een voorpublicatie uit “MOROSE/ DE ANDERE KANT VAN DE AARDE“, een experiment in gedeeld schrijven van Adriána Kóbor en mijzelf.

het is ochtend, ik ben hier en de haan kraait. 

(aan de andere kant van de aarde is het nacht — ik ben hier en niet daar / de haan slaapt –)

de haan maakt er mij opmerkzaam op dat het ochtend is. maakte. 

ik schrijf ’s nachts, de laatste tijd. dan heb je minder stoorsels van het luidruchtige braken van de FB exploitatie-machine.
ik vind de nodige initiële rust dan, een huzarenstuk voor het onophoudelijke verscheurde en verscheurende woelen in mij.

maar van zodra ik aan deze materie begin word ik ingesloten, gevangen, beklemd door de urgentie, de angst die geen angst meer is maar een emotieloze  vaststelling dat er iets zou moeten ondernomen worden en dat er tezelfdertijd hoegenaamd niets kan ondernomen worden dat iets op een decisieve wijze vermag te verhelpen aan de toestand waarin ik mij bevind.

een persoonlijke toestand die analoog is met mijn status van ‘mens’, mijn ‘zijn’ als bedreigde diersoort.

want volgens de op alle denkbare wijzen aanvechtbare prognosis van de NKdeE zitten wij, mensen, met zijn allen gevangen in een programma dat in een rotvaart afstevent op een ‘apocalyps’, een ‘extinction level event’ in hollywood-taal, maar het gegeven van deze ‘apocalyps’ is veel complexer en ook weer veel eenvoudiger dan de eng-humanistische visie die de media er op projecteren. helemaal zeker kan ik niet zijn, maar ik betwijfel sterk dat u aan hetzelfde denkt als ik bij het horen of lezen van dat woord.
de verklaring daarvan volgt elders in dit document.

een kenbaar gemaakt feit is alvast dit: ik slaag er privé niet meer in om van mijn rookverslaving af te raken, dus ook ik steven af op een ondergang met vooruitgeschoven datum. tot in 2020 zou ik nog 92 worden, nu lijkt het eerder op iets in de 60, met wat geluk haal ik 70 nog.

maar hou de André Gaillard in u toch maar even stil nog: spreek mij niet van narcisme. van de talloze mentale stoornissen in mijn geestesleven is het narcisme maar een marginaal straaltje, het loopt er ergens verloren tussendoor en het infantiele gebral ervan wordt door de vele verslavingen gemakkelijk gesust.
dit, om maar te zeggen dat ik verder geen enkel verband wil leggen tussen mijn persoonlijke zielige afgang en het Apocalyptisch gedachtengoed, een materie waar ik overigens echt nog maar een onbeduidend akolietje ben, een wulpse novice. wees gerust: het is dus niet omdat ik eraan moet, dat het met jullie ook maar gedaan moet zijn.

was het dat maar, een paar pilletjes, wat empathie-therapie en het was opgelost. het is veel en veel erger dan dat. elke keer, zo merk ik, als ik aan iemand de uitleg in één van mijn mondelinge betogen aan een argeloos nieuw slachtoffer doe, valt er een mond open. lees ik de ontzetting af in het gelaat van de ongelukkige die mij aanhoort. ik krijg allengs meer en meer de neiging om te zwijgen, maar de drang tot praten wint het helaas altijd.

maar goed, daarover gaat het nu en hier nog niet. ik poog u hier enige modaliteiten van mijn Morose-onderzoek te verduidelijken. omdat ik zo onbescheiden men te menen dat het u allen aanbelangt, en op een vrij directe manier nog wel. dit stukje gaat o.a. over Artaud, euthanasie en, het kon niet uitblijven Covid.

aldus.

ik gebruik en misbruik enkel de rijke schat aan negatieve gevoelens die de gedachte aan dat persoonlijke falen en de nakende dood in mij oproepen om een natuurgetrouw beeld te krijgen van de psychische stoornis die ik ‘morose’ heb gedoopt, de halve titel van deze tekst.
ik ben de bedenker van de diagnose en meteen de eerste levende  modelpatiënt bij wie de ziekte werd vastgesteld. maar we zullen sporen van Morosis (de latijnse naam) terugvinden tot bij de banneling Ovidius of zelfs nog verder terug in de tijd. 

nu, klein locaal probleem nog: in het Neo-Kathedraalse denken is een Stoornis een term uit onze Werktuigkunde (de Anke Veld Wiki met een oberzicht van NKdeE terminologie is helaas nog niet opnieuw beschikbaar, er wordt aan gewerkt).
een NKdeE Stoornis  is iets waar je in kruipt, een nis in de muur waar je je verstopt en wacht tot het Moment van de Storing er is, en dan verstoor je de openbare orde op een van de beschikbare legale maar bijzonder efficiënte Stoorprogramma’s, maar die moet ik nog compileren uit de  beschikbare Fluxus performances en wat ik aan derivaten daarvan op You Tube vind..

maar bon, daar vind ik nog wel wat op. had ik het zelf niet vermeld, er zou geen haan naar gekraaid hebben.

elke afwijking is voor ons, en da’s een basisles, een grondbesef in de educatie van de NKdeE, dan ook een talent. die Greta is de Greta omdat ze getalenteerd is met autisme. maar de morosis is eerder het soort Stoornis van een zelfmoordcommando, want met de morose-aandoening valt niet te leven, het is een matig tot ondraaglijk  lijden waaraan je uiteindelijk sterft.

het spreekt dat we bij de analyze van de morose ons in de eerste plaats zullen richten op een mogelijke genezing ervan, maar voorlopig wijzen al onze indicatoren er op dat de ziekte terminaal is en dat er derhalve enkel palliatieve zorg kan worden verleend. 

vandaar dat er vanaf  onze eerste zorgen voor patiënt 0 ¹ de voorbeeld patiënt, ik dus, met verslavingen aan schrijven, aan tabak, aan seks (gefantaseerd veelal), koffie, chocolade en nog wat dingen, ik wil daar uit schaamte liever niet over uitweiden. voor het onderzoek hebben die hoedanigheden, die palliatieve methodes totaal geen relevantie. bij Artaud was het laudanum, het had net zo goed (en natuurlijk helemaal niet) wat anders kunnen zijn.en in functie van diens verslavingen het levenscomfort en de beperking van het lijden steeds de prioriteit hebben gekregen. de manier waarop het huidige euthanasiedebat gevoerd wordt zint ons niet bijster: ik zou liever zien dat er eerst in functie van de kwaliteit van het leven gedacht wordt, op het vergroten van het levenscomfort voor de bejaarden en vooral ook voor de mentaal lijdenden,  dan het huidige vertoon, dat voor mij nu heel die debatzone doet mijden met de mij ondertussen vertrouwde walging:  de ronduit perverse manier, namelijk,  waarop nu de roep weerklinkt om de apathie van het leven der talloze ondoden met een karrevracht aan medicijnen te rekken, eerst om het zolang mogelijk productief te houden, en daarna in de Verdiende Rust  tot zo dicht mogelijk bij het overlijden, waarna er dan nauwlettend moet worden op toegezien dat er geen prikje van het immense lijden van het vlees en de ziel onder die constante marteling kan doordringen tot het met vette speklagen van het Zijn omzwachtelde ‘bewustzijn’.

onze Verdiende Rust mag immers vooral niet de Hemel der Loosers worden.

Loosers? oei, excuus en pardon, meneer de geprivilegieerde die het kan betalen om zijn ouders te laten behandelen zoals het ons betaamt – euh, ik zal het maar nog’s extra inwikkelen voor de radicale nihilisten² wij zijn allemaal gematigd nihilist: we geloven nergens in maar als het wat opbrengt doen we enthousiast alsof onder u en zeggen: zou behoren te betamen – voor velen onder u zijn dat helaas en zeer tegen uw wil in uw ouders of grootouders, want het gaat gewoon niet anders: als je zelf nog productief bent, krijg je daar absoluut de tijd niet voor, dat wordt nergens gefaciliteerd. en als je dat niet meer bent, heb je wel die Rust verdient, toch? en niet die druipende koek aan de billen van mama?)

dus nee, voor ons niet die rijstpap half naast de mond gekwakt door de onderbetaalde verzorger uit Pakistan die een nog strakker werkregime voorgeschoteld krijgt dan zijn landgenoten in het nachtelijke Amazon-werkkamp naast het ziekenhuis. “geef mij maar een spuitje als ik het niet meer kan” zegt de Onversaagde Vlaming heel zijn leven lang.

tot de dag dat het niet meer zo goed gaat en men in de vicieuze cirkels van de medicatie belandt, tot men zich langzaam maar zeker van alle bezieling door het vlees laat ontdoen, en men geheel opstijgt tot het Glorieuze Lichaam zonder al die Drap van de  Organen dat zo lang het nog kan voortsjokt van museum naar colloseum, van cruise naar kruis en van hot naar haar dat uitvalt, want lap, nu heb je daar weer een tumor.

en heel de inhoud, het wiebelen in de breinen rond het woord ‘gezondheid’ wordt bij Algemeen Maatschappelijke Consensus in die zin afgetapt uit een hyper-gecondenseerde versie van dat vage, onuitspreekbare  wiebelen en begint dan, zwaar onder de indruk van de hoeveelheid van het gewonnen vocht, besluiten uit te vaardigen die selectief producten viseert die schadelijk zouden zijn voor die ‘gezondheid’.

aja, want als je rookt haal je het Elysium van de Medicinaal Ondersteunde Verdiende Rust niet. nu, als je nu nog rookt, ben je allicht weer zo’n marginale zwakkeling. eentje die het niet kan laten, en dus ook niet het karakter heeft, benodigd voor de Productie.

“tja: eigen schuld dikke bult è, al die verslaafden”. zelf is de spreker dan verslaafd aan consumptie, aan macht, aan zichzelf en het Grote Zijn daarvan, maar ook zijn complete afhankelijkheid aan de kist vol medicijnen in zijn aftakeljaren brengen hem niet tot andere inzichten, medicijnen die stuk voor stuk enorme mentale bijwerkingen hebben, om van het constante schroeien van al die hete rasters op en door het vlees maar te zwijgen.

want dat is nu eenmaal de ‘waarheid’ die Antonin Artaud ontdekte, een waarheid die hij aan den lijve ondervond en die ik vermag te beamen omdat ik ze ook voel: de ideologie van het Zijn zoals zij in nagenoeg alle talen verweven zit wil ons doen geloven dat wij over een existerend Hoger Zelf beschikken, een Zelf dat voortdurend naar het Goede streeft, een ik dat het verdient om een ‘menswaardige dood’ te sterven, en dat als er ergens over ‘ziel’ gesproken wordt, men die ziel daarmee dient te identificeren, en hoe het daarmee afloopt, ja dat weten we nu nog niet, maar straks allicht wel en oja we worden toch gewoon allemaal écht onsterfelijk? misschien zijn wij wel de laatsten die nog moeten sterven! wat een opoffering van ons!

want de naïef-kinderlijke illusie van de onsterfelijkheid moet tot op de laatste nanoseconde voorzien zijn van de nodige ‘suspension of disbelieve’. dat werkte ook behoorlijk goed. tot in maart 2020. toen was het plots uit met het fabeltje en was het alle hens aan dek. vooral voor de kraaiende gewoontehanen ³‘de gewoontehaan’ is een bedenksel van collega Kóbor eerder in de tekst dan.

de ‘waarheid’ is in de meeste gevallen iets waar je niet mee kan leven. de waarheid in deze context en geheel binnen de ‘verstaanbaarheid’ van het ontologisch denken is dat de Ziel het vlees is.

de Ziel is het woeden van de zon in uw Vlees. niet in dat bedachte ‘lichaam’ van u dat u met elke denkbeweging, work-out of Pilates-sessie  richting genot poogt te sturen, want zo werkt het ‘bewustzijn’ nu eenmaal, zo gebeurt het denken vanuit dat ‘lichaam’ en dat kan enkel dankzij de voortdurende negatie van de ‘realiteit’ van het vlees, van de woeker van het leven.
de Ziel is het Licht dat zich uitdrukt in de duisternis van uw vlees dat u nooit bezitten zal.
de Ziel is de entropie waarvan de negentropie van uw lijf de expressie is.
de Ziel is de Vreemde, de Alien die bij de vonk van uw conceptie uw vlees initieerde, als een fallische glibberworm in uw nog virtuele mond kroop, er zich nestelde, zich meester maakte van heel de groei ervan, celdeling na celdeling. en die zich dieper en dieper begon te verbergen naarmate de navelstreng de epigenetische data van de moeder downloadde.
want de Ziel bestaat niet. zij maakt geen deel uit van het Zijn. zij schuwt elk ‘bewustzijn’ want elk bewustzijn van de ziel bestaat louter uit foutmeldingen, blauwe schermen. de Ziel is niet berekenbaar en toch bepaalt zij alles en niets.
want de Ziel ‘is’ niet, zij gebeurt.

en zij gebeurt daar waar het voor elk ‘ego’ elk ‘zelf’ daadwerkelijk levensgevaarlijk is om te vertoeven. 
als je, bij wijze van effectieve analogie ⁴nog ezo’n NKdeE-vinding: een analogie is effectief en dus niet metonymisch of metaforisch zoals de analogie in een ‘gewone’ vergelijking: de beweging is identiek in een verschillend Veld, ze wordt net eender gemaakt door vermeend object x in Veld Y als door vermeend object a in Veld B, de datastromen  van de Ziel rechtstreeks toegang tot het gebeuren  van het bewustzijn zou geven, dat doe je hetzelfde als de output van een machine die zich uitdrukt door middel van het MIDI-protocol voor datatransmissie als input in diezelfde machine in te brengen.

oeps, ‘t is kapot.

en zo gebeuren dus ook alle trauma’s: de Vlezige Ziel brandt door in het ‘hogere’ ⁵gedegenereerde dus, volgens de Rotleer van mijn kerk, het reultaat van een devolutie vanuit het animale want de NKdeE draait de verdoken ideologische kwalificatie van de ‘evolutie’ in het pseudo-wetenschappelijke evolutionisme helemaal om, als bewuste saneringspropaganda. de wetenschappers zelf die zich echt met de evolutieleer bezig houden weten wel beter dan hun bevindingen te laten inkleuren door sentimenten denken en maakt er alles onklaar, richt er verwoestingen aan. de ‘gebeurtenis’ is voor het slachtoffer niet meer te harden, de pijn schiet door tot in de ziel, zo zeggen we het ook, maar die goedige ziel slaat meteen keihard terug en schakelt alles in het bewustzijn dat de pijn veroorzaakt op bijzonder virulente wijze uit. de bijl erin. het gaat in messen en flitsen door je heen, en het net nog triomferende Zelf wordt ogenblikkelijk herleid tot een meelijwekkende behoeftige.

en zoiets lijkt ons ook te bedreigen als het hele bedachte en in de vorige generaties nog zo vlekkeloos werkende appje van het talige Zijn onder de voortdurend opgevoerden eisen eraan terecht komt in de plaag van de burn-out, en het langzaam maar zeker alom begint te begeven. 

het is langs die lijnen dat ik hier het concept van de Morose wil opbouwen: de Morose als bij uitstek de mentale aandoening van deze tijd, de Morose als teken van de instorting van het Zijn die overal rondom ons en vooral ook in ons plaatsgrijpt. het besef van de waarheid van het vlees. een besef dat meteen elke notie van ‘humaniteit’ onmogelijk maakt, de bruikbaarheid van het concept herleid tot een stinkende vuile pleister op de wonde die het besef veroorzaakt.

maar dat willen we niet geweten hebben. we slagen er zelfs niet in om op bijna twee jaar tijd  een enigszins rationeel beleid te voeren dat de gevolgen van een onnozel virusje tot in het acceptabele kan brengen omdat er op geen moment nog een actief aanvoelen van de sterfelijkheid aanwezig is in het verheerlijkte lichaam, en wij dus niet langer vanuit die zekerheid handelen, maar ook de zwaksten onder ons nog kunnen en moeten ‘redden’ van het virus, en dat ten koste van het immense lijden van 1 op 1500 van ons die erdoor getroffen werden en dienden te overlijden in veelal de meest gruwelijke omstandigheden temidden der tot machteloosheid herleidde zorgverleners waaraan we enkel met witte handdoeken en balkonapplausjes dachten vóór ze eraan moesten beginnen en toen het menens werd op geen enkel moment met daadwerkelijk ondersteuning in de vorm van een degelijke en blijvende versterking van de capaciteit die ons ettelijke miljarden minder aan ‘economische ‘ schade zou gekost hebben en nog steeds kost.

een permanente versterking van de zorg want dit virusje is slechts de voorbode van een hele zwerm van die ondingen, dat is zo zeker als dat de zon morgen opkomt want  zolang we niks doen aan de oorzaak ervan, aan de overbevolking die maakt dat de gastdieren voor de ontwikkeling  van die sappig ogende  kroonstempeltjes in de voedselkringen terechtkomen, aan het hele cataclysme dat wij reduceren tot het woordje ‘klimaatcrisis’. zolang daar niks aan verandert zullen de gevolgen er blijven.

en er verandert niets. hoegenaamd niets.

ik zou het nog enigszins begrijpen, mocht men dergelijke kortzichtigheid nog kunnen bedekken door het  alom heersende geloof in de efficiëntie van de vaccinatiecampagnes. want ik heb enorm veel respect voor dat geloof en voor de hoop die het de mensen geeft.

ik zie jullie dagelijks bidden, en het ontroert mij. al die devotie, en vooral ook die blikken van ongeloof bij weer eens een totale afgang, nog eens een lockdown, nog maar een hele chunk af van de kwaliteit van het leven in functie van een als onsterfelijkheid gedacht overleven. bij  het zich aftekenen van de vierde golf die er net eender uitziet als de eerste, de tweede en de derde. 

ik doe mijn uiterste best, en mijn twee prikbewijzen mogen ervan getuigen dat ik uw recht om erin te blijven geloven ook met het eigen vege lijf onderschreven heb, het middels die acceptatie van een inenting die ik zonder de sociale druk op mij nooit had aanvaard, omdat ik er ondanks al mijn verwoede pogingen niet in geloven kon, toch heb ik dat geloof gaarne met mijn daden publiekelijk tot een nobel streven benoemd, geratificeerd door de enige Overheid die ik hier in het Centrum van het gekende Universum mag en kan aanvaarden, namelijk die van mijn eigen rationele denken.

u betwijfelt het bij momenten als u mij bezig ziet, maar ik vertrouw vooralsnog heel erg op de ratio. want de rede is het enige dat mij uit de hel van de waanzin kan houden die mij voortdurend bedreigt.

tja, de romantiek van het dichterschap è. er is echt niks nieuws onder de zon.

nu, als die overheid  mij met dezelfde insistentie destijds had verzocht om in het belang van de anderen ook maar elk jaar een griepspuitje te laten zetten, hoewel ik het idee toen en ook nu nog totaal ridicuul vindt, maar ik heb er nooit om gelachen omdat ik het comfort van de illusie heel erg echt zag gebeuren, net zoals nu ik de angst heb zien wegebben dankzij de vaccinatie.

en die vaccinatie ‘redt’ ook effectief levens. die cijfers spreken ook voor zich, het dóet echt wel wat. ik zie en in zoverre mijn povere kennis mij dat toelaat begrijp ik volkomen de logica erachter ook. maar je dient hier, denk ik, de rede dan ook volledig haar gang laten gaan. en de boodschap dan ligt, om het met het understatement van deze nieuwe vervloekte eeuw te zeggen, nogal gevoelig.

want al die zwakkeren die zo gelukkig gespaard zijn gebleven, worden daar heus niet sterker van, dus die sterven helaas gewoon later aan wat anders. je ‘redt‘ ze uit een noodsituatie die er al was, en die even urgent blijft als daarvoor. en die dus verder de reeds overbelaste, onderbemande en onderbetaalde  zorg zal belasten.

maar dat is een compleet inhumane stelling, hoor ik u al opwerpen. en gelijk hebt u, want de rede is onmenselijk, wat zij ons dicteert valt niet te rijmen met de ‘humaniteit’ die wij dagelijks belijden.

de rede wil dus van geen wijken weten en gaat ongenadig door. want datzelfde slachtoffer, dat nu immens lijdend een langzame verstikkingsdood stierf in de hel van de quarantaine, had net zo goed perfect omringd door naasten kunnen afscheid nemen van zichzelf in het comfort dat wij ‘normaal’ in onze palliatieve zorg verstrekken, mochten wij van in den beginne de versterking van de zorg een evidente prioriteit gemaakt hebben in plaats van paniekerig in de eerste plaats aan het eigen hachje te denken. u zal mij toestaan verdere polarisering te willen vermijden door in heel sereen Italiaans naar La Vialta di Pier Paolo Pasolini in La Religione del mio Tempo te verwijzen, want anders gaat u deze gedachte tegen mijn wens en mening in als een belediging ervaren.

ik schreeuw het wel uit in mijn muziek en mijn tekeningen.

want de levens die je zogenaamd redt, verergeren de verstoring in de balans die al even zoek was. het evenwicht namelijk, dat er zou moeten zijn, vind ik, tussen kwaliteit en levensduur en, gezien de klimatologische rampen en het algehele gebrek aan toekomst voor onze soort, in de louter financiële haalbaarheid van het alom vooropgestelde  ideaal van maximale levenskwaliteit en maximale levensduur.

wat ik in mei van 2020 dacht maar nergens kon uitspreken omdat ik het ook nergens uitgesproken zag en ik echt wel behoorlijk gek/verslaafd/waanzinnig/ krankjorum ben maar ook alles behalve loemp ⁶in mijn schrijven tenminste, in het leven zelf ben ik hyper-loemp, kan ik misschien nu wel terloops aansnijden in dit document dat over alles en niks gaat.

omdat ik nu ook voor mijzelf op een dwingende manier gekozen heb voor een vrijwel zekere inkorting van mijn levensduur in functie van mijn huidig levenscomfort en mijn capaciteit om dit werk te blijven volhouden.
omdat ik dat signaal van mijn vlees, die roep van de Ziel in mij, die ook de uwe is, gevoeld en begrepen heb. omdat mijn geloof in de echtheid van mijn vlees, die de echtheid van de Wereldziel is, voor mij voelbaar is.

want iets dat ‘echt’ is voel je in je vlees, dat wordt vertaald door je lichaam en zet zich vast als zekerheid in je denken. met ‘waarheden’, daarentegen, kan je samen met Trump en zijn zielige epigonen in onze contreien alle kanten op. dat leerde ik van Foucault, vanDerrida, van Deleuze, van hun opponenten, van alles wat ik hoorde en las en zag. en van het illusoire karakter  van de dingen en het Zijn ben ik zo overtuigd als een Tibetaanse monnik van de Samsara-sluier in jouw ogen.

mijn mening doet er gelukkig nooit wat toe, en maar goed ook,  want je wil niet in een land wonen met een overheid die denkt zoals ik, met een dictator zoals mijn super-egootje dat rondhost in de enge ruimte van dit goedkope  appartementje dat  het Chaplineske figuurtje spelend met zijn globe zelf in een typerende ironiserend ontkrachtende maar toch nog aardig opschietende megalomanie tot Centrum van het Gekende Universum heeft omgedoopt.

maar nu merk ik dat men in Frankrijk, Oostenrijk en andere landen dit geloof ook tot een staatsgodsdienst wil verheffen, tot een conditio sine qua non voor het recht op burgerschap. dat zulks effectief plaatsvindt in mijn Europa.

in dat geval kan ik enkel besluiten dat deze eensklaps religieuze overheden hun eigen globale  falen willen toedekken door een verplichte inlijving in de eigen zaligmakende waarheid. dan moet ik mij blijkbaar effectief bekeren tot hun meerderheid, tot deze nijdige neo-liberale sekte, die infestatie van kakkende allesvreters die zichzelf verslaven aan het bezeten kapitaal en vooral aan het wansmakelijk platvloerse genot, die eeuwige roes van de consumptie der bezetenen die heel de planeet voor alle soorten onbewoonbaar maakt.

en dan houdt mijn goodwill dus op.
want dan wordt er mij niet gevraagd dat ik een loos gebaar zou stellen om mijn medemens niet nodeloos te verontrusten, dan verplicht men mij om met alle have en goed in het kamp der Voorbeeldige Burgers te gaan staan en al mijn vrienden in het verzet de rug toe te keren.
dan dwingt men mij zoals men de Joden vroeger verplichtten, om mijn geloof op te geven en mij braafjes te bekeren, want anders ben ik strafbaar.

de dag dat men mij dat mededeelt zal ik antwoorden, zo luid als ik enigszins kan en met een overtuiging die u zich bij gebrek aan levende voorbeelden in uw herinnering niet meer kan voorstellen, dat ik nog liever zoals Giordano Bruno  op het plein voor de ogen van die goedige Paus levend en bij volle bewustzijn opgefikt wordt, dan mij aan die eis te onderwerpen.

***

de woeker van het naakte leven in het vlees dat wij zijn, verwekt automatisch de walging, de angst en de woede van het individu voor wie de  werking ervan al was het maar eventjes wordt onthuld. 

de auteurs die getuigenissen afleggen van die confrontatie met het Vlees-als-Ziel, als kracht die ons geheel bepaald, ons overlevert aan het Lot van dit leven zonder de kleinste kans om aan dat Lot te ontkomen, want elke vrijheid daarin is een luxe-illusie die men zich enkel in het welstellende deel van de aardkloot kan permitteren, sommigen van dat soort auteurs zijn in de tweede helft van vorige eeuw uitgegroeid tot ware iconen van het ‘onbehaaglijke’ denken, samen met dat dwepen met alles wat maar enigszins ‘uncanny’ kon genoemd worden, die cultivatie ervan, heel de omstandig beleden Artaud-adoratie ook onder andere, maar die is er enkel op gericht om het werk zelf onschadelijk te maken, om de lont eruit te halen, om het eigen intellectuele prestige op te vijzelen op de kap van het als Schandaal van de Eeuw veroordeelde lijden van de man zelf.

“ja zet daar nog iets over het lichaam (sic) bij Artaud en dan zal je de werkbeurs wel krijgen”. hoe vaak heb ik dat niet zien gebeuren? hoeveel van de twintig delen van het Verzamelde Werk van Artaud had die sollicitant in functie van een of ander carriere-snoepje effectief gelezen toen? gelezen, dwz.: mee gedacht en in de mate van de eigen mogelijkheden mee doorvoeld, want als je Artaud anders leest dan zo, lees je hem niet, dan consumeer je enkel de weelde van zijn taal, waarvan je de oneindige pracht overigens enkel kan volledig aanschouwen, ondergaan als je het neergeschreven verloop in de denkbewegingen ook effectief activeert bij jezelf en de werking ervan VOELT in je eigen vlees.

zo 1 boekje van al die volumes lees je op die wijze niet ‘uit’ op een jaar tijd, hoor, daar kan ik je dag op zeggen. van alles uit het vroege werk dat ik tot op heden vertaald heb, zijn er tot op vandaag nog talloze vulkaantjes en brandhaarden werkzaam in mijn eigen denken, onverwerkte flarden puur git, zwart glanzende geruisloze shuriken die voortdurend vervaarlijk dicht bij de ‘essentie’ (hihi) van mijn denken rondsuizen.

om verder te werken aan mijn Artaud-lezingen (lezing in de Neo-Kathedraalse zin dan, zoals ik eerder Réquichot al las en nog zal lezen) moet ik mij soms dagenlang oppeppen. gewoon omdat ik weet wat er gaat komen. omdat ik daarvan toch wel eventjes moet bekomen ook.

als u daarvoor geen begrip kan opbrengen, als u mij niet gelooft, dan hebt u het niet of onvoldoende ervaren. hou het dan maar beter zo. u heeft daar niets te zoeken. het is slecht voor uw ‘gezondheid’.

als roadmap wil de NKdeE de Morose als erkende Stoornis zien verschijnen in een nieuwe editie van de DSM rond mei 2024. er is dus haast bij, want er is nog veel werk daaraan, ik heb het pas eergisteren serieus doordacht.

dv, 22/11/2021 in en namens het Centrum ven het Gekende Universum te Tienen @ 5:51