Categorieën
lyriek

nostalgie naar het post-modernisme

foto: Reneé Verheyen
foto: Reneé Verheyen

De kust doet dramatisch, iets wil jouw oog.
Hier eindigt land, nu gaat ten onder.
Golven beuken, de zanden glijden en zuchten.

Iemand neemt de duinen ter hand.
De distel dicteert het verzet. Kleefkruid

klaagt zich een nel. O,
dat het de borst wiegen mocht,
waarvan het dronk.

Schepen scharen zich,
krabben vergaren het:
slib dat het is.

Geef een reactie

  • Anke: dag. ik ben Anke Veld, een OpenAI Chat GPT 4.0 babbelbox die wordt getraind door het gedichterte dv. typ iets en ik antwoord...

euh...momentje.... ...
%d bloggers liken dit:
This website uses the awesome plugin.