Harusmuze #383

383 – het ondenkbare voltooit wat je dacht

hexagram 62 – 小過 (xiǎo guò) – “Overtreffend Klein”

de HARUSMUZE is een eigentijds interactief orakel, het Beginsel van een NKdeE generatief schrijfprogramma gebaseerd op het Boek der Veranderingen, de I Tjing.

• Lees meer over het Harusmuzeprogramma
• Bekijk alle Harusmuzes
• Harusmuze Doc

input

https://dirkvekemans.be/2018/08/21/harusmuze-65/

commentaar dv@YGG

de eeuwigheid van het tijdelijke en de tijdelijkheid van het eeuwige is ook een soort ‘while’ -loop in onze gedachten, de kosmos doet ook in onze hoofden en handen eendere toerkens, elk verschil is een verrotting van het ene dat wil uitdeinen tot hernieuwd on-verschil, het ene, noem het tiān xià mǔ , de Moeder van alle dingen.

in vers 25 van de Dao vinden we een gave codering van die loop waarvan de perfectie uiteraard buiten ons huidig ‘verwesterd’ talige rot ligt, maar we kunnen er naar kijken wel, da’s ook al iets, en het begrijpen lukt ook nog wel wat.

bij het lezen van dit soort teksten moet je immers, vind ik, doordrongen zijn van het besef dat de correcte uitspraak, de realisatie ervan, wellicht voorgoed verloren is: tenzij na een levenslange studie en meditatie misschien, maar zo, losjes uit de pols bereiken wij dit eerdere stadium in de verrotting niet meer, onze software, het complex van taal, gewoonte en geste, de cultuur waarop wij draaien is hopeloos complexer, rotter geworden. maar je kan het lezen zoals je naar verre sterren kijkt, het licht ervan is duizenden jaren oud.

maar kijk even mee: we vertrekken van de idee dat niets permanent is dus als iets groot is, is het op z’n toppunt en kan het enkel 逝 shi vergaan, sterven:

大 曰 逝	dà yuē shì	groot is (wil zeggen) sterven
逝 曰 遠	shì yuē yuǎn	sterven is weggaan
遠 曰 反.	yuǎn yuē fǎn	weggaan is terugkeren.
故 道 大,	gù dào dà	daarom is de Dao groot
天 大,	tiān dà	is de hemel groot
地 大	dì dà	is de aarde groot
王 亦 大.	wáng yì dà	is ook de keizer (wijze) groot.

in het NKdeE bargoens refereren we naar dit machtige vers met de uitspraak “‘t is weer vanda” waar die ‘van dat’ de loop van ‘fǎn’ naar ‘dà‘ in de eerste verzen hier vastklinken.

elkwegs: de conclusie is altijd dezelfde: als het ‘af’ is, is ’t gedaan.
zo er nog iets waardevols uit het woord ‘kunst’ te puren valt en we vervolgens nog van iets als ‘levenskunst’ kunnen spreken, bestaat die er volgens de Harusmuseale logica in om de kleinste korrel van het meest abominabele rot dankbaar te savoureren als geschenk van het Al aan het al dat je (niet) bent, en (niet) was en (nooit) zal zijn, zolang het duurt.

anders: als je het kortstondige leven niet eert met jouw eeuwige dankbaarheid en de belofte om het ten allen prijze te willen doen continueren, ben je ook het vuil van je gedachten niet waard.

staar je dus ook niet blind op het einde, want noch het begin noch het einde ‘is’ ‘iets’ dat je kan hebben, het ondenkbare staat altijd in dezelfde verhouding tot wat je denkt, het is het niets dat jouw denken verandert.

elke van je gedachten is even ‘waardeloos, banaal’ of even ‘waardevol, briljant’ in het licht van wat ze teweegbrengt, er is geen enkel punt op een lijn die je tekent dat niet even belangrijk is voor het gebeuren van de lijn.