Verjaagt het aangebrachte niet –
de daagse vloed die op je strand
dezelfde slag in bloedverwante waaiers
op het onverschil van wind & tong
zo zalvend legt dat klank
van mensenkind & ouderpaar
in lussen struikelt, valt
& meegaand op je huilen kletst, –
verjaagt niet het aangebrachte,
de inbreng der zeeën
in het breekbeeld alg, zwaar
gegronde steen, de wildst
bereden stilte?
dv, 13/08/1994
