Sta stil en stuur de handel wandelen negeer de vele vragen om je heen weiger elke vorm van handelen want ooit komt nu bij nooit en jou bijeen en toekomst en verleden worden één. Je hebt zolang op dit moment gewacht de werven van jouw hoop vertonen pracht, jouw wegen vol beproeving imponeren en deze loodjes zijn niet zwaar maar zacht: liefde zal zich nu met jou vereren.
geef hieronder uw eigen commentaar op deze uitspraak van de Harusmuze. die wordt dan opgenomen in de volgende Omwenteling 1alle teksten van de NKdeE worden in lussen van herschrijfprogramma’s opgenomen. zo’n revisie/herschrijving noemen we in de Gignomenologie een Omwenteling vermeld uw mailadres als u persoonlijk antwoord wil krijgen (uw mailadres wordt niet publiek gemaakt) vermeld uw website als u een link daarnaar bij uw commentaar wenst
alle teksten van de NKdeE worden in lussen van herschrijfprogramma’s opgenomen. zo’n revisie/herschrijving noemen we in de Gignomenologie een Omwenteling
elke verkoop kwantificeert de kwaliteit van het verkochte en beëindigt de kwalificatie. er bestaat geen kwaliteit-na-verkoop: elke waardering nadien is een schuldbekentenis, valsheid in geschrifte, doodsverering, belasting op ontkende waarde, negatieve betekenis die enkel vaststelt hoeveel het nu niet meer betekent, hoeveel erger dan niets het nu geworden is, nijdige nostalgie naar het waardevolle dat ontbreekt omdat het geprijsd is.
weiger mee te werken aan de ontwaarding van je daden. en geef weg wat je zelf niet nodig hebt. hoe kan jij de waarde bepalen van iets dat je niet nodig hebt? elke mens is even belangrijk als elke andere.
scève
Or si le sens, voye de la raison, Me fait jouir de tous plaisirs aultant, Que ses vertus, & sans comparaison De sa beaulté toute aultre surmontant, Ne sens je en nous parfaire, en augmentant L’hermaphrodite, efficace amoureuse? O que doulceur a l’Amant rigoureuse Me deust ce jour plainement asseurer La Creature estre en soy bienheureuse, Qui peult aultruy, tant soit peu, bienheurer.
in het echt, natuur én cultuur, het echte onder de fictie van die werkelijkheid kent dat onderscheid niet, gebeurt er nergens een ‘lijn’; lijnen zijn de resultante van ons essentialistische kijken, de humane perceptie is cognitief bepaald door onze grijpnijd. elke waarneming is een ingreep. de lijn is een constructie op aanraakpunten, tastbaarheden die de ruimtelijkheid vatbaar maken vanuit het duale perspectief dat onze ogen ons bieden. berekende potentialiteitsconstructies. datastromen met onaflatende feedback in de pulsatie van ons ‘bewustzijn’, een zijn dat alleen functioneert als het er niet ‘is’, in onze werkbare ‘stilte’.
een lijn verbindt de raakpunten die aangemaakt zijn door ons verlangen, een voortdurende productie van verlangen dat verlangt en in alsmaar snellere verwikkelingen een zijnszoemen bereikt, waardoor wij triomfantelijk het Zijn der Dingen kunnen oprichten: de pakbaarheid, de Potentie die wij alom uitstralen.
tederheid is letterlijk een afzien van al dat visuele geweld, een belijdenis van het Beeld. schroom in het oog van de schoonheid. in tegenstelling tot de mannelijke gaze die een onbeschaamde toe-eigening is, is de tedere blik een schroomvallig zich aanbieden, zich geven aan het geziene, een overgave aan het zicht. zien met de hand voor de ogen, manifestatie. o la la la.
wat zich niet aanbiedt als vatbaar voor onze verlangensproductie, dat waar ons indringende kijken geen vat op heeft, is voor de mens onzichtbaar. enkel in diepe meditatie zal het verschijnen, als het zich veilig weet in haar onzichtbaarheid.
inhet moment verklaart het Onzichtbare zich: het is onzichtbaar omdat we het zien zoals het zich enkel aan ons kan tonen: als onvatbaar, afwezig, onbestaand en samenvallend met de onmogelijke eeuwigheid van het Moment.
het wordt wij.
totaal nu.
scève
Plongé au Stix de la melancolie Semblois l’autheur de ce marrissement, Que la tristesse autour de mon col lye Par l’estonné de l’esbayssement, Colere ayant pour son nourrissement, Colere adulte, ennemye au joyeux. Dont l’amer chault, salé, & larmoyeux, Créé au dueil par la perseverance Sort hors du coeur, & descent par les yeulx Au bas des piedz de ma foible esperance.
in de recursie van de benaming herkent men haar willekeur (de wil keurt niet wat zij wil)
scève
Tu as, Anneau, tenu la main captive, Qui par le coeur me tient encor captif, Touchant sa chair precieusement vive Pour estre puis au mal medicatif, Au mal, qui est par fois alternatif, En froit, & chault meslez cruellement. Dont te portant au doigt journellement, Pour medecine enclose en ton oblique, Tu me seras perpetuellement De sa foy chaste eternelle relique.
in de praktijk van het Beweeglijke denken is de Roterende Rotatie een gekend maneuver. in de praktijk komt het vaak neer op zo lang rond de pot draaien tot de pot geheel zichtbaar is, in al haar pottige kwaliteiten. de pot is dan wel in het zicht van de Roterende Rotatie een oscillatie of zelf ook een Roterende Rotatie of een wegdraaiing daarvan, het is enkel dankzij het bewerkstelligen en tijdelijk volhouden van het roteren in de gedachten dat de hete aardappel gevat kan worden.
dat is overigens een mooi beeld ter verklaring: stel je een gloeiend hete bal voor van glas van dusdanige kwaliteit dat het licht er niet in refracteert: je kan de bal dan enkel zichtbaar maken door je handen in de bloem te steken en de geloste bal van de ene hand naar de andere te slaan op zulke wijze dat de rotatie van de bal telkens de andere richting uitgaat.
zeg dan ‘bal’. dolfijn: zeg ’s ‘bal’.
natrap (Scève):
Par mes souspirs Amour m’exhale l’Ame, Et par mes pleurs la noye incessamment. Puis ton regard a sa vie l’enflamme, Renovellant en moy plus puissamment. Et bien qu’ainsi elle soit plaisamment Tousjours au Corps son tourment elle livre, Comme tous temps renaist, non pour revivre Mais pour plus tost derechef remourir: Parquoy jamais je ne me voy delivre Du mal, auquel tu me peux secourir.
Au doulx record de son nom je me sens De part en part l’sperit [=esperit] trespercer Du tout en tout, jusqu’au plus vif du sens: Tousjours, toute heure, & ainsi sans cesser Fauldra finir ma vie, & commencer En ceste mort inutilement vive. Mais si les Cieulx telle prerogative Luy ont donnée, a quoy en vain souspire? Jà ne fault donc que de moy je la prive, Puis qu’asses vit, qui meurt, quand il desire.
Ce mien languir multiplie la peine Du fort desir, dont tu tiens l’esperance, Mon ferme aymer t’en feit seure, & certaine, Par lon travail, qui donna l’asseurance, Mais toy estant fiere de ma souffrance, Et qui la prens pour ton esbatement, Tu m’entretiens en ce contentement (Bien qu’il soit vain) par l’espoir, qui m’attire, Comme vivantz tout d’un sustantement Moy de t’aymer, & toy de mon martyre.
Si de mes pleurs ne m’arousois ainsi, L’Aure, ou le Vent, en l’air me respandroit, Car jà mes os denuez de mercy Percent leur peau toute arse en main endroit. Quel los auroit, qui sa force estendroit, Comme voulant contre un tel mort pretendre? Mais veulx tu bien a piteux cas entendre, Oeuvre trespie, & venant a propos? Ceste despouille en son lieu vueilles rendre: Lors mes amours auront en toy repos.
Ma voulenté reduicte au doulx servage Du hault vouloir de ton commandement, Trouve le joug, a tous aultres saulvage, Le Paradis de son contentement. Pource asservit ce peu d’entendement Affin que Fame au Temps imperieuse, Maulgré Fortune, & force injurieuse, Puisse monstrer servitude non faincte, Me donnant mort sainctement glorieuse, Te donner vie immortellement saincte.
Quand ignorance avec malice ensemble Sur l’innocent veulent authoriser, Toute leur force en fumée s’asemble, S’espaississant pour se immortaliser. Si foible effort ne peult scandaliser Et moins forcer l’equité de Nature. Retirez vous, Envie, & Imposture, Soit que le temps le vous souffre, ou le nye: Et ne cherchez en elle nourriture. Car sa foy est venin a Calumnie.
Wanneer dwaasheid met boosheid te samen de onschuld willen overmeesteren verdicht zich hun kracht in dampen samen om zich zo te immortaliseren. Zo’n zwakte kan slechts scandaliseren en raakt in niets de stabiele Natuur. Verdwijn, gij nijd en van bedrog het zuur dat tijd u doet lijden of ontmaskert: [u houdt het bij haar minder dan een uur] haar trouw is gif voor wie haar belastert.
Mars amoureux voulut baiser ma Dame, Pensant que fust Venus sa bien aymée. Mais contre luy soubdain elle s’enflamme, Et luy osta son espée enfumée. Quand je la vy en ce poinct estre armée. Fais, dy je lors, de ceste Cymeterre, Que je descende avec mes maulx soubz terre. Va: ta demande est, dit elle, importune. Car j’en veulx faire a tous si forte guerre, Qu’aulcun n’aura sur moy victoire aulcune.
r.4: enfumée: ‘enfumer’ in de zin van ‘noircir par la fumée’ (DMF A2) zodat de dolk heimelijk kan worden gebruikt (maar het heimelijke lijkt dan door haar al veroorzaakt, een piquant castratiemaneuver, voorwaar). Je vraagt je af over welke ‘maulx’ hij het heeft waarmede hij ‘soubz terre’ wil nadat hij wat met zijn ‘cimeterre’ heeft staan zwaaien. tja, ’t was lente daar, blijkbaar…
Embleem 9 – La Targue – motto: “Ma fermeté me nuict”
Je me complais en si doulce bataille, Qui sans resouldre, en suspend m’entretient. Si l’un me point d’un costé, l’autre taille Tout rez a rez de ce, qui me soustient. L’un de sa part tresobstiné maintient, Que l’espoir n’est, sinon un vain umbrage: Et l’aultre dit desir estre une rage, Qui nous conduit soubz aveuglée nuict. Mais de si grand, & perilleux naufrage Ma fermeté retient ce, qui me nuict.
embleem VII – Narcissus – motto: Assez meurt qui en vain ayme.
Si c’est Amour, pourquoy m’occit il doncques, Qui tant aymay, & onq ne sceuz hair? Je ne m’en puis non asses esbahir, Et mesmement que ne l’offençay oncques: Mais souffre encor, sans complainctes quelconques, Qu’il me consume, ainsi qu’au feu la Cyre. Et me tuant, a vivre il me desire, Affin qu’aymant aultruy, je me desayme. Qu’est il besoing de plus oultre m’occire, Veu qu’asses meurt, qui trop vainement ayme?
