<KunstZaken>
<RegineClauwaert>
In het (oude) grieks betekent ‘pharmakon’ zowel ‘remedie’ als ‘vergif’. Jacques Derrida gebruikte die ambiguiteit in zijn artikel ‘La différance’ (1968) om zijn differentie-begrip uit te werken. Het project van McPhee doet daar heel wat mee, sommige elementen daarvan begrijp ik ook niet erg goed.
In ieder geval is mijn benadering nogal intuitief, ik werk gewoon met de ‘resolutie’ van een teken ( wanneer, in een zoom-functie, verliest een teken betekenis en krijgt het iets onrustbarends, wanneer schiet het terug in een geruststellend ‘symbolisme’, waar beginnen lijnen talig te worden untsoweiter.
Verder draai ik er de mix van petrarcisme en anti-petrarcisme door die John Donne op meesterlijke wijze laat afwisselen in de sublieme elegie ‘The Comparison’. Een shortcut naar de tragische noodwendigheid van elke vervalsende differentiëring dat enkel wil en kan eindigen in de affirmatie van een onbestemd, onbepaald en bijgevolg onleefbaar ‘Zij’, & daarmee zitten we weer bij het Bruneske ideaal van het samenvallen van het verlangen met haar object, untsoweiter ( een beetje hineingepusht, (hineinpushen = een kathedraalse techniek van over-interpretatie die elke interpretatie ondergraaft door het mechanisme van de interpretatie te veruitwendigen, push it baby push it real good) in de laatste regel “She, and comparisons are odious”)
De pogingen hier draaien rond mijn favoriete potjes van recursie (Deleuziaanse ritournelle’s maar ook recursieve definities), het spiralen naar de zwarte gaten, de verlokkingen en de verschrikkingen van de erotiek, het lezen als garbage-producerend programma & twee torens die maar blijven instorten.
</RegineClauwaert> </KunstZaken>