nieuwe versie

onvoltooid afgelopen tijd

voor johan develder

je  knoken frêle steken & je stem te diep
verzwijgt de  rare wentelsteen, een soort
van aarde, die enkel op qui vive nog min
of meer bewoonbaar is. van het verre

breekt je lach een ruim verleden open naar
het wurmgat van het nu, je toegedane heden.
jaren dat je lachte, snikte, bralde & verzwakte
met je doodskleed aan, het heroiek’ gewaad

van iemand die de grens al kent van wat er
hier aan aards vertier & hemels leed bestaat.
dagen die wijik en u. het wijgevoel! herinnert u zich dat nog? toen iedereen in je buurt dezelfde boeken en kranten las, naar dezelfde tv-programma's keek (er waren er maar een stuk of 4 waar je kon naar kijken, voor velen maar 1).duizenden mogelijke gespreksonderwerpen op basis van gemeenschappelijk als dusdanig gekende en gerapporteerde feiten.je kon over het nieuws beginnen zoals over... kenden als van zachte liefde vol

& medelijden dat alvast bij eigen smart begon.
uren die ik mis waarin je ritme troostend was
in het razen van seconden. onvoltooid is hoe

je  knoken frêle staken & je stem te diep
verzweeg de  rare wentelsteen, een soort
van aarde, die enkel op qui vive nog min
of meer bewoonbaar was. het verre blaft

& blijft.