exegi (Hor. C. III, 30)

Toen in stilte mij vergeten al
uw ruisen overdonderde
en, verdord, een druppel regen
mij een zondvlaag horzels

in de nek was, brak mij nog
van u ontdaan elk streven af
op haarfijn cru gerekte,
zeeomspoelde stippellijnen;

toen brak, als steen van roos
gebarend ik, in mijn kalende
zwijgen op de kiestoon af en zei :

“in deze vloed een spitse schelp,
stuk gevormd, deels gelaten,
datum bij het loze van uw aarzelen”.

uit ‘Spelen dat het Donker Wordt’ (1995-1999/ rev. 2018-2019)