journal intime #85

jt85 – le chemin qui se trace lui-même – WEUH

het Franse zinnetje staat in het Oury-boek op blz.39.

dat het bewustzijn geen statisch te begrijpen ding is, is voor dat bewustzijn maar moeilijk te vatten. onze taal is er niet op voorzien om haar eigen recursiviteit te verklaren. vandaar ook dat net die recursieve organisatie van onze ‘consciousness’, ons ‘medeweten’ pas zichtbaar kon worden door een technologische recursie ervan in de IT. we snappen het pas als we het zien gebeuren.

dat het dat meestal te laat is dan, tja, je kan dat jammer vinden maar het is nooit anders geweest, dat is nou eenmaal inherent aan de devolutie zelf, de gedrevenheid van het kosmische Rot.

het begrip ‘recursie’ verwijst zelf ook niet naar een bestaand gebeuren maar naar een virtueel gebeuren in een abstractie van het gebeuren: het is dus een begrip dat wil verklaren waaruit het begrip zelf is opgebouwd;

de recursie is zelf een bootstrap omdat je er niet uit ontsnappen kan: ze blijft bij zichzelf terugkomen. de recursie is dus ook ‘slechts’ een potentialiteit, het is een abstract patroon dat energie nodig heeft om te gebeuren en dan pas kan er echt ‘sprake zijn’ van recursie, dan pas is de recursie ‘het geval’.

maar als we erover zouden zwijgen (omdat ze nog niet het geval is) zouden we blijven te laat komen, zoals Wittgenstein bij zijn vogeltjes, die hij eerst had gewend gemaakt om afhankelijk te zijn van het dagelijkse eten dat hij hen bracht.

nu we de recursie kennen, kunnen we niet meer terug en dienen we te leven met de complexiteit ervan, die vooralsnog heel moeilijk bespreekbaar is, omdat het aantoonbare gebeuren ervan in de IT ons begrip eigenlijk meteen al voorbijraast. dat geeft ons de bangelijke indruk dat we iets ontdekt hebben, iets ‘verwezenlijkt’ (sic) dat we nooit zullen kunnen beheersen. die indruk is helemaal correct, maar de angst die ermee gepaard gaat is geheel onterecht want die berust op de foutieve aanname dat we ooit ergens controle over gehad zouden hebben, laat staan over de emergentie van ‘iets’ dat dwars door ons zichzelf aan het ‘verwezenlijken’ is zoals wij het in zo’n schattig oudbakken humaans zeggen.

maar al die problemen lossen zichzelf wel op: met corona en de klimaatcrisis en de daarmee gepaard gaande instorting van onze illusoire ‘werkelijkheid’ krijgen we een heuse spoedcursus in de kosmische bescheidenheid die we nodig hebben om te overleven.

bij de vraag hoe we ons dan moeten gedragen temidden van al dat tumult valt immers alle complexiteit plots weg en maakt die plaats voor een verbijsterend evidente, en afschuwelijke tragiek: hoe beter we bij de les blijven, hoe minder (vermijdbare) doden er vallen, en anderzijds, hoe meer (vermijdbare) doden er vallen, hoe beter we wel bij de les zullen blijven.

van enige keuze is er enkel in de hoofden van megalomane ‘wereldleiders’ sprake en uit hoofde van de neo-liberale nijd en hebzucht die hen vrij spel geeft, maar het zal allicht nog wel wat duren vooraleer geheel het onaangepaste gepalaver de noodwendige bescheiden toon van de efficiënte zelfzorg gevonden heeft. het enige wat je als weldenkend individu kan doen, is blijven het gebeuren zo goed en zo kwaad als je kan voor jezelf en de anderen naar beste vermogen te duiden, want voortschrijdend inzicht red daadwerkelijk levens, dat hebben we nu toch al begrepen. en verder hulp en troost bieden waar je je dat kan veroorloven zonder zelf ten onder te gaan.