Bij de schroeigang van schalmeiën
Bij het legen van de blauwe lucht
Bij het oogomkranste stralen
In de vingerspeeltuin van mijn vacht
Haal mij vol de plakken looihuid open
Schep mij pijnbloem, leed & woorden afZucht het leven wakker open
Voor de dood haar aarde sluit.
4 reacties op “”
Ik mis de mosselengel in je nieuwe huis.
Maar verder mis ik niks. Integendeel.
Ik geloof niet dat ‘mooi’ een goed woord is voor hierboven en hieronder (geschreven). Maar dat wat raakt, eender hoe…
Gisterenavond nog eens naar je archieven teruggegaan. De zoveel manieren om Heraklites te lezen enzo.
Ach, het zijn slechte dagen. Een mens zoekt zich te ‘vermeien’.
ik krijg vooralsnog geen afbeeldingen in de rechterkolom, d’r zit dus ergens een mosselvretende bug in dit wordpressrijk
Tja, gelukkig hoef ik maar in ‘eigen huis’ te kijken. Te aanschouwen.
Maar ze heeft wel iets. Ik vind ze op een vrouw gelijken (is dat iets freudiaans, pfff, wat kan me dat schelen?). En dat ze altijd op de plek van dat wolkje stond, waar nu die harde W prijkt.
Ach, beste woordenperser, ik ben een geduldig mens (NIET DUS!!!) – het leven wordt geleefd zoals het zich aan wenst te dienen. Mosselen in de mosseltijd of zo?
have a nice day
Een voorbeeld van een schoon vers. Keep up the good work!