jt57 – toute transposition d’un medium à l’autre nous raconte des histoires – NA NI JA
Als je uitgaat van de Westerse ‘existentie’ van het Zijn en de echtheid van de Dingen, ben je zoals Klee en Kandinsky wel verplicht om op zoek te gaan naar de ‘essentie’ van een werk.
En als je die ‘essentie’ dan wil gaan transponeren van het ene ‘medium’ naar het andere, bv. van muziek naar beeld of van beeld naar dans of van verzen naar breiwerk, kom je noodgedwongen uit bij een objectgerichte programmatie in de productie van je ‘werk’.
Vanaf 1900 ongeveer, een exacte datum kan je daar niet op plakken, in ieder geval vooral onder impuls van de uitvinding van de fotografie die de mimetische functie van de beeldende kunst overneemt, en zo de grafici van een groot deel van hun onmiddellijke economische ‘waarde’, hun ‘nut’ verlost, opent dan ook het Grote Rariteitenkabinet van het Geestelijke in de Kunst.
Al die imaginaire ‘essenties’ krioelen voortaan op de canvassen dat het een lieve lust is.
Die ontwikkeling gaat linea recta door tot de ‘realistische’ 3D-fabricaten van nu, waar de ‘realiteit’ van de geprogrammeerde objecten nagenoeg samenvalt met de geprogrammeerde waarneming van hun materie zelf (de beeldfictie van de wetenschappelijke visualisatie van de materie op een schaal ver beneden die van de zichtbare realiteit). De generatieve AI-machines creëren simulaties van simulaties, je krijgt dan alom van die ‘essenties’ te zien, dingen in de stijl van hoe Mijnheer Dinges of heel soms Madame Choses de Dingen zag. Mimesis in het kwadraat, met een energiefactuur om u tegen te zeggen.
Het zijn enkel een handvol ‘realistische’ kunstenaars zoals Alan Sondheim die de realiteit van het geprogrammeerde presenteren voor wat ze ‘is’: hoe ze gebeurt dus, hoe ze zich voor onze ogen aandienen zou, moest dat worden toegelaten.
Terwijl de Disney of Pixarstudio’s alles uit de kan moeten halen om hun animaties er toch nog enigszins als animatie te laten uitzien (hun product is ‘animatie’, dus hun marktwaarde, wat hun ‘essentie’ is, hun core business hangt daarvan af) en niet als gefilmde realiteit, vind je in de Second Life wereld van Sondheim een bewuste benadrukking van het actieve ‘werelden’ van de code, de ‘worlding’ ervan: hoe de creatieve interactie met het programma een eigen wereld aanmaakt in plaats van de bestaande te representeren.
Het zijn lefgozers, die enkelingen. Zij durven het grote Zijn van God en Zijn Dingen achter zich te laten en bekijken onze Werkelijkheid als één van ontelbare werkelijkheden die er op deze planeet actief zijn en staan de machines toe hun eigen werkelijkheden te creëren om daar dan proefondervindelijk interacties mee aan te gaan.
Zij erkennen het strict locale karakter daarvan zonder te vergeten dat ze allemaal gebeuren binnen het het Gebeuren van het Echte dat altijd onbereikbaar blijft voor wat er zich binnenin in enorm grote getale afspeelt, namelijk de reflectie die op haar beurt talloze werelden creëert.
rev. dv@CIK
over het journal intime -programma
pseudo-code van het programma:
gegeven:geste: het pad van de primaire, spontane bewegingschrijfleeslus: herhaling van de geste die zich gaandeweg stabiliseert binnen de corridor van de gestecorridor: het tijdruimtelijke vlak waarbinnen de geste zich herhalen kan zoals geprojecteerd op een 2D schrijfvlakjij, je: een participant aan het journal intime programma
het journal intime is een dagelijks algoritmisch uitgevoerde handeling (functie);
je wordt wakkeren je doet onmiddellijk dit (géén andere bewuste handeling ervoor): je beeldt jezelf een geste in eventueel gelinkt aan een woord of een fraseje neemt de blocnote en initieert de schrijfleeslusje vocaliseert daarbij het woord of de fraseals je merkt dat de herhaling zich gestabiliseerd heeft tot een gesteneem je jouw vocalisatie voor minstens vier iteraties opteken je de geste
je leest in een boek in een vreemde taal (eender welke, niet je moedertaal) tot je een fragment tegenkomt waarvan je denkt dat het kan dienen als 'titel' of 'benoeming' van de geschreeftekende schrijfleeslus
uitvoer van het programma:
– een potloodtekening met een titel in een vreemde taal
– een geluidsopname van vier herhalingen van 1 uitgesproken woord of frase in het Nederlands (met NL tongval)
– (optioneel) een commentaar in proza
de journal intime routine
is een vrij exemplarisch, grafologisch NKdeE-onderzoeksprogramma.
de uitvoer ervan wordt hier gepubliceerd in het Publieke Domein
rev. dv@CGM
~
copyright ‘ViLT //dagwerk van dirk vekemans’:
CC0 1.0 Universal (CC0 1.0) Public Domain Dedication
dit werk is met liefde opgedragen aan de arbeider, huizenbouwer, muzikant en kunstschilder Julien Vekemans (26/06-1940 – 09/11-2007)
contact: dirkvekemans@yahoo.com
VOLG dirkvekemans.be
Vul je mailadres hieronder in en je krijgt elke dag het werk zo in je mailbox, gratis. jouw mailadres wordt verder niet gedeeld, gebruikt of anderszins bekend gemaakt. Met opzeglink in elke mail.
de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.
steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP:
