Dichters voor Verdraagzaamheid
Vrijdag 7 maart 2008 vanaf 19 uur in De Mustang aan Het Pand te Waregem
Met o.a. Dirk Vekemans, Staf De Wilde, Norbert De Beule, Han van der
Vegt, Philip Meersman, Xavier Roelens, roop, Kurt De Boodt, Eva Cox, Alain
Delmotte, David Troch, Didi De Paris, Herlinda Vekemans, Bart Stouten,
Richard Steegmans, Sven De Swerts, Michiel D’hont, Ivo Allewaert en
Martijn Benders. De presentatie is in handen van Olaf Risee.
Er wordt deze dagen veel gezegd over moslims en de islam.
Veel van wat gezegd wordt komt louter voort uit angst en wordt niet onderbouwd door feiten.
Dichters voor Verdraagzaamheid wil op vrijdag 7 maart een meervoudige tegenstem laten horen.
De avond is nadrukkelijk niet bedoeld vóór de moslims of tégen extreem-rechts.
De avond is evenmin bedoeld om de problemen die er zijn in onze multiculturele samenleving te bagatelliseren. Wij vinden dat er op elke bevolkingsgroep en op elke religie kritiek geuit mag worden, maar dan wel gebaseerd op feiten.
Wij keren ons tegen vage verdachtmakingen en valse insinuaties.
De avond is een pleidooi voor verdraagzaamheid, nuance, redelijkheid en dialoog.
Een pleidooi vóór de ratio en tégen de angst.
Dichters voor Verdraagzaamheid is een initiatief van Michiel D’hont en Olaf Risee met de steun van de Wereldraad en compagnie de URN.
Locatie:
2 reacties op “Dichters voor Verdraagzaamheid”
Hoe de onverdraagzamen te verdragen.
Er is een modewoord voor: spagaat.
Hm, altijd al een hekel gehad aan turnen, en het standje dat je daar noemt lijkt mij een wel een erg kwetsbare houding. Het is waar absolute stilstand dreigt in ondiepe poeltjes dat het rot het ergste toeslaat, dus ik zou eerder, misschien is dat onmodisch, dan is het dat maar, pleiten voor een oplossing van de problematiek in de beweging. Misschien wordt daar dan zo’n modewoord opgeplakt om het te kunnen duiden? Ik wil hier in het gootje van mijn eigen postings wel mijn mening kwijt, daar is die op zijn plaats.
Als je teveel aandacht geeft aan het onkruid krijg je de gazon ook kapot. In plaats van een net grasveldje met geafficheerde speeluurtjes, waar je dat en dát en die soort schoenen aanmoet, kan je die plekken aanwijzen waar het wel werkt, het positieve in een positie brengen dat het vruchtbaar wordt t.o.v. het kwaadwillige en de klachten, het gemekker van de verwende consument zeg maar, smoren in de volle aanblik van een bloei.
Je bent niks als je niet kan bewegen.
Die kramp van u is lelijk.
Dat soort uitstraling eerder dan het sloganeske gelijk uitkramen of het vasthouden aan bedokterde formules ( die moeten er ook zijn, als aanloop tot de besluitvorming, in de studieronde, maar een gezond bestuur maakt haar keuzes altijd positief, daar speelt een onwil mee om zich door het negatieve te laten meesleuren)
Maar mijn mening is slechts die van een dichtertje, dat hoeft daarom niet relevant te zijn voor de problematiek, iets wat in de recente discussies over hoofddoekjes enzo wel een uit het oog verloren werd. Behalve door Risee dan, dat trof mij, en nu nog, vandaar dat ik ook niet aarzelde om dit te steunen.
De vraag is immers niet hoe je de dichtertjes belangrijk kunt maken in een maatschappelijk debat, maar hoe de dichtertjes kunnen helpen om de problematiek te verzachten, zodat er gepraat kan worden in plaats van gescholden. Hun rol is wellicht eerder bescheiden, een beetje voorlezen, de teugels van de taal zelf wat losser maken, en dynamischer, in de hoop er ergens een inspirerende zang uit te wringen, of ergens wat gevaarlijke spanningsopbouw te ontmijnen. Meer zit er voor ons ook niet in.
In het ruime dichterlijke sop zie ik natuurlijk onze rol groots en voornaam uitgroeien tot dat ene Gebaar dat de globale energieën doet kantelen ten goede, en onze woorden gloeien daar al met een vorm van waarheid die eens uitgedrukt onmogelijk te weerleggen en onweerstaanbaar duidelijk is.
Maar dan komt collega Spinoy bv. ons wel vertellen dat we eerst naar de bakker moeten. Wijsheid en bescheidenheid gaan altijd samen, dichters doen zich voortdurend al een kramp aan om beiden tenminste binnen handbereik te houden, met meestal helaas enkel wat gebazel rechtdoor de moerassen van de taal in, als ploin-ploink-ploinkerig gevolg.