de wind streept de vrouw uit in lange lijnenhaar en jurk. een doorsnee engel ontvalt zonog het praatvlak. doodgewone doorkijkbeelden aan de kust. zweefmeeuwen dagtekenenhun plaats windopwaarts, mannen negerendoorgaans het rechte van de langgerekte lijn. het heft het glas vol wijn en zand, want dit ishet lichaam. kinderen meten hun zuiveremonden af aan het uitgevlakte blauw, […]
teken en kijk ernaar tot het mooi is
barst we regelen het benoemen het als het maar in der minne:het heft mij op als zon en jij wordt een naam(ook al strijkt er af toe een vogel neer)een strandenloos glanzende pingoruïne, honderden lettergrepen op zoek naar hun zinnenklanken in monden die niet weten hoe te beginnenhet drentelende zwerven van een vuilzak in het […]
245 – d’ opening sluit af, d’ afsluiting opent input: https://dirkvekemans.be/2019/01/06/harusmuze-202/ herarodin scève Mes tant longz jours, & languissantes nuictz,Ne me sont fors une peine eternelle:L’Esprit estainct de cures, & ennuyz,Se renouvelle en ma guerre immortelle.Car tout je sers, & vis en Dame telle,Que le parfaict, dont sa beaulté abonde,Enrichit tant ceste Machine ronde,Que qui […]
over de vlakte die onze vlakte is, ligt het veroverde vlakke in de wind te drogen en de geurige hersenschimmels vliegen ons bij het verkrampen in de ogen, alsmede de rode kristallen van de woordenmuur, de slierten scheldwegverf uit de grote hebgoederenpot, het rozige balken van de verknechte dieren, de gekraakte libellenvleugels, het zwarte schopschoenenleder… in […]
244 – palen staan nooit erg lang boven water input: https://dirkvekemans.be/2019/01/07/harusmuze-203/ herarodin
de regen maakt arceringen op het dunne wit van de uren. vettestrepen, daar waar het krom gebogen naast de pantoffels in het donker loopt de toiletdeur te zoeken. eksters krassen grappen in het gapen van een woordspeling. grijze stippen stippen aan waar het dagenlang met de vingertoppen de foto’s van de kinderen aftastte, het spoor […]
elke vraag doet leven, elk antwoord doodt
de handen scannen bij herhalinghet onthullen. ziehier de plooien vanhet afgerukte kleed in marmer. ziedaarhet houterige opbloeien van afgehakte tepels. dat het haar land pardoes in het jouwe laat vallenen dan het weke op jouw barre bodem streelt, isjouw geluk. het brandt en rilt en leestop de stranden, in het opwaaiende zeewier haar immer eendere verhaal. […]
