“Wederom moet ik herhalen dat wij kinderen van de Gameboy-generatie zijn. MTV, Tomb Raider, porno, McDonalds, internet, computer, flitsend, spetterend, fluo, lawaai. En dat altijd, en in grote hoeveelheden. Wij worden niet meer overweldigd door repetitief lawaai, neukende mannen, holle boodschappen, fijnstoffige straten, junkfood, de reclame die ons nooit met rust laat.
Wij
kennen
dat
al.
En sterker nog: wij vinden dat saai. Het prikkelt ons niet meer, het laat ons apathisch of boos. Wij lopen die dingen voorbij. Wat onze zintuigen echt uitdaagt is helderheid, subtiliteit, poëzie, klaarheid, echtheid, kwaliteit, rust, natuur. Volgens mij zijn deze zaken de echte luxeproducten van vandaag, omdat ze onbetaalbaar zijn. En daarom is een tentoonstelling van Wolfgang Laib zoveel interessanter. Of een boswandeling. Of een saaie zondagmiddag met een tas thee, een dekentje, en een goed boek.”
Eva Mouton op haar blog,
n.a.v. de paul mccarthy tentoonstelling in het S.M.A.K.
5 reacties op “de jeugd van tegenwoordig”
pfff! afgestompt. nu al. belooft voor later!
hm, ik vind niet dat dit soort uitlatingen getuigt van afgestomptheid, integendeel: ze wijst juist af wat er voor haar afstompend werkt, de opstapelingen van opgeklopte negatieve retorieken ‘pakken’ niet langer op deze generatie, de artistieke walg slaat niet aan maar om in een walg omwille van de gemaaktheid van wat er wordt voorgeschoteld en de eigen beperkte ervaringswereld wordt als relevanter gezien.
je zit hier ook deels met cycli van de kapitale orde die zgn kunst uitkiepert over de hoofden van de voorbijgaande generatie, ze reageren gewoon op het feit dat hier het zoveelste product wordt opgedist, het rijtje is immers al veel vroeger en veel herkenbaarder begonnen.
wat je zelf maakt of inricht, de wandeling, het saaie burgerkamertje met dito bezigheden daarin, is dan tenminste geen geprepareerde kost, heeft een rustgevende authenticiteit en dat is dan weer het vertrekpunt voor een zelfingerichte verkenningstocht naar verdere toevluchtsoorden.
ik herken er alleszins veel in van hoe mijn tienerdochter soms reageert op mijn maaksels, en in dat opzicht is elke reactie sowieso ‘veelbelovend’ voor later
Ik zag vooral (ver)(ge)wenning, zoals ik bij jongeren, maar ook volwassenen, die ik ken idd zie. De unability om nog geraakt te worden of gechoqueerd te worden… of zelf te choqueren. De gewoonte om wat disturbing is, niet toe te laten, tv uit te zetten enzovoort.
Maar je invalshoek is anders.
Mijn blogtekst getuigt niet van afgestomptheid of apathie, sterker nog: het wil zeggen dat de vervlakking van de geest van mijn generatie me opvalt en stoort. Ik geef toe dat wij kinderen zijn die opgroeiden met MTV, game boy, snelle flitsende dingen. Wij geraken dus niet meer gechoqueerd door die arme Paul McCarthy, de man die pogingen onderneemt om net heel choquerend uit de hoek te komen. Op ons heeft dat net het omgekeerde effect. Ook ervaar ik meer en meer dat het sommige mensen allemaal niets meer kan schelen, en dat vind ik een verontrustend idee.
Ik heb daarom net meer nood aan subtiliteit, poëzie, zuiverheid, boodschappen met inhoud: dat zijn de zaken die nog prikkelend werken, die motiverend werken. Ik wil het probleem van onze vettige junkwereld net aankaarten. Vooraleer je me afgestompt noemt, lees je misschien best mijn andere teksten eens -diagonaal- door, Sodade.
Alleszins bedankt om me te citeren, dv, laten we discussies openen en terug de rek in de kunst van nu proberen stoppen!
Veel groeten,
Eva
Graag gedaan Eva, ik vond je zinnen dan ook erg verhelderend, een prima verwoording van wat wel ’s over het hoofd wordt gezien als men weer maar ’s het proces maakt van de “jeugd van tegenwoordig” in plaats van de ‘eigen’ productie kritisch te bekijken. En ik denk dat So ondertussen de zaak ook al wel ’s omdraaide. Ik snap ook wat haar stoort, het beeld van een algehele malaise, een afstomping van jewelste, klopt misschien niet maar het is een beeld dat veel jonge mensen bij de iets ouderen effectief achterlaten, en het is goed dat dat ook verwoord wordt, denkelijk. Het is dan meteen ook treffend dat jouw ageren daartegen óók dadelijk negatief wordt begrepen, dat kan misschien ook wel een symptoom zijn dat er ook daar wat schort.
Anyway, terug rek erin, en de discussies openen, dat hoor ik graag, ik wil ook voortdurend die lier van ons (terug) opgespannen krijgen, want ik mag er dan wel ’s om lachen, erg spannend is het niet wat ik zo ontwaar, meestal, in het poëticaal beleg, enige plaatselijke haarden niet te na gesproken. Je kan je dan ook moeilijk van de indruk ontdoen dat al dat zoeken naar zuiverheid niet dadelijk erg strijdbaar overkomt, meer woorden als aftocht, inkering, cocooning enzo oproepen.
Het woordje Kunst laat ik daar zelf bij achterwege, net omdat ik dus ook overal dat áfhaken’ merk van zodra er naar distinctie gezocht wordt, een verdedigbaar front. Alsof er weer gevochten moet worden. Een terechte afwijzing , want wat er dán als K gepresenteerd wordt, zit al te dik in de commerciële slijm, en het gewild-controversiële draait het af-knopje alleen maar verder af, en af en af. Die militaire retoriek werkt duidelijk niet meer, en die fameuze avant-garde zit misschien enkel wat dichter bij de totale afgang.
Ik zal dan wel een ouwe zeur beginnen worden maar als ik dingen hoor als ‘subtiliteit, poëzie, zuiverheid en boodschappen met inhoud’, dan denk ik onmiddellijk ‘werken, leren, proberen, falen en opnieuw beginnen’ : daar waar de commercie direct resultaat wil, daar waar er geen kan zijn, tenzij een fake onschuld van twee minuten, lijkt mij dan de enige uitweg te zijn dat alle technische middelen die er zijn worden ingezet om het creatieve proces (dat sowieso altijd dat van een eenzaam zoeken is), wel op een transparante manier te laten gebeuren, je niet te verschuilen achter de labels die voor alles wat je verzinnen kan toch al lang klaarhangen, en dat je de maatschappij uiteindelijk wel diets kan maken dat iets beleven niet samen hoeft te vallen met iets kopen, dat het hebben van iets een verlies is eerder, het kwijtspelen van een mogelijke beleving.
Ik zag vanavond een tentoonstelling, hier in Leuven, ik zag vooral mensen, jonge mensen vorral, die de tentoongestelde dingen zo vlug mogelijk wou ‘gehad hebben’. De video’s die amper negen minuten duurden werden half bekeken. Nu ja, je had ze ook vlug gehad.
Het gaat er echter niet om of die werken nu goed waren of niet, met wat geluk zit daar wel ’s wat tussen, het gaat erom dat je die houding dient te wijzigen, zowel van het publiek, dat die K wil ‘doen’, consumeren, als die van de exposanten die ‘er’ willen komen met hun ‘ding’.
Een van de eerste dingen die je m.i. in die richting kan doen is weigeren het etiket te dragen waarmee je die vernieting stimuleert: dé Kunst, dé Poëzie, dé Cinema, dat eeuwige gebazel over wat het dan wel allemaal niet _is_…ach er is niks, het zijn allemaal slechts zuigplekken van dezelfde loense molog, een exploitatie reflex waar we best zo snel mogelijk vanaf kunnen. Je ziet zo hoe makkelijk je eigen houding kan verworden tot een shoppen om inhoud, als je mij die ironie effen wil vergeven,
Bah kunst nee, zeg dan liever dat je pillen draait of woorden verramsjt of wolkenformaties analyseert aan de hand van wat er zich onderdoor beweegt, zoek een Protocol dat werkt voor wat je probeert te doen in plaats van slaafs te doen wat het Protocol van je vereist, een goed gedicht heeft geen ijkbare poetica nodig maar een goede eerste regel die duidelijk maakt wat het gaat doen als je het verder al lezende ‘oproept’, elke code is ‘goed’ als ze maar kan compilen bij de lezer/kijker/belever, niet het medium of de ideologie maar het gebeuren zélf is de boodschap, want het enige wat je ooit kán overzetten is een hopelijk positief werkende energie, een drang naar buiten vanuit een verinnerlijking, untsoweiter
Jaja, zie je, dat lukt al aardig zo, dat zeuren, nog ’n geluk dat dit mijn eigen blogje is…