[moment 60]
de zwoelte barst, de vliezen breken en de regen plenst, urenlang, de hele dag.
je kan pas vliegen als je voelt dat je kan vallen. wat kan er anders de drang omhoog temperen, tot een vlucht vertragen? de aarde is bedreiging vol beton en achter blauwe hemels doemt de gitzwarte leegte van de grote nacht. elke vogel weet: de vrijheid van de lucht is koekenpan.
haar wervel is een bergkam die het met zijn blik beroert. de toekomst is een schim van het toekomende, net zoals de geschiedenis maar uitgebloeide schaduw is van het licht in de beleving. je ontwaart alleen de abstracte sonoriteit ervan, de klank die onvermijdelijk zal komen, maar niet het klinken zelf. de buik plat op het water, de kringloop van pijn in de ogen die de ogen zien ontwaken in het verzengende vuur van hun komst. de geluidloze flits en daarna de zich oneindig ver uitstrekkende wateren de helder kabbelende beekjes, de brede rivieren, de meren, de zeeën, de oceaan.
je moet kunnen hollen vooraleer je lopen kan. je moet tandeloos je wonden kunnen likken, weten hoe je grafwaarts dient te kruipen, het smeken met ontvelde knieën tot op het bot beheersen, vooraleer je het al-verzengende verlangen in haar kosmische dimensie kan begrijpen en ervaren als een eindeloos geven, een overgave aan het geven.
wie om liefde vraagt heeft nog een lange weg te gaan.
niet zij. zij hoeft niets meer te doen, zij heeft het zalige in zich als vanzelfsprekendheid en laat alleen het echte toe. zij heeft niets of niemand nodig en al helemaal geen lering.
het vult de longen met de koele lucht na het onweer en duikt in haar met een lijf van louter adem, de toornige geest van een bedrogen Olymposgod. het duwt door en door en doet zich denken aan stadsgeluiden zoals beschreven door Judith Herzberg op 22 juni 1964, dat is vanavond. elke grond is grond op basis van de coherentie van de achtergrond. je kan niets horen zonder achtergrond. wat wij stilte noemen is louter woord, vergeefs op zoek naar zijn betekenis.
wie om stilte vraagt heeft van de stilte niets begrepen.
de taal hallucineert tot ze zichzelf kan denken en dan verzwijgt ze wat ze zegt in vanzelfsprekendheid. alleen de stem van een dichter kan in real time met haar praten. het zoent haar, spreekt in lippen en in tongen.
invoer (2016) – uitvoer 2020 (overschreven) – rev. dv@CFV
over ‘HET MOMENT‘
Het prozagedicht van vandaag is uitvoer van het programma ‘HET MOMENT‘.
De invoer van ‘HET MOMENT’-programma is een genummerde serie teksten getiteld ‘moment‘ van 2015-2016 herwerkt tot lyrisch proza in 2020 en die teksten worden thans door het Gedicht van de Dag, het trage herschrijfprogramma van de NKdeE, publiek maar ‘in stilte’ herschreven.
De originele teksten worden daarbij overschreven, de restanten ervan bestempelt als ‘deprecated’ en geleidelijk van publieke lezing afgeschermd, in de vergetelheid geduwd, waar ze thuishoren.
Ik herlees en herschrijf deze ‘live’ getuigenis van het laatste stadium van mijn drankverslaving ondertussen als de getormenteerde aanloop, de troosteloze afgang naar een kantelpunt in mijzelf, een ommeslag die ik poog te relateren aan de ontzagwekkende globale transformatie die we nu m.i. mondiaal beleven en ondergaan. In hoeverre dat iets zinvols of bruikbaars oplevert, dat valt nog te bezien.
In mijn microwereldje plooi en perforeer ik voortdurend de tijd met mijn herschrijven en ik naai in deze reeks in stilte de mantel der liefde toe over mijn persoonlijk kantelpunt, en het eigen lijden dat daarmee gepaard ging. Voor mijzelf en het geheel van mijn schrijfwerk is het een therapeutische loutering, een sanering van de ondergrond en een traject waar ik voor mijzelf door moet.
Vrolijk word je er niet van, maar de goede afloop alleen al (ik vier straks mijn zesde jaar van volledige abstinentie) vermag het hopelijk om van deze afdaling naar de hel van het alcoholisme een positief, exemplarisch verhaal te maken. De grote boodschap van ‘HET MOMENT’ is, of wordt alleszins: hoe erg het ook wordt, met de nodige hulp geraak jij er uit. Kijk maar, het kán, en als het lukt is het zalig.
In dit stadium hebben de teksten weinig aandacht nodig, maar de methodes van mijn programmatie vereisen wel dat het schrijven op elk moment publiek beschikbaar moet zijn. Moge wat rot was aldus in de plooien van de tijd verdwijnen en zo straks alsnog voeding worden, gezonde aarde voor een nieuwe bloei.
links
- het_moment_2023.docx : alle ‘het moment’ teksten in hun meest recente versie, verzameld in een Wordbestand
- alfabetisch lijst eerste regels
- chronologisch overzicht van de teksten zoals ze hier verschenen in 2020 als ‘Gedicht van de Dag’. Elk bestand heeft voorlopig nog een link naar de debuuttekst van 2015-2016 en wordt in 2023 geredigeerd. De versies van 2020 en 2015-2016 blijven uiteindelijk enkel als bron ter verantwoording bewaard in de revisiegeschiedenisbestanden van WordPress.
- over het ‘Gedicht van de Dag‘- programma
- lees meer output van het ‘Gedicht van de Dag‘-programma
dv 2020 – rev. dv@CHS