jt51 – l’ Art pénètre le vide de l’ Être – WI JO LA NI
Het verhaal van het KunstKleed. Ik wil het kort houden dus vergeef mij als ik her en der door wat bochten scheur.
Met de uitvinding van de fotografie heeft niemand de mimetische bedrevenheid van de kunstenaar nog nodig. De crisis van de schilderkunst is voor de schilders een existentiële crisis omdat ze vanaf dan hun waarde moeten aantonen in weerwil van het evidente. Daar waar de fotografie in overvloed een objectieve werkelijkheid te kennen geeft, dient de kunstenaar de suprematie van de subjectieve realiteit aan te reiken.
De dingen moeten dus een ziel hebben die enkel door de kunstenaar zichtbaar kan worden gemaakt. De camera, zo luidt het nieuwe dogma, geeft enkel het oppervlakkige weer.
Kunst geeft niet het zichtbare weer, maar maakt zichtbaar.
Paul Klee – Schoepferische Konfession, 1920
Het bezielen van de dingen noodzaakt een recursie van de fictie van het Zijn zelf, en die recursie kan enkel maar een humaniserende reductie zijn: alle dingen krijgen een gezicht, een fysionomie. Planten maar ook humane artefacten worden bekleed met de humane agentia. En vooral: er zit Platoonse ‘essentie’ in al die Dingen.
Net zoals er in de mens een homunculus zit die zijn essentie is, zit er in de plant een plantjesziel en in het potlood een potloodziel: het Zijn van het potlood, het Wezen van de plant.
De valorisatie van deze dubbele fictie is afhankelijk van haar spektakelwaarde: het moet het publiek vermaak geven. Dus de Kunstenaar moet de idoolwaarde van de geniale creator verkrijgen door zijn Meesterschap, waarna het publiek zich in de musea mag komen vergapen aan het gecreëerde Nieuwe Patrimonium: de hand- en gezichtsloze naakte vrouwen van Meester Rodin bv. want die heeft de naakte vrouwen volgens wat er in de pers verschijnt maar uit zijn tuin te plukken.
Uiteraard, want Platoonse ‘essentie’ is per definitie mannelijke ‘essentie’. Vrouwen mogen enkel Zijn als ze Nuttig zijn, en Braaf. De vrouw mag de Kunst aan- en vooral uittrekken als een Kleed, dat heeft wel iets. En omdat het Kunst is, is het geen pornografie.
Edoch: het publiek wil niet meer mee. De evidentie wordt te groot, wat men vertoont is kinderspel, de ‘realiteit’ is anders en veel plezanter in de ondertussen kleurrijke magazines, in de overweldigende bioscoop en weldra op TV. Wat er nog rest van de valorisatie van de Artistieke weergave van het fictieve innerlijk van de fictieve Dingen is enerzijds Brol gegenereerd door miljoenen miskende Kunstenaars en anderzijds Kunst gegenereerd door enkele tientallen Erkende Meesters, erkend door de markt via spektakelveilingen op Sotheby’s en Christie’s.
En dan heb je nog de almaar complexere Brol van enkele duizenden Meester-leerlingen die door de ongelezen vakpers voor de incrowd worden de hemel in geprezen, omdat het bestaan van die vakpers nu eenmaal afhangt van de business van de Kunst.
Bernard Réquichot gaat een leven lang op zoek naar een antwoord op de vraag ‘Wat is het Zijn?’.
Omdat het ‘wat’ van een fictie enkel als leegte kan gebeuren, ontdekt hij enkel de eigen horror vacui, de angoisse van het zelfbewuste dier en hij springt uiteindelijk in wanhoop uit het raam.
De Kunst zelf loopt uit in haar al even voorspelbare einde: bij gebrek aan kwalificatie door de ander rest er enkel de kwantificatie van de marktwaarde en die is uiteindelijk volslagen contingent en bespeelbaar, die kan enkel gebeuren als ‘marktwaarde’.
Want in Essentie Zijn alle Dingen nu eenmaal even Leeg als hun Woorden. Alleen het Echte gebeurt.
rev. dv@CIP
over het journal intime -programma
pseudo-code van het programma:
gegeven:geste: het pad van de primaire, spontane bewegingschrijfleeslus: herhaling van de geste die zich gaandeweg stabiliseert binnen de corridor van de gestecorridor: het tijdruimtelijke vlak waarbinnen de geste zich herhalen kan zoals geprojecteerd op een 2D schrijfvlakjij, je: een participant aan het journal intime programma
het journal intime is een dagelijks algoritmisch uitgevoerde handeling (functie);
je wordt wakkeren je doet onmiddellijk dit (géén andere bewuste handeling ervoor): je beeldt jezelf een geste in eventueel gelinkt aan een woord of een fraseje neemt de blocnote en initieert de schrijfleeslusje vocaliseert daarbij het woord of de fraseals je merkt dat de herhaling zich gestabiliseerd heeft tot een gesteneem je jouw vocalisatie voor minstens vier iteraties opteken je de geste
je leest in een boek in een vreemde taal (eender welke, niet je moedertaal) tot je een fragment tegenkomt waarvan je denkt dat het kan dienen als 'titel' of 'benoeming' van de geschreeftekende schrijfleeslus
uitvoer van het programma:
– een potloodtekening met een titel in een vreemde taal
– een geluidsopname van vier herhalingen van 1 uitgesproken woord of frase in het Nederlands (met NL tongval)
– (optioneel) een commentaar in proza
de journal intime routine
is een vrij exemplarisch, grafologisch NKdeE-onderzoeksprogramma.
de uitvoer ervan wordt hier gepubliceerd in het Publieke Domein
rev. dv@CGM
~
copyright ‘ViLT //dagwerk van dirk vekemans’:
CC0 1.0 Universal (CC0 1.0) Public Domain Dedication
dit werk is met liefde opgedragen aan de arbeider, huizenbouwer, muzikant en kunstschilder Julien Vekemans (26/06-1940 – 09/11-2007)
contact: dirkvekemans@yahoo.com
VOLG dirkvekemans.be
Vul je mailadres hieronder in en je krijgt elke dag het werk zo in je mailbox, gratis. jouw mailadres wordt verder niet gedeeld, gebruikt of anderszins bekend gemaakt. Met opzeglink in elke mail.
de
Neue Kathedrale des erotischen Elends
wil onafhankelijk blijven publiceren, zónder subsidie of commerciële sponsors
en dus ook zónder (al dan niet verdoken) exploitatie van gebruikersdata
en geheel vrij van reclame.
steun de NKdeE en de Vrije Lyriek
en koop een Radio Klebnikov CD op BANDCAMP:
