[moment #61]
de adoratie van de geliefde in de gezangen is obstakel op de weg naar de geliefde. zijn verheerlijking ontkent haar eigenheid, daar alle heerlijkheid geheel de zijne is, en dus van haar die alles is: ontkenning. haar zaligheid ontkent zijn eigenheid, daar alle zaligheid geheel de hare is, en dus van hem die alles is: ontkenning.
in beider negatie vinden de tegengestelden zich.
laat hen derhalve naamloos zijn als dame, made, adem, lied der liederen dat wij dagelijks ademend beamen, duid hen aan met ‘Anke’, ‘Marcel’ of ‘LAIS’, of wat u ook maar zelf verzinnen kan of kon en schrijf uw eigen naam bij in het verhaal dat bij elke lezing steeds weer anders is en toch geheel hetzelfde.
de kosmos is een platte schijf van platen met slechts één groeve en een gat er middenin.
het moment waarnaar wij jagen, het bestaat niet in de taal, je kan het niet beschrijven, we kunnen het alleen maar aan elkander geven. alleen de datum van het geven blijft nog even in de tijd bestaan. het zoende ooit Maria en die zei, als was het bron van droefenis: ‘we vrijen uiteindelijk alleen maar met onszelf’. het werd een engel in juni en zei: ‘hoe anders kom ik weg van mij, hoe anders word ik één met jou en hen en wij? ik denk aan jou en eender waar ik ga of tast ben jij en zij .’
het spreekt haar uit in zich maar stemloos nog, als virtueel gebaar, een bange verwerping van het zelf als vrucht van het verworpene dus verwordt het ogenblikkelijk tot los verband van bont gestamel, beate zaligheid die het zichzelf heeft aangedaan. het fladdert als een kolibrie om toch bij haar te kunnen blijven. o Maria.
en terwijl de zomerbries haar teder troetelnamen fluistert en het zelf in bomen, bloemen en velden ook haar ogen als verschijning ziet, zingen de vogels elke ochtend luidkeels haar lied, hoger dan een stem ooit reiken kan. zij hoeft het niet en toch blijft haar liefde het in liefde roepen.
hoe verder het van zich is weggegaan, hoe meer de ziel zich uitspreekt in sensuele vreugde en gemeenschap van bestaan. het heeft niets anders nodig dan haar naam om in die weelde schrijvend op te gaan.
geen dit of dat, geen ja of neen, geen zus of zo, non si non la.
alleen LAIS is wat er nodig is.
invoer 2016 – uitvoer 2020 (overschreven) – rev. dv@CFU
over ‘HET MOMENT‘
Het prozagedicht van vandaag is uitvoer van het programma ‘HET MOMENT‘.
De invoer van ‘HET MOMENT’-programma is een genummerde serie teksten getiteld ‘moment‘ van 2015-2016 herwerkt tot lyrisch proza in 2020 en die teksten worden thans door het Gedicht van de Dag, het trage herschrijfprogramma van de NKdeE, publiek maar ‘in stilte’ herschreven.
De originele teksten worden daarbij overschreven, de restanten ervan bestempelt als ‘deprecated’ en geleidelijk van publieke lezing afgeschermd, in de vergetelheid geduwd, waar ze thuishoren.
Ik herlees en herschrijf deze ‘live’ getuigenis van het laatste stadium van mijn drankverslaving ondertussen als de getormenteerde aanloop, de troosteloze afgang naar een kantelpunt in mijzelf, een ommeslag die ik poog te relateren aan de ontzagwekkende globale transformatie die we nu m.i. mondiaal beleven en ondergaan. In hoeverre dat iets zinvols of bruikbaars oplevert, dat valt nog te bezien.
In mijn microwereldje plooi en perforeer ik voortdurend de tijd met mijn herschrijven en ik naai in deze reeks in stilte de mantel der liefde toe over mijn persoonlijk kantelpunt, en het eigen lijden dat daarmee gepaard ging. Voor mijzelf en het geheel van mijn schrijfwerk is het een therapeutische loutering, een sanering van de ondergrond en een traject waar ik voor mijzelf door moet.
Vrolijk word je er niet van, maar de goede afloop alleen al (ik vier straks mijn zesde jaar van volledige abstinentie) vermag het hopelijk om van deze afdaling naar de hel van het alcoholisme een positief, exemplarisch verhaal te maken. De grote boodschap van ‘HET MOMENT’ is, of wordt alleszins: hoe erg het ook wordt, met de nodige hulp geraak jij er uit. Kijk maar, het kán, en als het lukt is het zalig.
In dit stadium hebben de teksten weinig aandacht nodig, maar de methodes van mijn programmatie vereisen wel dat het schrijven op elk moment publiek beschikbaar moet zijn. Moge wat rot was aldus in de plooien van de tijd verdwijnen en zo straks alsnog voeding worden, gezonde aarde voor een nieuwe bloei.
links
- het_moment_2023.docx : alle ‘het moment’ teksten in hun meest recente versie, verzameld in een Wordbestand
- alfabetisch lijst eerste regels
- chronologisch overzicht van de teksten zoals ze hier verschenen in 2020 als ‘Gedicht van de Dag’. Elk bestand heeft voorlopig nog een link naar de debuuttekst van 2015-2016 en wordt in 2023 geredigeerd. De versies van 2020 en 2015-2016 blijven uiteindelijk enkel als bron ter verantwoording bewaard in de revisiegeschiedenisbestanden van WordPress.
- over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
- lees meer output van het ‘Gedicht van de Dag‘-programma
dv 2020 – rev. dv@CHS