptervlucht boven de hete lava van het losgeslagen Zijn.
Moyaert is daarbij, zo lijkt mij voorlopig, een bijzonder bekwaam en meermaals gebreveteerd piloot, maar onderschat hij de brij onder hem niet een beetje? maar bon ik zit nog maar aan p. 38 dus ’t kan goed zijn dat we dat nooit gaan weten, want boeken uitlezen is zo verdomd lastig in deze interessante tijden, zeker voor een fel door muzen en ander ongedierte geplaagd dichtertje als ik
elkwegs: het Zijnsmaneuver dat we hierboven poogden te omschrijven is natuurlijk ook evident aanwezig in de beweging die mensen als een soort Eerste Oordeel onderverdeeld in de Gezonden en de Waanzinnigen, waarna het ontbreken van elke grond aan de benaming ‘gezond’ moet en zal worden ingevuld door een zo stringent mogelijke benoeming van de ‘waanzin’, waardoor de dichotomie een primair machtsinstrument kon/kan worden dat tot in den treure op de meest grof-humane wijze gebezigd is van Babylon tot Dachau. elk oordeel omtrent de waanzin functioneert louter als een veroordeling van de realiteit van de ander om het fictieve ik te legitimeren.
Moyaert (zo lijkt het, ik moet voorzichtig blijven) ontwijkt die discussie (niet evenwel zonder ze te duiden) door zijn kernvraag ‘wat is waanzin?’ niet t.o.v. de mentale gezondheid te stellen maar door de verklaring in de ‘interne dynamische samenhang’ (p.36) te willen gaan zoeken, waardoor er natuurlijk al ‘bestaan’ en ‘zijn’ van de waanzin aangenomen wordt :
“Waanzin (schizofrenie/paranoia) vertegenwoordigt een aparte werkelijkheid, een werkelijkheid met eigen dynamiek en problematiek” (p36-37)
hij pleit dan, (omdat die aparte werkelijkheid natuurlijk niet echt apart kan ‘zijn’) en dat vind ik dan, sorry è, bepaald koddig, voor een ‘immanente wezensanalyse’ van de waanzin waarvan hij in één zin het ‘wezen’ heeft geponeerd, bewezen en onmisbaar gemaakt.
deze gedachtebeweging zou zo uit Cuseaanse theologie kunnen komen waar de zinnen op identieke wijze stijf staan van het opgeklopte ‘esse’. God bestaat omdat god niet kan niet-bestaan want dan zou hij god niet zijn. Het is natuurlijk de stokoude fallus die zichzelf enkel stijf en penetrerend en als agerend en vigerend Zijnde kan denken, en vooral niet responsief-clitoraal gebeurlijk.
de crisis van het post-modernisme blijkt zich thans te (gaan) herhalen in de van de filosofie afgescheiden psychologie met wat voorheen ondenkbaar leek: een nog meer immense explosie van geschriften waarin de waarheden zich sneller opvolgen dan hun schaduw. niets minder dan een volatiele publicatiediarree.
maar bon, ziet ge, ach toch, ik ken te weinig van die terminologie en van de geschiedenis ervan om dit punt elders dan hier (in de marge van de zijlijn van de marginaliteit van het braakland waarin elk intellectueel discours tegenwoordig vergeefs want ongelezen wordt gevoerd) te maken.
zo ik dat ‘elders’ al zou kunnen localiseren è, hihi, want hoe korter je bij elders komt hoe luider het advies ‘ga hiemee maar elders’ weerklinkt, dus je moet al wat expert in de negatieve theologie zijn om dat legendarische Oord van enig woord te kunnen voorzien…
en plus: ’t is weeral een eind na middernacht en ik had alleen vandaag verlof van mijn dagtaken in de Vrije Lyriek! sorry è.
RADIO KLEBNIKOV SINGLE 2019 – #002 uit de uitzending van 28/12/2019 ‘de doden sterven niet’
tekst: Paul Snoek (De Zwarte Muze, Manteau, Brussel-A’pen- Den Haag 1967, p. 36) muziek : Max Richter – On the Nature of Daylight (Entropy) – https://www.youtube.com/watch?v=b_YHE4Sx-08 voordracht: Dirk Vekemans zangintro: Sylvia Wezemael techniek en mixage: Zaahne Houbrechts
Niemand gelooft mij. Het is te eenvoudig. Elke dag ik ontwaak uit mijn slaap, verdoofd als na een explosie, met lood in de lippen, met stof en drukwerk in mijn haar.
En het gaat verder en het blijft gevaarlijk. Ik klauter nooit uit de kuil, doch bewonder hemelwaarts het alledaagse landschap: de blauwe lucht is blauw, zo blauw.
Ik maak het mij geriefelijk. Ik arbeid en gooi wat aarde in de hoogte, zo maar. En ganse dagen zing ik voor de vrede, zo graaf ik mij dieper naar de bescherming.
Ik zing en graaf tot ik er moe en hees van word, want wat je wil vergeten, moet je veel herhalen. Zolang mij niemand hoort ben ik veilig. (Bommen komen altijd op hetzelfde neer.)
Beluister hier de integrale uitzending van RADIO KLEBNIKOV op Radio Scorpio van afgelopen zaterdag.
Met teksten van o.m. Adriaan Krabbendam, Astrid van Rijn, Lucebert, Kees Ouwens, Segher Diengodgaf, Ida Gerhardt, Anke Veld, Marije Langelaar en Gaston Burssens én een live-vertolking van een song van Geert Huybens door de man zelve.
een extra dik nummer met teksten van Anke Veld, Dirk Vekemans, Guido Utermark, Lanny Quarles, L.Th. Lehman, Maurice Scève, René Char en Sean Bonney download / lees ‘m hier – alleen op uw werk afdrukken è
” Vlaanderen o Vlaanderen uw eiken en uw breugels heb ik lief Vlaanderen o Vlaanderen in de gamma ligt er altijd veel goedkoop gerief Vlaanderen o Vlaanderen ge hebt op elke planken vloer uw balatum gelegd Vlaanderen o Vlaanderen ge hebt uw grachten toegedaan en alle kronkels op uw erf gerecht Vlaanderen o Vlaanderen ge moet niet komen klagen nu dat alles rot en stinkt Vlaanderen o Vlaanderen ge hebt van na den oorlog al al uw have, al uw goed constant aan ‘t gele geld en zwarte winst verlinkt.”
met een deel van de voorgelezen teksten van Anke Veld, Arthur Rimbaud, Dirk Vekemans, Guido Utermark, Hannah Duchamp, Harmen Verbrugge, Jerome Rothenberg, Jürgen Smit, Sarah Michaux, Paul van Ostaijen en Adriaan Krabbendam.
Verder nog in de uitzending o.m. enkele fragmenten uit de Vier geschriften van de Gele Keizer, ‘Ubi Sunt’ van Carlos Marzal, Lucebert, Harry Mulish, 3 uit ‘Droom’ van Kees Ouwens, mismeesterde flarden uit ‘Amphibious Maidens‘ van Suzanne Livingstone, Luciana Parisi en Anna Greenspan en enkele scenes uit het Rode Ridder album ‘De Koraalburcht’ van Willy Vandersteen…
met losgeweekte teksten van Guido Utermark, Hannah Duchamp, Petra Fenijn,Sylvia Plath, James Joyce en Dirk Vekemans. Sylvia en James konden ons echter hun teksten niet tijdig bezorgen, de overigen kan u meelezen in HET REYNAERTSBAANTJE, de tweede episode van de legendarische WEEKBLADEN van RADIO KLEBNIKOV
Download en bestudeer NU de tweede episode van de WEEKBLADEN van RADIO KLEBNIKOV! Getiteld ‘het Reynaertsbaantje’! Met bijdragen van Guido Utermark, Hannah Duchamp, Dirk Vekemans, Petra Fenijn, Nachoem M. Wijnberg en Paul van Ostaijen!
De Levende Uitzending volgt nu zaterdag 12/10/2019 tussen 18-20u via FM 106 in het Leuvense en wordt gestreamd via http://radioscorpio.be/luister.html
Kinderen! Luistert goed want ik zeg dit slechts éénmaal!
Radio Scorpio, de oudste Vrije Radio in ons land is dit jaar 40 jaar jong! Viert met ons mede deze heuglijke verjaardag! O.m. door onze razend populaire Platenbeurs te bezoeken die dit jaar wordt besloten met twee geweldige optredens!
Vanaf deze week biedt RADIO KLEBNIKOV, het programma van de Vrije Lyriek,de trouwe luisteraar zijn unieke Weekbladen aan, waarin opgenomen een deel van de lyrische teksten die worden voorgedragen tijdens de komende, lopende of afgelopen uitzending.
Vòòr de uitzending vind je deze Weekbladen via een link naar Google Docs die o.m. wordt verspreid via de FB Pagina van RADIO KLEBNIKOV . Auteurs (lees: ‘iedereen’) kunnen (kan) daar voor de dag van de uitzending (tot middernacht vrijdag) hun teksten in pasten: misschien worden ze voorgedragen, misschien niet…
Na de uitzending volgt hier voortaan, als alles volgens onze verwachtingen verloopt, een bericht met een link naar Mixcloud met de gearchiveerde uitzending en een link naar een afdrukbare PDF-versie van de bijhorende Weekbladen.
N.B. : die PDF blijft ook principieel en dus strikt louter tekstueel, zonder afbeeldingen.
muziek: Bart De Becker lezing: Jan D. Vekemans opname en studiobeheersing: Arnout Camerlinckx
XXXIV KUPRIS IN ‘T WOUD
Het woud, geworteld in de dorre blâren, Spreidt lommer met zijn loovers over ’t mos, En zijner bronzen armen tempeltrots Wijdt honderd esmeralden zode-altaren:
Om steen en stronken waaiert zich de varen, Zefier kust geuren uit de rozen los, En door het heilig, hemelschragend bosch Schijnt wellustademend een god te waren:
’t Is Kupris, wie de mirt en roze kransen, Wie maneschijn van leest en boezem licht, Wier lokkend oog in ’t hart verlangen lacht,-
En zeven duiven zwermen in heur glanzen,- De zode zwelt, waar zij heur schrede richt… Wee mij! Ik zie Mathilde in Kupris’ pracht!
Jacques Perk, Gedichten, ISBN 90351 2014 0, p.80
een productie van RADIO KLEBNIKOV, elke zaterdag 2 uur Vrije Lyriek op Radio Scorpio!
in mijn ogen wellen de tranen om de dode zoon. in mijn ogen staat gegrift het leed om de gestorven dochter. in mijn ogen breken open koude zakken vol met bloed. in mijn ogen helt het zinkende schip naar zinken. in mijn ogen klaagt en kraait en lacht de kraai om ons.
in mijn ogen danst een lijk dat liefde heette. in mijn ogen zitten ogen die de genocide lezen. in mijn handen bloeit de kennis en methode van het moorden op. in mijn mond schreeuwt er een schreeuwen ‘er’ en schuurt de stem uit mij. in mijn vingers knaagt de onmacht als een reumakramp.
door mijn armen trekt het leven weg en uit de lijven. in mijn aders schuimt en snottert zwakte vol van zelfverachting. in de nood kent men inderdaad zichzelf en daardoor ook zijn vrienden.
ik ben het. ik ben het echt. ik ben het helemaal.
het lacht. het weent. het danst en drinkt. het doet wat u en ik zouden doen. het wil deeltjes vangen van mijn roet in de bewegingen die ik hen leerde. het zoekt restanten van verlangen in het rot waar ooit mijn tulpen stoeiden. het breekt de aarde open in een geile hunker naar wat rust en peis. het vindt daar helder slechts het felle blinken van een zeis. het is de grimas op een dood en zwaar verminkt gelaat.
[mixcloud https://www.mixcloud.com/dirkvekemans/radio-klebnikov-uitzending-13-10-2018/ width=100% height=400] bestaande voornamelijk uit een uitzending van 2011 – regie, concept en montage: Arnout Camerlinckx…
nieuw NKdeE- programma, in testfaze. het gaat als volgt:
STAP 1:
ga naar een redelijk grote stadsbib [ik ga naar Leuven]
kies een dode ‘kunstenaar’ K
pak alles dat van K beschikbaar is naar een leestafel en spendeer daar min. een uur mee
maak wat nota’s/tekening op A6 tekenpapier
STAP 2 :
‘verwerk’ uw notities:
werk de tekeningen af, kleur ze in
zoek bijkomende info op internet
scan alles in en zwier het op een blog, ev. met wat uitleg, extra tekstuele output, appreciatie, vertel wat er gebeurde, geef opmerkingen…. link ‘interessante namen naar extra info (wikipedia, musea e.d.)
zorg ervoor dat je minsten 1 andere naam hebt om te researchen de volgende keer (= output ‘kunstenaar’ L) (check de beschikbaarheid van de output in de online bib-catalogus!)
Theo is not my cup of tea. Die paragraaf alleen al, hij gebruikt het maar 1 keer hoor. Iemand die vooral kunstenaar wil zijn. Wil het Maken.
Met slierten Hegel nog. De these is de Kunst tot Theo. De antithese is Dada met I.K. Bonset. De synthese is het Constructivisme met Theo.
Hollandse vakjes. Vakjes Holland. De Duitsers vinden het chewèldug. Nu ja, het ligt aan mij: het concept ‘architectuur’ zoals de meeste Modernisten dat hadden gaat er bij mij al niet in, die top-down ingrepen. De enige vorm van architectuur die bij mij genade vindt is die van de Middeleeuwen of de ‘geologische’ van Louis G. Le Roy: stenen stapelen en tien jaar laten verwilderen.
Bij het bladeren rust ik uit bij de gezichten van Hans Arp. “Sjonge, wat heeft die het hoog zitten”, zeggen ze, zonder monden.
De wereld is een kleine spermamolen. In het Frans verkoopt dat wel.
De blaaskaken met de grootste teut hebben steevast de meest adorabele vrouwen. Ze zijn, dat is de regel, aan hem gebonden met en door hun enige zwakte, voor de rest zijn ze welhaast perfect. Intelligent, kwiek, bodemloos getalenteerd, mooi, wellustig en tjokvol Liefde met een L die alle K’s van tafel kegelt.
Vaak zouden het duizend keer betere ‘kunstenaars’ geweest zijn, maar ze weten wel beter: met die piemeltrekkerij om de Grootste Jan bijeen te joekelen, maak je geen nest voor wat geluk, laat staan een dageind vol tevredenheid.
Petronella heet ze en ze laat zich de vermannelijkingen lachend welgevallen. Ze stuurt haar Doesje als een volleerde pimp de beste straten op;
Op het ene werk van haar dat in het Grote Boek mocht staat een ‘wit kannetje’ op zo’n kleurvakkentoestand. Een paar krullen verf, meer is het niet. Ze signeert de krullen ‘cupera’ met een flinke zwier onder de c en verwijst daarmee al de rest naar de prullenmand.
In de ‘catalogus’ van het werk staan ook de literaire exploten van Theo afgedrukt. De aandoenlijke jeugdmijmeringen gaan naadloos over in de van Schwitters gepikte hoge ironie (genre ‘Anna Blume’, dezelfde overtrokken toon waarmee Wim Helzen net te goed is om helemaal om te gieren te zijn).
Hij toert ermee rond, Dada is entertainment, vooral, je kan er munt uit slaan.
De enige tekst waar ik mij niet meteen aan blauw ergerde is in het Frans, alweer: ‘Madapolan’ uit het derde Mecano-nummer (de NKdeE ‘cluster’ MECANOLODIAMAURO van 2006 heeft de resten van die publicatie ingebakken in haar letterdwang).
Ik noteer nog vlug wat namen (het netwerk van onze van Doesburg zit echt wel knatsvol met het Ware Werk) zodat ik op weg kan, weg van deze Schotse Lippen en terug mijn geliefkoosde Niets in, om Cupera te vergeten:
De Theosofie en Einstein komen bij Duchamp con suis samen in de Vierde Dimensie, dat heeft Linda Dalrimple Henderson ons geleerd, we gaan het nooit vergeten. Vergeef mij dat ik andere mixturen van hetzelfde brouwsel verkies boven de Doesburgse variant…
Net een nieuwe FB groep opgericht voor de praktijk van het Asemisch Lezen.
Wat is Asemisch Lezen?
Asemisch Lezen (EN: Asemic Reading) is een creatieve activiteit waarbij je een bestaand literair werk als input neemt en middels allerlei (schrijf- en teken)technieken zoals die heden in de praktijk van het Asemisch Schrijven (EN: Asemic Writing) worden gebruikt, komt tot een output die zich niet baseert op woorden of semantische inhouden maar op bewegingen, de gestiek van het schrijven met de hand zelf.
Asemisch Lezen is dus een creatieve I/O met literatuur (of andere vormen van codering zoals muziek, dans, foto, video…) als input en louter gesturaal schrift als output. Het programma kan worden uitgevoerd door eender welk individu of daartoe ge-equipeerde en geprogrammeerde AI agent/robot.
In Neo-Kathedraalse termen komt de praktijk van het Asemisch Lezen neer op het bevrijden van de lyrische beweging uit haar codering en een deontologisering van het literaire werk: het gelezen boek ‘is’ niet meer, is verlost van haar zijn en kan vrijuit gebeuren in de schriftuur die samenvalt met haar lezing.
Theoretisch streeft elke Asemische Lezing het ideaal na van een zo zuiver mogelijke weergave te zijn van de lyrische beweging. Daartoe vereist het van de practicant
een zo grondig mogelijke lezing van de tekst die veel gelijkenis vertoond met de praktijk van de close-reading of met de klassieke exegese van heilige teksten
een totale immersie in het gebeuren zodat deze een zuivere poort wordt waardoor de lyrische energie opgeslagen in de code zich kan bewegen.
In de praktijk is elke Asemische Lezing van een ietwat geslaagde literaire tekst gewoon enorm plezant waarbij iedereen naar eigen kunnen en goesting de diverse stadia van de lezing invult…
Karakteristieken van het Asemisch Lezen
participatief en anti-elitair: iedereen die kan lezen en kan kribbelen kan het, je hebt geen voorafgaande training of kennis nodig. Omdat de lees-act samenvalt met de schrijf-act wordt ook het oude ideaal van Joseph Beuys gerealiseerd: iedereen is auteur (of k-dinges), iedereen kan mee-schrijven…
grensoverschrijdend : de praktijk overschrijdt de grenzen van wat er specifiek is aan de talige codering van de Lyriek en natuurlijk ook de grenzen van leven en dood omdat het de beweging die haar origine vindt bij een dode auteur opnieuw tot leven wekt. Asemisch Lezen is dus een vorm van rationeel spiritisme
a-commercieel: de praktijk kost niks, iedereen kan het en het brengt niks op! jeuh!
leesbevorderend: de praktijk zet aan tot het nauwgezet lezen van literatuur
traditioneel: de praktijk heeft een groot gevoel voor de traditie van zowel literatuur als het schrift. Asemisch Lezen wil middels vrije uitwisseling van technieken ook een traditie van de praktijk opbouwen
verbindend: door haar taaloverschrijdend karakter brengt de praktijk de mensen van verschillende talen en culturen bij elkaar
therapeutisch: de ervaring leert ons dat de beoefening van Asemisch Lezen enorm stimulerend is bij het herstel van mentale aandoeningen en ook bij juiste aanwending heel erg rustgevend kan werken voor onze gestresseerde medemens
spiritueel: de ervaring is er een van grenzeloze rijkdom en geluk
Waar en Wanneer?
Ik richt zo snel mogelijk een eerste workshop in waar men terecht kan om, tegen geheel vrije bijdrage, de basics van Asemisch Lezen aan te leren / mee te helpen ontwikkelen.
De workshops hebben dus een dubbele ‘stichtende’ functie, we verkennen samen het nieuwe terrein en leren van elkaar: iedereen is evenwaardig leraar en leerling van elkaar en brengt haar of zijn schrijf-, lees-, kribbel- en/of tekenervaring mee.
Wat we samen ontdekken en opbouwen proberen we in onze output als input voor volgende workshops door te geven (toonmoment, online documentatie, persoonlijk verslag,..)
“Asemisch schrift is een hybride kunstvorm die tekst en beeld in een eenheid smelt en die dan vrijlaat voor willekeurige subjectieve interpretaties. Asemische werken laten de lezer beslissen hoe een asemische tekst vertaald of ontdekt moet worden; in die zin wordt de lezer daardoor mede-schepper van het asemische werk”
Ik haal het hier aan, niet om het nieuws te melden – blogs hebben ooit die verslag- of meldfunctie effen gehad, nu gebeurt dat via de sociale netwerken – maar omdat ik het gebaar van deze 22 vrouwen om zich te verenigen in een asemische tentoonstelling voor mijzelf en publiek wil lezen en dus ook meteen ook markerend wil be-schrijven als een kantelmoment van een paradigmaverschuiving in de creatieve beleving.
De Asemische beweging en meer bepaald het vrouwelijke bevolken of incorporeren daarvan verschuift de auteur waar ook ik die graag hebben wil: in het midden van een geheel open deelnemersveld, waar iedereen mede-auteur is van het werk, omdat het werk als schrijven afhankelijk is van het werk als lezing en dat het lezen en het schrijven niet anders dan samenvallen met elkaar als creatieve activiteit in de bredere stroom van de interactie de I/O van autonoom gelaten schrijf- en leesprogramma’s.
Op deze manier is de Asemische beweging voor mij een welgekomen bevrijding van de exploitatielogica die ons overal en altijd uit winstbejag in een ‘humane’ cel van nood en nijd wil duwen waar geen menselijk bestaan mogelijk is.
Het individueel (als auteur) vrijlaten en radicaal openstellen van het schrijf- en leesproces in een Inhumane autonome Input-Output stroom in de informele netwerken via internet geeft het geven terug aan het fysieke gebaar van het schrijven zodat het gebaar terug een gelouterd geven kan worden, een lichamelijk gedacht geven dat niets nodig heeft omdat het de geestelijke voldoening vindt in het zichtbare gebaar van de creatie zelf.
Het tautologisch woordgebruik hier wil geenszins het onbeschrijflijke van dit gebeuren verhullen, het vestigt er vrij onbeholpen slechts de aandacht op. Om de Asemische beweging te begrijpen zal je er immers niet hoeven over te lezen, je moet gewoon meedoen, lezen of schrijven, dat is eender, maar de beweging is onbeschrijflijk, je moet ze maken en ervaren om iets van haar schoonheid te kunnen ervaren.
De Asemische beweging is m.i. geen kunstbeweging maar een creatieve praktijk, iets dat je doet. Iedereen kan het ook, het kleinste kind kan kribbelen, dat is nu net ook het mooie aan het opheffen van de fictieve grens tussen lezen en schrijven. Als je het gekribbel van een kind waardeloos vindt, hoe verklaar je dan de intensiteit waarmee je toen gekribbeld hebt? Kindertekeningen lezen, ten volle begrijpen wat er daar gebeurt is een esthetisch ideaal, de natte droom van menig ‘onsterfelijk kunstenaar’…
Vanuit die eerlijkheid met zichzelf, met de eigen gebaren laat de asemische creatieveling toe dat haar praktijk haar eigen weg vindt, dat zij volgt waar het werk wil gaan…
Van die schoonheidsbeweging, een renaissance van het menselijke gebaar, krijg je op deze virtuele tentoonstelling een mooie en erg uitnodigende staalkaart vanwege 22 fantastische vrouwen vanuit heel de wereld.
Ik ben niet zo snel ontroerd meer, maar op dit moment pink ik nog graag een traantje weg, zo blij en dankbaar ben ik dat ik dit mag meemaken.
dv 2018 – “selesteina declamation around a large ink spot representing the author” aka “het mombakkes van de Vlaamsche Lyriek” dedicated to MARCO GIOVENALE – ink on paper -105x78cm
ziehier het MOMBAKKES (eigenface) van de Vlaamsche LYRIEK! het MOMBAKKES houdt zich schuil tenmidden netjes uitgegeven gerenommeerde verzen! maar het is enorm VERRADERLIJK! het beschadigt FATAAL uw OGEN en uw BREIN!!!
past op!
schrijft enkel ROND het MOMBAKKES en NOOIT er over! Uw schrijven zou op mysterieuze wijze kunnen VERDWIJNEN in de VERGETELHEID!!!
de kleinste letter in het mottigste hoekske of boekske dat gij ergens over het MOMBAKKES schrijft en GE KUNT HET SCHUDDEN!!!
NOOIT zal er iemand u nog willen uitgeven!!! Nooit zal men uw schrijfsels nog AU SERIEUX nemen!!!
past op past op past toch op!!!!
(dit werk wordt in mei 2018 in Rome tentoongesteld opdat het voor eens en voor altijd duidelijk zou zijn voor GANSCH de WERELD dat VLAANDEREN zorg draagt voor haar LYRIEK en haar onwettelijke kinderen! Leve De Zever!)
MOMBAKKES detail, getroffen door de Schaduw van de Hand van de Gevreesde Auteur
moeder ben ik en kind met het steenvocht
hartsvliedend weg van bonken en beuken
waar de grote verguizer ik rechtopstaande
ik bloedende gaten betast van de verlossing
o moeder o sterren van uw ogen
o schittering wit waar wij u vinden zouden
en waar wij ons u geven konden ware het niet
dat wat wij geven wilden wat wij vonden
de droomdorre slaap was van stervenden
slechts of de wake willoos in het ziedende leven
o moeder weg uit mijn lichaam sissende suist
de stoom van de angst, mijn ogen verbeelden mij
schimmen, het struinen van geesten
in het schuim van de zee terwijl stervende
toch voel ik mij kwiek te trillen staan en lillende
schudt ik mij de veren de wijzers de schubben
en de woorden nog af waarin ik schuilde voor u
in murmelen borrelt in getunnelde stilte
de zang met de strofen der strijdzuchtigen
ontbranden hun ogen aan gloeiende sintels
de haatkooltjes van ogen
op het gebetuneerd gebladerte rusten nog
de naamloze resten van het misgunde:
als kralen rijg ik de okeren tekens
van schande aan het snoer van mijn zang
haar kronkelen vereeuwigd ter plaatse
in de wind boven de stortrots
krijt de kalk zich stemloos uit de lijnen der beloften
en in de ogen der blinden strooien engelen de pijn van de stof
o moeder splijt ons helder de weerbarstige lippen, fluister
ons zuiver de uitkermende verte, laat ons
uw onmetelijkheid in stilte geworden
opdat ons afvallen zouden als bevroren vruchten
de zwarte pukkels van de haat, geef ons heden
de kracht in uw heengaan te verdwalen
zoals u verdwaalt in de troosteloze
labyrinten van onze kurkdroge zielen
dv 2008, vrij naar een tekst van Judith V., gecorrigeerd 2018
Mensen die willen helpen met het proeflezen: stuur een berichtje naar dirkvekemans@yahoo.com en dan stuur ik je de laatste versie van het bestand.
Idealiter zou ik met Github werken, maar ja, tja, misschien toch beter maar niet. Proeflezers zijn geweldige mensen met een oog voor spelfouten en andere stoorsels. Zij krijgen een gesigneerd exemplaar van de uitgave van zodra dat kan (als er presentexemplaren beschikbaar zijn of als de uitgave genoeg heeft opgeleverd voor een exemplaar). En een (1) grafisch werkje naar keuze uit de shop-sectie van deze blog!
Bedrijven, uitgeverijen die geïnteresseerd zijn in een eventuele (commerciële) uitgave: zelfde mail, zelfde bestand. Als er na 30/01/2018 niemand in een uitgave geïnteresseerd blijkt te zijn, wordt de tekst sowieso beschikbaar gemaakt in P.O.D.
Hier is nog het woord vooraf bij deze versie:
woord vooraf bij deze versie
Deze uitgave verzamelt in 2017 geredigeerde versies van teksten van lyrische aard die eerder raadpleegbaar waren via de URL http://vilt.skynetblogs.be. De teksten zijn opgenomen in nagenoeg chronologische volgorde van verschijning daar in de periode 2004-2007.
De teksten werden gegenereerd in een sinds 2004 lopend creatief onderzoek (de ‘Praktijk van de Vrije Lyriek’ zoals het later is gaan heten) naar lyriek als code en naar de mogelijkheid van algoritmisch gegenereerde lyriek. Dat onderzoek verloopt in het ruimere verband van het programma ‘Neue Kathedrale des erotischen Elends’ dat op 27-09-2004 werd geïnitieerd door de auteur.
Beide, het onderzoek en het ruimere verband werden vanaf 2008 verdergezet via http://vilt.wordpress.com en via andere domeinen op internet en daarbuiten. Het onderzoek heeft geen einddoel.
N.a.v. Halloween, de brolfeestdag bij uitstek (hoewel Valentijn zich niet gewonnen geeft) biedt ViLT van nu (11-10-2017 op de noen) tot en met dinsdag 31-10-2017 een korting van maar liefst 20% op alle stukken Hoogwaardig Creatief Afval die in aanbod zijn!!
U leest het goed:
20% KORTING!!!!
op alle hier vertoonde
Afvalprijzen
(kermit doe uw ding!)
De korting is van toepassing op ALLE Afvalstukken in de sectieTe Koop, dus niet alleen op de weinige spullekens hieronder die al zo’n flashy Paypal betaalknop hebben.
Klik hier
voor een volledige lijst waarbij ge dus 20% van de vermelde prijs moogt afdoen!
Jef, dus: als daar staat dat het €25 kost
moet ge nu dus maar €25 - 20%(=€5) =
€20 betalen. Hebt ge't?
BESTELLEN doet ge best door een mailke te sturen naar dirkvekemans@yahoo.com met vermelding van welk stukske Afval ge dacht te gaan recycleren in uw living of anderszins te pimpen in uw kot. Als ge uwen Afval zelf wilt komen halen, zegt ge dat, dan haal ik mijn klant-is-koning rode loper van’t zolder.
BETALEN doet ge via overschrijving nadat ik u sneller dan het licht mijn rekeningnummer heb doorgegeven.
VERZENDEN doe ik van het ogenblik mijn bank mij verteld heeft hoe lief, schoon en geniaal ge wel nie geweest zijt! Weeral!
De Verzending is GRATIS naar alle adressen binnen de BENELUX!
noot:Errico Malatesta was een Italiaans anarchist en activist. Het werkwoord ‘spingere’, aansporen, gebruikte hij om zijn subversieve methodes aan te duiden.
De serie ‘Gedicht van de dag’ geeft sinds 2/06/2017 dagelijks, in de laatst bewerkte versie, een andere dv-tekst met dagelijks een ander dv-prentje.
Zilver draaiend blinkt het ijl
& zinkt verstild de weide in.
Op de worp na gleed het heft
je glad de hand uit. Wat het inhield,
werd je nooit te los om te bepraten,
verraadde nooit van angst zichzelf,
hoe vast het in je lag. Was
het bloed dat nu gestold
de snede tekende, of is
van wat verdween dit zwarte
de ongegronde tekening ?
Je spuugt, wrijft & geeft
de aarde grif jouw schaamte toe.
Echt aangenaam werk is dit niet, maar het is noodzakelijk: een blik op de Bezoekscijfers van dirkvekemans.com (vilt.wordpress.com), dit eigenste Orgaan van de Vrije Lyriek en daaraan gekoppeld, de status van de Praktijk van de Vrije Lyriek als onderdeel van het Neo-Kathedraalse Onderzoek.
Trek het u niet aan als ge daar niks van snapt nu, het wordt wel duidelijk verderop…
Eerst een hopelijk verduidelijkende ‘historische’ introductie voor niet-ingewijden (ik hoop toch dat het verduidelijkt want het was nogal pijnlijk om schrijven ook) , dan de uiterst summiere cijfers en de analyse van het Heden.
Misschien, als de Tijd dat vereist, later nog ‘s wat een voorzichtige Prognoses en intentieverklaringen ofzo, maar tja wie heeft er nog Toekomst nodig è, ’t zal allemaal zo al wel rap genoeg komen…
Inleiding
(noot: ik heb in het onderstaande bewust geen links naar aangehaalde werken of sites opgenomen, men kan die via Google wel min of meer terugvinden mocht men daar nood aan hebben)
Rond de eeuwwisseling stel ik (Dirk Vekemans °Lier, 1962) als zelfstandige IT-er vast dat ik het creatieve ‘prullen’ niet kan laten. Vooral de schrijverij maar ook het oneigenlijk gebruik van de software die ik dagelijks voor professionele doeleinden bezig en het tekenen en ‘kliederen’ houden mij soms meer bezig dan goed is voor de Gang van Zaken.
Ik kwam, wat het schrijven betreft, op dat moment al thuis van de spreekwoordelijke Kale Reis. Van de organisatie van een Leuven Per Vers in 1996 (een gebeuren rond ‘Poëzie, Protest en Performance’ waar op 1 dag op zes locaties in de Leuvense binnenstad dingen rond die drie P’s gebeurden, het was een behoorlijk succes met meer dan 1000 bezoekers voor ‘poëzie’ in niet eens zo fel verruimde zin) hield ik vooral een niet zo fraai prentje over van de Literaire Wereld in de Lage Landen zoals hij was. En is, helaas. ik zag vooral ontzettend bezielde en gemotiveerde mensen kronkelen in een gedraineerde vijver van commerciële exploitatie. Hoe kleiner het vijvertje werd, hoe meer verbeten het gekronkel, hoe groter de stank van de verrotting. Ik las indertijd bv. de voortreffelijke analyse Whooosh van Dirk Van Bastelaere en kon niet begrijpen dat men van daaruit kon nalaten om conclusies te trekken. Ik was, in al mijn ontgoocheling, want het gezelschap van de Groten der Literatuur had mij in mijn jeugd van de absolute wanhoop gered, nog veel te naïef.
Soit, ik heb er sindsdien een punt van proberen maken om niet het negatieve te willen zien, niet de verrotting of de massale sterfte maar de nieuwe groei, het frêle vruchtbeginsel in de schaduw van de glorieuze Ruïne van de Letteren. Het blijft moeilijk, we doen ons best.
Het blijft moeilijk ook omdat ik weiger mee te doen aan enige vorm van polarisatie. Ik weiger mensen te bekritiseren zelfs maar, die ik zie meegezogen worden in een logica van exploitatie, rendabiliteit, het op puur ideologische wijze in stand houden van een fictieve schaarste, waandenkbeelden van concurrentie, creativiteit gespalkt als een dood vlindertje op het Productenprikbord, en vooral: de droeve noodwendigheden van het eigenbelang. Het is mij te triest, ik keer mij daarvan af, ik doe daar niet aan mee. Het is ongezond, ge wilt u daar niet mee inlaten. Ik zeg ook niet dat ‘mijn manier’ beter zou zijn, ik beweer niet een ‘alternatief’ te bieden, ik heb u, in één woord, niets, totaal niets te verkopen. Ik zwijg daar over, ik doe alleen verder, op mijn eigen, enge, besloten, afgekeerde manier. Ik doe het anders omdat het anders kan, zolang het anders kan. En omdat ik het gezonder vind, ik voel mij daar beter bij. C’ est tout.
Op |www.vilt.net| open ik, in 2000 denk ik, een website die gaat experimenteren met Nederlandstalige Literatuur op Internet. Aftasten wat de mogelijkheden zijn. Veel experimenten, o.a. een multimediaal stukje Hendrik Marsman, en op basis van een gedicht van Didi de Paris, in Flash (soft van Adobe, die toen nog van Macromedia was) geanimeerde tekst in de aard van de mooie dingen waar Tonnus Oosterhoff later mee zou schitteren.
Tof allemaal maar het voornaamste voordeel van de revolutie van het Internet lag wat mij betreft vooral in de opportuniteit voor het quasi kosteloos verspreiden van teksten.
Hoe zou je als auteur die nieuwe mogelijkheden kunnen gaan benutten? Kan je effectief online gaan schrijven? Terwijl ik langzaam ook in de wereld van de Net-Art (Rhizome) werd meegezogen, nam ik mij ook voor om te onderzoeken hoe je een Praktijk van Literatuurbeoefening zou kunnen uitbouwen op basis van de nieuwe mogelijkheden.
En, wonder boven wonder, toen was daar plots de explosie van de blogcultuur, ik hoefde niet langer op mijn eentje zitten prutsen met lauwe experimentjes op een in elkaar geknutselde website! Het kon! De lezers waren er plots massaal!
Op vilt.skynetblogs.be opende ik mijn eerste blog en voor ik het besefte draaide het bezoekerstellertje dol! Ik schrijf en word gelezen, meteen! Mijn lezers leven en reageren, het zijn mensen zoals u en ik, echt! Voorwaar een mirakel.
In de zwaar gesubsidieerde bladen van de Literatuur, ondertussen, spreekt men over het Internet als de Goot van de Literatuur. Ik redeneer vanuit de hun toch min of meer vertrouwde logica van het Kapitaal en stel vast dat de materiële noodzaak van hun papieren medium (een hoopje marginaal verspreidde proppen en bundels door henzelf beschreven als Imperium) door de komst van het Internet als distributievorm dreigt weg te vallen, wegvalt, dat het maar een kwestie van tijd is, ik schrijf daarover, mijn lezers lezen het in hun, in onze Goot van de Literatuur en samen met hen vraag ik mij af ‘who cares’?
En ik kwam tot de vaststelling dat ik het heel erg vond maar dat ik geen andere optie had, dat ik node alle voordelen van het reguliere publiceren zou moeten missen, de correctoren, de begeleidende redactie, het managen der belangen, het aanzien in de pers, in de media, maar dat ik anderzijds wèl honderd en een voordelen had: ik hoefde de finaliteit, de teleologie van het schrijven niet langer te volgen, ik kon, net als Huygens in de Gouden Eeuw, het schrijven terug beoefenen als dagelijkse praktijk, als puur surplus, ter vermaak van enkelen maar vooral als zelfonderzoek en als cultivatie van een Groeisel, iets dat een eigen leven gaat lijden, de mogelijkheden waren legio…
Ik won dus ontieglijk veel meer dan ik kon verliezen door mijn werk niet als ‘af’ product aan te bieden aan tijdschriften, uitgevers in de kleine hoop dat men er brood in zag om dat te publiceren. Ik hoefde niet te vragen aan bevriende collega’s in de redactieraad van DW&B of ze niet effen dat en dat wouden opnemen zodat ik die en die uitgever kon plezieren met een ‘publicatie’. Ik hoefde niet de lange lijdensweg af te leggen om door de ‘Gestrenge Kwaliteitscontrole’ aan de zwaar bewapende grensposten van de Nederlandstalige Literatuur te glippen. Een ‘kwaliteitscontrole’ die door het instuiken van de oude ideologieën die het normatieve oordeel bepaalden enerzijds en door een toenemende gelijkstelling van kwaliteit met verkoopbaarheid anderzijds èn vooral ook door het algehele verval van de normerende literaire orde meer een bizarre vorm van vogelpik werd dan een rationeel benaderbaar proces…
Er zijn momenten geweest dat ik mij bij heel die Gang van Zaken ontzettend triest heb gevoeld, want het bleef dezelfde Literatuur der Groten die mij in mijn jeugd etc…. Trekt uw Plan, dacht ik en ik trok het mijne. Ik draaide de Logica van de Fictieve Schaarste om. Jullie uitgevers zijn de bedrijven die winst willen maken op basis van geschriften, wel hier zijn mijn geschriften, ik nodig u gaarne uit om deze in uw door mij zeer bewonderd Gamma van Producten op te nemen. Ik zelf heb niet die pretentie, maar ik heb wel lezers die er toch wat in zien, dus in hun belang, misschien? In het belang van de Literatuur dan misschien, een Woord dat hoog Wappert in uw Vaandel toch, want euh, de bewaartijd der digitale geschriften hier is maar euh, slapkens? Niet?
Het was natuurlijk vooral een ironiserende pose want je zag dat van hier, zoals wij plegen te zeggen, dat iemand daar zou op reageren. De Status van het Erkende Auteurschap was iets dat je als een popster diende te bereiken, een Regulier uitgegeven werk was/is een Aureool, een Diadeem op uw geblondeerd dichterskopke.
In 1996 persifleerde ik de Gang van Zaken al door de namen van de Deelnemende Auteurs aan Leuven Per Vers als popsterren op de affiche te zetten, van klein naar groot. Alleen Didi de Paris merkte dat op, hij kon daarmede niet lachen.
De reactie was naar verwachting zeer miniem. Soms schreeuwt men al eens, bij gebrek aan kennis van de Feiten, ‘arrogantie’, ‘lafheid’, ‘bekrompenheid’ en andere moordwoorden en koudvuurstichtingen. Onlangs nog iemand die de Feiten wel kent maar ze liever vergeet omdat hij er zelf belang bij heeft dat ze anders zouden zijn. Het is tenslotte Post-Truth tijd. Dat doet dan wel effen pijn, zeker als het van een zogenaamde vriend komt. Soit.
Wat verder volgde zal iedereen nog wel weten, zich kunnen herinneren. Er kwamen diverse initiatieven, Meander, weblogs van Rottend Staal, Tine Moniek,De Contrabas teveel om op te noemen omdat ge bij het opnoemen dingen vergeet die ge niet zou mogen vergeten, want alles ontstond op basis van noeste arbeid van onbezoldigde mensen, geheel uit Liefde voor de Letteren, iets dat verder veeleer via bankrekeningen werd beleden.
De drive die er toen was (2005-2009) zorgde voor een eerste bloei in mijn eigen creatief werk en gaf mij de nodige energie om samen met Grapes of Art en de Bereklauw het KLEBNIKOV CARNAVAL uit de zure Leuvense grond te stampen. Feest van de Vrije Lyriek!
*
* *
2009 was een rampenjaar. De gevolgen van de bankencrisis werden voelbaar, ik onderging, mede door toedoen van het verwaarlozen van mijn financiële realiteit in functie van de creatieve impulsen, een persoonlijk drama en geraakte meer en meer ‘ aan lager wal’ zoals dat dan heet, de trage vicieuze cirkels van een al jaren sluimerende verslaving brachten mij dichter en dichter bij de letterlijk banale dood. Ik kroop steeds dieper weg, verder in mijn nachtmerrie, met het gevoel van een gekruisigde, belaagd door mijn eigen honden.
Buiten mij werd de hele blogcultuur in een mum van tijd onderuit gehaald door de ‘Sociale media’: facebook en consoorten haalden er alle dynamiek uit weg door de diep-menselijke behoefte aan ‘aandacht’ op een veel efficiëntere manier te gaan exploiteren, elke klik werd een eenheid verhandelbare ‘aandacht’ waar je middels commercieel-strategische ‘insights’ winst kon uit puren. Op Facebook scoor je met een foto van een poesje nu eenmaal hoger dan met een gedicht, iets zonder prentje wordt sowieso al niet bekeken. Het eens en al te kortstondig zo opengebloeide Internet was fataal ingesnoerd in de ijzeren wetten van het Verhandelbare.
Ik had het helemaal niet zien aankomen, ik beleefde het nauwelijks, ik was jarenlang (2009-2016) in Vlaamse Filmpkenstaal een ‘gebroken man’. Een waas van instuikende werelden wolkte als dichte mist voor mijn ogen. Ondertussen ben ik dankzij professionele hulp aan de beterhand en kan ik langzaam de draad weer oppikken.
De ‘draad weer oppikken’ komt in de eerste plaats neer op het aanschouwen van het slagveld, de opgelopen schade. Vervolgens kunnen de noodzakelijke gedragswijzigingen worden aangebracht om terug te komen tot een gezonde situatie, een leefbare groei.
Men leze, bekijke hieronder alvast het becijferbare gedeelte van het aanschouwde….
De implosie van het Heden
bezoekersstatistieken voor dirkvekemans.com
Daar hoeft men verder geen tekeningske bij te maken, vermoed ik. Eigenlijk is het merkwaardig dat er, gezien de omstandigheden nog vrij lang stand gehouden wordt. De site behoudt tot in 2013 nog 10.000 weergaven voor meer dan 5000 afzonderlijke bezoekers, voor voornamelijk Lyriek die toch wel als ‘elitair’ en ‘marginaal’ omschreven kan worden. Tot dan kan je toch spreken van een ‘veelgelezen’ auteur.
Nu ja, ik heb een aanvraag tot erkenning bij de Lijst van Vlaamse Auteurs ingediend, maar of ik mij volgens die brave mensen ‘auteur’ mag noemen valt nog te bezien. Je moet namelijk publicaties hebben bij ‘erkende’ uitgeverijen (en die heb ik natuurlijk niet) anders heb je letterlijk als auteur geen ‘recht van spreken’ in dit land, je komt dan namelijk niet in aanmerking voor de door het Fonds gesubsidieerde steun aan organisators van lezingen. Als je wel voldoet aan de criteria wordt je dan zo bezoldigd voor je lezing (tot wel €100) als de organisatie het nodige papierwerk doet…. Soit.
In 2015 zie je nog een kleine opflakkering tegen de onmiskenbaar dalende trend in, er was toen even een Vrouw in mijn leven.
Maar ziet! er is weer hoop!
bekijken we namelijk de detailstatistiek van het lopende jaar dan zien we een merkbare stijging van het huidige jaar in vergelijking met dezelfde maanden in het voorgaande jaar. We kunnen heus spreken van een kentering!
Waaraan kunnen wij deze positieve ontwikkeling toeschrijven?
de kwaliteit van het gepubliceerde is groter dan voorheen. Volgens mijzelf is dat zeker het geval (maar wie ben ik…) maar je dient daarbij rekening te houden met de Keiharde Kapitale Wet dat het 100 maal moeilijker is om lezers (klanten) te winnen door beter kwaliteit dan om ze te verliezen door slechte ‘producten’.Hier moet ik helaas even uitweiden in de Neo-Kathedraalse Leer, een erg ideosyncratische theorievorming die erg laag scoort in citeerbaarheid omdat ze bedacht wordt terwijl ze geschreven wordt en dus ook beleefd dient te worden in plaats van op ‘normale’ wijze gelezen en begrepen, mijn excuses daarvoor.Het is namelijk zo dat hoewel de Praktijk zelf zich niks aantrekt van het geschrevene als ‘product’ het aanbod toch enkel alleen als te lezen product gehonoreerd zal worden met een bezoek.
Het is natuurlijk een illusie dat men zich zou kunnen onttrekken aan de logica van het Kapitaal, het Kapitaal is nu eenmaal een natuurwet in de GeldRuimte.
De humane (seksueel-animale) reflex in een door natuurwetten belaagde omgeving is de Nestdrang: het inrichten van een Beschermde Leefruimte waarin de menselijke activiteit onbedreigd kan plaatsvinden. De meeste Nesten voor NKdeE Creatieve Research & Development worden ingericht als een Bolwerk, een zwam groeiend op het exces van een Kapitale stroom. Eigenlijk kan de gehele Literatuur gelezen worden als zwamvorming: ’t is schoon, maar men is er ook ewa wantrouwig tegen want het groeit vooral op vieze donkere plaatsen en laat overal rare Sporen achter.
We sluiten deze gedachtengang echter voortijdig af en onthouden bij het insnoeren ervan dat de Praktijk van de Vrije Lyriek zich net als de reguliere Tekstproductie moet bedienen van dezelfde energie-inputs. Zonder lezers geen Lyriek en lezers moeten iets plukbaars zien of zij komen Niet. En: commerce blijft commerce, of ge nu iets verkoopt of niet.
Bovendien mag je niet vergeten dat het publiek door hun jarenlange consumptieverslaving (‘ikke verslaafd, iedereen verslaafd’ zo hoor ik iemand snauwen op de Achtergrond) enkel nog op consumerende wijze kan reageren op de Lyriekgroei en nauwelijks nog beseft dat de Lyriek groeit om gedeeld te worden, beleefd, ervaren. Soit.
er zijn in deze periode maandelijks ingrepen gedaan in het ‘natuurlijk’ verloop de bezoekersaantallen. Via Facebook is er namelijk reclame gemaakt voor enkele publicaties op dit domein.Inderdaad, u leest het goed: reclame!
Maar mijnheerke: ik lees net dat gij u radicaal (euh, waar hebt ge gelezen dat ik radicaal zou zijn?) afzet tegen de Kapitale vereisten aan de Literatuur als product en heel dienen blabla, die zeurderige antikapitalistische riedel van u en nu doet ge toch net hetzelfde!Wel, sorry maar dat is al te eng-ideologisch gedacht van u. Ik heb namelijk niks tegen het Kapitalisme, het lijkt mij bijzonder onzinnig om ‘tegen’ een natuurwet te zijn. De behoeftes en hun vervulling zijn ingebakken in het proces van de individualisatie van het Leven zelf, ge kunt daar niet tegen zijn tenzij ge voor de Dood zijt of voor het Betere Leven in het Hiernamaals. Waar ik mij wel fel tegen kant is tegen het ongebreideld botvieren van ongelimiteerde consumptiedrang, tegen het neo-liberalisme dat geen graten ziet in de voor de mens fatale nestbevuiling, aan honderd en een menselijk-ideologische manieren van goedpraterij van ongezond en schandalig gedrag. Maar bon, soit, dat is mijn persoonlijke ideologie die hier eigenlijk niet ter zake doet. De Praktijk van de Vrije Lyriek dient ideologie-vrij te zijn, enkel gebaseerd op het in stand houden van en het op een gezonde manier verder zetten van de Praktijk.Ik vind het Hiernamaals bij wijle erg verlokkelijk en ik begrijp de mensen die hun Heil daar zoeken, maar ik kies al sinds jaar en dag voor het Leven Hier, zoals het is, dus inclusief het onvermijdelijke van de Wetten van het Kapitaal. Tja het nare aan ideologie is dat je geen anti-ideologisch standpunt kan innemen zonder aan ideologie te doen. De NKdeE lost dat op door het Standpunt zelf te dynamiseren, maar dat wordt door ideologen buiten de Kathedraal gelezen als Prietpraat of als hyper-ideologie, dus ik kan mijn standpunt-dat-geen-standpunt-is op geen enkele wijze verdedigen. Sorry è.
Aangezien echter ik gezellig warm in mijn Kathedraaltje zit, is dat niet mijn probleem, lost het op, trek uw Plan!
Dus, au fond, als oorkonde van mijn Oprechte Bescheidenheid en ook ter Bezwering van de Dweepzuchtige Heilzoekers: het enige wat ik doe met mijn Praktijk van de Vrije Lyriek is het hierboven beschreven Vijverke der Vlaamsche Letteren reduceren tot de werkbare, gezonde delen ervan en het als privè-vijverken installeren in het midden van mijn van het Boze Buiten Bevrijde BuitensteBinnen gekeerde Binnen van mijn Kathedraal.
Waarom? Omdat het iets anders is en omdat het kan. Nu toch al, met vallen en opstaan, zo’n 17 jaar.
Het woord ‘inventie’ ligt meestal zo goed als nieuw ergens in de buurt van de Stinkende Gedachtengracht bij de Offerweide. Ja, ik weet het: de foto van Geugle is nog van voor dat Natuurpunt hier haar Kamsalamanderpuntjes kwam zetten. Ik heb hier een geforward fotoke van Geugle maps uit 2018, ziet:
De Offerweide, ’t Rooi Poepkot en de Stinkende Gedachtengracht op de Dagelijkse Wandeling. Ik zie hier geen ‘inventie’ liggen ze, gij wel?
De inventie herontdekt
‘Inventie’ komt van het Latijnse ‘invenire’ wat zoveel betekende als ‘aankomen, uitkomen bij’. Of ‘uitvinden’, dus.
De blinkende idee onder het stof in dat woord is dat alle menselijke ‘uitvindingen’ eigenlijk geen dingen zijn die wij maken, verzinnen, bedenken, in elkaar steken en als uit het niets tevoorschijn toveren, maar dat al dat wereldschokkends gewoon oud spul is dat wij ergens vinden, waar we op uitkomen. Met die vondst, die trouvaille, kunnen we dan weer verder. Allez vooruit!
In de door ons verduisterde Middeleeuwen paste dat goed in het kraam van theologen en andere ideologen volgens dewelke alles al (‘always already’, hihi) in de bijbel geschreven staat en dat ge de waarheid, het ‘nieuwe’, de oplossing alleen maar daar middels de nodige exegese moest ‘vinden’. De Middeleeuwer voelde zich een ‘dwerg op de schouders van reuzen’, zo zegt Paul Verduyckt in zijn boek (zie hieronder) Bernard de Chartres na.
Zeg nu zelf: zoudt gij graag ‘Middeleeuwer’ genoemd worden?
In de vroege Renaissance mochten bij het Boek van God ook de Klassieke Letteren en Filosofie bij en nog effen later werd (gevaarlijk dicht bij de brandstapels) enige Arabische import ook wel oogluikend toegestaan om de waarachtigheid van uw vinding van de nodige autoriteit te voorzien.
De Hermetische geschriften die vele ‘rariteiten’ in het Neoplatonisme en in de nog stevig naar de alchemie geurende wetenschap in spe konden rechtvaardigen, waren eigenlijk veel jonger dan werd voorgewend, net omdat ze die stempel van ‘heel heel erg oud’ heel erg nodig hadden. De woorden, zij deugen niet, zo weet mijn zus ook, tenzij misschien ze de tand des tijds doorstaan hadden.
Bij ontdekkingen (EN discoveries, FR decouvertes) was er ook al niks nieuws onder de zon, je kwam er gewoon (weer) op uit. Het hele geniale uitvindersgedoe, de heroïsche ontdekkingsreizigers en de glorieus scheppende mens, dat was eigenlijk meer een opgeblazen Romantieke inkleuring van een voorheen vrij bescheiden ‘humanisme’ .
Geef er een lap op
Plezant boekske van de Pol
Zo ook verging het de dichter, het schrijven, de auteur en haar vindingrijkheid.
De eerste West-Europese dichters, de troubadours, hebben niks ‘uitgevonden’. Of net wel maar dan in de oorspronkelijke betekenis, die ook overeenkomt met hun benaming. Het Franse ‘troubadour’ komt van het Occitaans ‘trobador’ een afgeleide vorm van het werkwoord ‘trobar’: ‘vinden’ dus.
In het middeleeuws Latijn heeft immers het werkwoord ‘tropare’ het klassiek Latijnse ‘invenire’ vervangen. ‘Tropare’ is eigenlijk een Latinisering van het Griekse ‘trepein’, u hoort er ook ons woordje ‘troop’ in, een zinswending. Want ‘trepein’ betekent ‘wenden, draaien’. Een Latijnse ‘tropus’ kon zowel voor een retorische ‘stijlwending’ gebruikt worden als voor een muzikale ‘wende’, een frase, een melodie in de liturgische gezangen.
‘Geef er een draai aan’ betekende dus letterlijk: kies een bestaande ‘tropus’ en pas die toe op uw ‘materiaal’, wat ge te zeggen hebt. Immers, zo verklaart ons tot glashelder klaterend bergbeekske de troosteloze gang der dingen Paul Verhuyck:
“De poëzie van de troubadours is in hoge mate een formele poëzie. De auteurs waren als kaartspelers: elke speler beschikte over dezelfde kaarten, maar de ene kon er meer mee doen dan de ander.”
Paul Verhuyck, De echte troubadours, The House of Books 2008, ISBN 978-90-443-2065-7, p. 13
Draaien keren kom nie were
De vondst is dus eigenlijk een oude draai. “Maar mijn schitterende verzen dan?”, zo hoor ik hier een Coninckskindje kwetteren. Mag ik dan niet meer effen puur geniaal mijzelf zijn, los van rijm en vorm en spel?
Wel euh, ik ga toch maar weer effen schuilen achter de ‘autoriteit’ van de etymologie:
VERS (DICHTREGEL).
[…]
Ontleend, in latere betekenissen ook via Frans vers ‘lyrisch lied’ [ca. 1164; Rey], eerder al ‘ritmische basiseenheid’ [ca. 1138; Rey], aan middeleeuws en christelijk Latijn versus ‘draai, vers (in de liturgie), regel, lied, korte passage’, een voortzetting van Latijn versus ‘rij, regel, vers, draai, vore’, afgeleid van vertere ‘keren’,
[…]
Merkwaardig toch è, dat we zo langs twee verschillende invalswegen bij dezelfde beweging uitkomen! En wat voor een beweging dan nog! Welke beweging is er denkbaar als meer fundamenteel aan alle ‘cultuur’ sinds Mesopotamië dan de draai in de vruchtbare vore? Hoe diep verankerd is die beweging niet tot in de diepste intimiteit (de kinders gniffelen, de venten snuiven)?
En ‘formeel’ of niet ‘formeel’, geheel los van elke discussie over de noodzaak of het belastende van de traditie in de dichtkunst, bij elke harde return die ge op uw keyboard mept, herhaalt ge de meest ‘grondige’ beweging van de Lyriek, die van het afsluiten van een ‘wende’, die van het aansnijden van een nieuwe ‘keer’.
Of dat, dus, enig dichtertje te lande hier ietwat heeft uitgevonden? Het is maar hoe ge het leest, è!
Iemand ooit van Dirk Braeckman gehoord vòòr 2016? Ik niet hoor. Nochtans zijn u en ik nu in Venetië vertegenwoordigd door ‘levensgrote’ afdrukken van zijn foto’s. Fenomenaal. Ungeluufluk.
Enkele banken, dus, kopen massaal voor een prikje kunstwerken op, spullen waar de hun adviserende ‘kenners’ wel brood in zien, slaan die dan ver van het publiek op in hun catacomben en op gezette tijden daalt Iemanddan ’s af daarin. Iemand is meestal een tenger manneke met een brilleke dat vloeiend Postmodernaans praat; Hij snuffelt wat rond daar, op de hielen gezeten door twee directeurs en een hijgende investeerder die hem aansporen bij de Keuze. Plots staat hij stil bij een Werk, heft het Bevende vingertje en mompelt : “De wereld bestaat uit heterogene clusters aan articulaties en acties die niet kunnen bogen op een autoriteit die buiten henzelf ligt.”
Dat is het signaal voor de Volgers dat de Jaarkeuze gemaakt is.
Vervolgens wordt het leger schrijvertjes in loondienst opgetrommeld en wordt er massaal geschreven over de Revelatie van het Jaar in de Glanzende Restanten van de Literaire Tijdschriftencultuur. Slijm glimt, het is, ik weet het, bij wijle een misselijk makende trope in mijn werk, mijn excuus.
De rest is Kinderspel. Doorbellen naar de Contacten, een Delegatie preppen en hop ’t is weer in de sjakosj voor dit jaar. Het netto resultaat van deze kleine AF-actie is niet min: de marktwaarde van de opgeslagen werken is minstens vertienvoudigd. In deze tijden van Post-Truth moet ge zoiets niet aan het toeval overlaten hè, Koenst = Markt en de Markt moet ge Bespelen.
Aja, en die embetante schrijvertjes die op de sociale fora luide lopen te kelen over Ons, de Cultuurminnende Banken die geeft je vlug een Fintro literatuurprijs en ge zijt er vanaf. Diene loopt vanaf nu met ne Fintro T-shirt rond.
27.500 eurokens, wa ’s da nu? Hahaha!
Soit. Waar het in feite over ging vandaag: op zaterdag 27/05/2017 geef ik op De Bereklauw in Herent, in het kader van SKILLTREE, een iets genaamd ‘DE BOSBRAND‘, een Workshop Poëzie voor ’t Jong Volk. Dit ten einde onze kinders tijdig te infecteren met het Virus van de Vrije Lyriek.
Er is ook iets voor volwassenen later op de dag. Om dat ewa op te fleuren dacht ik naast het inviteren van al mijn Muzen ook aan het volgende:
Stuur AUB zo snel mogelijk de tekst van Uw Favoriete Gedicht over de Poëzie naar mij op, via Facebook of via dirkvekemans_at_yahoo.com. Ik maak daar met mijn antiek HP-printerke een afdruksel van, plak dat op triplex, kieper daar wat bister over en dan ewa vernis en dan krijgt ge van die schoon ‘Gedichten over Gedichten’-plakkaatjes. Zoiets:
Mensen die eigen gedichten opsturen mogen ‘hun’ plakkaatjes meepakken, de rest verkoop ik dan ten voordele van het Onderhoudsfonds van mijn Kathedraal (tja, het dak boven de sacristie lekt weeral enzo en de banken willen niks voorschieten precies).
Allez Vooruit! Leve de Vrije Lyriek!
P.S.: sssssst hou het stil, maar op den achterkant van de plakkaatjes staan Schandalig Subversieve Kathedraalse Spreuken (SSKS’s). Tegen als ik dood ben is da geld waard man, niet te schatten! Koopt da vlug op voor uw kinders, voordat de Banken d’r mee weg zijn!
Op zaterdag 27/05 geef ik op de Bereklauw in Herent voor mensen van 7 tot 17 jaar een workshop Poëzie.
Je kan er kennismaken met de oudste Kunst ter wereld, je ontdekt het Geheim van Ritme en Rijm, je komt er alles te weten over de Muze en je leert eindelijk Toverspreuken maken die ècht werken.
Later op de dag is er ook nog een workshop voor volwassenen (als ze braaf zijn).
SKILLTREE is een workshop- en muziekfestival waar kunstenaars van alle handen en landen samen komen om hun skill of passie te delen.
Op het terrein van de Bereklauw kan je proeven van allerlei vaardigheden zoals smeden, weven, dansen, of een lezing bijwonen over ecologisch bouwen of biolandbouw.
Toegang Skilltree: €8 – De workshop is GRATIS – Geen inschrijving vooraf vereist
in het Roet van de Ludi Florae was er ook een Groepstentoonstelling van Pimpelmeest vandaag (alles is verkocht)
het ALFABED
van duisterdoendefacie tot tweetertwistetweer
...
[het abc abdiceert al]
...
denken doet deugd
(duiken is dodelijk)
eten is eerlijk
(ergernis eerst)
falen verfraaid
(de freule verfronselt)
geiten gaan gillen
(grapjurkt het grauw)
helpt hadriana houden van hermanhelpt ook herman houden van haar
kaders kastreren
(karkas kotst de kerk)
lijven lameren
(de lach lebbert uit)
mannen maskeren
(moeders met motten)
nergens neukt ergerns
(niets neigt naar iets)
offreert olga aan oriana
offreert oriana aan haar
pretparken pronken
(perkament perverteert)
de queue queruleert
(de queeste_is gequencht)
de rastafa's roken
(de rock recenseert)
simpele spleten
(slijpen het slimst)
tipt tony aan timo
tipt timo aan hem
...
[de rest ligt al in bed]
...
VIERT DE LUDI! DOE DE BLOEMEKENS BINNEN! Nog tot 3/5!
Tu es, Miroir, au cloud tousjours pendant,
Pour son image en ton jour recevoir:
Et mon coeur est aupres d’elle attendant,
Qu’elle le vueille aumoins, appercevoir. Elle souvent (ô heureux) te vient veoir,
Te descouvrant secrette, & digne chose,
Ou regarder ne le daigne, & si ose
Ouir ses pleurs, ses plainctz, & leur sequelle.
Mais toute dame en toy peult estre enclose,
Ou dedans luy aultre entrer n’y peult, qu’elle.
Daily Délie: elke dag een nieuw dizain van de Délie van Maurice Scève.
De bron van de noten is de monumentale Edition critique van Gerard Defaux, Droz 2004
De vertalingen zijn vlugge pogingen tot verduidelijking van de originele tekst in begrijpelijk Nederlands. Verwijzingen naar woorden in de originele tekst staan tussen ronde haken. Alternatieven, expliciteringen of on-Nederlandse vertalingen staan tussen vierkante haken.
Jij bent, Spiegel, aan de haak altijd hangende
om haar beeld en jouw dag te ontvangen:
en mijn hart is dicht bij haar wachtende
dat zij op zijn minst hem zou zien.
Zij komt vaak (o gelukkige) bij jou kijken
en vertelt jou geheimen en serieuze dingen,
maar zij verwaardigd zich niet hem te zien & toch durft ze
zijn zuchten en klachten en hun vervolg te aanhoren.
Maar in jou kan iedere dame bevat zijn,
waar in hem niemand anders kan komen dan zij.
Noten
Uitgewerkte vergelijking tussen de spiegel van Délie en het hart van de Dame. In al zijn ongeluk ( zij negeert hem totaal en de spiegel kan haar elke dag zien) ‘wint toch het hart omdat er daar enkel plaats is voor haar.
Als je deze serie van 9 als een vervolgverhaal in de amoureuze evolutie leest, kan je fantaseren dat de jaloezie opgewekt door het Venus-Marguerite dizain (D255) enkel resulteerde in langgerekt verdriet van de Amant (D256) en zou dit het wiedergüttmachungsgedicht kunnen zijn (“maar je weet toch dat er in mijn hart enkel plaats is voor jou”).
Povre de joye, & riche de douleur
On me peult veoir tous les jours augmentant:
Augmentant, dy je, en cest heureux malheur,
Qui va tousjours mon espoir alentant.
Et de mon pire ainsi me contentant,
Que l’esperance a l’heure plus me fasche,
Quand plus au but de mon bien elle tasche.
Dont n’est plaisir, ny doulx concent, que j’oye,
Qui ne m’ennuye, encores que je sache
Toute tristesse estre veille de joye.
Daily Délie: elke dag een nieuw dizain van de Délie van Maurice Scève.
De bron van de noten is de monumentale Edition critique van Gerard Defaux, Droz 2004
De vertalingen zijn vlugge pogingen tot verduidelijking van de originele tekst in begrijpelijk Nederlands. Verwijzingen naar woorden in de originele tekst staan tussen ronde haken. Alternatieven, expliciteringen of on-Nederlandse vertalingen staan tussen vierkante haken.
Arm aan blijdschap, & rijk aan pijn
kan men mij meer en meer (augmentent) elke dag zien:
verder en verder (augmentent), zeg ik, in dit gelukkige ongeluk,
die steeds mijn hoop doet minderen.
En mij vrede nemende [zien] met mijn erger (pire)
dat de hoop mij elk uur meer kwaad maakt [berokkent]
wanneer die dichter bij mijn doel komt [zich moeite getroost in de richting van]
Dus ’t is geen plezier en geen harmonie die ik hoor,
die mij niet verveelt [triest maakt], hoewel ik weet
dat elke triestheid de wake van vreugde is.
Noten
Diepe zucht na de lofzang op een andere Venus (D255). ’n Beetje een imbroglio-analyse van de gemoedsgesteldheid van de Amant, ook: hoe meer hoop de Amant krijgt, hoe dichter bij zijn doel, hoe groter zijn lijden, dus mét plezier en met ‘concent’ (een typisch Scève woord) wordt het er niet beter op (integendeel, ‘plaisir en ‘concent’ benaderen het doel, dus geven meer hoop, dus..), de oorzaak zit dieper. Zelfs een oude wijsheid als ‘na regen komt zonneschijn’ kan hem niet helpen (r.10).
Si le blanc pur est Foy immaculée,
Et le vert gay est joyeuse Esperance,
Le rouge ardent par couleur simulée
De Charité est la signifiance:
Et si ces troys de diverse substance
(Chascune en soy) ont vertu speciale,
Vertu estant divinement Royalle,
Ou pourra l'on, selon leur hault merite,
Les allier en leur puissance esgalle,
Sinon en une, & seule Marguerite?
Daily Délie: elke dag een nieuw dizain van de Délie van Maurice Scève.
De bron van de noten / besprekingen is voornamelijk de monumentale Edition critique van Gerard Defaux, Droz 2004. De vertalingen zijn vlugge pogingen tot verduidelijking van de originele tekst in begrijpelijk Nederlands. Alternatieven, expliciteringen of on-Nederlandse vertalingen staan tussen vierkante haken. De lezing gebeurt in fazen, raadpleeg voor een klare kijk de index van de ‘affe’ lezingen.
vertaling
Als het pure wit de ongeschonden Trouw is,
en het vrolijke groen de blije Hoop,
is van het vurige rood per voorgewende kleur
Caritas de betekenis
en als de drie (elk op zich) een speciale deugd hebben,
deugd die goddelijk Koninklijk is
waar anders dan, volgens hun hoge verdienste
zouden ze te verenigen zijn in gelijke kracht
dan in de ene & enige Marguerite?
noten
r.3: couleur simulée: verwijst volgens Defaux naar het feit dat de kleurnamen louter berusten op een conventie, kijk voor kleur in de renaissance misschien ’s hier: http://nkdee.be/nkdee/sic.html
Beetje afstand hier van Délie, en lof voor de ‘serieuze mensen’ ( in CCLIII François I, nu zijn zus Marguerite) die zich wel houden aan de drie Blazoenkleuren van de ‘Lys de France’, de drieëenheid Foy, Esperance en Charité. In vorige dizaines, zo merkt Defaux op, waar Délie in verband gebracht werd met Foy (D193 , D198,D247 en D249), Esperance in D248 en Charité in D238, D239, en Embleem 27, scoorde zij niet bijster goed.
De kerstboom, getooid met engelenhaar,
is van een hard groen oliederivaat,
3d-geprint idee verwijzend naar
vrede op Gaia, aflaat voor de haat,
een opdracht van mannen in celibaat.
Op zee drijven lijken, god & zijn brol:
de wibrarevelatie eist haar tol.
Ik zie het trillen van het spinnewiel
hoe scheef het gaat, het einde van de bol.
Zelfs de winden vervloeken reeds haar ziel.
tekst: dv 2011-2017
kerstofferande aan Gaia, om haar woede te stillen
uit “LAIS”, een hardnekkige oefening in speculatieve poëzie, te volgen via http://dizaines.wordpress.com
prent: photoshopmontage van twee foto’s gevonden via een afbeeldingensearch op “lijken Middellandse zee” en ” plastic vervuiling Middellandse Zee”
Het weze gezegd: de getoonde schat aan kleurig plasticdebris bevond zich feitelijk in het Meer van Genève en in de buurt van het kinderlijk zwommen, in werkelijkheid maar niet minder gruwelijk, enkel twee visjes.
“Literatuur is nieuws dat nieuws blijft”, zo deelt ons mede de oude waarzegger Ezra Pound. Een uitspraak die als Facebookstatus al meermaals bedolven werd onder de likes: zolang het onderwerp van Pound’s bruinigheid vermeden kan worden, wordt er massaal instemmend cognacbelgeklonken en dikke sigaargetrokken bij Vijveruitlatingen als deze. “Hoor, hoor”.
Goed, maar hoe speelt de literatuur dat klaar, zo’n evidente tegenspraak? Pound lost het op door het ‘nieuws’ in de bijzin te (her)configureren als ‘iets dat interesse wekt’. Nieuws kan nieuws blijven als het morgen op evenveel interesse kan rekenen. Een waarzegger pur sang als onzen Ezra weet dat ie zich dan sito presto uit de voeten moet maken en zo snel mogelijk een nieuwe waarheid ‘zeggen’, anders dreigt het net voor waar gezegde in de schrijfhand te exploderen.
Want heeft Pound met zijn explicatie iets van zijn waarzeggerij effectief ook uitgelegd? Ach, hij zit al lang weer in één zijner Cantotanken citatenschrapnel in het rond te schieten, want natuurlijk niet: hij heeft de innerlijke tegenspraak enkel ietwat naar buiten geduwd om zo met een aangetoonde waarheid te kunnen pronken. Geen Vijverlezer die nu weet hoe de literatuur er in slaagt om als oud nieuws interessant te blijven. Dat is gewoon zo.
citatenschrapnelrecouchet
Laat het gewoon zo zijn, ik wil gewoon weten waarom het gewoon zo is. Wel, een figuur zoals de innerlijke tegenspraak is een tovertruuk die, dat is onder welopgevoede mensen genoegzaam bekend, de aandacht afleidt van een evidentie die niet mag gezien worden. De vraag wordt dus (ha ik zie dat de rondborstige derridaderivaten zich beginnen te roeren onder de dakpannen): welke evidentie wil Pound hier verbergen?
Pound gooit zijn schone majamantel over de vanzelfsprekendheid dat literatuur geen nieuws is. Niet nu, niet ten tijde van Homeros, niet morgen na de schielijke dood van de zombie van de post-Post-literatuur. Literatuur kan en zal ook nooit interesse wekken omdat het zoals krantenartikelen of tv-journaals of newsfeeds recente gebeurtenissen, nieuwe feiten of het nieuws van nieuwe ontdekkingen verspreidt. Het gaat, volgens de Neo-Kathedraalse visie op literatuur (waarover zo dadelijk meer, want ik heb niets te verbergen), ook niet op om te beweren dat de literatuur nieuwe kennis bevat of wil doorgeven, dat schrijvers van literaire werken ‘ontdekkingen’ doen of anderszins ‘vooruitgang boeken’. Dat is larie en apekool u ingelepeld door meelopers met de kampioenen van de literaire waan, de voor internering met stip genoteerde leden van de zogenaamde literaire Avant-Garde. Voorhoede van welk leger? In welke veroveringstocht dient men deze Onverschrokkenen te zoeken?
majamaanjaske
Neen, beminde Kathedraalgangers, de nieuwswaarde der literatuur is netto afgewogen nihil, nada, zilch. Zeker er zijn, naast eerder behoudsgezinde ook notoire ‘vernieuwers’ onder de literaire auteurs. Maar die brave mensen brengen ons niets nieuws zoals een fysicus ons een nieuw inzicht in het ontstaan van het heelal kan schenken, zoals een astronoom ons nieuw ontdekte planeten kan offreren of zoals een ingenieur ons een nieuwe constructiemethode kan bezorgen of zelfs maar een bakker ons met een verdomd lekker nieuw koekje kan komen vermaken. Het enige wat vernieuwende literatoren doen is hetzelfde als de anderen, maar dan anders. “Ha die pipo van Ostaijen schrijft zijn verzen holderdebolder over de pagina’s van zijn boekske in plaats van netjes rijmend op een rijtje van boven naar onder. Da’s iets nieuw!”. Neen: da’s iets anders. De reclame van dienen tijd deed dat ook, dat valt op, dat maakt indruk, dat ressorteert effect…
De ‘verworvenheden’ van de literatuur blijven dus voor eens en voor altijd hetzelfde. De enige ‘verworvenheid’ (voor één keer verkiezen we het enkelvoud boven de pluraliteit) van de literatuur is dat het literatuur is.
Oei. Gemor in de zaal. Aja, natuurlijk, ik hoor het al: “wat is dan, gij waarzeggerke van mijn kl., voor u de literatuur?” Wel voor mij is er niks, mijn lieve medemensen, niet eens een warm lief om bij te kruipen sebiet, maar de literatuur in de huidige Neo-Kathedraalse Optiek (een Iets met nen Dikke Bril) isalles wat er op een gegeven tijdstip als Literatuur gelezen wordt.
Denkt daar alvast maar ’s goed over na, over die fantastisch Waargezegde, en bijzonder bruikbare Nieuwe Definitie (tja, als ge iets uit de Vijver haalt, moet ge iets anders in de plaats zetten, da’s nu eenmaal de Vijverwet).
En spoedt u, want het gaat waarschijnlijk niet lang nieuws blijven!
2. Niet Art
Een overpeinzingske. Over totaal onbelangrijke dingen, het is tenslotte weekend.
Over lectuur van online teksten: door het gebrek aan concentratie (gevolg van het lichtbakstaren) verdwijnt (of krijgt niet de kans om te zich hoorbaar te maken) de innerlijke stem. Je kan die wel oproepen, maar dat is moeite doen. In de Geldruimte moet ‘moeite doen’ opleveren, dus quasi niemand doet dat.
Als je een boek koopt, koop je die potentiële innerlijke auteurstem. De leeservaring binnen handbereik. Je hebt daar dan wel geen tijd voor (voortdurend gebrek aan tijd in de Geldruimte, tijd is geld, dus het tijdsgebrek moet indien nodig kunstmatig hoog gehouden worden, door onzinnige behoeftecreatie bv.), maar het bezit is genoteerd, er is aantoonbare aanwezigheid. De verkoop van e-books is dan ook aan de gemiddelde literatuurkoper niet besteed. Literatuur is immers in de eerste plaats kastvulsel, nieuws dat braafjes nieuws mag blijven in de leeskasten der Tijdlozen. Er staat zo’n 200 GB aan schalks gesprokkelde digitale tekst op één van mijn harde schijven, maar mocht ik ooit nog ’s bezoek hebben, niemand daaronder zou geïmponeerd door onze ‘bibliotheek’ het Centrum van het Gekende Universum verlaten…
fichenbak van de Centrumbibliotheek
Net Art, daar denk ik dan plots aan, omdat het de vinger legt op een persoonlijk dilemma, een gapende wonde in de strakke huid rond mijn bestanden, was nooit levensvatbaar omdat je het niet kon kopen.
Kunst is verhandelbaar Creatief Afval.Net Art produceerde alleen maar het lijfje van de netartist als afval. Als je het niet kan kopen, is het geen Kunst. Uiteraard vond ik Net Art héél plezant, hoewel mijn pogingen om mijn collega’s op de innerlijke tegenspraak te wijzen niet erg werden geapprecieerd (zo heb ik ooit het domein ‘netartdoesntexist.org‘ naar mijn Kathedraal laten verwijzen, ze konden er op de discussiefora van Rhizome.org, het virtuele club house der netartigen, niet om lachen …).
Ge begrijpt waarom ik mijn teksten liever niet laat/liet verspreiden door bedrijven die zich ‘Uitgever’ noemen. Tant pis voor de Stem in mijn geschriften. ‘Ze’ (de arme argeloze lezers) moeten maar moeite doen (niemand doet moeite in de Geldruimte als het niet opbrengt…). Ik heb immers Kunstvrees, Dégout d’ Art, een Fatale Walgkanker die flink gemetastaseerd is naar mijn schrijven. Bon, soit: ge wordt daar niet echt ziek van ofzo, van Kunstvrees, maar als ge bijna niks anders doet dan schrijven en tekenen en prutsen, is dat wel slecht voor uw huwelijk, om maar een iets te noemen. “Wat voor ne zot zit er hier in mijn kot!?”
Daarom was ik ook maar al te blij dat mijn kandidatuur voor deelname aan de eerstkomende Open M tentoonstelling niet weerhouden werd. Mijn kandidatuur beantwoorde geheel aan de formele regels die ertoe waren uitgeschreven, dus heb ik nu een valabel bewijs in handen dat mijn Neue Kathedrale des erotische Elends, mijn Neo-Kathedraals hangkastje en de fabelachtige kliederwerken die ik met CB realiseerde, dat quasi alles wat ikzelve memorabel acht geen Kunst is. Open M richtte zich immers specifiek tot Kunstenaars uit Vlaams-Brabant en vroeg om de voorgestelde werken als Kunst te beschrijven. Aan de memorabiliteit van de ingediende werken kan onmogelijk worden getwijfeld, derhalve kunnen we enkel besluiten dat deze werken niet als Kunst werden ervaren!
Pfjew, dat was close!
Enfin soit, wat het ook is, Kunst is het niet en het is vooral ook, zo heb ik meermaals mogen ervaren, mottigmakend slecht voor de commerce!
Edward Weston – Tina Modotti op het dak van haar huis, Mexico 1924
vers van de dag
jeugdmerken
frunnikend haar vingertjes bevoelen overal haar fabelland;
open ter blik nipt het neusje vrijuit het haar omringende;
haar glinsterogen doen het boze in het geringste niet teniet want
niets drukt haar pret.
de adem warmt zich aan een koek van betterfood
het haarfluweel wrijft op het silanhemd elsève open
de mevrouwen van de winkel zien hun kindje in haar
prinsessentred.
met bikkelhanden gloeiend van ’t zaaien & ’t kappen
mijn kreet komt ruwweg ideaal haar toe, haar bel
van stilte ploft & als wonder lacht zij mij alles toe,
hieronder een link naar het typoscript van verval.
verval is een reeks van 10 veertienregelige gedichten met een proloog. verval is opgevat als een echte cyclus: de gedichten kunnen afzonderlijk gelezen worden maar verkrijgen pas hun volledige zin door hun plaats in de reeks.
het geheel is verlucht door afbeeldingen van prachtig grafisch werk van Catherine Buyle, persoon die mij tot het werk inspireerde en aan wie de teksten liefdevol zijn opgedragen. ik zeg verlucht en wel hierom: de teksten verwijzen niet doelbewust naar de grafiek, en de grafiek is ook geenszins geënt op de teksten, maar beiden ademen medunkt wel dezelfde sfeer uit, zodat ze, althans in mijn ogen, naadloos in elkander kunnen overgaan.
in tegenstelling tot mijn andere ‘officieuze’ publicaties hier (zie https://dirkvekemans.com/afdrukbaar/) beschouw ik deze teksten als teksten waar ik verder niets aan toe te voegen of af te dingen heb. wat mij betreft zouden ze zo in drukvorm mogen verschijnen, zulks zou mij bijzonder plezieren.
u zou dan het fabelachtige werk van Buyle in voldoende hoge resolutie kunnen bewonderen, wat, ik kan het u garanderen, toch nog wat anders is dan de 150 dpi waarmee het middels onderstaande link op uw scherm te zien is.
de verkiezing van de dag van de week kwam tot stand dankzij de geheel onbaatzuchtige steun van de Vintrobank, uw Huis van Schaamteloos Geschonden Vertrouwen! Elke dag een nieuwe dag van de week steunen, je moet het verdienen, elke dag!
moi non plus
“Scoonre wijf was noyt gheboren
(het standbeeld van de Kathedraal,
zich hullende in
neo-kathedraalse taciturniteit)”
dv 2017, ink & water colour on paper, A3
Achterbergverprutsing
noot: daar waar een ‘verhaspeling’ nog een discutabele meerwaarde geeft aan de verhaspelde tekst (‘update’), is een ‘verprutsing’ een rabiate aanval op de integriteit van de bewonderde tekst. De grens tussen een verprutsing en ongewenste intimiteiten op de werkvloer is dan ook heel dunnetjes en soms geheel afwezig, waardoor sommigen het verprutsen van teksten bij respectloze, laakbare feiten zoals lijkenpikkerij en zelfs plagiaat willen onderbrengen. Het plegen van een verprutsing is dan ook niet aangewezen (“slecht voor de commerce”) voor een noviet in de letteren…
De verprutsing van deze gefêteerde maandag zit in dit hoekje te wriemelen met ‘Graf’ van Gerrit Achterberg
bergop
gij laat mij tot de stenen toe
met hetzelfde gebrek aan geweld
als eenmaal tot uw huid, gij
die heel mijn lied bevat
& de woorden wij weigert
te noteren in faveure
van het ogenblik
nu is ons
grint waar geen klank in aard
blind zand ontvangt
neergezegen lijfelijk restant
de dood is
de dood is
de dood die
in een haak bewaard
dood is
(de vingeren wapperen alsof)
Christine D’haen over Achterberg: http://www.dbnl.org/tekst/_die004195101_01/_die004195101_01_0032.php, verschenen in DW&B jaargang 9, 1951, een tijdschrift dat u heden voor € 52 per jaar in vier voorgeprogrammeerde afleveringen (‘tijdschrift’? de tijd verloopt dan wel erg discreet tegenwoordig, met te behappen en te vomiteren brokken van een jaar voordien bereidde kwartalen) de alternatieve feiten van de haar sponsorende bank serveert. Smakelijk!
Aja, natuurlijk! de oerbetekenis van ‘kwartaal’ dringt tot mij door! DW&B staat driemaandelijks vol met voortreffelijk ingeboekte taal!
Het naadren van de avond komt mijn wangen rozer malen
en doet een leeuwrik zingen in het hart, dat u verbeidt.
Ik vouw mijn bleke handen als een tere, vlezen schale
op mijn bevruchte schoot, waarin g’ uw liefde hebt geleid.
En in mijn warme flanken voel ik stil uw kind bewegen.
Een zwoele, troeble vreugde maakt mijn jonge leden lam.
ik voel uw mannenmacht zo al-verterend op mij wegen
en huiver van geluk als een door wind gewekte vlam.
Het naadren van uw stappen komt mijn handen weer ontvouwen
en feller klopt het bloed, dat stadig onze liefde voedt.
Gij weet het niet, o man, dat wijl ik u in d’ ogen schouwe,
een andre liefde in mij me dubbel van u houden doet.
↪1. Ontsluiten (verouderd ook ontluiken, Ndl. Wdb.), openen, van iets dat gesloten is. Teuth.ontluycken,verw. naarapenen (openen). Kil.ontluycken, aperire. Voc. Cop.ontluyken, adaperire.
↪2. Eene opening maken in iets, een gat in iets maken.
3. Eene ruimte openen of openstellen, een sluitboom of slagboom er van verwijderen.Voc. Cop.ontluken, desepire, dissepire (ook Kil.); ontloken, disseptus. — Hiertoe behoort ook OVl. Lied. 365, 5: “ic ghere uwen mont te cussen ende voorts tontluucken u armkens blanc” (16de eeuw).
↪4. Uitspreiden, ontplooien, ontvouwen. Dit kan bedoeld zijn met Kil.ontluycken, expandere (doch ook het intr., ndl. ontluiken; vgl. Plant.de rose ontluyckt, expandit rosa).
–↪5. Ontvouwen, in overdrachtelijken zin, bekend maken, openbaren. Vooral van getuigenissen. Zie Stallaert 2, 285. Zoo nog in de 17de eeuw (Ndl. Wdb. 10, 1907).
↪Van Christus, in het pass.,geopenbaard worden in het vleesch.
Aanm.
Brugm. 2, 151: “dat hemelrijc ende aertrijck noyt en conste ontluycken, dat sal een suyver maghet reyn in haren lichaem sluyten” , leze men met Moll omluycken, d. i. omsluiten, omvatten. Vgl. ommeluken.
↪Zich openen. Het wederk. ww. zal ongetwijfeld in verschillende opvattingen in het Mnl. in gebruik zijn geweest, want daaruit heeft zich het intr. ontluiken in zijne verschillende beteekenissen ontwikkeld (Plant., Ndl. Wdb.), doch het is slechts gevonden in den zin van zich openen, uiteengaan, gezegd van aaneengesloten gelederen.
het semantische veld van ‘ontluiken’ is binnen de metamorfosen een hysteresis met een vrij brede duurfasering
de metamorfose is van een intensiviteitsaccumulatieve stasis zonder grensdynamiek via een grenspenetratie naar een langdurig ongelimiteerde groei
in de groei is er een duidelijke fasering van de aanvankelijke post-hysteresis (pH) resulterende in een relaxerende mini-regressie R naar de eigenlijke groei G (zie gignogram).
de staande hypothese [citaat vereist] is dat de waargenomen regressie een gevolg is van de benodigde tijdsrek voor de explicatie (uitvouw) van het voorheen belemmerde in de vrije ruimte, los van de gepenetreerde begrenzing, terwijl uiteraard in een eerder stadium de belemmering een groeibevorderende intensiviteitsaccumulatie in stand hield.in dat geval, zo wordt er in radicale anti-veganistische kringen gefluisterd, zou er sprake kunnen zijn van een minimaal reflexief moment binnen het entropie-eiland
van de ontluikingsregressie, een vorm van plantenbewustzijn dus
.
Gignopedie
ontluiken
in het prangen
wrijft het dringen
de omhelzing open
die te knellend is, & drukt & breekt
de leegte aan waarin de ruimte
wordt ontvouwen, zuchtend.
Het Vlaamsche Serverpark staat in rep en roer! Terwijl iedereen de laatste voorbereidingen treft om alsnog aan het Rampenjaar 2016 te ontsnappen (kwatongen beweren dat 2017 alleen maar erger wordt), wordt achter de schermen van het Vlaamsche Internet druk gegesticuleerd & arm bewogen door de informatietechneuten. Een uitbraak van een vilein virus dat men de dv-Worm noemt, heeft al menige website volkomen overhoop gehaald. Overal duiken rare tekeningen & schabouwelijke teksten op die verwijzen naar een geheimzinnige ‘Kathedraal’. De Worm is ook al op Facebook en andere sociale netwerken gesignaleerd. Zit hier een bende godsdienstwaanzinnigen achter? Of is het de voorbereiding van een breed opgezette phishing operatie? Karel Vermaelen, Hoofd IT bij Vermaelen Projects sprak zijn grote ongerustheid uit: “Dit is erg, ik zou zelfs zeggen: hier is werk aan!”. Alarmerende woorden, als u weet dat er al sinds 2008 niet meer gewerkt wordt op zijn afdeling.
In een eerste reactie bleef zelfs Niet-Premier Bart De Wever ongewoon behoedzaam in zijn uitlatingen: “We moeten op het ergste voorbereid zijn, maar als Burgemeester van Antwerpen kan ik u zeggen: wat er ook te gebeuren staat, ons internet blijft Vlaams!”
tekst en grafisch werk van, & een essay van Rutger H. Cornets de Groot over dv op ALPHAVILLE.ORG
“Hedenochtend 10u50 is het Kathedraalbeeld met haar Attributen in de nieuwe ambtswoning van de huidige Kathedraalauteur (dv) geïnstalleerd & voltrok zich in een Oogwenk de Inwijding van de Nieuwe Kathedraal van de Erotische Ellende te Drieslinter. Drieslinter, & bij uitbreiding de fusiegemeente Linter( sinds 1977 bestaande uit de dorpskernen Drieslinter, Melkwezer, Neerhespen, Neerlinter, Orsmaal-Gussenhoven, Overhespen & Wommersom), is dus voortaan het nieuwe Centrum van het Gekende Universum.”
Pedro Alonso Ruiz (Bargas, Toledo 1887- Toledo 1941) werd op 28-jarige leeftijd geïnterneerd in een psychiatrisch ziekenhuis in Toledo met een acute psychose. Achtervolgingswanen maakten hem agressief en een gevaar voor zichzelf en de omgeving. Hij bleef geïnterneerd tot hij in 1941 stierf aan een longaandoening. In het ziekenhuis manifesteerde hij zich als een stabiele en gehoorzame patiënt die zelfs werd ingezet als hulpverpleger. Daar kwam ook zijn tekentalent tot bloei.
Van zijn talloze, meestal erg decoratieve tekeningen, gemaakt met (giftige!) anilinekleurtjes publiceerde ene Gonzalo R. Lafora in 1965 bij Editions Sandoz een twaaltal tekeningen op a4 formaat. Dit als vol. 7 in de reeks ‘Psychopathologie De L’Expression. Une Collection iconographique internationale’. Ik kon het kaftje met de reproducties en de bijhorende katern commentaar in de Kringwinkel kopen voor € 0.20.
Ik bespaar u de hemeltergend denigrerende commentaren van voormalig kliniekdirecteur Lafora in de katern en laat de tekeningen van Ruiz voor zich spreken.
Hier is nog een post over Pedro Alonso Ruiz (in het Spaans).
een poort van de “Palacio Puertoyano’s” – Inkt , 8,5×12 cm
“Une petite bourrique” – Anilinekleurtjes, 14×16 cm
“Une petite bourrique” – Anilinekleurtjes, 14×16 cm
Slimies: you get to see them everyday, next to the loads of selfies. Slimies are beautiful, lovely pictures with some ‘deep wisdom’ written on them in a nice, comforting type font. These pictures beg you to like them, share them, perhaps your friends will not like you anymore if you don’t. The amount of pseudo-philosophical crap of this kind floating like plastic garbage on the waves of the social networks has reached gigantic proportions. Knowing that it requires many times more effort to remove information that to create it, it seems inevitable that all intellectual insight will soon be for ever covered under an impenetrable layer of slime, utterly infertile philosophical manure.
Cathedral Proverbs is a NKdeE Creative Research & Developement Program investigating whether a vertical cutting move is still possible to air our smothered thinking, we all of us condemned to our status of Virtual Individual of the Last Time (ViLT). The Cathedral Proverbs program uses the same principles and techniques as the Slimies do, but however misleadingly slimy in it’s wording, their content is 100% orthodox Neo-Cathedral.
Please enjoy Cathedral Proverb #2 posted to Facebook on 02/18/2014 o@ 20:41 :
U ziet ze dagelijks: mooie, lieftallige prentjes met daarop in een fraai en dus braaf lettertype één of andere ‘diepzinnigheid’. Je behoort dan ‘aja’ te zeggen, want het is ‘waar’ & dus dien je het te leuken en/of te delen. De hoeveelheid pseudo-filosofische crap van die aard die de sociale netwerken teisteren, neemt ondertussen gigantische proporties aan. Aangezien het exponentieel veel meer moeite kost om informatie te verwijderen dan om ze aan te maken, geraken we aldus dieper & dieper onder de ondoordringbare laag slijm, wijsgerige drek zonder enige fertiliteitswaarde.
Het NKdeE Creatief Research & Development programma ‘kathedraalspreuken’ onderzoekt of een haakse snijbeweging in deze stroom lucht kan geven aan het versmoorde denken der Virtuele Individuen van de Laatste Tijd (ViLT). We gebruiken dezelfde principes, maar de inhoud is, hoe misleidend slijmerig verwoord ook, orthodox Neo-Kathedraals.
Ziehier de eerste kathedraalspreuk, gepost op 17/02/2014 om 21u18:
dv 2014, Crayon, pencil, pastel and ink on paper, A5
[ FACEBOOK performance held by dv with the help and feedback of some friends on December 30th 2013]
next year i will buy a gun, and if you dare to mention poetry, i will shoot you
next year, if you need my opinion, you will need a gun and make me squeal
next year, everything will be better (i do hope you won’t be here)
next year i will love you instead of the ghost that is here
next year, my doors will be shut, my windows closed and i will be happy inside
next year i shall unleash the storm that lingers in your thighs
next year, i will share my heart of darkness
next year, i will kiss you in the back of your neck and you will come
next year, i will take your children and blow them to oblivion
next year, i will kiss your feet and ask for your husband to leave
next year i will save you from a terrible storm
next year, you will understand how sad it is that this year has gone
next year i will hunt you down like the mad dog that you are
next year i will come begging for the sadness in your eyes
next year your everlasting light will shine
next year i will explode inside of you like a gentle granate
next year your dreams will crush into my arms
next year i will hold you entirely responsible
next year my day will come
why?
it is because you talk so much and never do a thing
it is because you were meant for me and always make me cry
it is the sweetness and the softness of your lie
it is the hurt inside of you that you hide
it is the lack of hope that leads you nowhere while there is so much that needs your care
it is your being there with nothing left to spare
it is your end, the greed that leeks, the ugliness you do not seem to transcend
it is because your mind has left you and you left me
Hier een link naar een afdrukbaar pdf-bestand van ‘ 5 dromen voor het slapengaan’, evenzoveel lyrisch-prozaische omspelingen van de neo-kathedraalse verbigrammata. De teksten zijn herzien en van vormgeving voorzien.
svetlana zakharova en ik ondernemen in het kader van het lopende ‘staat van beleg’- project een reeks vertalingen van de zgn. blokkadegedichten van Gennadij Samoilowitsch Gor, een relatief onbekend russisch auteur van novellen, science-fiction verhalen & verder dus ook deze blokkadegedichten. men noemt het blokkadegedichten omdat ze geschreven zijn tijdens & te midden de horror van het Beleg van Leningrad (in 1942).
28.
Сестра твоя залаяла напрасно,
Безстыдные деревья улыбнулись,
Гора сошла с ума опасно
И реки к рекам не вернулись.
Жених сидит и ест невесту,
Старик сосет козу безлюдный.
И тёща высунула тела тесто,
И тёща показала свои груди.
А тёща предложила свои груди
И юбку подняла безумно.
А в окна к нам глядели люди.
Jou zus begint te blaffen, zonder zin,
De bomen lachten schaamteloos &
De rivieren kwamen de rivieren niet meer in
& Aan de berg is gevaarlijk wat loos &
Een bruidegom eet aan zijn bruid.
Eeen grijsaard alleen zuigt aan een geit
& De schoonmoeder toonde haar borsten
& De schoonmoeder bolde haar borsten
& Zij hief haar rokken zinneloos op.
& Men zag ons door onze ramen.
(liefste klikmuiskinders, dit is niet voor gevoelige lezertjes)
op verzoek van een vriend van mij (ik heb er nogal wat), zal ik u heden één der recepten onthullen ter bereiding van mosselen op neo-kathedraalse wijze.
de mosselen zijn met velen, de n-k recepten voor hun bereiding ook & zij variëren beiden naar gelang aard, omgeving & omstandigheid.
het betreft hier geen recept, specifiek voor zeeuwse mosselen. ik koop mijn mosselen in de aldi, ze zijn daar een pak goedkoper, & hun smaak heeft mij nog nimmer teleurgesteld. een mossel is een mossel.
insisteren op de zeeuwse origine van de mossel, is een evident geval van mosselracisme.
benodigdheden, (voor 1 persoon) (tja, ik ben alleen, hetzelfde lot is u allen beschoren, ooit)
———————————————————————————————————-
1 kilo aldi-mosselen
1 zakje aldi-mosselgroenten (ui en iets vaags groen, zit er in het zakje)
1 fles aldi-pinot gris (2011 is het jaar on sale dit jaar, een vreselijk jaar, maar bon, soit)
1 eetlepel aldi-mosterd, 2 eetlepels aldi-mayonaise (niet die occasionele in staande spuithouding, die is duurder, maar de mayonaise is dezelfde & het komt toch allemaal van bij vlemincx)
5 zilveruitjes uit een lidl-potje
3 eetlepels olijfolie, welke u ook maar in huis hebt of kunt te leen krijgen
1 doosje delhaize-olijven (oké, die kosten meer dan de mosselen, maar bon, ze stonden nog in mijn frigo)
een strooibus zeezout van de lidl
een strooibus aldi-zout
een zak aldi-frieten
paprikapoeder, peper, gedroogde estragon, cayenne-peper & uw blik, star op de toekomst gericht
bereiding
———–
inspecteer de netheid van uw aanrecht. restanten van vroegere maaltijden zijn absoluut uit den boze. u bereid een gruweldaad voor, show some respect!
zet eerst uw friteuse aan. ik weet het, het vroegtijdig aanzetten van de friteuse kost aan energie, maar de timing is uiterst belangrijk
snij de vacuümverpakking van het pak mosselen open & kieper ze in één ruk afwasbak in. het samenhorigheidsgevoel van de mossel dient ten allen tijde bewaard te blijven
spoel overvloedig met koud kraantjeswater, laat de pijn van hun langdurige gevangenschap helemaal wegvloeien.
sluit nu de afvoer. overgiet de mosselen met het korrelige zeezout uit de lidl-strooibus. de mossel voelt zich nu zo goed als rijk. vul het bad simultaan met een zachtlopende kraan. roer met een teder gebaar door het mosselgewemelte. overtuigde atheïsten kunnen hierbij een gebed tot de mossel improviseren
laat de mosselen even tot rust komen. mosselen die aan het oppervlak komen drijven, verwijdert u best, die zijn al dood
leg de mosselen op het droge, laat het nep-zeewater wegvloeien & vul de bak met koud kraantjeswater, zonder enig additief
veeg de mosselen met een flink gebaar het zoutloze water in. dit is voor hen het ogenblik van het besef
doe de olijfolie in een pan van klassiek mosselenformaat, laat de mosselgroenten even friteren in de olie
blus met een half ikeaglas pinot gris, voeg vervolgens een half ikeaglas water toe
gun uzelf ook wat, schenk u een half ikeaglas pino uit. prevel woorden van berusting, lot, aanvaarding
voeg de kruiden toe, (géén zout, de dierjes hebben zich net al volgevreten!) & 5 witte olijven. roer & laat een minuutje op vrij hoog vuur sudderen met gesloten deksel (leg ondertussen de frietjes klaar in het mandje van de friteuse
open het deksel, gooi zo snel mogelijk alle mosselen in de kookpan. sluit onmiddellijk het deksel, uw blik star op de toekomst gericht
wacht twee minuten, schud dan, zonder ze een blik te gunnen, de halfdode mosselen stevig en herhaaldelijk om (let op dat u de kookplaat daarbij niet te fel bevuilt: u bent alleen, u zal het mogen opkuisen)
laat nu het mandje met lichtjes ontdooide diepvriesfrieten meedogenloos zakken in de friteuse
meng de mosterd, 5 zilveruitjes & de mayonaise. ziehier de prachtige eenvoud van mosselsaus.
schud de mosselen nogmaals stevig om en open dan het deksel. de aanblik van het massacre is overweldigend, de geur adembenemend.
haal de frieten uit, bestrooi ze met aldi-zout (zeker géén zeezout, da’s not done bij deze offerande aan het aeternele samengaan vaan zee & aarde) serveren met souplesse, maar zonder haast, de eclatante eenvoud van de mosselsaus & uw derde glas pinot. smakelijk.
Binnen enkele weken in het exact vijftig jaar geleden dat Burundi onafhankelijk werd. Eén van de prominente personen, die geijverd heeft voor deze onafhankelijkheid, was prins Louis Rwagasore, de zoon van de toenmalige koning Mwambutsa. Weinigen weten echter wie Rwagasore juist was, waar hij voor stond en wat zijn politieke en economische visie was voor een Burundi dat vanaf 1 juli 1962 opnieuw de touwtjes in handen kreeg. Zelf, heeft hij die onafhankelijkheid nooit gezien, want enkele maanden voordien, net na zijn aantreden als eerste minister, is hij vermoord. Eén van de eerste politieke afrekeningen die het land jarenlang in etnische rivaliteiten heeft gestort. Een complot dat, vijftig jaar na datum, nog steeds lijkt op een Griekse tragedie.
La Benevolencija maakte een documentaire over het leven van Rwagasore, de “held van de Burundese onafhankelijkheid”, die binnenkort uitgebreid te zien valt in Burundi en wellicht ook op enkele internationale filmfestivals. Meer info : www.rwagasore.com
Par tes vertuz excellentement rares
Tu anoblis, ô grand Roy, ce grand Monde.
Parquoy ce Siecle aux precedantz barbares
S’enfle du bien, que par toy luy abonde:
Et l’Univers cline sa teste ronde
A ta statue aux Cieulx resplendissante,
En contemplant la Fame, qui luy chante,
L’Eternité, qui tousjours luy escript,
La Gloyre aussi, qui a l’orner se vante
Par temps, qui n’à aulcun terme prescript.
Daily Délie: elke dag een nieuw dizain van de Délie van Maurice Scève.
De bron van de noten / besprekingen is voornamelijk de monumentale Edition critique van Gerard Defaux, Droz 2004. De vertalingen zijn vlugge pogingen tot verduidelijking van de originele tekst in begrijpelijk Nederlands. Alternatieven, expliciteringen of on-Nederlandse vertalingen staan tussen vierkante haken. De lezing gebeurt in fazen, raadpleeg voor een klare kijk de index van de ‘affe’ lezingen.
vertaling
Met uw uitstekend zeldzame deugden
veredelt gij, o grote Vorst, deze grote wereld.
Waardoor deze eeuw ten opzichte van de voorgaande barbaarse
zich met het goede vergroot, waarvan het door jou een overvloed heeft
en het Universum buigt zijn ronde hoofd
naar jou beeld (‘statue’) [=aposthase] dat [aan] de Hemelen [weer]schittert
en contempleert de Faam, dat hem [het beeld] toezingt
de eeuwigheid, die het altijd beschrijft,
de Glorie ook, die om het te tooien praalt
met tijd, die geen voorschrift heeft [geen term voorgeschreven heeft].
u, die mij de Stem ontzegt
van alle grote lyrici in mij
opdat ik uw gebral
versterken zou, uw krijsende
smeekbede om uw dood, uw ontkenning
van het leven
dat uzelf halsstarrig aan uw kinderen ontzegt
omdat u verkrampt staat
in de illusoire strekking van uw ik
een lid van het niets, een gat op oneindig
zoals u het strenger, sterker door uw ouders is ontzegd
& uw ouders straffer nog door de hunne
& zo tot in de verste verte
van uw kapitaal verleden
de dode einder der dingen waar uw ogen
brandend begerig blijven op gericht
met uw ruggen, stijf van het fatsoen
onwrikbaar gericht naar het heden
u, de oordelenden
die elke andere van de uwen
de ban in wil van uw verlangen
& slechts uzelf in hen herkent
als hen iets ernstigs overkomt,
op welke tijdstippen u zich dan
verlustigen kan
in het stromen der tranen
naar uw tranendal, niet om hen
maar om uzelf in hen,
het overlevende, het overleven
van uw dood op hun leven.
u, de oordelenden
jaloers, wrokkig, inhalig
u, die mij de Stem ontzegt
van alle grote lyrici in mij
opdat ik uw gebral
versterken zou, uw krijsende
smeekbede om uw dood, uw ontkenning
van het leven
Le Ciel de soy communement avare,
Nous à cy bas heureusement transmys
Tout le hault bien de parfection rare,
Duquel il s’est totalement demys,
Comme qui veult ses chers, & sainctz amys
D’aulcun bienfaict haultement premier.
Car il à plut (non de ce coustumier)
Toute Vertu en ces bas lieux terrestres
Soubz ce grand Roy, ce grand Francoys premier,
Triumphateur des armes, & des lettres.
noot: “DÉLIE, object de plus haulte vertu” is het meesterwerk van Maurice Scève, dat voor het eerst verscheen in 1544 in Lyon. Het bestaat uit 449 dizains (tienregelige verzen) opgelucht met 50 emblemata. Omdat ik onder de titel LYLIA bezig ben met een Nederlandstalige update van dit werk, krijgt u hier (vrijwel) dagelijks een dizain uit dit al te onbekende werk voorgeschoteld. De gehele brontekst met de emblemata vind u op de prachtige website ‘French Emblems at Glasgow’, rechtstreekse link naar de Délie: http://www.emblems.arts.gla.ac.uk/french/books.php?id=FSCa
Au commun plainct ma joye est convertie
De dueil privé en mon particulier,
Par la Fortune en mon sort compartie,
Quasi pour moy un malheur familier,
Qui m’à frustré de ce bien singulier,
Parqui raison contre debvoir opine.
Doncques voyant la tresriche rapine
En main d’aultruy, indigne d’elle, enclose,
De mon labeur me fault cueillir l’Espine
Au loz, & heur de qui à eu la Rose.
noot: “DÉLIE, object de plus haulte vertu” is het meesterwerk van Maurice Scève, dat voor het eerst verscheen in 1544 in Lyon. Het bestaat uit 449 dizains (tienregelige verzen) opgelucht met 50 emblemata. Omdat ik onder de titel LYLIA bezig ben met een Nederlandstalige update van dit werk, krijgt u hier (vrijwel) dagelijks een dizain uit dit al te onbekende werk voorgeschoteld. De gehele brontekst met de emblemata vind u op de prachtige website ‘French Emblems at Glasgow’, rechtstreekse link naar de Délie: http://www.emblems.arts.gla.ac.uk/french/books.php?id=FSCa
Le jeune Archier veult chatouiller Delie:
Et, se jouant, d’une espingle se poinct.
Lors tout soubdain de ses mains se deslie,
Et puis la cherche, & voit de poinct en poinct:
La visitant luy dit: Auroys tu point
Traictz, comme moy, poingnantz tant asprement?
Je luy respons: Elle en à voyrement
D’aultres asses, dont elle est mieulx servie.
Car par ceulx cy le sang bien maigrement,
Et par les siens tire & l’ame, & la vie.
noot: “DÉLIE, object de plus haulte vertu” is het meesterwerk van Maurice Scève, dat voor het eerst verscheen in 1544 in Lyon. Het bestaat uit 449 dizains (tienregelige verzen) opgelucht met 50 emblemata. Omdat ik onder de titel LYLIA bezig ben met een Nederlandstalige update van dit werk, krijgt u hier (vrijwel) dagelijks een dizain uit dit al te onbekende werk voorgeschoteld. De gehele brontekst met de emblemata vind u op de prachtige website ‘French Emblems at Glasgow’, rechtstreekse link naar de Délie: http://www.emblems.arts.gla.ac.uk/french/books.php?id=FSCa
En permettant, que mon si long pener
Pour s’exercer jamais ne diminue,
Tresaisément te peult acertener,
Qu’en fermeté ma foy il insinue,
Affin qu’estant devant toy ainsi nue,
Tu sois un jour clerement congnoissant,
Que mon travail sans cesser angoissant,
Et tressuant a si haulte victoyre,
Augmente a deux double loyer croissant,
A moy merite, a toy louange, & gloyre.
noot: “DÉLIE, object de plus haulte vertu” is het meesterwerk van Maurice Scève, dat voor het eerst verscheen in 1544 in Lyon. Het bestaat uit 449 dizains (tienregelige verzen) opgelucht met 50 emblemata. Omdat ik onder de titel LYLIA bezig ben met een Nederlandstalige update van dit werk, krijgt u hier (vrijwel) dagelijks een dizain uit dit al te onbekende werk voorgeschoteld. De gehele brontekst met de emblemata vind u op de prachtige website ‘French Emblems at Glasgow’, rechtstreekse link naar de Délie: http://www.emblems.arts.gla.ac.uk/french/books.php?id=FSCa
Ce mien languir multiplie la peine
Du fort desir, dont tu tiens l’esperance,
Mon ferme aymer t’en feit seure, & certaine,
Par lon travail, qui donna l’asseurance,
Mais toy estant fiere de ma souffrance,
Et qui la prens pour ton esbatement,
Tu m’entretiens en ce contentement
(Bien qu’il soit vain) par l’espoir, qui m’attire,
Comme vivantz tout d’un sustantement
Moy de t’aymer, & toy de mon martyre.
noot: “DÉLIE, object de plus haulte vertu” is het meesterwerk van Maurice Scève, dat voor het eerst verscheen in 1544 in Lyon. Het bestaat uit 449 dizains (tienregelige verzen) opgelucht met 50 emblemata. Omdat ik onder de titel LYLIA bezig ben met een Nederlandstalige update van dit werk, krijgt u hier (vrijwel) dagelijks een dizain uit dit al te onbekende werk voorgeschoteld. De gehele brontekst met de emblemata vind u op de prachtige website ‘French Emblems at Glasgow’, rechtstreekse link naar de Délie: http://www.emblems.arts.gla.ac.uk/french/books.php?id=FSCa
Nature en tous se rendit imparfaicte
Pour te parfaire, & en toy se priser.
Et toutesfois Amour, forme parfaicte,
Tasche a la foy plus, qu’a beaulté viser.
Et pour mon dire au vray authoriser,
Voy seulement les Papegaulx tant beaulx,
Qui d’Orient, de là les Rouges eaux,
Passent la Mer en ceste Europe froide,
Pour s’accointer des noirs, & laidz Corbeaux
Dessoubz la Bise impetueuse, & roide.
noot: “DÉLIE, object de plus haulte vertu” is het meesterwerk van Maurice Scève, dat voor het eerst verscheen in 1544 in Lyon. Het bestaat uit 449 dizains (tienregelige verzen) opgelucht met 50 emblemata. Omdat ik onder de titel LYLIA bezig ben met een Nederlandstalige update van dit werk, krijgt u hier (vrijwel) dagelijks een dizain uit dit al te onbekende werk voorgeschoteld. De gehele brontekst met de emblemata vind u op de prachtige website ‘French Emblems at Glasgow’, rechtstreekse link naar de Délie: http://www.emblems.arts.gla.ac.uk/french/books.php?id=FSCa
Si de mes pleurs ne m’arousois ainsi,
L’Aure, ou le Vent, en l’air me respandroit,
Car jà mes os denuez de mercy
Percent leur peau toute arse en main endroit.
Quel los auroit, qui sa force estendroit,
Comme voulant contre un tel mort pretendre?
Mais veulx tu bien a piteux cas entendre,
Oeuvre trespie, & venant a propos?
Ceste despouille en son lieu vueilles rendre:
Lors mes amours auront en toy repos.
noot: “DÉLIE, object de plus haulte vertu” is het meesterwerk van Maurice Scève, dat voor het eerst verscheen in 1544 in Lyon. Het bestaat uit 449 dizains (tienregelige verzen) opgelucht met 50 emblemata. Omdat ik onder de titel LYLIA bezig ben met een Nederlandstalige update van dit werk, krijgt u hier (vrijwel) dagelijks een dizain uit dit al te onbekende werk voorgeschoteld. De gehele brontekst met de emblemata vind u op de prachtige website ‘French Emblems at Glasgow’, rechtstreekse link naar de Délie: http://www.emblems.arts.gla.ac.uk/french/books.php?id=FSCa
Mes tant longz jours, & languissantes nuictz,
Ne me sont fors une peine eternelle:
L’Esprit estainct de cures, & ennuyz,
Se renouvelle en ma guerre immortelle.
Car tout je sers, & vis en Dame telle,
Que le parfaict, dont sa beaulté abonde,
Enrichit tant ceste Machine ronde,
Que qui la veoit sans mourir, ne vit point:
Et qui est vif sans la scavoir au Monde,
Est trop plus mort, que si Mort l’avoit point.
noot: “DÉLIE, object de plus haulte vertu” is het meesterwerk van Maurice Scève, dat voor het eerst verscheen in 1544 in Lyon. Het bestaat uit 449 dizains (tienregelige verzen) opgelucht met 50 emblemata. Omdat ik onder de titel LYLIA bezig ben met een Nederlandstalige update van dit werk, krijgt u hier (vrijwel) dagelijks een dizain uit dit al te onbekende werk voorgeschoteld. De gehele brontekst met de emblemata vind u op de prachtige website ‘French Emblems at Glasgow’, rechtstreekse link naar de Délie: http://www.emblems.arts.gla.ac.uk/french/books.php?id=FSCa
Si je vois seul sans sonner mot, ne dire,
Mon peu parler te demande mercy:
Si je paslis accoup, comme plein d’ire,
A mort me point ce mien aigre soucy:
Et si pour toy je vis mort, ou transy,
Las comment puis je aller, & me movoir?
Amour me fait par un secret povoir
Jouir d’un coeur, qui est tout tien amy,
Et le nourris sans point m’appercevoir
Du mal, que fait un privé ennemy.
noot: “DÉLIE, object de plus haulte vertu” is het meesterwerk van Maurice Scève, dat voor het eerst verscheen in 1544 in Lyon. Het bestaat uit 449 dizains (tienregelige verzen) opgelucht met 50 emblemata. Omdat ik onder de titel LYLIA bezig ben met een Nederlandstalige update van dit werk, krijgt u hier (vrijwel) dagelijks een dizain uit dit al te onbekende werk voorgeschoteld. De gehele brontekst met de emblemata vind u op de prachtige website ‘French Emblems at Glasgow’, rechtstreekse link naar de Délie: http://www.emblems.arts.gla.ac.uk/french/books.php?id=FSCa
Ces tiens, non yeulx, mais estoilles celestes,
Ont influence & sur l’Ame, & le Corps:
Combien qu’au Corps ne me soient trop molestes
En l’Ame, las, causent mille discordz,
Mille debatz, puis soubdain mille accordz,
Selon que m’est ma pensée agitée
Parquoy vaguant en Mer tant irritée
De mes pensers, tumultueux tourment,
Je suy ta face, ou ma Nef incitée
Trouve son feu, qui son Port ne luy ment.
noot: “DÉLIE, object de plus haulte vertu” is het meesterwerk van Maurice Scève, dat voor het eerst verscheen in 1544 in Lyon. Het bestaat uit 449 dizains (tienregelige verzen) opgelucht met 50 emblemata. Omdat ik onder de titel LYLIA bezig ben met een Nederlandstalige update van dit werk, krijgt u hier (vrijwel) dagelijks een dizain uit dit al te onbekende werk voorgeschoteld. De gehele brontekst met de emblemata vind u op de prachtige website ‘French Emblems at Glasgow’, rechtstreekse link naar de Délie: http://www.emblems.arts.gla.ac.uk/french/books.php?id=FSCa
En ce sainct lieu, Peuple devotieux,
Tu as pour toy saincteté favorable:
Et a mon bien estant negotieux,
Je l’ay trouvée a moy inexorable.
Jà reçoys tu de ton Ciel amyable
Plusieurs biensfaictz, & maintz emolumentz.
Et moy plainctz, pleurs, & pour tous monumentz
Me reste un Vent de souspirs excité.
Chassant le son de voz doulx instrumentz
Jusqu’a la double, & fameuse Cité.
noot: “DÉLIE, object de plus haulte vertu” is het meesterwerk van Maurice Scève, dat voor het eerst verscheen in 1544 in Lyon. Het bestaat uit 449 dizains (tienregelige verzen) opgelucht met 50 emblemata. Omdat ik onder de titel LYLIA bezig ben met een Nederlandstalige update van dit werk, krijgt u hier (vrijwel) dagelijks een dizain uit dit al te onbekende werk voorgeschoteld. De gehele brontekst met de emblemata vind u op de prachtige website ‘French Emblems at Glasgow’, rechtstreekse link naar de Délie: http://www.emblems.arts.gla.ac.uk/french/books.php?id=FSCa
Ce n’est point cy, Pellerins, que mes voeutz
Avecques vous diversement me tiennent.
Car vous vouez, comme pour moy je veulx,
A Sainctz piteux, qui voz desirs obtiennent.
Et je m’adresse a Dieux, qui me detiennent,
Comme n’ayantz mes souhaictz entenduz.
Vous de voz voeutz heureusement renduz
Graces rendez, vous mettantz a dancer:
Et quand les miens iniquement perduz
Deussent finir, sont a recommancer.
Daily Délie: elke dag een nieuw dizain van de Délie van Maurice Scève.
De bron van de noten / besprekingen is voornamelijk de monumentale Edition critique van Gerard Defaux, Droz 2004. De vertalingen zijn vlugge pogingen tot verduidelijking van de originele tekst in begrijpelijk Nederlands. Alternatieven, expliciteringen of on-Nederlandse vertalingen staan tussen vierkante haken. De lezing gebeurt in fazen, raadpleeg voor een klare kijk de index van de ‘affe’ lezingen.
Vertaling
Het is niet zo, Pelgrims, dat mijn wensen
mij op tegengestelde wijze bij u houden.
Want u wenst zoals ik het wens
devoot te zijn bij de Heiligen, die wat u verlangt (‘vos desirs’) verkrijgen.
Ook ik richt mij tot God, die mij weerhoudt,
als niet hebbende gehoord mijn wensen..
U die van uw gebeden gelukkig weerkeert
met Genade verkregen, zet u aan het dansen:
en de mijne, nu ze onrechtvaardig verloren
moesten eindigen, zijn te herbeginnen.
Noten
Dit dizain vormt met CCXLII een eenheid. Van de hele embleem-context die Giordano in CCXLCCXL duidde rest hier enkel de sfeer van devotie. De Amant, verbannen naar het klooster op L’Ile Barbe, moet effen verduidelijken dat hij hier weliswaar tegen zijn wil is (hij wil bij Délie zijn) maar dat hij toch hetzelfde nastreeft (genade).
Gerard Defaux zoekt hier voedsel voor zijn ‘idolatrie’-these -de Délie zou op subversieve wijze een soort van ode aan deze zonde zijn – ik heb het daar momenteel wat moeilijk mee omdat het benadrukken van de Idool-functie van Délie misschien eerder als contra-reformatorische bevestiging gelezen dient te worden. Het werk is al bij al in ‘gevaarlijke’ tijden geschreven als het richting Geneefse beeldenstormerij dreigt te gaan, dus het directe effect daarvan is eerder een bevestiging van de officiële religie, iets wat Scève overigens als bevoorrechtte tot officieel chroniqueur van het Parijse hof te Lyon zal maken bij de Koninklijke Intrede aldaar in 1547. Voor Scève is er niks mis met het vereren van iconen of afbeeldingen, integendeel, hij maakt van zijn geliefde zelf een Idool, een baken, en heel het werk is een omslachtige poging om zijn liefde in te schrijven in de Caritas, agapé van de ‘Ferme Amour’. Dat de poging Scève toont als falende mens, da’s wat anders …
Ik vind het einde bijzonder mooi klinken, het in teleurstelling gedoofde vuur in ‘perduz / Deussent’. Meesterlijk is zeker het minutieuze volgen van de spanning tussen de wensbeweging naar het hogere die soms wel, dan weer niet samenvalt met de hevige verlangens naar het Idool, tegen de achtergrond van een realistisch opgeroepen bedevaartsoord waar de Amant verbannen is. Het gemoedsconflict wordt opgeroepen in de beweging maar wordt niet ‘besloten’ in een oordeel, dat niet anders dan een veroordeling van de (vleselijke) verlangens zou kunnen zijn.
Ogenschijnlijk beaamt het dizain de devotie van Scève de auteur, maar het subtiele denken van de Amant ondergraaft die helemaal. Deze obscuritasals gebrek aan klaar geloof, maakt misschien van Scève’s Amant, in al zijn bedacht ‘intellectualisme’, ondanks het cerebrale karakter van de poëzie, een meer menselijk figuur dan de Laura-lover in de handen van de verheven auteur Petrarca. In een andere optiek kan je het wegwerken van de obscuriteit die de lezer als opdracht krijgt zien als analogie van het pad dat de Amant dient te bewandelen, van donkere zonde naar heldere Redding.
Ma voulenté reduicte au doulx servage
Du hault vouloir de ton commandement,
Trouve le joug, a tous aultres saulvage,
Le Paradis de son contentement.
Pource asservit ce peu d’entendement
Affin que Fame au Temps imperieuse,
Maulgré Fortune, & force injurieuse,
Puisse monstrer servitude non faincte,
Me donnant mort sainctement glorieuse,
Te donner vie immortellement saincte.
Daily Délie: elke dag een nieuw dizain van de Délie van Maurice Scève.
De bron van de noten is de monumentale Edition critique van Gerard Defaux, Droz 2004
De vertalingen zijn pogingen tot verduidelijking van de originele tekst in begrijpelijk Nederlands. Alternatieven of on-Nederlandse vertalingen staan tussen vierkante haken.
Vertaling
Mijn wil, herleid tot zachte lijfeigenschap
aan de hoge wens van jouw gezag,
vindt het juk, voor alle anderen wreed
het Paradijs voor zijn tevredenheid.
Daarom lijft het dit weinige aan verstandhouding in
zodat de Faam die de Tijd dicteert
tegen Fortuin en weerzinwekkend geweld [kracht] in
toch ongeveinsde dienstbaarheid [‘fide non ficta’] kan tonen
die mij een heilig glorieuze dood geeft
en jou een onsterfelijk heilig leven.
Bespreking
Aan de hand van dit dizain en in combinatie met het bijhorende ‘impresa’ introduceert Giordino ( zie https://books.google.be/books?id=yyLcbGLWi6YC ) zijn benadering van de Délie met behulp van schema’s uit de christelijke meditatieinstructies van Mauburnus en Loyola. Ik geef in vogelvlucht een door mij lichtjes gekruid overzicht van Giordano’s gedachtengang.
Het embleem schept de associatieruimte waarin de meditatie kan plaatsvinden. Volgens de overlevering in o.m. de Egyptische oudheid bijten slangen zichzelf open om hun baby’s te bevrijden. Dit beeld wordt icoon voor L’Amant die zoals aangekondigd in het inleidende huitain zijn vele ‘mortz‘ sterft in dienst van zijn Idool.
In het eerste kwatrijn schetst Scève de scène, de toestand in één beeld: de wil van de Amant in zoete slavernij van het Idool ervaart zijn knechting als een zegening. Deze ‘explicatio’ die het geheugen aanspreekt (hoe zat het weer tussen de hoofdrolspelers) legt de logica van de impresa uit, volgt die logica maar overschrijft de methode daarvan met een eigen terminologie op de polen wil-servitude, juk-tevredenheid en wreedheid-Paradijs.
Vervolgens wordt dit verder uitgewerkt in een ‘tractatio’ à la Loyola (de boomstructuur wordt verder opengevouwen): de labiele structuur (‘ce peu de’) van ‘entendement’, het wederzijdse begrip tussen Amant en Idole wordt nu versterkt door de wil die nu de schrijvende Dichter wordt die de Faam in de hand heeft en tot een ‘fide non ficta’ dwingt (Tim. 1:3-5) zodat in haar dienst de Tijd overwonnen wordt en ook Fortuin en de verwoestende krachten (het ‘onrecht’ dat altijd wel ergens ten oorlog roept).
Op die manier komt Scève tot het vereiste besluit dat teruggrijpt naar de embleemtekst en de hele meditatie opengooit in een glorierijke overwinningsdialoog met de Geliefde, een gebeuren dat overeenkomt met het voorschrift voor affectieve besluitende ‘Gradus’ bij Mauburnus waarin ook de eeuwige terugkeer cyclus van in het embleem verwerkt is in de paranomasia-figuur (Giordano, p.30):
‘Me donnant mort sainctement glorieuse,/Te donner vie immortellement saincte’ (vv. 9–10). Both the figure and the verbal structure develop the paradoxical exchange as an unending reenactment. This resembles the notion of an endless cycle depicted in the impresa by the coiled viper. Similar sounds bring into reverential reciprocity states that would have been contradictory at the literal level. Death becomes life, glorious death becomes immortality, and both reversals are holy and blessed.
Heel de architecturale gedachtebeweging komt zo netjes op zijn pootjes terecht met het beoogde retorisch-affectieve effect…
Hieronder nog wat achtergrondinfo en enkele bedenkingen.
Scala Meditationis
Afgebeeld hier het schema ‘Scala Meditationis’ uit de ‘Rosetum exercitiorum spiritualium et sacrarum meditationum’ van Jan Mombaer, een Brussels monnik, reformist van de Moderne Devotie, wiens werk onrechtstreeks van invloed was op de Spirituële Oefeningen van Ignatius de Loyola.
Michael Giordano vindt dit soort meditatieve gedachtebewegingen terug in de Délie van Scève, waarbij Scève’s impresa de aanzet geven voor de meditatie: het decoderen van de impresa (kader-motto-afbeelding) schept de pictoraal-verbale associatieruimte, zoals bij mnemotechnieken (cfr. Frances Yates in haar ‘The Art of Memory‘ over o.m. Robert Fludd en Giordano Bruno, zie hieronder) waarop de dizains hun instructieve code verder bouwen om de lezer in een intellectueel verrijkend meditatieproces te verwikkelen.
Je kan het ook vergelijken met Tibetaanse visualisatietechnieken bij het mediteren, die zijn even complex vervat in een meditatieleer, maar ja het exotisme van de afbeeldingen daarvan maakt het natuurlijk aantrekkelijker,die prentjes zijn beter voor de commerce.
De retorische technieken, de stijlfiguren, heel het paronomasiecomplex maakt zo van het dizain een radertje in een gigantische gedachtemolen. Een Neo-Platonische gebedsmolen te gebruiken ter idool-ascentie.
En dat maakt het werk bij uitstek lyrische code natuurlijk, het ziet er niet alleen duister en complex en zelfs bedreigend uit (de verwijten van obscurantisme en moeilijkdoenerij die ook bij Mallarmé of Celan kwistig worden rondgestrooid) het is ook totaal onbegrijpelijk als je de code niet als code leest, ttz als middel om de gedachtebeweging te doorlopen. Het is zo goed al letterlijk een programma voor het menselijk brein ter illuminatie. Je moet meedenken, of het wordt niks.
Literatuur als zazen: voor niks goed, maar het verlicht.
ROLAND BARTHES
Roland Barthes :Sade,Fourier, Loyola. ( ISBN 90 295 0118 9, vertaald in de Synopsis-reeks, maar in die vertaling zitten euh, duistere passages, ik heb hieronder het stuk over Loyola in de Engelse vertaling van Richard Miller , New York 1976 erbij gelinkt ).
Barthes analyseert daarin de ‘topiek’ bij Loyola, hoe alle ideeën in een kaske worden gestopt, een schuifke of takken in de verder groeiende ‘boom’ van de geestelijke oefening.
Want de Jezuiet is net als de ‘sadist’ Sade en de rebel Fourier een ‘logotheet’, een taalstichter. Zo’n taalstichter, nog volgens Barthes, ontdoet de natuurlijke taal eerst van het overtollige, bakent vervolgens af, knipt snijdt en plakt dat het een fetisjistische lust is en schept dan zijn dictatoriale orde in het geheel.
De aldus bekomen ‘classificatie’ van de ‘ideeën’ – ja ik begin haakskens te gebruiken want nu schuiven we toch zachtjes richting fenomenologie met de Neo-Kathedraalse gignomenologie als voorlopig einddoel – maakt het gebied van de ‘contemplatie’ op een bijna mathematische manier hanteerbaar, dus ge ziet hoe heel die Moderne Devotie-beweging de tandem Descartes-Spinoza voorbereidt en de poging tot ‘matheficatie’ van de filosofie.
Maar we mogen bij Giordano’s enthousiasme natuurlijk de Arabische instroom via het neo-platonisme niet vergeten, of de door Defaux aangetoonde andere bronteksten (Giordano minimaliseert die, blijkbaar) en het valt nog te bezien in hoeverre deze invalshoek ook voor de andere reeksen van dizaines/emblemen opgaat.
Er zijn immers wat zwakke punten in de redenering van Giordano: het is met name twijfelachtig of Scève de geschriften van Loyola überhaubt wel kende (ze verschenen na het verschijnen van de Délie, maar oké, het is ‘waarschijnlijk’ dat Scève al wel ’s gehoord zou hebben van deze Devotietechnieken.
Verder staat de verhouding tekst-impresa van de Délie erg ter discussie. Waar die soms al heeft aanleiding gegeven tot m.i. nogal ridicule numerologische ‘complottheorieën’ (mijn excuses voor deze enigszins denigrerende benaming, hihi) die een hele architectuur zoeken achter het typografische argument, stel ik mij dat allemaal een beetje meer down-to-earth voor. Hoe krijgt ge, om maar iets te zeggen, al die tekstblokskens van ‘tieners’ naar behoren in uw boekske als drukker met die 50 duur betaalde prentjes er nog ’s bij? Wanneer zijn die imprese erbij gekomen? Vaak heeft slechts het eerste gedicht verband met de afbeelding van de reeks van 9, misschien mogen we ook niet teveel belang hechten aan iets wat waarschijnlijk een commercieel maneuver van de drukker was, wie gaat er die archi-moeilijke poëzie van Scève kopen als die uitgave niet inspeelt op de toen gloednieuwe mode van de ‘embleem’ literatuur?
Ik heb, tenslotte, vanuit de eigen praktijk van het jarenlang schrijven van dizaines, ook mijn twijfels bij al te rigide schema’s die ‘alles’ kunnen verklaren of dè sleutel zouden zijn tot een beter begrip van de Délie. Net als het grote voorbeeld, de Canzonieri van Petrarca moeten we ons de dizaines misschien beter voorstellen als een ‘dagwerk’ (cfr het Daghwerk’ van Huygens) van de dichter dat pas in een eindstadium de ‘vorm’ heeft gekregen waarin het ons toekomt.
Onze consumentenverblinding, die belachelijke moderne fixatie op de ‘bundel’ (begonnen bij ‘Les Fleurs du Mal’?) op het verhandelbare eindproduct maakt van de praktijk van het schrijven een mythe en de opgehemelde mythe resulteert in een taboe die op de schriftuur rust (Barthes -en Derrida met hem- heeft dat taboe slechts ten dele kunnen opheffen). Het maakt van onze lezing van literatuur nu ook een fetisjistische consumptie die aan de vergeten praktijk eisen stelt of ten minste regels oplegt die er totaal vreemd aan zijn.
Enfin, aan de mijne toch. Bij de lezing van Scève, van de teksten geschreven in zijn praktijk, resulteert dat vaak in verregaande hineininterpretatie, een fenomeen dat niet geheel te vermijden is, maar de al te komische kantjes mogen er toch af. Je leest wat je wil en hoe je het wil lezen, maar bon, laten we wel wezen…
Dat in dit geval alvast de manier van denken van de Devote meditatietechnieken zeker heeft meegespeeld bij de compositie van het dizain staat m.i. buiten kijf en de analyse van Giordano is dan ook een staaltje van eruditie. Wordt vervolgd…
Délie en OOP
Het belangrijkste van de les in onze Dagelijkse Délie vandaag is misschien wel dat we gezien hebben hoe de superimpositie van de meditatiestructuren op het impresa-mechanisme plaatsvindt. In een OOP-taal als Java bv wordt zoiets ‘overriding’ genoemd: je gebruikt een (super)klasse met al haar methoden en sommige methoden ga je dan ‘overriden’ = overschrijven met andere methodes die jij nodig hebt voor je specifieke project. De gebruikte (super)klasse is die van het embleem/impresa waarbij de lezer weet wat er van haar verwacht wordt. Die methode (=manier van decoderen) wordt echter overschreven door de meditatietechnieken.
Ik maak de vergelijking met programmeertechnieken hier expliciet omdat Scève, zoals aangetoond in Giordano’s analyse, ook daadwerkelijk zulk een beweging maakt. Het is hetzelfde menselijk brein hè, ge kunt in dat brein niet op vijfhonderd verschillende manieren een rechte lijn van punt a naar punt b trekken…
Wat mij tot de welhaast zondags aandoende gedachte brengt dat de mens-machine verhouding misschien in de eerste plaats een educatieve relatie is. Educatie kan enkel geslaagd genoemd worden als het een tweerichtingsverkeer is: leerling én leraar leren bij het proces omdat het aanleren de snotaap die de leraar altijd voor een stuk blijft in een ander en dus verrijkend denkperspectief dwingt.
En op een blauwe maandag is de leerling plots meester, ‘natuurlijk’.
Par long prier lon mitigue les Dieux:
Par l’oraison la fureur de Mars cesse:
Par long sermon tout courage odieux
Se pacifie: & par chansons tristesse
Se tourne a joye: & par vers lon oppresse,
Comme enchantez, les venimeux Serpentz.
Pourquoy, ô Coeur, en larmes te despens,
Et te dissoulz en ryme pitoyable,
Pour esmouvoir celle, dont tu depens,
Mesmes qu’elle est de durté incroyable?
noot: “DÉLIE, object de plus haulte vertu” is het meesterwerk van Maurice Scève, dat voor het eerst verscheen in 1544 in Lyon. Het bestaat uit 449 dizains (tienregelige verzen) opgelucht met 50 emblemata. Omdat ik onder de titel LYLIA bezig ben met een Nederlandstalige update van dit werk, krijgt u hier (vrijwel) dagelijks een dizain uit dit al te onbekende werk voorgeschoteld. De gehele brontekst met de emblemata vind u op de prachtige website ‘French Emblems at Glasgow’, rechtstreekse link naar de Délie: http://www.emblems.arts.gla.ac.uk/french/books.php?id=FSCa
Ta cruaulté, Dame, tant seulement
Ne m’à icy relegué en ceste Isle
(Barbare a moy,) ains trop cruellement
M’y lye, & tient si foiblement debile,
Que la memoyre, asses de soy labile,
Me croist sans fin mes passions honteuses:
Et n’ay confort, que des Soeurs despiteuses,
Qui, pour m’ayder, a leurs plainctes labeurent,
Accompaignant ces fontaines piteuses,
Qui sans cesser avec moy tousjours pleurent.
noot: “DÉLIE, object de plus haulte vertu” is het meesterwerk van Maurice Scève, dat voor het eerst verscheen in 1544 in Lyon. Het bestaat uit 449 dizains (tienregelige verzen) opgelucht met 50 emblemata. Omdat ik onder de titel LYLIA bezig ben met een Nederlandstalige update van dit werk, krijgt u hier (vrijwel) dagelijks een dizain uit dit al te onbekende werk voorgeschoteld. De gehele brontekst met de emblemata vind u op de prachtige website ‘French Emblems at Glasgow’, rechtstreekse link naar de Délie: http://www.emblems.arts.gla.ac.uk/french/books.php?id=FSCa
Cuydant ma Dame un rayon de miel prendre.
Sort une Guespe aspre, comme la Mort,
Qui l’esguillon luy fische en sa chair tendre:
Dont de douleur le visage tout mort,
Hà ce n’est pas dit elle, qui me mord
Si durement, ceste petite Mouche:
J’ay peur qu’amour sur moy ne s’escarmouche:
Mais que crains tu? Luy dy je briefvement.
Ce n’est point luy, Belle: Car quand il touche,
Il poinct plus doulx, aussi plus griefvement.
noot: “DÉLIE, object de plus haulte vertu” is het meesterwerk van Maurice Scève, dat voor het eerst verscheen in 1544 in Lyon. Het bestaat uit 449 dizains (tienregelige verzen) opgelucht met 50 emblemata. Omdat ik onder de titel LYLIA bezig ben met een Nederlandstalige update van dit werk, krijgt u hier (vrijwel) dagelijks een dizain uit dit al te onbekende werk voorgeschoteld. De gehele brontekst met de emblemata vind u op de prachtige website ‘French Emblems at Glasgow’, rechtstreekse link naar de Délie: http://www.emblems.arts.gla.ac.uk/french/books.php?id=FSCa
Bienheureux champs, & umbrageux Costaulx.
Prez verdoyantz, vallées flourissantes,
En voz deduitz icy bas, & là haultz,
Et parmy fleurs non jamais fletrissantes
Vous detenez mes joyes perissantes,
Celle occupant, que les avares Cieulx
Me cachent ore en voz seinz precieux,
Comme enrichiz du thresor de Nature,
Ou, mendiant, je me meurs soucieux
Du moindre bien d’une telle avanture.
noot: “DÉLIE, object de plus haulte vertu” is het meesterwerk van Maurice Scève, dat voor het eerst verscheen in 1544 in Lyon. Het bestaat uit 449 dizains (tienregelige verzen) opgelucht met 50 emblemata. Omdat ik onder de titel LYLIA bezig ben met een Nederlandstalige update van dit werk, krijgt u hier (vrijwel) dagelijks een dizain uit dit al te onbekende werk voorgeschoteld. De gehele brontekst met de emblemata vind u op de prachtige website ‘French Emblems at Glasgow’, rechtstreekse link naar de Délie: http://www.emblems.arts.gla.ac.uk/french/books.php?id=FSCa
Aumoins toy, clere, & heureuse fontaine,
Et vous, ô eaux fraisches, & argentines,
Quand celle en vous (de tout vice loingtaine)
Se vient laver ses deux mains yvoirines,
Ses deux Soleilz, ses levres corallines,
De Dieu créez pour ce Monde honnorer,
Debvriez garder pour plus vous decorer
L’image d’elle en voz liqueurs profondes.
Car plus souvent je viendroys adorer
Le sainct miroir de voz sacrées undes.
noot: “DÉLIE, object de plus haulte vertu” is het meesterwerk van Maurice Scève, dat voor het eerst verscheen in 1544 in Lyon. Het bestaat uit 449 dizains (tienregelige verzen) opgelucht met 50 emblemata. Omdat ik onder de titel LYLIA bezig ben met een Nederlandstalige update van dit werk, krijgt u hier (vrijwel) dagelijks een dizain uit dit al te onbekende werk voorgeschoteld. De gehele brontekst met de emblemata vind u op de prachtige website ‘French Emblems at Glasgow’, rechtstreekse link naar de Délie: http://www.emblems.arts.gla.ac.uk/french/books.php?id=FSCa
Tout desir est dessus espoir fondé:
Mon esperance est, certes, l’impossible
En mon concept si fermement sondé,
Qu’a peine suis je en mon travail passible.
Voy donc, comment il est en moy possible,
Que paix se trouve avecques asseurance?
Parquoy mon mal en si dure souffrance
Excede en moy toutes aultres douleurs,
Comme sa cause en ma perseverance
Surmonte en soy toutes haultes valeurs.
noot: “DÉLIE, object de plus haulte vertu” is het meesterwerk van Maurice Scève, dat voor het eerst verscheen in 1544 in Lyon. Het bestaat uit 449 dizains (tienregelige verzen) opgelucht met 50 emblemata. Omdat ik onder de titel LYLIA bezig ben met een Nederlandstalige update van dit werk, krijgt u hier (vrijwel) dagelijks een dizain uit dit al te onbekende werk voorgeschoteld. De gehele brontekst met de emblemata vind u op de prachtige website ‘French Emblems at Glasgow’, rechtstreekse link naar de Délie: http://www.emblems.arts.gla.ac.uk/french/books.php?id=FSCa
de zee is de zee niet meer. wees gestrand.
de woorden breken af aan woorden, mijn arm is een stomp
geef mij een hand. leidt mij naar een land.
u beeft, mijn heiland. geef
duisternis, vloed, een emmer beton.
ik zie gaten waar ogen waren, brokkelige dingen.
de zee is vertrokken in lijnen. er lag een schelp
tussen de takken, afgebroken takken. fucking holderlin,
dat komt ervan, ik had het kunnen weten. als het schilfert,
net voor het schilfert, de schittering.
Cuydant ma Dame un rayon de miel prendre.
Sort une Guespe aspre, comme la Mort,
Qui l’esguillon luy fische en sa chair tendre:
Dont de douleur le visage tout mort,
Hà ce n’est pas dit elle, qui me mord
Si durement, ceste petite Mouche:
J’ay peur qu’amour sur moy ne s’escarmouche:
Mais que crains tu? Luy dy je briefvement.
Ce n’est point luy, Belle: Car quand il touche,
Il poinct plus doulx, aussi plus griefvement.
noot: “DÉLIE, object de plus haulte vertu” is het meesterwerk van Maurice Scève, dat voor het eerst verscheen in 1544 in Lyon. Het bestaat uit 449 dizains (tienregelige verzen) opgelucht met 50 emblemata. Omdat ik onder de titel LYLIA bezig ben met een Nederlandstalige update van dit werk, krijgt u hier (vrijwel) dagelijks een dizain uit dit al te onbekende werk voorgeschoteld. De gehele brontekst met de emblemata vind u op de prachtige website ‘French Emblems at Glasgow’, rechtstreekse link naar de Délie: http://www.emblems.arts.gla.ac.uk/french/books.php?id=FSCa
Bienheureux champs, & umbrageux Costaulx.
Prez verdoyantz, vallées flourissantes,
En voz deduitz icy bas, & là haultz,
Et parmy fleurs non jamais fletrissantes
Vous detenez mes joyes perissantes,
Celle occupant, que les avares Cieulx
Me cachent ore en voz seinz precieux,
Comme enrichiz du thresor de Nature,
Ou, mendiant, je me meurs soucieux
Du moindre bien d’une telle avanture.
noot: “DÉLIE, object de plus haulte vertu” is het meesterwerk van Maurice Scève, dat voor het eerst verscheen in 1544 in Lyon. Het bestaat uit 449 dizains (tienregelige verzen) opgelucht met 50 emblemata. Omdat ik onder de titel LYLIA bezig ben met een Nederlandstalige update van dit werk, krijgt u hier (vrijwel) dagelijks een dizain uit dit al te onbekende werk voorgeschoteld. De gehele brontekst met de emblemata vind u op de prachtige website ‘French Emblems at Glasgow’, rechtstreekse link naar de Délie: http://www.emblems.arts.gla.ac.uk/french/books.php?id=FSCa
https://www.facebook.com/events/1347062092003230/
