ViLT

18 oktober 1993

schuld heeft geen verleden.

natuurlijk ben je schuldig, iedereen die hier geboren is medeplichtig, heeft bij zichzelf de verzaakte plicht om verantwoording af te leggen voor wat zij niet deed, niet doet en nooit zal doen.

alles wat je koopt is een vergrijp. het overschrijdt de grens van het zogenaamd humaan toelaatbare. met de vinger wijzen naar de ander heeft geen zin, je wijst naar een kopie van jezelf.

maar schuld bestaat niet, je kan je niet schuldig voelen.
spijt kan je voelen, dat is echt. het kruipt in je keel als een wrange slak.
wroeging kan je voelen, het is de staccato herhaalde woede op jezelf omdat je niet dat en wel dat hebt gedaan terwijl je herinnering als een aangehouden dreun blijft herhalen dat je dat deed. wroeging gebeurt echt.
schaamte kan je voelen, de stopsel op het zwart van de ziel is weg en je lege hart, je onmachtige brein, je spastische bibberhanden worden opgeslurpt door de leegte in de leegte die heel de leegte vult die jij bent, jij looser.

maar schuld kan je niet voelen. schuld is een oordeel, een uitspraak, een verdict, de uitkomst van een proces waarbij de taal en dus gans de maatschappij beslist heeft dat jij schuldig bent.

schuld gebeurt niet, schuld wordt uitgesproken, zoals het geld ontleend wordt aan de realiteit van de waarde: zo wordt het oordeel ontleend uit de realiteit van de heersende morele orde, de gedragscode.

de waarde van het geld is ook maar louter lopende code.
schuld is ook nooit gebeurd, net zo min als geld ooit gebeurd is.
schuld kent geen verleden, het staat niet in de ogen van de misdadiger, de gefotografeerde eenling, naakt en gevangen in zijn moment.

schuld is een zone in het raster, de ‘grille’ van Artaud, waarvan hij zegt dat het een verschrikkelijk moment was voor het gevoel, voor de materie¹de ziel is niet van de mens de ziel is van alles en van niets, de materie gebeurt als ziel, elke nucleus in ons lichaam is zuiverder van ziel dan het Rot van onze complexiteit..

de tragedie van de humaniteit speelt zich automatisch af, het volgt de vierkantige code van de taal die wij denken te gebruiken maar die ons gebruikt in haar instinctieve spiraal naar haar eigen slot. de taal is een slang die zich in de staart wil bijten en ze doet het in roterende vierkantjes die het leven kwadrateren tot ze cirkelen gaan en spiralen en de spiralen worden zwarte gaten die al het onnodige wegzuigen want daar komt al in zicht het sidderende purperen van de staart, het mauve venijn in het groenig-grijzige slijm van de nijd. met witte spikkels van de (zelf)haat.

je kan de tragedie niet stoppen want ze is tijdloos, ze zit onbereikbaar binnenin elk moment: vertraag de tijd, vergroot het kleine traag en groot genoeg en daar heb je het, het is gebeurd.

schuld is tekst, je kan het niet voelen, je kan het enkel lezen, het verwijst naar iets dat nooit gebeurd is.

iedereen wordt de rekening voorgeschoteld. de smaak van de drank, het malse vlees wordt er niet op vermeld.
‘het heden is onbeschrijfbaar’ zegt T.S. Eliot. deze ‘loutering’ door de taal, deze verdichting wint aan overzicht wat het verliest aan inzicht. en de openbaring van het woord zoekt de gapende mond van de apocalyps om zich onze overbodigheid als mest uit het tekstenlijf te persen.

we zetten alles in nog op de haakse woorden, lacunes, aberraties die in de tekst uitsteken, doorzichtig glanzen van wat er aan echts onderdoor zwemt, de glinstervissen van de lyriek.

vensterwoorden, woordwoorden, recursieve codes, zurig doorrottende clusters van aangekoekte realiteitsrestanten, het boek van zand dat tot glas brandt in het telraam. het woord dat guitaristen is, uitgefikte sterren in verouderde spelling, een meervoudige twinkel van louter git in het zwartst van de wenende nacht.

het bijt en slikt. gulzig. de snaren springen.
de nacht weent omdat er geen dag meer komt.

(tekening dv, 30-08-2004)

7 oktober 1992

jij typt mijn krullen om tot letters in jouw boek van zand dat je uitstrooit, net zoals ik je deed beloven. het is een eenvoudig programma, er kan moeilijk wat mis gaan. het trage werk van toen krijgt genade of niet. bij genade mag het opnieuw gebeuren.

ach, je voelde het bij de afstoot al, het groene laken is vlak en onverbiddelijk. ja, maar het is belangrijk voor mij, ik heb het nodig, nu, dat wist je toch?

laat ons maar zwijgen.

in het boek lopen er vandaag eerst zandstroken samen tot ‘bergen’ (een roede tussen de borsten?) waar ‘jij mij omroosde’. straf spul.

en dan staat er (ongeveer):

gooi water op een poreuse steen. het water wordt niet opgenomen, de steen smacht en maakt plaats voor een grijpen dat nooit komt. er vallen harde woorden in de snoeiharde stilte, de strijd kan nooit worden beslecht.

als het sterven stopt, begint de lijn tot een vlak om te buigen. het vlak is een spiegel en buigt verder en barst in duizenden stukjes die verduren tot zand.

elke exit is een init. fuck it.
push a little harder, baby.
pas maar op, leentje spillebeen, ik ben nog niet zo laag gevallen dat mijn nagels niet jouw ogen kunnen uitkrabben. ik respecteer elke weigering maar niet de weigering om de leugen van de ontkenning toe te geven. enkel de zaligen hebben de gave van de onfeilbaarheid. enkel de vervloekten weten wat zaligheid is.

ga dus heen in vrede, allemaal.

on three.

*

en dan de eerste versie van ‘oktober’ die niet in wezen verschilt van de laatste. is het een pleidooi of een gebed? geen van beiden misschien want ‘Wind verijlt de roep’: niemand hoort het. een pleidooi is geen pleidooi als het niet gehoord wordt. en een gebed?

een gebed wordt gehoord op het moment dat het uitgesproken wordt.
een pleidooi is een pleidooi op het ogenblik dat iemand het leest of hoort als een pleidooi. de erotische ellende is waanzin die waanzinnige code produceert die de erotische ellende in de hand werkt.

het is pas echt als iemand het zegt.
al het echte is ongrijpbaar.
het doorstaat met gemak de plaag van de taal, waaraan wij sterven.
en het gebeurt op elk moment.

oktober

Over de vijver van het park
roept de reiger, rekt zijn kreet.
Niets bevestigt verder nog
dit landschap.

Zo ontloopt het zand ons nog,
zo breekt de liefde hoog uit
één nacht ijs, stort in klater-
beken spiegelscherven scherp
op wat daar dieper naar een
schuiloord zwemt.

Zwart op zwart zink ik in inkt.
Geen steen die ik bekras heeft
plaats voor wat ik grijpen wil.
Wind verijlt de roep: troost mij,
wil mij niet ontkennen, om-
roos mij vast.

6 oktober 1992

hoezeer de schijn beschermt.
het grote raam trilt, vangt regen op.

hoe oktober de messen slijpt aan de silhouetten van wandelaars en fietsers buiten. alleen hun strepen, hun vage vlakken, de verregende code, de woorden raken binnen.

elke dag is twee cijfers in de gasteller. je hebt enkel de warmte nodig, niet de data, de getallen.
dat ze binnenkomt met het grauw van buiten als een sluier rustend op haar buik, de montere stem met haar angst en haar moed, de hond die in je warme tenen bijt.

de warmte bestaat, de woorden veeg je zo weer buiten.
de warmte rond het ontbreken van het gebaar.

ook nu
er zal altijd wat ontbreken, maar dat iets is niet wat je wil.
je wil het niet-iets, dat zij bij jou gebeurt en er verder niets is.

het ongewilde gebeurt nooit geheel buiten de wil.
het valt nooit voor buiten de wil van het gewilde.
het ongewilde vertelt de wil van het ongewilde.

haar kleed is donkerblauw maar het ruist in de stroschakeringen van heur haar. de schouders kibbelen kleurrijk als papegaaien;

de blanke hals verrijst oogverblindend en autoritair uit het duister van het kleed. nog voor het oog de mond bereikt, rest er niets meer van je woorden, je warmte of je wil.

het moment gebeurt.
het moment gebeurt in elk moment.
ook in het moment dat het kleed van haar schouders op de vloer schuift,
en haar naakte gloed jou opfikt in de weerlichten van het niets.
dat je verdwijnt in het onzichtbare git van het wonder dat de donkerste nacht doet huilen van genot.
dat je niet meer mij bent, maar jij.

ook nu, dus.
wij gebeuren in een weergaloze oscillatie van vereniging en ontbinding.
wij emaneren overgankelijk in de eindeloze ruimte van de ander.

wij slingeren van lijf tot lijf, verbonden in de zwarte knop van het niets.
wij schuiven door het woordenvel in het gekleurde golven van de lichaamszee. wij naderen.

het komt.

(prentje : dv 1994)

16 september 1992 (2)

je stopt mij in mijn vel
strijkt mij de haren, mijn oren
kus je, zoent mijn mond, dat
is het dan, zeg je mij
goeiemorgen, lieve vrouw voor mij.
niets werd tussen ons geplet.
er zat geen lezer in ons bed.

*

iets wat ik toen verzweeg, denk ik.

nu: huilen mocht niet vloeken wel, dus ik werd kwaad en vloekte, stampte, snikte en schudde mij uit tot ik van mijzelf ontdaan wel huilen moest want was het niet, ja was het niet mijn eigen godverdomse schuld.
nu, nu zie ik weer de tandpijntranen lopen van de wangen op de fiets, tranen van verbeten tandpijn in de vrieskou, met scherpe glinsters erin van de vreugde van het werk want werkvreugde werkt.

toen er de eerste keer een tand werd getrokken, bloedde ik wel drie dagen lang. ik hoefde nooit meer naar de tandarts. mijn wegrottende gebit had het uitzicht van een kapotte, in elkaar gewrongen harmonicadeur. het stonk.

*

het herfst in de etalages. de poppen van hout zijn sober gekleed. de gummi-dummies dragen feller blauw en rood.
blauw is de kleur van de fixatie, de lucht legt de wereld haar fictie op, zwaait met haar kleurloze lichtzwaard tot het zwart van de ledige ruimte in haar wolken verkleurt voor de zon.

blauwe hemels. zorgeloosheid van het zich spiegelende niets.

iedereen weet, iedereen weet toch dat het diepe blauw in de schoot van de diepzee de luchten doet stralen.
rood is het echte, rood is mijn vlammen op het rood van haar jurk. ik zeg ‘stap’ en ze stapt er uit met een lach en haar lachen wordt een deinen in het holst van de nacht, in het holst van de wenende nacht zal ik razen tot het brandt in haar zee..

*

gehecht kan je enkel raken aan dingen waar sleet op zit. het patina van je verlangen emergeert uit de asse van alle vergeefs verbrandde woorden.

*

ik barst van verlangen, het zwart van mijn leegte vult deze letters, mijn waarheid is vuur, mijn woorden lava dat stolt in de eigen duur. van het echte is er niets dat je uitspreken kan. vloek, rochel en spuit.

16 september 1992

alleen in de waanzin is het begrip draaglijk, van alle eindigheid ontdaan.

*

krets krets kretskrets kats klapt en krabbelt de vierpotige hond met alle nagels op de keukentegels. de oude epilepticus ploft er wild zijn alibi neer en schaart en scharrelt en schuimbekt nog wat na. snel doe de lichten uit, zet die tv af. “brave hond, braaf, maar jongen toch”. de avond verdwijnt als een nachttrein in het witte kernpunt van de afgesloten beeldbuis. “brave hond”.
eens de schrik der ingezetenen is gesust, en het dier in diepe smart zijn visioen tot onschadelijke dromen begint te verwerken, ontsteken we onze ogen terug aan de maansikkel in een vergeten raam.
het licht en de verstoorde lucht tintelt van nostalgie naar de rijkdom van wat wel kon maar nooit zou gebeuren. “ze is zo mooi, onze dochter, en haar geboorte heeft mijn leven gered”, wil ik bijna gaan zeggen en dat het mij spijt dat ik niet iemand anders ben en…
ze doet het licht terug aan. in dat soort duister is het echte van dit sprekende lichaam niet langer dan een halve seconde te harden. “jij brengt het slechtste naar boven in mij” zei ze, en ook nog: “i only love you because of your dick”.

*

alleen in de waanzin is het begrip draaglijk, van alle eindigheid ontdaan.
als het toch niet anders kan, is elke waarom-vraag niet meer dan de uiting van een ziekelijke drang naar zelfvernietiging. ik speur mijn oude dagboeken na, niet op zoek naar antwoorden maar naar een uitweg, iets dat over het hoofd is gezien want elke vervloeking is de expressie van luiheid en luie geesten maken fouten in de handeling dus ook, misschien wel, in de programmatie.

elk ik is de wereld en de wereld rot en sterft af en het ik stort in als een kaartenhuisje en het gaat alsmaar sneller bergaf tot morgen ‘vandaag’ nog omslaan kan naar ‘gisteren’ en daar ligt onze dochter dan en ‘mijn daden in Auschwitz’ rijmt nu al op ‘mijn grootste hits’ en hoe ga ik haar ooit kunnen beschermen, hoe kan ik ooit een goede vader zijn als jij niet eens in mij gelooft?

poëzie? woorden die oneindig lijken moet je pellen als een ui. god is voorgewende godsvrees, idolatrie, hebzucht en kwalijke laster voor de zang der goden die ik bemin. ik ben ontmaskerd in dit heden, gevat en opgesloten al, iedereen weet nu dat ik enkel iets om haar geef, al zal ik dat daar naar waarheid en in alle stelligheid blijven ontkennen. zij bestaat niet en ik hou van jou en van onze dochter en als je klaarkomt is het zonde van mijn vlees dat het hare is. zij maalt daar niet om maar wat heb jij daaraan.
de moraal van elk verhaal moet op elk ogenblik herschreven worden, de klok tikt nergens zoals ze thuis tikt. elk woord is een leugen.

*

een jongeman haalde vandaag de krant omdat hij ongeneeslijk ziek was en weldra blind zou worden. nog vlug wou hij alle wereldsteden zien.
blijf toch thuis jongen. pak een stoel. kijk een jaar lang naar een roos.

*

het is volstrekt zinloos. mijn lezing overschrijft alles met nieuwe leugens. ik kan niet liegen maar als ik dien te zwijgen, moet ik schrijven en als ik schrijf faal ik meesterlijk, dus alles wat ik schrijf is sowieso een briljante leugen.

hoe lang nog en voor wie en waarom nu? ik ben al lang niet meer ik, ‘ik’ is een obstakel dat zich opwerpt uit walging en dan zichzelf poogt op te lossen, een vlezige zwarte mot die hangt te spartelen in dit lichaam dat alsmaar mooier wordt en straks lig ik ergens op een keukenvloer en niemand zal hoeven te zeggen dat ik een brave hond ben en ik zal niet meer hoeven te dromen nadien want dan ben ik in de tijd der tijden gevangen en volledig vrij in het niets van haar alles dat zij niet heeft.

14 september 1992

Verder in dat bos bestaat er geen pad.

Brand bevrijdt en bevrucht het land dat het levende leed vergeten kan. Arbeid trekt het land in nieuwe groeven. Mijn geketende hand drukt in halen uit wat het weet van woelgrond, stootwortel, waswater.
“Veel is dat niet”. Hautaine vingers, gevangen in de mal van wat ik las, minachten mij bitter om mijn lafhartige ontrouw.

“Ik wil niet hakken”, zegt het, “ik wil niet rooien, wroeten en graven, al dat heroïsche zoeken naar de asse van gekoesterde kooien” en het wijst veelzeggend naar het wit in de boeken van nu.

“Het?” wil ik het vragen, maar ik zwijg liever.
Niets van uw wereld is echt.