journal intime#74

jt74 – transmutation générale de la marchandise – KA ME RA DE

in het geluidsfragment van vandaag maken we de desintegratie mee van een gewoon NL woord (‘KAMERADEN’) onder druk van de herhaling.

de herhaling van het woord is een druk omdat het de gewone werking van het spraaksysteem onder druk zet: het geeft het cognitieve reflectie, aandacht, die het ‘normaal’ niet heeft: het woord ‘kameraden’ dat in een gewone zin, conversatie uitgesproken wordt, nooit die cognitieve reflexie krijgen, een feedback van aandacht op het gebeuren van de uitspraak zelf.

daardoor begeeft de ‘natuurlijke’ eenheid van klank en betekenaar het in het woord en komen er onderliggende betekenaars vrij. het kan hier, in dit voorbeeld, elke kant opgaan: het woord kan verschillende uitwegen kiezen, weg van de druk. het kan een samenstelling van ‘KAMER’ en ‘RADEN’ worden, of van de boze KA met een MERADE wat dat ook moge wezen. Freud heeft aangetoond hoe verschillende opties van verdrukte lezingen revelerend zijn voor wat er zich afspeelt in het onderbewuste theater van de wreedheid

maar de bijhorende schriftoefening vereist van het testpsychisme een beslissing: de desintegratie van het uitgesproken woord moet zoals voorgeschreven in de code van het programma, in de herhaling een stabiliteit verkrijgen die samenvalt met de geste in de schrijfleescorridor. en de uiteindelijke beslissing is hoorbaar in de uitspraak, net zoals de uitspraak in de psychoanalyse vaak de ‘eigenlijke’ betekenaar van het woord in kwestie ‘weggeeft’ voor de aandachtige analyste: je kan niet tegelijk KAMER + RADEN denken en KAMMEN + RADEN uitspreken: wat je zegt ben jezelf.

het testsubject opteert hier duidelijk hoorbaar voor een hercodering van het ‘kameraden’-automatisme naar de aldus ‘overschreven’ geheugenplaats van KAMMEN + RADEN. misschien is die ‘keuze’ wel ingegeven door de kam-achtige weergave van KA ME en de spiralende zoekbeweging in de geste van het RA DE? of wil het testsubject de gedachte uiten dat je de mensen wel kan afkammen op zoek naar vrienden, maar dat je omtrent de ware aard daarvan toch altijd het raden hebt?

elkwegs is het duidelijk dat de beslissingen altijd uniek zijn aan het subject en binnen die unieke opstelling ook nog ’s uniek aan het gegeven moment, aan de ingeving van het moment bij het testsubject: je kan, m.a.w. hier ‘geen touw aan vastknopen’ en elke poging tot systematisatie, tot zingeving zal stranden in obscure esoterie, in nonsensicale geheimtaal voor ingewijden.

er zijn in de geschiedenis van de humane creativiteit talloze pogingen ondernomen om dit soort ingelezen systematiek in volstrekt unieke en daardoor ‘willekeurige’ handelingen, gestes of gebeurtenissen uit te bouwen tot een methode om welbepaalde ideologische of vage religieuze noties van een nec plus ultra na te jagen. dat komt waarschijnlijk omdat op het moment zelf de link tussen het gebeuren en de betekenis die er in de gedachten eraan gegeven wordt zo onmiskenbaar is: je voelt HET gebeuren, er is daar IETS, maar het is onuitsprekelijk.

het is de humane zingeving die zichzelf ziet zingeven, in real time. de revelerende kracht van het geheim daarvan willen we vasthouden, vastpakken, en delen met onze kameraden. die er uiteraard niks van begrijpen, de sukkels!

op het ogenblik echter, dat we ophouden met het willen bekleden van de sporen van onze gedragingen met het belang dat wij aan ons ego hechten, kan het gebeuren terug gelezen worden als zuivere lyriek van de expressie van een individu gevangen in de determinatie van plaats en tijd, als een zingen van de hand die zichzelf ontwaart.

op dat moment ervaren we de verlossende schoonheid die schuilt in ieder van ons, in de kleinste beweging van de geborgenheid van ons lichaam, in ons aanvoelen van de zich in ons vertalende ziel van de eindeloos verder rottende kosmos.

laat het zijn en zie: je komt tot leven.