Het draagvlak zweeft,
waarop jij mij omarmen wil:
een web verderf, een bladerdek
met in elk blad een nerf
die met een knak zijn tak afvallig werd;
een laagje daad,
waaronder niets jouw ijle droom
wil ankeren. Of weet je niet
dat in luchtledigheid
jouw liefde eender valt als lood?
Ik adem en
rond het kluwen dat jij staande
in jouw brede cirkels hebt vergaard,
verdwijnt meteen wat ooit
het wezen leek van mijn bestaan bij jou.
Ik vul niets in
en hou niet van wat tergend traag
jouw wereld uit, mijn hemel in
als luchtweerspiegeling
bij jou ontstaat, jou laat, bij mij vergaat.
De tijd verslikt
zich in de dagen die ik tel,
de aarde geurt naar oud geluk
en dolgedraaid doorleef
ik dit geroffel van de bedelstaf.
Een gloeidraad brandt
in stilte glijdend langs de lijn:
zo sneed een jongen ooit zijn hart
uit piepschuim voor een meid
die geen liefde wou maar prul en pret;
zo brand ik stil
jouw leven uit, zo laat jouw woord
mij niets dan koude op de tong.
Breek ook dit oog, hak mij
de hand die schrijft en niet begrijpt:
ik schrijf je af
uit boeken die ik vroeger las,
maar elke letter die ik 's nachts
tot klank herlezen wil,
steekt vast in mij en koud als staal.
1994-2018
- PERDIX DAEDALI 1-8 op Google Docs
- Over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
- Lees meer uitvoer van het ‘Gedicht van de Dag‘-programma
