ViLT

je kan bij (her)lezing van de theaterteksten van Artaud beginnen dromen over updates van het Theater van de Wreedheid, en dan kom je allicht nogal snel uit bij internationaal geproducete kut- en lulsnoeverijen vol opspattend geil en klassiek-grieks opgesnoven, bloederige, lichamelijke heldhaftigheden met een onuitputtelijke voorraad aan ‘poeier van het huis’ waarmee je dan ondanks alle schandalen Vlaanderen’s eer en glorie kan gaan vertegenwoordigen op de elitaire podia van de Verenigde Verwende Fortkindjes van Europa en Daarbuiten.

en voor wie

In this house, at night, it is best to hide.
You must, to find refuge in the pain,
to bury yourself in the asylum of visions, to exist.

Gabriele Tinti / Roger Ballen
motto to Part I of ‘The Earth Will Come To Laugh and Feast‘, Powerhouse Books, NY, 2020, ISBN 978-1-57687-948-1, p.9

kijk: ik was vanochtend al mobiele agent-cabines aan het bouwen die als avatar-behuizingen zouden kunnen dienen op een materiële setting waar je kan op inloggen om dan virtueel en volledig coronaproof deel te nemen aan het ‘spel’ en het ‘schouwen’ daarvan, waarbij de burg natuurlijk klankbrug wordt, de seks volledig taktiel ‘echt’ en de prijskaartjes voor een snuff-sessie onbetaalbaar voor iedereen buiten vooe een middenklasse die nog net niet het eeuwige leven kunnen betalen. sterven op de scène als finaal spektakelaanbod na het toch maar saaie tripje naar Mars.

‘De lust van de dood valt over mij,
verwoestende stromen overspoelen mij,
de lust van de onderwereld ligt om mij heen,
de valstrik van de dood ligt vóór mij’

naar Psalmen 18, 3-4

misschien missen we dan toch iets van het opzet van Artaud’s theaterhervormingen want die zochten wel degelijk een maatschappelijke relevantie. dus bedacht ik maar snel volgende hypothese, die zo je ze als werkbaar wenst te aanvaarden en verder bij te stellen, het voordeel heeft dat je niks meer moet bouwen, laat staan betaalbaar maken.

ter opfrissing kan je vooraf nog ff meekijken in het Ijzerboekje met de vertaling van Simon Vinkenoog die op het voorwoord na uiteindelijk nog best te pruimen is, zij het dan wel – ik citeer een mij dierbare in de chat van daarstraks – ‘toch wat houterig en stroef in de lezing’

hypothese: de ‘wreedheid’ van Artaud is misschien wel de inhumane gestrengheid, de onverzettelijke onverschilligheid van de algoritmische bepaling die ons allen nu en hier (op FB bv.) tot mondige zwijgers en dilettant-nukkige slaven knecht.
het theater van de wreedheid is dan doorheen het zwarte gat van de spektakelmaatschappij (Debord) binnenstebuiten gefloept en wij zijn de alle controle of individuele interpretatie van onze rollen ontzegde spelers, de machteloze profielen rond een voor ons onzichtbare publiekskring in het midden. G*ds onhoudbare rechtvaardige Rede?

en voor wie

wij vermoeden bij de uitrol van weer een nieuw manipulatiealgoritme in onze megalomane paranoia een bende complotterende machthebbers in het publiekscentrum, maar wat er schouwt kunnen wij als verblinde spelers niet zien, het is een intelligentie die wij niet als dusdanig kunnen ‘begrijpen’. G*ds ondoorgrondelijke waterwegen?

maar ach, de uitbaters van de netwerkvoorzieningen hebben heus wel wat beters te doen dan naar ons oeverloos geëmmer en gekrakeel te kijken, en zij garanderen maar al te graag onze privacy om onze data te kunnen verhandelen. who gives a shit.

toch, het feit gebeurt: wij worden aanschouwd, wij worden afgespeeld in een kosmotheia¹ de volstrekt algoritmische en dus onverschillige tzimtzumuitvouw van het ein sof op de planken van het echte, het woord is een NKdeE-maaksel van het Latijnse theātrum ‘plaats waar schouwspelen gezien worden, theater‘, dat zelf ontleend is aan Grieks ‘théātron’. Dat woord is dan weer een afleiding van theâsthai ‘aanschouwen, waarnemen’, afgeleid van théā ‘aanblik, schouwspel’, van onbekende verdere herkomst. – Cosmos (= Gr. κόσμος (kosmos). De oorspronkelijke betekenis is: orde. dat geheel buiten ons om georkestreerd wordt volgens de ‘demonische’ natuurwetten van het Rot en het Kapitaal.

al onze ‘kwaliteiten’ worden op hun nominale waarde gekwantificeerd en van daaruit aangewend voor verdere verspreiding in het heelal of vernietigd. want elke klik is een stap verder in de afgesloten en alsmaar meer toegenepen corridor van de ons toegestane handelingen: onze mogelijkheden zijn immers beperkt tot wat betaalbaar is.

onze fameuze ‘privacy’ is een volledig uitgehold controlemechanisme dat de zwijgplicht over de negatieve emoties ontgint om het klikgedrag te manipuleren tot telkens weer hogere levels van exploitatie-efficiëntie.
het laatste bastion van onze private beleving, die van de intieme seksuele handelingen, is al geheel omsingeld, het houten paard staat al binnen de stadsmuren, nog even en de groepschats zijn voorzien van HD VR-helmen en nauwsluitende hoog-sensitieve bluetoothpakjes voor de ‘vrije’ transmissie in een mondiaal orgasmatron.

‘treurnis is een wrede god die alles in zijn willekeur beslist. hij verandert lachend licht in droeve duisternis, hij geeft het ’s ochtends heel de blijdschap van haar wonderlijk bestaan om het dan met het gemis weer stuk te slaan.’

NKdeE , het moment (59), 2021-02-14

de apocalyps verwordt in de kosmisch-theatrale configuratie van deze wereldorde tot een steriel, eterneel uitgevlakt ‘nu’, een tijdloos moment dat geen moment meer is maar een voortdurende drainage van de individuele beleving van wieg tot graf, geen oogwenk maar een voortdurend tijdperk, een onaflatend sloopwerk van millennia.

of iets minder lang, wat u en mij betreft. op 14 februari 2029 komt iedereen klaar bij de dan 13-jarige Sophia en daarna zijn de restanten van onze soort enkel nog wat amusante spelroutines in de mensenzoo

misschien dacht Antonin daar zelf toch wel lichtjes anders over.

14-07-2020, verwerkt op 21-02-2021 – voor TVA. over de praktijk van het Théatre Veritablement Algorithmique‘