journal intime #110

jt110 – la conscience bestiale de la masse – voorNAAM

bon, ‘la conscience bestiale de la masse’: ‘het dierlijke bewustzijn van de massa’.

waarover heeft Antonin het met die woorden?
laten we ons prille maar dagelijks toch wat groeiende begrip van de ‘samenhang’, de conceptuele cluster ‘waanzin en creativiteit’ ’s samenvatten met daarin als gouden (?) draad de Neo-Kathedraalse theorievorming verwoven als verklarend bindmiddel. gewoon, met de moed der wanhoop, al schrijf-denkende in de richting van die woorden.

wat kan er zoal gebeuren in het veld van de waanzin-crea-cluster? wel, dit, bijvoorbeeld:

een getroffene die tijdens de privé-apokalyps (een tautologie) van de psychose zonder werkbaar mentaal defensiesysteem achterblijft in de onleefbare zone van het echte, doet middels zijn schizofrene gedragingen verwoedde pogingen om een nieuwe stabiliteit te verwerven. de schizofrenie is niet enkel ziekte maar ook (poging tot) zelfgenezing van het psychisme (Oury).
vaak werkt bij de getroffene de beschermende waan van het talige denken niet meer, we zien dan naast pogingen tot constructie (groei, creatie als croissance) van alternatieve (pseudo-)talige realiteiten waarin de verwondingen kunnen omzeild worden, ook in het gedrag wat wij noemen een regressie naar het animale. de getroffene gaat tekeer.

vanuit de devolutionaire logica van de Neo-Kathedraalse leer kunnen we echter veronderstellen dat het hier eerder een (theoretisch onmogelijke) teruggang naar een vroeger stadium van het Rot betreft. we weten vanuit de theorie dat zulk een terugkeer onmogelijk is omdat de toegenomen complexiteit bij groei zulks gewoon niet toelaat: je kan geen kennis vergeten, geen taal wegdenken.

wij, u en ik,
de met werkelijkheidszin behepten,
de functionerende realiteitsgeaarden,
de acceptabel-operationele profielen,
wij kunnen wel de stresserende waanzin van onze talige gedachten middels mindfulnessoefeningen of meditatie tijdelijk deels neutraliseren of tot stilstand brengen om zo de hogere rust van het animale ‘bewustzijn’ te ervaren en daardoor mentaal weerbaarder worden, maar zulk een toestand kan enkel volgehouden worden door strikte afzondering en beperking van zintuiglijke invoer.

wanneer we echter noodgedwongen in een dergelijke regressie belanden is er enkel pijn en lijden: de resten van het zelf, van het ‘bewustzijn’ bloeden leeg in feesten van angst en pijn. naakte, bloedende lijven staan wild te gesticuleren in eigen uitwerpselen en willen bijten, moorden schoppen slaan. of we zitten quasi-katatonisch in een hoekje aan een touw te rafelen en dat touw, o gruwel, dat touw ‘zijn’ wij…

niettemin staan niet wij
maar dergelijke lijdenden ‘dichter’ bij het Echte en kunnen zij in heldere momenten of periodes in staat geacht worden om de wanen van onze talige en gezond werkende ‘realiteiten’ als dusdanig waar te nemen, ze te zien als wanen dus.
het geeft deze getroffenen ‘bijzondere krachten’, het zijn ware ‘zieners’ omdat zij als evident onze wanen als wanen zien gebeuren. terwijl wij ons in de complexiteit benodigd voor de instandhouding van onze kostbare werkelijkheid, terwijl wij ons in al die details letterlijk verliezen, zien zij het evidente: die psychiater hier voor mij staat zich gewoon op te geilen aan de wilde waanzin van een ‘waarheid’ die hij in mij meent te bespeuren. diene pipo investeert zijn neuklust in mij.

hm, oei, dat komt niet goed. Docteur L. kan maar beter snel naar zijn Sylvia terugkeren en een haardvuur-met-leeuwenhuid episode ensceneren…

maar goed, dat daargelaten: op honderd-en-een andere manieren zijn sommige, verbaal nog alerte ‘patienten’ ons normopaten te slim af: zij zien gewoon dwars door onze vunzige praatjes.
de spiegel die de waanzin voorhoud aan de normopaat die de waanzinnige opsluit en isoleert is hoe dan ook confronterend en werkt machtsmisbruik in de hand. de maatschappelijke haat wordt dan ook ogenblikkelijk gewekt bij het minste vertoon van dergelijk spiegelgedrag. wat de schizofreen opwekt bij de massa der brave burgers is de waarheid van het dierlijke bewustzijn, een waarheid die zij kost wat kost ten allen tijden dienen te verdringen want het vergeten daarvan is de basis van hun mentale ‘gezondheid’.

en zo zien we dan meteen waarom het expliciteren van deze teksten van Artaud totaal zinloos is.
als we het correct doen verliezen we enkel tijd, want dit kan je ook onomstotelijk in de tekst zelf op veel kortere tijd lezen, en eenieder die het daar niet wil lezen zal zich nog veel minder de moeite getroosten om deze voor ‘onwillige’ normopaten vertaalde versie te doorlopen. die wil daar niet mee leren omgaan, die wil dat niet eens willen zien als een middel tot zelfreflectie en gedragsverbetering, die wil kost wat kost blijven wonen in de villa van zijn gelijk, zijn ‘realiteit’.

die wil enkel ‘afstand nemen’, en van mij als explicator verwacht hij niet een herhaling maar een manier ’to get over Artaud’ , een workaround van de nieuwe leugenachtigheid.

(wacht, schijterig schatzeke, ik zal er voor alle zekerheid nog ergens een dt-fout inzetten zodat je niet lang hoeft te zoeken om het beweerde als amateuristische quatch weg te zetten. ah kijk daar, ja, bij de spiegel, waar men het door heeft dat het eigenlijk over hen gaat, dan hoef je het einde niet mee te maken.

voorhoudt.)

elke explicatie is een nieuw verband rond dezelfde eewige wonde en het etteren verergert alleen maar. een maatschappij die niet meer met haar waanzinnigen om kan, die daar moet ‘over geraken’ en daarvan moet ‘afstand nemen’, die niet meer begrijpen wil wat er aan de hand is, maar alles glad wil strijken met medicatie en euthanasie, zo’n maatschappij lijdt aan een bijzonder kwalijke vorm van autodestructieve normopatie (DMS7, p.1843 -2018).

als de corona-kuur niet helpt, zullen we klimaatschocks moeten toedienen.