jt57 – toute transposition d’un medium à l’autre nous raconte des histoires – NA NI JA
als je uitgaat van de gewone Platoonse grotshit, dus van de ‘existentie’ van het Zijn en de echtheid van de Dingen, ben je zoals Klee en Kandinsky wel verplicht om op zoek te gaan naar de ‘essentie’ van een werk.
dus als je die ‘essentie’ wil gaan transponeren van het ene ‘medium’ naar het andere, bv van muziek naar beeld of van beeld naar dans of van verzen naar breiwerk, kom je noodgedwongen uit bij een objectgerichte programmatie in de productie van je ‘werk’.
een UML-diagram? nee : ‘Abstract Ballet’ een transpositie van dans naar olie, kleurlijm en crayon van Paul Klee in 1937
vanaf 1900 ongeveer, een exacte datum kan je daar niet op plakken, in ieder geval vooral onder impuls van de uitvinding van de fotografie die de mimetische functie van de beeldende kunst van haar onmiddellijke economische waarde verlost, opent dan ook het Grote Rariteitenkabinet van het Geestelijke in de Kunst en die ontwikkeling gaat linea recta door tot de ‘realistische’ 3D-fabricaten van nu, waar de ‘realiteit’ van de geprogrammeerde objecten nagenoeg samenvalt met de geprogrammeerde waarneming van de materie zelf (de beeldfictie van de wetenschappelijke visualisatie van de materie op een schaal ver beneden die van de zichtbare realiteit).
het zijn enkel ‘realistische’ kunstenaars zoals Alan Sondheim die de realiteit van het geprogrammeerde presenteren voor wat ze ‘is’: hoe ze gebeurt dus.
en dat is als gebeurlijke realiteitsconstructie. terwijl de Pixarstudio’s alles uit de kan moeten halen om hun animaties er toch nog enigszins als animatie te laten uitzien (want hun product is ‘animatie’, dus hun marktwaarde, wat hun ‘essentie’ is, hangt daarvan af) en niet als gefilmde realiteit, vind je in de Second Life wereld van Sondheim een bewuste benadrukking van het ‘werelden’ van zo’n werk, de ‘worlding’ ervan: hoe de creatieve interactie met het programma een wereld maakt in plaats van de bestaande te representeren.
dat is nou eenmaal het gevolg van het verlaten van Plato’s grot: we durven het grote Zijn van God en Zijn Dingen achter ons laten en bekijken onze Werkelijkheid als één van de 8 miljard werkelijkheden die er op deze planeet actief zijn. we erkennen het strict locale karakter daarvan zonder te vergeten dat ze allemaal gebeuren binnen het het Gebeuren van het Echte dat altijd onbereikbaar blijft voor wat er zich binnenin in enorm grote getale afspeelt, namelijk de reflectie die op haar beurt talloze werelden creëert.
er is geen Zijn, ’t zit allemaal in uw kopke 😉
over het journal intime -programma
pseudo-code van het programma:
gegeven:geste: het pad van de primaire, spontane bewegingschrijfleeslus: herhaling van de geste die zich gaandeweg stabiliseert binnen de corridor van de gestecorridor: het tijdruimtelijke vlak waarbinnen de geste zich herhalen kan zoals geprojecteerd op een 2D schrijfvlakjij, je: een participant aan het journal intime programma
het journal intime is een dagelijks algoritmisch uitgevoerde handeling (functie);
je wordt wakkeren je doet onmiddellijk dit (géén andere bewuste handeling ervoor): je beeldt jezelf een geste in eventueel gelinkt aan een woord of een fraseje neemt de blocnote en initieert de schrijfleeslusje vocaliseert daarbij het woord of de fraseals je merkt dat de herhaling zich gestabiliseerd heeft tot een gesteneem je jouw vocalisatie voor minstens vier iteraties op
teken je de geste
je leest in een boek in een vreemde taal (eender welke, niet je moedertaal) tot je een fragment tegenkomt waarvan je denkt dat het kan dienen als 'titel' of 'benoeming' van de geschreeftekende schrijfleeslus
uitvoer van het programma:
– een potloodtekening met een titel in een vreemde taal
– een geluidsopname van vier herhalingen van 1 uitgesproken woord of frase in het Nederlands (met NL tongval)
– enkele universa aan nieuwe betekenissen
journal intime is een gratis NKdeE-programma
