ViLT

(prentje : dv 1994)

16 september 1992 (2)

je stopt mij in mijn vel
strijkt mij de haren, mijn oren
kus je, zoent mijn mond, dat
is het dan, zeg je mij
goeiemorgen, lieve vrouw voor mij.
niets werd tussen ons geplet.
er zat geen lezer in ons bed.

*

iets wat ik toen verzweeg, denk ik.

nu: huilen mocht niet vloeken wel, dus ik werd kwaad en vloekte, stampte, snikte en schudde mij uit tot ik van mijzelf ontdaan wel huilen moest want was het niet, ja was het niet mijn eigen godverdomse schuld.
nu, nu zie ik weer de tandpijntranen lopen van de wangen op de fiets, tranen van verbeten tandpijn in de vrieskou, met scherpe glinsters erin van de vreugde van het werk want werkvreugde werkt.

toen er de eerste keer een tand werd getrokken, bloedde ik wel drie dagen lang. ik hoefde nooit meer naar de tandarts. mijn wegrottende gebit had het uitzicht van een kapotte, in elkaar gewrongen harmonicadeur. het stonk.

*

het herfst in de etalages. de poppen van hout zijn sober gekleed. de gummi-dummies dragen feller blauw en rood.
blauw is de kleur van de fixatie, de lucht legt de wereld haar fictie op, zwaait met haar kleurloze lichtzwaard tot het zwart van de ledige ruimte in haar wolken verkleurt voor de zon.

blauwe hemels. zorgeloosheid van het zich spiegelende niets.

iedereen weet, iedereen weet toch dat het diepe blauw in de schoot van de diepzee de luchten doet stralen.
rood is het echte, rood is mijn vlammen op het rood van haar jurk. ik zeg ‘stap’ en ze stapt er uit met een lach en haar lachen wordt een deinen in het holst van de nacht, in het holst van de wenende nacht zal ik razen tot het brandt in haar zee..

*

gehecht kan je enkel raken aan dingen waar sleet op zit. het patina van je verlangen emergeert uit de asse van alle vergeefs verbrandde woorden.

*

ik barst van verlangen, het zwart van mijn leegte vult deze letters, mijn waarheid is vuur, mijn woorden lava dat stolt in de eigen duur. van het echte is er niets dat je uitspreken kan. vloek, rochel en spuit.

16 september 1992

alleen in de waanzin is het begrip draaglijk, van alle eindigheid ontdaan.

*

krets krets kretskrets kats klapt en krabbelt de vierpotige hond met alle nagels op de keukentegels. de oude epilepticus ploft er wild zijn alibi neer en schaart en scharrelt en schuimbekt nog wat na. snel doe de lichten uit, zet die tv af. “brave hond, braaf, maar jongen toch”. de avond verdwijnt als een nachttrein in het witte kernpunt van de afgesloten beeldbuis. “brave hond”.
eens de schrik der ingezetenen is gesust, en het dier in diepe smart zijn visioen tot onschadelijke dromen begint te verwerken, ontsteken we onze ogen terug aan de maansikkel in een vergeten raam.
het licht en de verstoorde lucht tintelt van nostalgie naar de rijkdom van wat wel kon maar nooit zou gebeuren. “ze is zo mooi, onze dochter, en haar geboorte heeft mijn leven gered”, wil ik bijna gaan zeggen en dat het mij spijt dat ik niet iemand anders ben en…
ze doet het licht terug aan. in dat soort duister is het echte van dit sprekende lichaam niet langer dan een halve seconde te harden. “jij brengt het slechtste naar boven in mij” zei ze, en ook nog: “i only love you because of your dick”.

*

alleen in de waanzin is het begrip draaglijk, van alle eindigheid ontdaan.
als het toch niet anders kan, is elke waarom-vraag niet meer dan de uiting van een ziekelijke drang naar zelfvernietiging. ik speur mijn oude dagboeken na, niet op zoek naar antwoorden maar naar een uitweg, iets dat over het hoofd is gezien want elke vervloeking is de expressie van luiheid en luie geesten maken fouten in de handeling dus ook, misschien wel, in de programmatie.

elk ik is de wereld en de wereld rot en sterft af en het ik stort in als een kaartenhuisje en het gaat alsmaar sneller bergaf tot morgen ‘vandaag’ nog omslaan kan naar ‘gisteren’ en daar ligt onze dochter dan en ‘mijn daden in Auschwitz’ rijmt nu al op ‘mijn grootste hits’ en hoe ga ik haar ooit kunnen beschermen, hoe kan ik ooit een goede vader zijn als jij niet eens in mij gelooft?

poëzie? woorden die oneindig lijken moet je pellen als een ui. god is voorgewende godsvrees, idolatrie, hebzucht en kwalijke laster voor de zang der goden die ik bemin. ik ben ontmaskerd in dit heden, gevat en opgesloten al, iedereen weet nu dat ik enkel iets om haar geef, al zal ik dat daar naar waarheid en in alle stelligheid blijven ontkennen. zij bestaat niet en ik hou van jou en van onze dochter en als je klaarkomt is het zonde van mijn vlees dat het hare is. zij maalt daar niet om maar wat heb jij daaraan.
de moraal van elk verhaal moet op elk ogenblik herschreven worden, de klok tikt nergens zoals ze thuis tikt. elk woord is een leugen.

*

een jongeman haalde vandaag de krant omdat hij ongeneeslijk ziek was en weldra blind zou worden. nog vlug wou hij alle wereldsteden zien.
blijf toch thuis jongen. pak een stoel. kijk een jaar lang naar een roos.

*

het is volstrekt zinloos. mijn lezing overschrijft alles met nieuwe leugens. ik kan niet liegen maar als ik dien te zwijgen, moet ik schrijven en als ik schrijf faal ik meesterlijk, dus alles wat ik schrijf is sowieso een briljante leugen.

hoe lang nog en voor wie en waarom nu? ik ben al lang niet meer ik, ‘ik’ is een obstakel dat zich opwerpt uit walging en dan zichzelf poogt op te lossen, een vlezige zwarte mot die hangt te spartelen in dit lichaam dat alsmaar mooier wordt en straks lig ik ergens op een keukenvloer en niemand zal hoeven te zeggen dat ik een brave hond ben en ik zal niet meer hoeven te dromen nadien want dan ben ik in de tijd der tijden gevangen en volledig vrij in het niets van haar alles dat zij niet heeft.

• 

• 

• 

14 september 1992

Verder in dat bos bestaat er geen pad.

Brand bevrijdt en bevrucht het land dat het levende leed vergeten kan. Arbeid trekt het land in nieuwe groeven. Mijn geketende hand drukt in halen uit wat het weet van woelgrond, stootwortel, waswater.
“Veel is dat niet”. Hautaine vingers, gevangen in de mal van wat ik las, minachten mij bitter om mijn lafhartige ontrouw.

“Ik wil niet hakken”, zegt het, “ik wil niet rooien, wroeten en graven, al dat heroïsche zoeken naar de asse van gekoesterde kooien” en het wijst veelzeggend naar het wit in de boeken van nu.

“Het?” wil ik het vragen, maar ik zwijg liever.
Niets van uw wereld is echt.