Palermo, Italië.
‘Kalligrafie in bewegingen, voorwaarden, schrijfsels’ noemt ze het zelf in 5 talen, op haar blog ‘officina patosq’. Het is schoon schrift, ja, het leest als een open boek.
Tommasina Squadrito. Hier ’n video van haar: een oud filmpje, gekaderd in het spannende You Tube kanaaltje.
Schimmen van een feest, overbelicht, nauwelijks nog zwart voor het verblindende wit van de virtuele projector, het getekende bekende (bekend voor wie? wie onthoud er wie, wie vergeet wat? ) verzinkt in het amorfe, het onbetekenende, het loutere licht. Wat uitgewist is, en wat je ziet verdwijnen, licht in het verdwijnen, in het verzwijgen de sluier op van de schoonheid in de beweging van anonieme lichamen, het krassen van de onherstelbare beschadiging van wat ooit een poging was om te bewaren, te vatten, als gekoesterd moment van verval te vrijwaren, want er bestond een productie van verlangen, er was iemand die mij in het oog had.
Tommasina is sinds kort een Kesselpoet.
