– Hoe leeg het leven is zonder onze liefde: volledig. De armen om elkaar, gekruist, fragiel, behoeftig. De woorden door elkaar, alsof het ratten zijn. De gebaren verzanden in een droog gefluister. Angst. Lelijkheid. De weg is weg, een doolhof zonder jou. Herinnering.
– Inderdaad. Woorden lijken op restanten. Weerloos verzet tegen het gebeurde. Het is zo ver. Alles is over. We praten niet meer, niets is nog nodig. Laat ons samen zitten. De hoofden gemuilkorfd tegen elkaar. Bidden dat het beter wordt.
– Alles is verloren. & Dan duikt het weer op. Mensen zijn mooi.
– Nee….nee…neen
Mensen zijn niet mooi..mensen zijn zus en zo zijn hier en daar maar nooit ergens…
– Goed, ik begrijp het. De horror is tijdelijk. Kom hier. Ik leg mijn vinger op de eeuwigheid. Het ogenblik is klaar. De duisternis wordt door het kreunen aangestoken. Verheldering is een gebaar. Er is pas stilte als het heeft gesneeuwd. De stemmen stemmen zich af op verlopen woorden. Stem voor mij. Ik ben toch goed voor jou. Jij bent het krullen van een opgebrande lucifer, daad bij het woord, melk bij de kat. Schat.
Ik draai mij uit de warmte van het gedane, ik leg mij neer bij wat ik ben. Geef mij het verslag, hoe verderfelijk ik ben. Ik streel je huid & lik je lippen naar een zwijgen toe, Ik was in jou & ging aan ons voorbij.
– Wat ik weet, wil ik niet weten. Wat ik zie, wil jij niet zien. Wat ik hoor is ruis. Mijn arm is onomwonden. Ik ben onbesproken. Mijn hand blijft ontoereikende. Wat ik voel, vermorzelt mij. Ik ben Niets, Alles wordt door mij verklaard. Het bloemetje mag blijven. De dag staart zich dood in de dag die niet bestaat. De weg blijft onbewogen. Laat mij met rust als ik schrijf. Het noodlot is van alle tijden.
