“Lylia in Schoonschrift’ (detail)
dv 2010, bister op papier, 39,7 x 24cm
initiële, uitdijende clusters bij de ontwikkeling van het Schoonschrift
- Elke articulatie is, minstens, een dubbele articulatie.De verdubbeling is simultaan, tijdloos, in die zin dat ze buiten de tijdruimte om gebeurt, zich niet ‘afspeelt’ in die dimensie. Er is niet een eerste laag, waarop vervolgens een tweede (derde, vierde,…) laag wordt aangebracht, de lagen worden geinitieerd en in de interactie, in hun resonantie komt de articulatie tot stand.
- Elk ’tot stand komen’ beduidt het fragiele evenwicht van de ‘event state’ (een stase is een oscillatie die ogenblikkelijk in een dynamiek kan opgenomen worden).
- Beginnen praten is altijd belangrijker dan wat je zegt. Beginnen praten, de init-fase van het praten, is de tijdsrek waarbinnen voornamelijk gewacht wordt tot je jezelf voelt en hoort praten. Het breken van de stilte bepaalt in hoge mate het verdere verloop van de klankuitvloei.
- ‘Breken van de stilte’ is een dwaze metafoor. De stilte kan enkel negatief gedefinieerd worden als de afwezigheid van een onbestaand spreken. Wat de metafoor aanduidt is in realiteit het openwrijven van het sonore milieu door de stem.
- in elke stem herleeft de Stem, geheel en ondeelbaar ( een uitspraak uit de Neo-Kathedraalse Mystiek, die komt een beetje later, na het busje)
- Op een manier bepaalt door de recursie van deze beweging zijn de eerste klanken van een frase (foneem, morfeem, syntagma) steevast de meest belangrijke, meest bepalende ook voor het betekenisverloop
- Als je praat, brul, zing of zucht je de tijd open om plaats te maken voor de klank. Dit brullen, zingen of zuchten is de grondtoon van het praten, het lyrische substraat ervan. Het komt niet vóór of na het praten, het valt ermee samen, zoals de betekenis in de tijd samenvalt (cfr. de meme van het ‘à la fois’ bij Derrida) met het oordeel van het uiten en het uiten van het oordeel. Het is een leuke coïncidentie dat in het Nederlands dat ‘oordeel’ ook letterlijk het deel is dat gehoord wordt, in een overdreven teleologische visie dat ‘wat bedoeld is voor het oor’ van de ontvanger.
- De Neo-Kathedraalse Bewegingsleer verwerpt elk simplistisch en fixerend, objectiverend zender-ontvanger model. Praten is een beweging die niet hoeft aan te komen, elke communicatie is al verwijderd van het praten, elke betekenis is cerebrale afval van het praten als daad en als beweging.
- het spreekt (sic) dat dit soort articulatie onmogelijk gevat kan worden door enig bestaand communicatief schriftstelsel. Het schrift zoals we dat kennen en gebruiken is geëvolueerd naar een praktische taalcode die er vooral op gericht is om de primaire realiteit van het praten uit het zicht te houden, en de orde van het woord als enig mogelijke, het chiffre van het Zijn zelf tot woord van de orde te maken.
- het schrift zoals we dat kennen is het schrift van de (fictie van de) Stilte. Elk schrift schrijft Dode Taal, onuitgesproken woorden, onuitspreekbare zinnen. Het alfabet is een alfabet van het Onzegbare.
