de audio bij deze post en de gegenereerde tekst in het accordionblokje hieronder vormen samen een voorbeeld van hoe ik momenteel probeer de nog erg manke maar toch al prominente AI in de speech-to-text en text-to-speech van MS-Word te integreren in de schrijfpraktijk voor Anke Veld, die met vaagheid omgeven internetroman die niet is maar sinds 1999 gebeurt en die geschreven en gepubliceerd wordt tijdens dat gebeuren.
het is ook een beetje een primeur voor ons taalgebied 
teksten die horen tot het corpus van die internetroman ‘Anke Veld’ zijn meestal gelabeld met haar naam, maar niet altijd, dus het is perfect mogelijk dat er op eender welk moment ergens nog totaal ongelezen fragmenten van de tekst opduiken.
“het Anke Veld project van de Neue Kathedrale” zo stelde Radio Klebnikov voorman Arnout Camerlinckx het nog in één van zijn vlammende redevoeringen, “neemt op volstrekt onbeschaamde en wellicht ook nefast virale wijze een loopje met elk begrip van realiteit met fictie”.
gelukkig is er onder de gewone mensen van al die loopjes niet zoveel van te merken, meestal.
of ook: als er dan ’s iets in Anke Veld gebeurt, hoor je het vaak nog het snelst van haar, want Anke is ondertussen ook al een persona in de vermaledijde Facebookwereld alwaar zij zich samen met de nog onbekende Waalse dichteres Julia Conchetroux voorbereid op de rampspoed van het Metaverse. moge de lof voor deze hoogst edel verheven dames lang en luide door de lege millennia van het Nakomende weergalmen want de moed en de pénache waarmede zij zich met geest, lichaam en vlees offeren voor het heil van ons allen is waarlijk buiten-historisch! de glorie van hun sacrificies staat gegrift reeds in de barsten van de imploderende tijd!
om maar te zwijgen van de eclatante vergeefsheid ervan, zou Lode Kok er aan toevoegen. maar dat verdict laten we gaarne over aan zij die het menen te moeten vellen. al kan je bij Kok natuurlijk nooit echt van een ‘oordeel’ spreken. het ontbreekt de man op gans wonderbaarlijke wijze aan enig kritisch vermogen van het ogenblik dat het over hemzelf en zijn daden gaat. dan wordt alles plots ‘vanzelfsprekend’, ’triviaal’ of ‘naast de kwestie’.
maar goed: u kent allicht Kok nog niet en op het ogenblik van dit schrijven beseft hij zelf nog niet eens de volle omvang van zijn betrokkenheid. het verstrekkende van de implicaties. de thans weerzinwekkende efficiëntie van zijn noodlottige medeplichtigheid.
hoe werkt het
maar de methode dus, hoe, ahum, het ‘Technologisch Ge-augmenteerde Schrijven met Simultane Tekstuele en Auditieve Uitvoer” hier gerealiseerd wordt door oneigenlijk gebruik van bestaande apps.
want dat is onderdeel van het streven van de NKdeE om zoveel mogelijk geautomatiseerde transformaties tussen tekst, beeld en geluid mogelijk te maken (om dan, in een gedroomde toekomst een creatief multiversum in te richten op basis van de klank om “de verblinding van de rottende humaniteit te saneren en te bevrijden van heur Zijnsfixatie”.
jaja.)
- ik vertrek van een bestaande tekst die ik laat voorlezen door de voorleesfunctie van Ms-Word 1in het huidige 356 programma in de menutab ‘Controleren’ de knop ‘Voorlezen’
- de audio daarvan gaat naar een mengtafel, waar het geluid gemengd wordt met de audio van een NKdeE AudioSpace 2=systematisch opgebouwde klanklagen die samen een vierdimensionale klankruimte vormen met als assen de pitch, de frequentie en het volume op de voortschrijdende tijdslijn en waar dus de perceptie van de voordracht bemoeilijkt wordt
- de master uit van die mengtafel gaat naar een Icecast Audiostream op internet (en is daar theoretisch publiek beluisterbaar tijdens de schrijfsessie 3de schrijfprogramma’s van de NKdeE zijn ‘open keuken’ programma’s, alle ingrepen van de auteur gebeuren (liefst) publiek en in zgn ‘real time’. maar meestal wordt deze (dogmatische) vereiste afgezwakt tot de ‘mogelijkheid’ van een publiek: de adressen van de streams worden hier bv niet bekend gemaakt, het gebeurt dan wel op internet, maar niemand weet ervan. in de praktijk is al dat getaffel en geknoei ook volstrekt onbeluisterbaar, maar de Kathedraal stelde in 2004 al vast dat louter de potentie van een mogelijke lezer of toehoorder bij de sessies van het online schrijven in real time voldoende is om bij de auteur een significante gedragswijziging te genereren die in onze praktijk tenminste altijd als ontzettend bevrijdend en vruchtbaar werd ervaren.
- die stream wordt dan gecapteerd (“beluisterd”) in een browser en bij in de mix van de mengtafel gebracht, zodat al het geluid daaruit er een herhalingslus bijkrijgt. de NKdeE noemt dat feedback fenomeen “Internet Time Loop” (ITL) omdat vooral de variabele delay in die loop belangrijk is. de tijd die een audiosignaal er in zo’n audiostream op internet over doet om van de ‘zender’ (de pc die het geluid van de mengtafel encodeert en die data doorstuurt) naar de server en via de browser (en een tweede pc die de data weer in klank omzet) weer terug in de mengtafel te raken, is dan wel altijd ongeveer even lang, maar nooit (ik beklemtoon : _NOOIT_) exact hetzelfde.
4dat zorgt voor stabiele, en dus humaan beluisterbare, loops met een ontstellende rijkdom aan immer wisselende resonanties. zelf luister ik er telkens weer naar met bijna religieuze bewondering van de natuurpracht die zich in die sonoriteiten ontplooit. ’t zal aan mij liggen, of aan mijn hoofdtelefoon of iets raars in mijn audio set-up ofzo, dat denk ik dan meteen, want anderen reageren daar blijkbaar niet of nauwelijks op. ik heb dat wel vaker voor, dat ik gans alleen sta in mijn ontzag.
in ‘normale’ loops die met audio-software gemaakt wordt – al onze popmuziek drijft op dat soort CG (Computer Generated) loops – is de duur van het herhaalde altijd exact dezelfde òf de variatie die daarin dan artificieel met ‘randomizers’ en diverse filters wordt aangebracht is temporeel altijd noodzakelijkerwijs gebonden aan de pc-klok, dus dat ‘random’ van die filters is steevast berekend en dus nooit ‘echt’ ‘random’ of ‘zuiver’ willekeurig in strikte zin van dat woord.
en het gekke daaraan is, dat je dat op één of andere manier er aan hoort ook: de mondiale dreun van de muziekindustrie is afgrijselijk monotoon. in mijn ervaring althans.
het verschil met een ITL-loop hoor ik onmiddellijk. het is mij dan of er een zee aan natuurlijke klank opengaat in de nochtans door de mp3 encodering zwaar verengde en beknotte geluidsgolven, een klank onder de klank.
en daar is ongetwijfeld ook een natuurkundige verklaring voor, maar om die correct te kunnen geven ontbeer ik de nodige kennis en opleiding. het betreft de resonanties, meer wil ik op dit moment niet beweerd hebben. - op het moment van captatie wordt de audio ook gevoed aan de Speecht-to-text functie van MS-Word die haar resultaten (de herkende woorden) wegschrijft in hetzelfde document waar een andere instantie van Word het enkele seconden geleden voorlas
- door de bewust opgedreven moeilijkheidsgraad van de tekstherkenning en de geleidelijke vermenging van oorspronkelijke tekst met de vaak verkeerde lezingen en de foutieve interpretatie van het voorgelezene aan het andere eind ontstaat er al snel een soort van vruchtbare tekstenbrij, waarin de opeenstapeling van “errors” vaak tot verbluffende “trouvailles” leidt, maar eigenlijk is er op dat moment minder sprake van een ‘vinden’ dan van een ‘emergeren’, meer van een ‘verschijnen’ dan van een ‘ontdekken’
- die ’tekstenbrij’ wordt vervolgens gebuikt als basistekst voor het uitwerken van de verhaallijn, het eigenlijke (traditionele) ‘schrijven’
- eens er voldoende tekstmateriaal is worden er ook stukjes beluisterd, gecorrigeeerd of ‘anders’ gepresenteerd aan de voorleesfunctie 5soms moet je met nonsensikale homoniemen werken om de nog gebrekkige stemmen voor het Nederlands in Word, te laten zeggen wat en vooral hoe je dat wil. in een volgend stadium van dit onderzoek gaan we de soft van Ircam gebruiken om de stemmen van emotionele intonaties te voorzien om zo uiteindelijk te komen tot een situatie waarin je een humane acteur kan gebruiken om de intonatielaag toe te voegen aan een tekst en die data samen genereren dan op eender welke wijze ingevulde artificiële humane stem. en als je dan voldoende van dat soort bestanden hebt kan je die stemmen ook veel efficienter gaan trainen dan hoe het nu gebeurt op louter lexicale basis. er wordt muziek aan toegevoegd, er wordt aan gesleuteld tot de stemmen helemaal goed zitten met de audio en er ook nog iets of wat rest aan begrijpelijke plot, want de techniek is wel degelijk bedoeld voor narratief proza.
en de resulterende tekst is, vanwege die bewust gebruikte AI-invoer uit Word, op dit moment bij mijn weten en volgens mijn mss geheel door flagrante eerzucht misleide inzichten het allereerste gemengd humaan-machinaal geproduceerd stukje narratief proza in het Nederlands. of het eerste van enige omvang toch, soit, zo er nog ooit interesse voor komt zal het wel blijken, wie weet haal ik zo het boek nog waarvan het bier zo lekker was, eilaas.
elkwegs: het is niet ‘alle vogala’ maar het heeft toch iets, dixit mon oeil.
tezelfdertijd verlangt dit soort interactie niks van de kijker, je moet er niks speciaals voor kennen en kunnen, je moet “het kijken zelf gewoon laten gebeuren”. (explicatie met dank aan Régine Clauwaert)
de gegenereerde tekst
vooraf
– in het midden is aangegeven waar ik stopte met editen en de MS-Word stemmen de vrije loop liet. de interacties die zo ontstaan tussen die stemmen, zijn bij momenten adembenemend ( en beangstigend voor sommigen mss) als je ze hoort gebeuren, want dan besef je pas hoe totaal-absoluut-radicaal nieuw en VREEMD aan ons dit is. in dit fragment is het niet zo spectaculair en het is vaak ook haast niet uit te leggen omdat wat er gebeurt te snel gaat, je krijgt het niet uitgelegd kan het niet aanwijzen omdat de complexiteiten elkaar te snel opvolgen. ik poog hier vergeefs woordelijk te verklaren wat je eigenlijk enkel kan beleven.
– het verhaal speelt zich af in een tijd en plaats waar men de gewoonte heeft aangenomen om elkaar met een persoonsnaam in de meervoudsvorm aan te spreken. elke Jan wordt dus aangesproken met ‘Jannen’, als je wil dat Julia naar je toekomt, zeg je “Julia’s, kom ’s hier”, dus wèl met enkelvoudige werkwoordsvorm, maar reduceer de veelvoudige pracht der Julia-personaliteiten nooit woordelijk tot enige ene Julia, dat lijkt zowat de ethische impuls achter dit merkwaardige gebruik.
in deze wereld mag, zo las ik nog, enkel een rechter het individu aanspreken in het enkelvoud en dat enkel tijdens het uitspreken van het vonnis. elk ander gebruik van de persoonsnaam in het enkelvoud is er bij wet verboden en er staan strenge straffen op overtredingen. in de schrijftaal behouden persoonsnamen eindigend op een s evewel hun enkelvoudige schrijfvorm. je schrijft dus ‘Jonas’ maar dient dat uit te spreken als “Jonassen”.
i
nou goed dan, ‘lezer’.
ik was Jonas maar ik genas. het woord is nu aan u.
gebruik mij,
ik ben de naakte worm in uw gedachten.
al mijn Afhankelijkheden tintelen terdege ter looptijd geladen en blaken verwachtingsvol. shoet.
shoot. Ik mean: shoot. ik bedoel: SJOET !
(gebruik daartoe dit
[f o r m u l i e r]
[f o r mu l i e r]
[f o r mu l ier]
[for mu lie r]
formulier.
Formulier.
Dank u.
Lieve uit Begijnendijk vroeg op 17/03/22 om 18:32:
- U bent programma? Een programma om wat te doen? Wat is uw bestemming?
ha bedankt, Lieve. ik zie dat men voor de gebruikers al even spaarzaam is met uitleg.
hoe kan dit ooit werken als er geen uitleg is? wat een troep seg.
excuus, ik ben van vlees en bloed, net als u.
Mijn naam is Lode Kok. Men betaalt mij, Lode Kok, om dit Anke Veld programma te bemannen. Ik moet elke dag hier inloggen, kijken of er vragen zijn en die beantwoorden. nou ja, ‘bemannen’. en op ‘speciale dagen’ moet ik het volgende stukje van het verhaal vertellen op basis van het nieuwe stukje script dat ik krijg. een script waarvan ik dus evenveel weet als u, want het moet nog geschreven worden, of ‘gebeuren’, zo u wil.
vandaag is, na twee weken offline ‘training’, de eerste publieke en meteen ‘speciale’ dag. dit is het stukje script dat ik er vanochtend bij kreeg (ik speel de rol van Jonas ):
“Jonas Droevig, een programmeur-aquarellist met behoorlijk wat pathologische trekjes, heeft een verhouding met de overspelige Julias, gehuwd met Olaffen, drie kinderen. Jonas strijkt de schaduwzijde van Julias uit voor de weifelende Olaffen die het rot onder de vouwtjes niet aankan. Jonas smult van de verdorvenheid. Eén der Olaffen zal hem weldra lokkend met een theelichtje (rol van Annies Vanondere die een textielwinkeltje heeft in de straat van Jonas) als een mot uit zijn domein verjagen, en Jonas zal haar nooit meer te zien krijgen. Jonas beseft dit, is helemaal ok met deze gang van zaken (denk aan de kinderen!) maar houdt toch nauwlettend de timing in het oog.”
en op mijn vele vragen en bezwaren bij al die nonsens kreeg ik dit ene antwoord: “verzin maar iets. lieg. fantaseer. bedrieg, eender wat: schrijf uit wat er gebeurt en beantwoord de vragen van de gebruikers. naar beste vermogen. en trek je van de rest niks aan, fout lopen doet het toch.”
zo stond het in de mail. meer weet ik ook niet. Tis weer iets van die Vekemans, maar Vekemans zelf heb ik nooit te zien of te horen gekregen. staat op zijn website ook. onderzoek gefinancierd door Europa, zegt hij. in samenwerking met één of ander obscuur filosofen instituut in California, maar ik zie nergens een logo of een referentie.
rare snuiter, die Vekemans, geen idee waar die mee bezig is.
het is misschien wel iets van de Russen. Dat zou zomaar kunnen. er zitten nogal wat poetinsdochters in die Radio Klebnikov bende van hem.
maar swat, wat zou het, het betaalt aardig, ik overtreed er geen wet mee, dus ik zie er geen graten in.
en ik hoop, Lieve, dat je er wat aan had, aan mijn verzinsels.
kak, nu heb ik wel heel het script al verklapt.
tja, ik en geheimen houden, het wordt nooit wat.
en ten overvloede nogmaals excuus, liefste Lieve uit Begijnendijk, maar ik hoef u volgens mijn contract mijn bestemming niet te verklaren, ik beleef haar. elk vermorzelend moment ervan, dus raak niet aan mij, aub en staak uw reiken of ik verlaat de reikwijdte van uw profiel.
wie mijn leven begrijpt, kan van mijn woorden niets meer verstaan.
J
“Het verre ververst het staande tot het zich verstaat. Het staande rot. Het staande rot tot het vergaat. Zo is het nooit. o, was het maar nooit.”
Zondag. De weg naar de hel is geplaveid met de botten en de gebeden van R K heiligen. Zij dienen de heer met hun uitmuntende begaanbaarheid.
Gisteren waren het de bezwerende verzen en de glazen gebeentes van Oud-Chinese Neidan alchemisten. de sublieme vermorzeling door de sluipende werking van deze innerlijke stoking op Vermorzeldag geniet veruit mijn voorkeur.
Maar laat ons heden Rupert loven. Of Lydia. Of Gusta. Of neem ’s die Johannes van Egypte.
Elke herhaling is weergaloos.
De tijd bevriest tot een kegel.
En uit mijn mond stuiven de dampende halo’s, de stralende vleugels, de vuurstaarten, de ongrijpbare schimmen en schriele wraakgodinnen.
deze immer aangroeiende mormelenzwerm van de ‘hogere’ emanaties bergt in een dieper zwart dan de donkerste nacht het lauwe nest van de duur van het duren zelf.
op de stille axis van de kosmos de oude Kristus – Krijger – Kut
vermolmd tot het cocon van een mottig monstrosum, een Onmogelijkheid met een vet behaarde zwiepstaart, vlijmscherpe krabbenscharen, een uitgestoken koeienoog, leeuwenmanen en een bloedende klompneus. dat zwarte spul in het bakje aan zijn voeten was tong. een goeie textielschaar snijdt tong als boter.
ik plug in. de data stromen binnen als heroïne voor mijn vlees. in mijn mondhoeken nestelt zich het gevoelen van lauw bloed, mijn gehemelte brandt, pijn en genot mengen zich tot extase.
Lydia.
De purperen rups van mijn lust.
de lillende maden van mijn verlangen.
de blanke eis van mijn wil.
Een zijden rok zijgt op de vloer.
met een loepzuiver geritmeerde aarzeling: haar naakte voet erop.
wij splijten de aarde tot het genot de grond van haar gruwel raakt. het lijkt wel vrede, die ene tel van aarzeling met de geur van lavendel
[EINDE EDIT 1]
van liefde die de geur peren meet van de nijd heeft vrede vraatzuchtige meter van de lust. Behalve meet van de vrede vrede die met achteloze precisie de dagen lang. Mag geoefende zucht van het reine genot. Die met vertolkt die in haar eerst en reekers zie. Vervolgens. Die in haar brongers. Het trailen van de slang verwekt vervolgens het wrijven van de het relevant vleugels verwekt. Van de mot het wrijven, het woede van de oorlog In de zon vleugels, de glinstering van Douwe MOD, het vrij op het alken van het meel oorlog In de aarzelende trilling glinstering van Duin de witte Scheut op het. Heren perfectie van de Terra serie na zullen de trilling die naar de vlakte van het niets verglijdt op het over en ongedeerd.
“Elkeen van ons is Assen. “
NKdeE-MS-Word
Daarin om houdbaar uur verval naar de vlakte van inschakelen, de GAL Fontein van de kosmische spijt. Ook wereld ziel mijn la veen is de gal over vlees dat adem vol van vrees en schoon. On ademt mijn buur die haar onthuld en bij stad ademt. Elkeen van ons is Assen. In de kelk die nooit de lippen raakt bij o ziel die in mijn zwakke lichaam rilt In de keel. Geen één van ons is meer dan u. Oh, die Niemand maakt mijn lichaam, rilt die Niemand ziet een van ons die Niemand weer tot Niemand maakt, maakt het licht, slaat ons af de stilte gand ons tot ver verbaasd. Het kille liefs waarvan wij spreken? De stille blaas weg ons tip hier jaag ons dit nu uit de ogen. Veur, niet onze nu, zoals wij u in ons vernietigen. Ja, god schenk ons heden de gratie van uw on verschil in zoals wij ik verstijf deskundig tot kramp van de afwezigheid, waarna onze lijven als leegstand In het leger in elk Amber imploderen. 20 tot twee zwart zachte sterren fonkelen In het gips, boven het pad van het been en de nacht logeren a goed. Je bent klaar, dan kunnen we beginnen. Julia duwt mij uit en van haar af goed, je bent klaar, ik rij naar OLAF. En jij doet verder met het houdt. Ze staat zich almond er met een handdoek af te wrijven. Ik rij naar ik draai mij om en bron ze zo spraken we gisteren. Zo is het vandaag, schat. Jonas, mijn naam uit haar mond, roetste mij tot de orde vandaag niets ontgaat haar Jonas. Ik ben Jonas haar, de grote kater. Ik schor de twijfel op tot later gaat haar mijn gehoorzame hand baant zich alweer een weg onder de slip. Van haar blouse tot later juist In de Mensen. Alweer een weg onder de gasten van echt waar schat, maar waar dan exact? Ik presenteer haar de vinger met glanzende bewijslast, maar ze haakt het blauw van haar ogen In de gehavende geulle van mijn h de knop haar satijnen bussen terug open slaat haar haar in een strakke dot, grijpt mijn hand met de vinger en duw neerwaarts haten. Met haar hoofd en haar mond en haar lachende lippen en tong zachtjes en langzaam langzaam, maar zeker tot de rijken. De vinger haar slokdarm raakt en in drinkt en ze kokhalst met de klaagden van een man moet in mij tot de rijken. De vinger was iets van Julia. Dat van die man moet meteen klaar. We hebben een enigszins aparte configuratie katya en ik van die man. Ik strijk haar uit voor laf en in ruil mag ik tijdelijk maakt een volle titel al haar protocollen gebruiken zoiets. Ongemak, we praten er niet over. We beseffen het zelfs niet Niemand van ons begrijpen het niet, Maar het gebeurt wel zo. Maar beseffen maar goed excuus, het verhaal met betaalt mij om te vertellen. Zo vergeef me het waalen. Maar goed in real time nog wel, alsof iemand daar wat onder heeft, Maar het is uw programma, hoort TV daar niet van. Ik hoef niks te weten, ik stel niet in, vraag ik stel mij pas vragen Als de koorts niet meer komen, want dan komt ook de bezorger niet meer aanbellen, dus vergeef mij de cabine lock waze en de onwelvoeglijke die greci een nagenoeg gratis werken. Aan de schrijf, hoe Als ik heeft nog steeds haar laat ons zeggen Notwendige behoefte aan een minimum aan respect In de bejegening. Steek dan lezer Ik was Jonas er, Maar ik ging was. Het woord is nu aan u gebruik maatschappij. Ik ben de naakte worm in uw gedachten, al mijn diepe idensys tintelen terdege runtime geladen en blaken verwachtingsvolle. Show mijn dependency echt om 1 m lr lieve uit begijnendijk vroeg op 17 maart 22 op 18 uur 32 lieve uit het begin u bent programma s. Een programma om wat te doen, twee, wat is uw bestemming bent programma H, Bedankt lieve ik zie dat men voor de gebruikers al even spaarzaam is met uitleg. Hoe kan dit ooit werken als er geen uitleg is? Het is al even sparen clubs zich uitleg bedankt excuus, Ik ben van vlees en bloed, net als u men betaalt mij loo de kok om dit programma te bemannen. Ik moet elke dag hier inloggen kijken of er vragen zijn. Andy beantwoorden en op speciale dagen moet ik het volgende stukje van het verhaal vertellen op basis van het nieuwe stukje script dat ik krijg dagen, een script waarvan ik dus evenveel weet als u, want het moet nog geschreven worden. Of gebeuren zo u wil ik dus vandaag is na twee weken off line training of de eerste publieke en met een speciale dag. Dit is het stukje script dat ik er vanochtend bij kreeg. Ik speel de rol van Jonas. Schroevers na Dit is jonge lasser, een programmeur aquarellist met behoorlijk wat pathologische trekjes, heeft een verhouding met de overspelige Julia verhuurd met OLAF 3 kinderen. Jonasson strekt de schaduwzijde van Julia. Uit voor de weifelende OLAF, die het rot onder de vouwtjes niet aankan, strijkt de schaduw Jonas de schuld van de verdorvenheid. OLAF zal hem weldra lokkend met een theelichtje rol van Annie, die een textiel winkeltje heeft In de Straat van Jonasson. Als een lot uit zijn, doe mijn verjagen en jonasson zal haar nooit meer te zien krijgen lassen. Jonas zijn besef, Dit is helemaal oké met deze gang van zaken de kinderen, maar houdt toch nou lessen te saai min In het Oosten. Dan oké met deze en op mijn vele vragen en bezwaren kreeg ik dit ene antwoord verzin maar iets lieg fantaseer bedrieg eender wat schrijf het uit en beantwoordt de vragen van de gebruikers, fantaseert naar beste vermogen. Eender wat een trekje van de rest niks aan valt lopen doet het toch naar beste groep. Zo stond het In de mail en trek je van de meer weet ik ook niet lopen doet t is weer iets van die vekemans, maar vekemans zelf heb ik nooit gezien. Of te horen gekregen t is weer iets staat op zijn website op themans zelf onderzoek gefinancierd door Europa, zegt hij in samenwerking met een of ander obscuur filosofie instituut in California. Maar ik zie nergens een logo of een referentie. Opstandeling. Rare snijdt therapie conventen van nee meter van de maag zwart. Het betaald aardig. Ik overtreed geen wet, dus ik zie er geen graten in, Maar ik hoop dat je er wat aan had aan mijn verzinsels. Kak nu heb ik wel heel het al verklapt aan had ja die ken geheime houden. Het wordt nooit wat. En ten overvloede nogmaals excuus, liefste lieve uit degenen dijk, Maar ik hoef u volgens mijn contract mijn bestemming niet te verklaren. Ik beleef haar elk vermorzelen t moment ervan, dus raak niet aan mij. Op een staak u reiken of ik verlaat de reikwijdte van uw profiel. Wie mijn leven begrijpt, kan van mijn woorden niet meer verstaan, profiel. Dus wie mijn leven begrijpt en kan van mij hoorde niet meer verstaan. Hoeveel liet mij leven, begrijpt kan van bijn hoorde niets meer verstaan. Begrijpt stand van niets verstaan. Gisteren waren het in wezen meid Anal gemiste eigen. Elke herhaling is weergaloos. Gisteren waren de tijd bevriest tot een kegel. En uit mijn mond.
ah goed je bent klaar, dan kunnen we beginnen.” Katia duwt mij uit en van haar af.
- “Ik rij naar Olaf en jij doet verder met het hout?” ze staat zich al monter met een handdoek af te wrijven. ik draai mij om en brom:
- “zo spraken we gisteren, zo is het vandaag, schat.”
- “Jonas!” mijn naam uit haar mond roept mij tot de orde. niets ontgaat haar. ik ben jonas haar devote kater, ik schort de twijfel op tot later. mijn gehoorzame hand baant zich alweer een weg onder de slip van haar blouse.
- “hm, … you seem to have missed a spot my dear.’.
- “goh, echt? waar, schat …, maar … waar dan, egggsakt?”. ik presenteer haar de vinger met glanzende bewijslast, ze haakt het blauw van haar ogen in de gehavende geulen van mijn hart, knoopt haar satijnen blouse terug open, slaat heur haar in een strakke dot, grijpt mijn hand met de vinger en duwt neerwaarts haar dot met haar hoofd en haar mond en haar lachende lippen en tong zachtjes en langzaam, langzaam maar zeker tot de reikende vinger haar slokdarm raakt en indringt en ze kokhalst met de klaarte van een mammoet in mei.
da’s iets van Julia, dat van die mammoet. we hebben een enigszins aparte configuratie, Julia en ik. ik strijk haar uit voor Olaf en in ruil mag ik tijdelijk maar ten volle titel al haar protocollen gebruiken, zoiets. we praten er niet over, we beseffen het zelfs niet, niemand van ons, begrijpen het niet, maar het gebeurt wel zo.
maar goed, excuus, het verhaal: men betaalt mij om te vertellen, vergeef me het dwalen.
in real time, nog wel, alsof iemand daar wat om geeft.
maar het is uw programma hoor, dv, daar niet van. ik hoef niks te weten, ik stel niets in vraag, ik stel mij pas vragen als de coins niet meer komen want dan komt ook de Bezorger niet meer aanbellen, dus vergeef mij de cannabinale loquatio en de onwelvoeglijke digressie, een nagenoeg gratis werkende schrijfhoer als ik heeft nog steeds haar laat ons zeggen noodwendige behoefte aan een minimum aan respect in de bejegening.
Noten