heremeyoghurt man:
uitzinnig woekerende koralen
verzin je , zeeën vol van dat groene goedje
wil je waarschijnlijk de afgaande melodie
met weerhaken aan je verengelste
krijsen slaan, er een punt aan micro-zuigen in de hoop
terug te kunnen krabbelen, je gegeven woord & all that jazz?
Het aflopen gaat aflopen & dan loopt het aflopende
ook nog ’s uit in het pekzwarte zwijgen daaronder. De dood
heeft er lak aan, zo nietszeggend is het allemaaal wel,
& hoe vaak je ook je berg afkomt, je weg afjakkert, de plas afnekt, check,
mate: de afdaling naar het afgedaalde daalt nogal eeuwig & dat
hoogtepunt van je , euh, wel, tja:
twee suikertjes graag.
Oei, dat moet pijn doen – Ai,
ben je wel zeker dat ze
[loop till you’re hot]
