[moment #63]
10 juli 2016. het drinkt en hekelt. het hekelt en drinkt.
“poëzie bestaat niet”, zo trekt het van leer. “het is een burgerlijke inventie om het ondergrondse getijde van de lyriek te keren. de taal ervan is de maskerade van het sadistische universum dat wij voor onszelf ontworpen hebben en dat de eigen wreedheid niet onder ogen durft of kan zien.
vrij zijn wij, en welvarend, maar onze huizen staan wirrel warrel en zonder binding langs de eindeloze steenwegen, een debacle van de ruimtelijke ordening dat we bij onze kinderen willen achterlaten omdat verandering inzicht vergt en moeite kost, begrip voor de ander. poëzie is de moedwil van een humorloze misverstand. poëzie beschrijft de emoties om ze onschadelijk, classificeerbaar, handelbaar te kunnen maken. poëzie herschrijft het onaanvaardbare tot het verkoopt.
poëzie is hypocriete troep zoals elke beruchte en geroemde krijgsmacht ook bestond en bestaat uit geronselde slachtoffers, grauw en grijze troep, extreem mannelijk zwerfvuil dat alleen wil verkrachten en vernietigen waar het te slap voor is.
maar gelukkig is poëzie ook geheel onschadelijk. het bestaat niet bij de mensen, want elke sociaal-literaire omkadering die het alsnog van maatschappelijk belang zouden kunnen maken ontbreekt gewoon. daar rest haast niets meer van.
alle werkzame functies die de mainstream poëzie vroeger had zijn overgenomen door de populaire muziek. de singer-songwriters van de jaren ’60 -’70 waren de grote ‘dichters’ van vorige eeuw en zij werden niet zozeer gelezen dan wel massaal gehoord, beluisterd.
poëzie is per se enkelpoëzie, verder dan dat reikt het niet, met de plooitjes van de broek netjes gestreken daarop.
poëzie is de ranzige boter van het overtollige vet waarin onze dorpen waggelen, onze banken sudderen en waar de kale kermiswoorden als virussen groeien, wassen, rotten, razen en van onuitspreekbare zelfhaat stikken in hun eigen letters en ter vergetelheid zinken.
poëzie is een kapotte cadans bij Marsman op de bodem van een oorlog die getrouw de oorlog volgde tot er weer oorlog was.
poëzie is twee kroppen rotte sla die in elkaar vervloeien willen omdat het nou eenmaal zo in het boekje staat.
is dit poëzie? is ‘het’ geen poëzie, op dit moment? ben jij iets anders dan poëzie? let op, want het ontkennen is het bevestigen.”
de fles is leeg, het zuur breekt op.
het woeste ebt weg in zacht kermen, in de toonaard van het zelfbeklag.
invoer 2016: moment 105 – 106 – 107 – uitvoer 2020 (overschreven) – rev. dv@CFS
over ‘HET MOMENT‘
Het prozagedicht van vandaag is uitvoer van het programma ‘HET MOMENT‘.
De invoer van ‘HET MOMENT’-programma is een genummerde serie teksten getiteld ‘moment‘ van 2015-2016 herwerkt tot lyrisch proza in 2020 en die teksten worden thans door het Gedicht van de Dag, het trage herschrijfprogramma van de NKdeE, publiek maar ‘in stilte’ herschreven.
De originele teksten worden daarbij overschreven, de restanten ervan bestempelt als ‘deprecated’ en geleidelijk van publieke lezing afgeschermd, in de vergetelheid geduwd, waar ze thuishoren.
Ik herlees en herschrijf deze ‘live’ getuigenis van het laatste stadium van mijn drankverslaving ondertussen als de getormenteerde aanloop, de troosteloze afgang naar een kantelpunt in mijzelf, een ommeslag die ik poog te relateren aan de ontzagwekkende globale transformatie die we nu m.i. mondiaal beleven en ondergaan. In hoeverre dat iets zinvols of bruikbaars oplevert, dat valt nog te bezien.
In mijn microwereldje plooi en perforeer ik voortdurend de tijd met mijn herschrijven en ik naai in deze reeks in stilte de mantel der liefde toe over mijn persoonlijk kantelpunt, en het eigen lijden dat daarmee gepaard ging. Voor mijzelf en het geheel van mijn schrijfwerk is het een therapeutische loutering, een sanering van de ondergrond en een traject waar ik voor mijzelf door moet.
Vrolijk word je er niet van, maar de goede afloop alleen al (ik vier straks mijn zesde jaar van volledige abstinentie) vermag het hopelijk om van deze afdaling naar de hel van het alcoholisme een positief, exemplarisch verhaal te maken. De grote boodschap van ‘HET MOMENT’ is, of wordt alleszins: hoe erg het ook wordt, met de nodige hulp geraak jij er uit. Kijk maar, het kán, en als het lukt is het zalig.
In dit stadium hebben de teksten weinig aandacht nodig, maar de methodes van mijn programmatie vereisen wel dat het schrijven op elk moment publiek beschikbaar moet zijn. Moge wat rot was aldus in de plooien van de tijd verdwijnen en zo straks alsnog voeding worden, gezonde aarde voor een nieuwe bloei.
links
- het_moment_2023.docx : alle ‘het moment’ teksten in hun meest recente versie, verzameld in een Wordbestand
- alfabetisch lijst eerste regels
- chronologisch overzicht van de teksten zoals ze hier verschenen in 2020 als ‘Gedicht van de Dag’. Elk bestand heeft voorlopig nog een link naar de debuuttekst van 2015-2016 en wordt in 2023 geredigeerd. De versies van 2020 en 2015-2016 blijven uiteindelijk enkel als bron ter verantwoording bewaard in de revisiegeschiedenisbestanden van WordPress.
- over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
- lees meer output van het ‘Gedicht van de Dag‘-programma
dv 2020 – rev. dv@CHS
~
copyright ‘ViLT //dagwerk van dirk vekemans’:
CC0 1.0 Universal (CC0 1.0) Public Domain Dedication
dit werk is met liefde opgedragen aan de arbeider, huizenbouwer, muzikant en kunstschilder Julien Vekemans (26/06-1940 – 09/11-2007)
contact: dirkvekemans@yahoo.com
VOLG dirkvekemans.be
Vul je mailadres hieronder in en je krijgt elke dag het werk zo in je mailbox, gratis. jouw mailadres wordt verder niet gedeeld, gebruikt of anderszins bekend gemaakt. Met opzeglink in elke mail.
de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.
steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP:
