Harusmuze #419

419 – ’t gebeuren gebeurt nooit zoals het hoort

hexagram 26 –大畜 (dà chù) – “Groot Vergaren”

de HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakel, het Beginsel van een NKdeE generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.

• Lees meer over het Harusmuzeprogramma
• Bekijk alle Harusmuzes
• Harusmuze Doc

invoer

https://dirkvekemans.be/2018/07/16/harusmuze-29-reconstructie

commentaar dv@YHN

eerst het goede nieuws.

wij begrijpen dan wel alles als dingen die ‘zijn’, dat zijn ze allerminst, dus het is ook allerminst een verrassing dat we vooral onszelf niet begrijpen.

elke vorm van intelligentie is een gebeuren.
het ‘is’ geen intelligentie, het gebeuren vindt binnen de coördinaten van een bepaalde intelligentie plaats als een ‘intelligerend gebeuren’.
het gebeuren van een intelligentie is dus gekwalificeerd met de kwaliteit, de hoedanigheid van het begrijpend gebeuren, maar een hoedanigheid kan zichzelf niet detecteren en tezelfdertijd die hoedanigheid ‘behouden’ want daar is geen tijd (plaats, geld,…) voor.

het waarnemen van een hoedanigheid als hoedanigheid is immers zelf een gebeuren dat tijd/plaats/geld/energie vereist: de waarneming geldt hier als primaire fictionalisering: het waarnemen onttrekt de hoedanigheid aan het echte, een afzondering, een differentie, een eerste différance.
het onttrokkene, het geabstraheerde, is dan een fictief object dat opgenomen wordt in het fictieve zijn: het houdt met andere woorden op te gebeuren, het is niet langer deel van de onmiddellijkheid van het echte.

de humane waarneming mortificeert, omdat ze abstraheert, codeert en ‘wegschrijft’ naar het geheugen (dat natuurlijk ook een dynamisch gebeuren is, en geen ‘locatie’, laat staan een vaste ‘databank’ die wij naar believen zouden kunnen beheren).

als een ‘intelligentie’ die niets anders is dan dit extractieproces, deze fictionalisering zichzelf probeert waar te nemen, valt de waarneming in een oneindige lus die zich dan vastzet als een afwezigheid, de aporie van Derrida: een referentie naar iets dat er niet is, waarin zich een referentie bevindt naar iets dat er niet was, niet is en nooit zal zijn: het zijn dat zichzelf in het echt ontmoet, god die dag zegt tegen de dingen.

dat is ook een vorm van beveiliging voor de intelligentie die anders niet levensvatbaar zou zijn: een ‘bewustzijn’ dat zich van zichzelf bewust is, heft zichzelf op, aja want er is niks, het gebeurt alleen in haar intelligerende hoedanigheid.

deze vaststelling heeft ook consequenties voor de waarneming: we zien / ervaren immers enkel wat we begrijpen.
leren doen we als we merken dat onze waarneming ons begrip tegenspreekt, als er een verschil is dat een verschil maakt (Gregory Bateson).
we leren van onze fouten.

vandaar dat de voortgang van onze kennis (die in feite een deterioratie is van ons ‘weten’, van ons besef, altijd verder weg van het ‘echte’) relatief traag gaat: we doen er zo lang over omdat we eigenlijk enkel onze fouten ‘begrijpen’: kennisverwerving volgt niet voor niets de hypothetisch-deductieve methode.

de wetenschap wil onze ‘kennis’ ontdoen van alle ‘persoonlijke’ ‘bias’, onze vooringenomenheid, maar die bias is het principe van onze kennisverwerving.

maar goed, wat heeft dit alles nu met dat ‘moeten’ van ons te maken, het ‘moeten’ dat achter in ons hoofd bepaalt wat we moeten doen opdat het is zoals het hoort: wel, omdat de menselijke intelligentie zichzelf niet kan begrijpen ¹zoals ook het dierlijke bewustzijn zichzelf niet ‘ziet’, wij zien het wel, dat dierlijke bewustzijn, maar we negeren, of ontkennen het rabiaat, uit euh, culinaire overwegingen, ‘begrijpen we onze ’taak’ ook volkomen verkeerd (weten wat je moet doen is nu eenmaal een deel van de definitie van intelligentie): wat wij als onze taak zien en waarnaar wij proberen te handelen heeft wel degelijk invloed op het uiteindelijke resultaat van ons gebeuren, maar we kunnen zelf zien, in onze geschiedenis, en als je onze planeet wat vanop afstand bekijkt, ‘objectief’, dat dat uiteindelijke effect alleen maar desastreus kan worden genoemd.

we slagen er zelfs niet in om onszelf te beheersen, laat staan de planeet.

zo is veel, zoniet alles van wat wij doen om de klimaatcrisis te bezweren gericht op het behoud van onze huidige levenswijze (met 11 miljard in een kosmisch kotteke voor een populatie van 2) dus voor heel de planeet, maar vooral ook voor ons, dus Heracleitos wist maar al te goed wat hij zei toen hij beweerde dat ‘het voor mensen niet zo goed is dat alles gebeurt zoals zij het wensen’: ’t zou allicht nog honderd keer erger zijn!

gelukkig trempen wij maar wat door in onze megalomane zekerheid dat wij het summum van beschaving en intelligentie zijn, god’s persoonlijk flebke, en de uitverkoren bekroning van de schepping: geen troon is ons hoog genoeg.

ondertussen raast het echte Gebeuren compleet ongemerkt door ons heen en stevent af op een totaal gewijzigde toestand waarin wij hopelijk niet zoveel meer kunnen verprutsen dan we nu doen. ik heb ook geen glazen bol, maar het ziet er toch fel naar uit dat we of door eigen dwaasheid de onherbergzame ruimte worden ingejaagd (de Musk euh ‘oplossing’) of we aardig op weg zijn om hier te plaatse deftig gedecimeerd te worden met alle beursindexen op ‘ga terug naar de grotten, u komt niet langs Start’.

tenzij het ewa doordringt in onze weke massa è, maar corona 2020 toont al glashelder aan dat er meer dan 1 miljoen doden nodig is om dat te laten gebeuren.

tot zover het goede nieuws.

nu, ik heb de indruk, en de Harusmuze met mij, dat ik het slechte nieuws beter voor een andere keer laat … human mind cannot bear very much reality…