Tag: 賁

22B48

466 – het laatste oordeel vel je best voortdurend

hexagram 22 – 賁 (bì) – “Verfraaien”

invoer

Harusmuze #169 – elke vlucht begint met vallen in de lucht

commentaar

je kan tevreden sterven, blij of verbitterd, jij hebt daarover alleszins het laatste woord. het laatste oordeel is geen dramatische ontknoping met links en rechts van je andere lijken die uit de grond komen gekropen waar je zelf net uit komt stinken. de scène staat misschien nog in sommige scenario’s maar wie gaat er al die figuranten betalen?

oordelen, overigens is enkel gezond als het vereist is, je kan het oordelen best zoveel mogelijk vermijden want elk oordeel creëert schuld en aan schuld heeft niemand wat.
we laten niet voor niets het oordelen over aan daartoe opgeleide rechters die ‘objectief’ oordelen in functie van hun rechtersrol in het juridische programma (dat meer en meer een ‘echt’ programma wordt).

niemand heeft immers als individu het recht om een ander individu te veroordelen, alleen de rechtspraak kan, mag en moet dat doen. maar ook daar zou de richtlijn moeten zijn dat het oordeel zoveel mogelijk dient vermeden te worden.

door de relatieve instorting van de toekomst als toekomst¹de toegenomen complexiteit van het Rot maakt dat we alsmaar minder en alsmaar beter berekende opties hebben, dus we verruilen de onzekere (en dure tot onbetaalbare) maar open toekomst meer en meer voor een zekere (goedkope) dictatuur van de toekomst. vergelijk het met het weerbericht: vroeger kon je nog een barbecue plannen op het einde van de week in de hoop dat het goed weer ging worden, zelfs al mompelde Armand Pien iets van ‘waarschijnlijk gaat het regenen’, nu moet je al een halvegare zijn om dat te doen als het weerbericht onweer en regen geeft voor die dag…
de coronacrisis is een goed voorbeeld van hoe onze afhankelijkheden de enig mogelijke ‘course of action’ vooraf bepaalde, en waarom de virologen wereldwijd quasi dezelfde adviezen gaven die ons te wachten staat is dat nu al een nijpend ethisch dilemma waaruit hoog dringend een uitweg moet bedacht worden. we mogen het niet zo ver laten komen, dat oordeel over het oordelen…

maar we hadden het over het individuele oordeel. weg ermee, elk individueel oordeel over de medemens kan enkel ingegeven zijn door wat wij zelf nodig hebben, door onze nijd.

je zelf behoorlijk wat vragen stellen bij je eigen gedrag is wat je van elke volwassen mens mag verwachten, maar het zichzelf (ver)oordelen kan je daarbij best zo snel mogelijk proberen achterwege laten, zegt ons de Harusmuze.
wat met onze opvoeding en concurrentiecultuur niet bepaald eenvoudig is. er is geen zijn, jij ‘bent’ niks, maar je bent zeker niet schuldig. shit happens en jij en ik, wij doen ons best, dus het gaat goed, want beter kan het niet.

of wel?

22B92

449 – ’t grootste raadsel is of het raadsel is

hexagram 22 – 賁 (bì) – “Verfraaien”

invoer

https://dirkvekemans.com/2018/11/17/harusmuze-1522/

scève

Flamme si saincte en son cler durera,
Tousjours luysante en publicque apparence,
Tant que ce Monde en soy demeurera,
Et qu’on aura Amour en reverence.
Aussi je voy bien peu de difference
Entre l’ardeur, qui noz coeurs poursuyvra,
Et la vertu, qui vive nous suyvra
Oultre le Ciel amplement long, & large.
Nostre Genevre ainsi doncques vivra
Non offensé d’aulcun mortel Letharge.

421 – elke mens heeft recht op een echte wens

hexagram 22 – 賁 (bì) – “Verfraaien”

• Lees over het Harusmuzeprogramma
• Bekijk alle Harusmuzes
• Harusmuze Doc

invoer

https://dirkvekemans.com/2018/07/14/harusmuze-27-reconstructie

commentaar

‘kijk, gij flippendrol’ zo begon vanochtend de Harusmuze, ‘het zit zo...’
ik word dan, als Kathedraalnovice, verondersteld braafjes te gaan zitten om alles te noteren zodat ik het u kan overbrengen. ’t is maar dat je’t weet , hoe het hier gaat meestal….

een mens, vertelde Haruske mij vandaag, heeft enerzijds noden en anderzijds behoeftes en gebreken, en samen is dat de constitutie van zijn gemis.
mensen wensen ook velerlei zaken. maar de meeste mensen slaan noden en gebreken hopeloos door elkaar en denken dan dat hun wens samenvalt met wat hun behoeftes hen ingeeft.
laat ons daar ’s wat klaarheid in brengen. (zie je mij driftig kribbelen in mijn hoekje? als ik iets mis, zwaait er wat hoor)

behoeftes en gebreken, het gemis dat wij voelen, betreft dingen die we niet echt nodig hebben, maar die we wel graag zouden hebben. wanneer ons die dingen ontzegd zijn, voelen wij een gemis, maar we kunnen best nog, zij het met tegenzin, functioneren. noden zijn ook gebreken, maar indien wij langere tijd dergelijke gebreken ondervinden, redden we het niet meer: ons systeem crasht, we worden ziek of dusdanig ongelukkig dat het echt niet meer verder kan.

wat vaak het geval is, is dat mensen zodanig begeesterd worden door hun heel erg secundaire behoeftes en besoignes dat ze daarvan denken dat het echte noden zijn. consumptieverslaving en andere gedragsstoornissen zorgen ervoor dat wij denken enorm veel nodig te hebben.
zolang dat waanbeeld in stand blijft, is er geen beginnen aan om tot een echte wens te komen. in werkelijkheid zijn die zogenaamde noden slechts behoeftes, dingen die ons behoeftig maken, of gebreken, dingen die ervoor zorgen dat we ons gebrekkig voelen. ‘ik ben niks waard zonder dat nieuwe paar schoenen’. ‘hoe kan ik nu tekenen zonder Clairefontaine 200gr kwaliteitspapier?’ dat soort prul.

Harusmuze #27, de invoer van vandaag, zegt ons dan ook: ‘gevangen in een web van noden, kunnen zinnen nooit een echte wens verwoorden’. daaruit kunnen we concluderen dat de mens niet alleen voldoende vrij moet zijn van zijn behoeftes, maar ook dat onze noden vervuld moeten zijn opdat wij in volledige tevredenheid een echte wens zouden kunnen uiten.

om ons te bevrijden van onze noden moeten we die eerst afdoende scheiden van onze behoeftes en gebreken, die meestal slechts verwennerijen betreffen, luxe waarvan een overdaad ons eerder ongelukkig zal maken dan gelukkig. wat hebben wij echt nodig?

pas als we deze vraag voor ons zelf hebben kunnen beantwoorden kunnen we overgaan tot het creëren van de voorwaarde voor een echte wens. die voorwaarde is dan zorgen dat we geen noden hebben, want anders zijn we slechts gedreven door de noodzaak die we ondergaan.

wat zijn dan die echte ‘noden’ ? wel: honger, dorst, kou, emotionele deprivatie, lichamelijk of mentaal lijden aan toegebrachte verwondingen, verslaving, enfin, alles ongeveer wat door de mensenrechten en de ziekenkas gedekt zou moeten zijn, maar het verre van overal ter wereld is.
met al de rest van uw gebrekkigheden en behoeftes stuurt de Harusmuze u dus onverwijld terug naar uw potje: ‘ga daar maar ewa zitten blijten en persen’.

(ja ’t is geen simpel hoor, had ik dat al gezegd?).

als we op die manier merken dat we vrij zijn van echte noden en ons ook hebben weten te bevrijden van onze ingebeelden noden die in feite slechts behoeftes en secundaire afhankelijkheden zijn, dan zijn we pas rijp om onze wens voor onszelf te formuleren en die ook effectief te gaan betrachten.

de menselijke vrijheid, waar wij recht op hebben bestaat erin dus, om de vrijheid te krijgen die wens voor onszelf te zoeken en te willen ontdekken en die verder dan te betrachten, en dat alles vrij van urgente (en ingebeelde) noden.
nu, wij krijgen, nog steeds volgens madame la Haruspectatrice, dat recht pas als en alleen als wij voldoen aan de plicht om er eerst voor te zorgen dat iedereen binnen ons bereik in de mate van onze mogelijkheden vrij is van urgente noden. als de ander zich wil blijven behoeftig en gebrekkig voelen is dat zijn zaak, maar we kunnen niks echt wensen zonder dat onze omgeving vrij is van echte deprivatie, van soortgenoten die noden hebben.

“wel euh,” opperde ik heel letterlijk, want de woorden kwamen in weerwil van mijn diepe wens tot stilzwijgen toch aan de oppervlakte van het hoorbare, “dat euh, mevrouw meneer de edelachtbare Harusmuze, euh de meeste mensen dat misschien nogal streng gaan vinden aangezien op congè gaan en ewa rondhossen en plezier maken niet als zodanig euh kwalificeren als echte noden (en er stak nog veel meer klaar aan bezwaren in mijn borrelende keelgat….) en tja we…”

“’t is dat of ’t wordt niks”, sprak ze resoluut. “allez, bol het af en kuist uw dt-fouten maar op weer”

huh?

“welja: ofwel slagen jullie daarin, om in die zin bij te sturen, of het wordt niks, dan loopt het af en vrij snel wel, en dan kan het hier binnen 50000 jaar opnieuw beginnen, de planeet houdt het nog wel voor ne keer of twintig. we zullen overigens binnenkort ’s ’n oefeningske houden om te leren behoeftes van noden scheiden, want dat lukt niet al te best meer, zo te zien…”

ah bon. een ‘oefeningske’, wat zou ze daarmee bedoelen?
joa sè. allez vooruit.

(gaat d’r iemand mee naar de cinema, ‘k krijg daar ineens onweerstaanbare goesting in?)

scève

Voulant je veulx, que mon si hault vouloir
De son bas vol s’estende a la vollée,
Ou ce mien vueil ne peult en rien valoir,
Ne la pensée, ainsi comme avolée,
Craingnant qu’en fin Fortune l’esvolée
Avec Amour pareillement volage
Vueillent voler le sens, & le fol aage,
Qui s’envolantz avec ma destinée,
Ne soubstrairont l’espoir, qui me soulage
Ma volenté sainctement obstinée.

originele aanzet van deze tekst op
vilt.worpress.com

367 – alleen Immanuel had Kant in de hand

hexagram 22 – 賁 (bì) – “Verfraaien”

• Lees over het Harusmuzeprogramma
• Bekijk alle Harusmuzes
• Harusmuze Doc

input

https://dirkvekemans.com/2018/09/06/harusmuze-81/

commentaar

in combinatie met haar input (HM81 – ” alleen de toekan weet dat het toe kan”) heeft de Harusmuze het met heur Spreuksel van de Dag over de specificiteit van alle kennis.

wat je weet is niet iets dat je hebt: wat je weet gebeurt in en om en dankzij jou en jij ‘bent’ evenzeer wat je weet of kent dan dat het gekende ‘jij’ is.

de Harusmuze leest ons echter deze evidentie (voor elke Kathedraalgangster is het een evidentie, anderen kunnen nog te zeer behept zijn met hun ontologische reïficatiedrang: we knikken begripsvol en verwijzen graag door naar de hulpverlening) in een direct verband met de auteursproblematiek en maakt zo ook meteen het onderscheid duidelijk tussen de bewegingen van de specificatie en die van de individualisering.

de individualisering betrekt het individuele gebeuren, het ‘bewustzijn’ als u het zo nostalgisch hebben wil, op de klasse van het individu, de egoconstructie, waar sinds Cusanus door diverse nerds mee op geheel eigen wijze getweekt en gepruld is, door Hegel bv. het zou ons te ver voeren etc.

de specificatie betrekt het Gebeuren als expressie in haar kwalificatie, haar vervorming in het fijnmazige, de uitgroei, het Rot.

de individualisering sorteert en past een ideële codering toe op het specifieke. individuen zijn termen, klassen, categorieën van specificiteiten, fictionalisering van ficties dus, verbeeldingen van verwoordingen. individuen worden gemaakt, het zijn menselijke fabricaten. de ordening zelf creëert een exces aan kwalificatie, een overschot aan ‘gelijk’, aan ‘waarneming’. daaruit volgt dat elke individualisering een miskenning is van het specifieke: het creëert een ‘soort’ en de toekenning van het specifieke aan die soort impliceert een ‘meerwaarde’. de ‘auteur’ is ‘meer’ of ‘beter’ dan de ‘schrijvende’. wat natuurlijk nonsens is: elke lezer is auteur is mens is evenwaardig, er bestaat geen schrijven dat beter is dan een ander schrijven, tenzij de ondode fallocratische godsorde terug wil herstellen (wat gelukkig enkel in de uiterst glibberige slijmlagen van de commercie mogelijk is, zoals elke ziekelijke ontologische reflex daar op gejuich ontvangen wordt).

de specificatie is altijd uniek en beschrijft het echte: als je iets of iemand benoemt als specifiek gebeuren kan je de naam niet uitbreiden naar iets anders zonder de specificatie ongedaan te maken, omdat de specificatie elders anders gebeurt: ‘alleen de toekan weet dat het toe kan’.

aldus is het ook klaarduidelijk dat men een ‘filosofie’ niet kan ‘aanhangen’ of ‘promoten’ of anderszins tot de eigen verdiensten rekenen. je kan niet ‘Kant ter hand nemen’ en ‘de wereld een betere plaats gaan maken’ (oef!).

een filosofie kan enkel gebeuren, door ze te denken, en dat denken is altijd uiterst specifiek en absoluut uniek en plaats- en tijdsgebonden.

voor het overige laat de Harusmuze het gaarne aan uw fantasie over om te bedenken wie of wat er wat of wie in de hand heeft als iemand zegt dat ‘alleen Immanuel had Kant in de hand‘.

hou het wel wat in de hand è.

scève

Asses plus long, qu’un Siecle Platonique,
Me fut le moys, que sans toy suis esté:
Mais quand ton front je revy pacifique,
Sejour treshault de toute honnesteté,
Ou l’empire est du conseil arresté
Mes songes lors je creus estre devins.
Car en mon corps: mon Ame, tu revins,
Sentant ses mains, mains celestement blanches,
Avec leurs bras mortellement divins
L’un coronner mon col, l’aultre mes hanches.

340 – geef wat je nodig hebt

hexagram 22 – 賁 – bì – “Verfraaien”

• Lees over het Harusmuzeprogramma
• Bekijk alle Harusmuzes
• Harusmuze Doc

input

https://dirkvekemans.com/2018/10/03/harusmuze-108/

commentaar

“geef wat je nodig hebt en beheers wat je verdient” is een goede samenvatting van het exemplarisch activisme dat de NKdeE uitdraagt als ethiek.
omdat je alleen maar van jezelf kan leren heeft het geen zin om enige ethiek als opgelegde oefening naar voren te schuiven: als men het zelf nier ervaart, en mede doordenkt, werkt de goede raad toch niet. dus we laten iedereen en alle dingen met rust (cfr. het niet-handelen in de Tao).
we proberen wèl zoveel mogelijk van onszelf te leren en daarom oefenen we ons in exemplarisch voorbeeldig gedrag: we proberen de goede raad van anderen in de praktijk van ons leven om te zetten en tonen zo aan de ander een nuttig voorbeeld van ‘actief (bewust) niet-handelen’

ieder is in haar leven afhankelijk van de omstandigheden en de ander. zich hechten aan illusoir bezit kan enkel tot treurnis lijden (de Dingen bestaan niet). vreugde vinden we meer in het geven dan in het krijgen, want wat zou je kunnen krijgen dat je niet alreeds had?

hoe beter ons voorbeeld, hoe meer mensen elkaar geven wat ze nodig hebben, dus we geven graag wat we nodig hebben aan de ander. wordt ons gedrag door de ander beloond, dan beheersen we onze verdienste en zorgen ervoor dat onze verdienste niet ons gaat beheersen, door ons voor te wenden dat we de verdienste nodig hebben en dat ze ons rechtmatig zou toekomen. wij aanvaarden de verdiensten omdat we de ander het plezier van het geven niet willen ontzeggen en vormen een doorgeefluik voor de verdienste die wij aan de ander gaan toekennen.

benodigdheden voor wat wij tot onze taak hebben gemaakt dienen beschouwd te worden als gunsten die ons zijn verleend in functie van de taak die wij verrichten. als wij vaststellen dat deze benodigheden niet meer nuttig zijn voor onze taakbeoefening dan zijn deze verworden tot Brol.

Brol moet gerecycleerd of weggeschonken worden, of , als het niet anders kan, gekwantificeerd (verkocht) om zo terug omgezet te kunnen worden in daadwerkelijke benodigdheden.

scève

Avoir le jour nostre Occident passé,
Cedant icy a la nuict tenebreuse,
Du triste esprit plus, que du corps lassé,
Me sembla veoir celle tant rigoureuse
Monstrer sa face envers moy amoureuse,
Et en tout acte, oultre l’espoir privé.
Mais le matin (trop hastif) m’à privé
De telz plaisirs, ausquelz, comme vent vistes,
J’estoys par vous, traistres yeulx, arrivé,
Qui cloz mon bien, & ouvertz mon mal vytes.